Op het moment dat ik dit schrijf is het precies twee weken geleden dat storm Daniel het leven in Griekenland voorgoed veranderde. Ik vind het nog steeds moeilijk om alles wat er sinds die 5e september hier is gebeurd onder woorden te brengen. Daniel is weliswaar na een paar dagen verder getrokken, maar de verwoestingen die hij heeft aangericht zijn nauwelijks te bevatten. En hoewel ons dorpje in vergelijking met vele andere dorpen verderop in Pilion relatief gezien ‘geluk’ heeft gehad, kregen ook wij te maken met een nachtmerrie die nog lang zal nadreunen.
Op maandag begon het te regenen en onweren en dat hield onafgebroken aan tot donderdagochtend. In de loop van maandag- op dinsdagnacht begon ons al jaren aan reparatie toe zijnde dak te lekken, en werd ik wakker in een kletsnat bed. We sleepten de matrassen naar de nog droge woonkamer, vingen de straaltjes in de slaapkamer en hal zo goed en kwaad als dat ging op met pannetjes, schaaltjes en handdoeken en waren net op tijd om te voorkomen dat het uit de hallamp druppende water kortsluiting zou veroorzaken.
Dat alles stelde echter niets voor bij wat er daarna gebeurde. Achter ons huis bevindt zich een hoger gelegen olijfgaard. Buurvrouw heeft om haar kippen binnen de gaard te houden niet het hekwerk gerepareerd, maar alles afgesloten met op de kant liggende golfplaten. De watermassa die door de aanhoudende regenval vanaf de bergen de olijfgaard in stroomde, hoopte zich op tegen de golfplaten, op zoek naar een opening – die zich tegenover ons keukenraam bevindt. In een mum van tijd liep de geul achter ons huis vol, en stroomde het water en de modder via de badkamer ons huis binnen. Ondertussen kolkte het water ook al door onze tuin naar de straat die door de grote watermassa die van de berg af kwam in een woeste rivier was veranderd, en viel ineens in het hele dorp de elektriciteit uit. Op dat moment kwam een buurman ons waarschuwen dat we het tuinhek moesten openzetten zodat het water makkelijker door kon stromen en ook was hij zo lief om mijn autosleutels te vragen zodat hij Suzy naar hogere grond kon rijden omdat mijn auto weggespoeld dreigde te worden.
We dachten dat het dankzij de tuinhekingreep bij die eerste overstroming zou blijven, maar het water in de olijfgaard bleef zich met zoveel kracht ophopen dat de golfplaten in de laagst gelegen hoek uit elkaar gescheurd werden en de hele watermassa zich in een grote golf op ons huis en tuin stortte. Met als gevolg dat het water niet alleen aan de achterkant, maar ook aan de zijkant en aan de voorkant ons huis binnendrong. En vanwege de aanhoudende regen bleef het stijgen en stijgen, tot zelfs aan de vensterbank van ons keukenraam. Op dat moment beseften we dat we moesten vluchten, omdat het te gevaarlijk werd om te blijven.
Maar waar moet je heen in een wereld die bestaat uit kolkend water, aanhoudende kletterregens, modderstromen en ratelende donderslagen? Met iedereen verschanst in zijn of haar huis?
We hadden geluk! In het guesthouse schuin aan de overkant was ’s ochtends onverwacht een kamer vrijgekomen, waar we op mijn geschreeuw en met hulp van de buren onmiddellijk onderdak aangeboden kregen. In mijn slaap beleef ik nog steeds telkens opnieuw die waanzinnige, angstige tocht door het woeste, kniediepe water, in de stromende regen, flitsende donderslagen boven ons hoofd. Ik voorop met een stok en Ira de hond tot aan haar kop in het water, schoenen en poten los trekkend uit de dikke modderlaag onder dat kolkende water. Gevolgd door de dochter van de buurvrouw die de kat in haar reismandje onder haar hoede had genomen en daarachter manlief, allemaal biddend dat geen van ons zou uitglijden of zou vallen…
En daar zit je dan met z’n tweetjes, halfverzopen in een kleine studio, met een bange hond en kat, zonder elektriciteit of warm water, en weinig andere bezittingen dan de doornatte kleren aan je lijf en een paar in haast gegrepen spullen in een kletsnatte rugzak. Maar we hadden het gered en oneindig dankbaar dat we in ieder geval voor dat moment veilig waren voor het alles verwoestende water.
Hoe verwoestend het was, ontdekten we pas dagen later, want geen stroom betekent ook geen internet. Betekent ook een telefoon waarvan batterijen opraken als je hem veel gebruikt. Betekent ook afgesneden zijn van de rest van de wereld. Betekent leven in je eigen ‘trouble bubble’, want langzaam, heel langzaam stopte de regen en zagen we wat het water had gedaan met ons huis dat we nauwelijks konden bereiken vanwege de dikke, spekgladde modderlaag. Ook binnen waren de vloeren van achter naar voor bedekt met een gelukkig iets minder dikke modderlaag, en alles rook naar vocht en riool…
We hebben geluk gehad. In andere delen van Pilion zijn hele huizen weggespoeld, is het water soms tot meer dan een meter de woningen binnengedrongen. Sommige dorpen aan de oostkust zitten nog steeds zonder elektriciteit of drinkwater, afgesloten van de rest van de wereld. De brug bij Kala Nera was ingestort en bij Ano Lechonia en Agria waren delen van de weg verdwenen, waardoor verkeer van en naar Volos een week lang onmogelijk was. En hoe erg het in Volos was, hebben jullie eerder dan wij geweten, want de Nederlandse televisie heeft uitgebreid verslag gedaan van deze watersnoodramp, hoorde ik toen we na zes dagen eindelijk weer internet hadden. De horrorverhalen zijn legio, en niet te bevatten.
Twee weken verder zijn we nu. Heel langzaam zijn de doorgaande wegen naar Noord Griekenland zover hersteld dat verkeer mondjesmaat mogelijk is, zodat bijvoorbeeld de luchthaven in Thessaloniki eindelijk bereikbaar is voor de tijdens de ramp gestrande toeristen. In die twee weken hebben zich in de wereld nog veel ergere rampen afgespeeld: de aardbeving in Marokko, de overstroming in Libië… Zoveel mensenlevens verwoest, zoveel landen ontwricht. Mijn verhaal stelt vergeleken daarbij niet zo heel veel voor, dat realiseer ik me heel goed. Desondanks voel ik de impact die het gebeurde op ons heeft gehad. Ik heb angst voor de winter, voor de gevolgen van dit alles. Gevolgen die we nu nog niet kunnen overzien. Denk aan alle rotzooi die in de zee terecht is gekomen, in ons drinkwater, aan het vocht dat zich heeft opgehoopt onder de huizen en gaat schimmelen. Allemaal zaken die niet bevorderlijk zijn voor de volksgezondheid, zeker niet als je zoals wij wat ouder zijn. En wat gaat de natuur ons verder nog brengen de komende maanden? Vuur en water hebben we gehad, maar extreme sneeuwval is niet uitzonderlijk in Pilion. Net zomin als aardbevingen…
Ik weet het, zo mag ik niet denken. Ik doe dan ook mijn uiterste best om na al deze narigheid toch nog met een positief bericht te eindigen. En laat ik dat nu ook hebben. Na onze huisbaas drie jaar lang gevraagd te hebben om ons lekkende dak te repareren is hij dan toch in actie gekomen: afgelopen weekend hebben wij eindelijk een nieuw dak gekregen!
Een week te laat, dat dan weer wel… 😉
Leven in angst is niet waar een mens vrolijk van wordt. Ondanks de branden die overal in het land nog steeds bijna dagelijks oplaaien, gaat het leven van hen die er niet direct door getroffen worden eigenlijk ‘gewoon’ verder. Ik weet nog steeds niet of dat nu een kwestie is van ‘je kop in het zand steken’ of een vorm van zelfbescherming. Als ik bij mezelf te rade ga, gok ik op het laatste, want als ik al die beelden en verschrikkingen tot me door laat dringen, zou ik de komende maanden een goede, zo niet de beste klant zijn van de psychologen hier in Volos, dankzij de depressies die me dat bezorgt. Ik help er niemand mee (oké, behalve die psychologen dan) als ik de psychische molen in ga, dus probeer ik me in plaats daarvan te concentreren op de leuke dingen in mijn bestaan. En die zijn er deze zomer gelukkig ook meer dan genoeg!
Aan de zuidoostkust, tussen Mourtias en Katigiorgis, ligt het piepkleine strandje van Theotokos. Het nogal knullige afslagbordje erheen wordt makkelijk gemist, omdat het maar aan een kant van de weg staat. Kom je van de andere kant, dan zie het helemaal niet. Los daarvan rijd je er ook zomaar voorbij omdat het niet echt opvalt… tenzij je weet dat het eraan komt. Het is een van mijn meest geliefde stopplekjes tijdens een ritje over de Pilion met op bezoek zijnde vrienden. Ik hou nu eenmaal niet van volle strandjes met ligbedden, gillende kinderen en boomboxmuziek. Geef mij maar verlaten baaitjes, waar je het zachte ruisen van de zee kunt horen, terwijl je de woest mooie natuur stilletjes op je laat inwerken, gezeten op een steen of gewoon op een meegebracht handdoekje op het zand.