Leeftijd is toch maar een raar iets. Ben je twintig, dan is zestig stokoud. Heb je die zestig eenmaal bereikt, dan was je gisteren nog twintig, en is iemand van zeventig nog helemaal niet oud. Het zal wel iets ingebouwds zijn dat we het zo ervaren. Een of ander gen dat ervoor zorgt dat we in ons hoofd jong blijven terwijl ons lichaam veroudert. En tegen de tijd dat het verouderende lijf echt aan rust toe is, zo tussen de zestig en vijfenzestig jaar, dan mogen we ons werkzame leven afsluiten om nog vele jaren in alle rust te gaan genieten van een welverdiend pensioen, aangevuld met een AOW van de staat. Nou ja, dat was wat ons beloofd was. Toch?
Zelf ben ik nooit iemand geweest die geloofde in ‘verzorgd van de wieg tot het graf’. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds heel dankbaar dat ik in een welvaartsstaat geboren en getogen ben, dat ik in vrijheid heb kunnen opgroeien en dat ik dankzij diezelfde welvaart heb kunnen meehelpen aan de groei van een sociaal vangnet voor hen die dat om wat voor reden dan ook nodig hebben. Ik heb dat vangnet alleen nooit gezien als iets wat vanzelfsprekend is voor mijn eigen ‘later’, want jeetje, wie weet nou hoe de wereld er over twintig, veertig, honderd jaar uitziet? We kunnen er een gooi naar doen, maar zeker weten… nee, dat kan niemand.
In dat opzicht is het niet zo verwonderlijk dat ik het hier in Griekenland prima naar mijn zin heb. In een land dat door de eeuwen heen al zoveel diepe dalen heeft gezien, maken de mensen zich allang niet meer druk over later. De dag van vandaag is al moeilijk genoeg om doorheen te komen, en wat ons morgen te wachten staat, weet niemand. Vertrouwen in welke regeringsmaatregel dan ook is al lang geleden opgezegd – als het al ooit bestaan heeft, want het Griekse volk heeft door schade en schande geleerd dat hun land niets anders is dan een speelbal voor incompetente leiders. Van een sociaal vangnet zoals dat in NL al zo lang bestaat, zelfs in de afgeslankte vorm van tegenwoordig, kunnen ze hier alleen maar dromen.
Ik moest daaraan denken toen ik de verontwaardiging over het alweer verhogen van de AOW-leeftijd voorbij zag komen. Als zestiger van nu begrijp ik die verontwaardiging heel goed. Het is belachelijk om te verlangen dat die bijna 65-plussers hun toch al zo lange werkzame leven nog langer moeten voortzetten. Ik heb genoeg vrienden die al op hun vijftiende zijn begonnen met werken. En dan praat ik niet over flexibele werkuren, over parttime baantjes. Nee, ik praat over dag in dag uit acht uur of meer, inclusief de zaterdag, keihard werken, omdat je anders zonder een cent op straat stond. Vrienden die straks 52 jaar en drie maanden gewerkt hebben, waarvan het grootste deel van hun leven bij dezelfde baas, omdat hun ooit beloofd was dat ze na een veertigjarig dienstverband met vervroegd pensioen mochten. Vrienden die uitkeken naar de VUT, ervoor gespaard hadden om dat mogelijk te maken, zodat hun lichaam en geest nog een beetje in conditie zouden zijn als ze konden stoppen met werken. Die vrienden zijn nu voor de zoveelste keer de dupe van alweer een maatregel die niemand begrijpt in een maatschappij die al helemaal niet meer te begrijpen valt. En ja, zelf baal ik ook dat ik nog ruim twee jaar langer zal moeten wachten op het deel van de AOW dat mij als NL-er nu woonachtig in het buitenland rechtmatig toekomt. Hoe langer ik weg ben uit Nederland, des te meer word ik gekort, en dankzij deze maatregel ben ik op de dag dat ik nu recht heb op AOW dus ineens twee jaar langer weg uit Nederland dan wij destijds berekend hadden.
Maar… tegelijkertijd ben ik voor de zoveelste keer sinds ons vertrek heel blij dat ik me nooit door welke belofte of schijnzekerheid dan ook heb laten tegenhouden om dingen in mijn leven níét te doen. Ik ben zo blij dat ik veel van wat bij anderen op het lijstje van ‘als we met pensioen zijn’ staat nú al gedaan heb. Die AOW kunnen ze me afpakken, mijn opgebouwde pensioen ook, maar alle ervaringen die ik nu al heb opgedaan door niet te wachten tot ik kon gaan genieten van mijn ‘rust’… die ervaringen kan niemand me meer afnemen.
Niemand kan in de toekomst kijken. Als je je heel druk maakt om die verlenging van dat werkzame leven wordt de kans dat je die 67 jaar überhaupt gaat halen al meteen een stuk kleiner. Stress, woede en agressie verkorten je levensverwachting, dat weten we allemaal. En aangezien de gemiddelde levensverwachting van onze generatie zestigers hoger ligt dan die van de generaties vóór ons – wat de reden is van het optrekken van de AOW-leeftijd – lijkt het mij persoonlijk beter om ervoor te zorgen dat je dat toch al aftakelende lichaam niet nog sneller aftakelt dan nodig is door je hier heel erg over op te winden. Leef je liever uit op de apparaten van de sportschool, ga dansen of maak regelmatig een gezellige wandeling. Dat is wél goed voor je lijf en leden. En dan kun je tot ver in de negentig in perfecte conditie genieten van die door de regering verwachte extra AOW-levensjaren 😉
♥♥♥♥♥
Beste Wilma,
Jouw verhaal is een goede levensles.
Trekken wat we nog kunnen trekken.
Drees zei dat we trekkers zijn, wel we trekken er dus maar op uit, trekken onze bagage over startbanen en hobbelige bergpaden.
Wanneer je ouder wordt hoef je minder te trekken ( is dan te zwaar). Dus het probleem lost zichzelf op. Ouder=minder trekken.
Drees was beslist visionnaire!
Ha ja, vadertje Drees! Hij zag het helemaal goed 😉 Enne… je bagage achter je laten, is niet verkeerd. Dat lucht wel op 😉 Dank voor je mooie reactie!
mooi verteld
zal je proberen te volgen vanuit hongarije
Dank je Rene! En volgers vind ik altijd leuk. Geniet van je Hongaarse leven!
Mooi neergezet .
We gaan gewoon lekker door tot 68 jaar begreep ik laatste x
Tussendoor een vakantie op Griekenland moet dit toch vol tehouden zijn 😉
Enjoy xx
Zo is het Jolanda. En je weet waar je moet zijn voor een mooie vakantie 😉 xxx
Mooi geschreven Wilma! En ik ben het helemaal met je eens: je ervaringen kunnen ze je niet afpakken. Wij , 50-plussers, wonen sinds 7 jaar op Kreta en zijn nog steeds zo blij dat we deze keus gemaakt hebben. We zijn nog te jong voor pensioen en moeten dus werken voor de kost, maar hebben beiden een leuke baan, weliswaar maar 7 maanden per jaar, maar we redden het nog steeds. We dachten ook met 65 met pensioen te gaan, maar het schuift steeds verder op… Intussen proberen we zoveel mogelijk te genieten op de Kretenzer manier en dat is NU! Morgen is er weer een dag.
Hoi Baukje. Wij zijn weggegaan toen we 48/53 waren. Met 1 contract voor 7 maanden als hostess voor mij op zak, en daarna niente niks aan ww, uitkering, pensioen of welk vangnet dan ook. De crisis maakte werken in Greece onmogelijk, dus moest ik van mijn hobby ‘schrijven’ mijn volledige werk gaan maken. Dat lukte dankzij heel hard werken redelijk tot het e-book in 2010 de Nederlandse markt veroverde. Van 0,35 per verkocht e-book kun je helaas niet leven, zeker niet als je illegaal gedownloade e-books (= geen royalties) de legale verkoop vele malen overtreffen 🙁 Nu werk ik sinds 2 jaar freelance als eindredactrice voor een grote NL-uitgeverij, is schrijven weer hobby geworden en hopen we vanaf volgende maand AOW te ontvangen voor manlief. En ziet ons financiële leven er iets rooskleuriger uit dan de afgelopen elf jaar. Niet makkelijk geweest, maar ik zou het zó weer doen. Ook wij hebben veel geleerd van de Grieken: leef nu en geniet! Tomorrow is another day 😉 Liefs uit Pilion!
Wat mooi geschreven en omschreven, helemaal gelijk heb je! Ik heb het geluk in dk. te wonen waar ik de “goeie” leeftijd heb om in de fut te zijn. Ik geniet dan ook met volle teugen!
Dank je wel, Geke! Heerlijk dat je zo geniet in dk. Ander tempo, ander leven… Ik hoop dat er nog vele jaren genieten voor je zijn weggelegd!
Wat een goed waar verhaal….zou het zo willen delen op mijn fb.
Geen probleem, delen mag, hoor!
Zoals Pete Seeger zingt Wilma: forever young (geschreven door Nobelprijs winnaar Bob Dylan…………) Je leeftijd zit in je hart, niet in je lijf (maar het zou mooi zijn wanneer het lijf ook nog wat mee ‘werkt’ hahaha
Prachtig nummer, Willem! Ik heb m er even bijgezet:
https://youtu.be/Ezyd40kJFq0