Over humor en schaterlachen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

In het Griekse restaurant Palladion in mijn geboortestad Vlaardingen, waar ik een aantal jaren geleden een zeer gezellige schrijvers-ontmoetingsavond met mijn lezers organiseerde – inclusief muziek, hapjes, drankjes én voorlezen uit eigen werk – wordt vanaf 1 april alleen nog maar Grieks gesproken. ‘Omdat wij voor dé ultieme Griekenland-ervaring gaan…’ schrijft Dimitri op hun Facebook-pagina. De Nederlandse bediening heeft een stoomcursus Grieks gedaan en voor de gasten liggen er taalgidsen Nederlands-Grieks en andersom klaar. Een aanvullende taalcursus bij Dimitri behoort ook nog tot de mogelijkheden voor wie er serieus werk van wil maken. Ik vind het een supergoed idee. Het is een goede voorbereiding op het uit eten gaan tijdens je vakantie in Griekenland, toch? Met zinnetjes als: Zoiets lekkers heb ik nog nooit geproefd – Den écho dokimásei poté káti tóso nóstimo… of Meer wijn alsjeblieft – Parissótero krasí parakoló … en Groetjes aan de chef – Chairetísmata ston sef verover je ongetwijfeld de harten van het taverne-personeel en ben je vrienden voor het leven!

Het is natuurlijk een (wat mij betreft goed geslaagde) 1-april-grap, en heel wat beter dan wat de Gemeente Vlaardingen bedacht had: een officieel schrijven aan het plaatselijk zeer bekende Café Mes om de naam te wijzigen aangezien de gemeente een zero-wapenbeleid voert en de huidige naam op de gevel vooral bij jongeren agressie zou kunnen opwekken. Was deze ‘grap’ op 31 maart naar buiten gebracht, dan was het misschien nog goed gegaan, maar dit gebeurde ruim een week eerder. Slechte timing, en een slechte, ongepaste ‘grap’, want nog geen paar weken ervoor hadden er maar liefst twee dodelijke mes-incidenten in de stad plaatsgevonden. Dat gecombineerd met een officiële gemeentewoordvoerder die glashard volhield dat het bloedserieus was, maakte dat niet alleen de lokale pers maar ook de lándelijke media er bovenop sprongen. Een typisch voorbeeld van mislukte humor dus.

Goeie humor maakt het leven wel leuker, dat is een feit. Het helpt ook om je huwelijk gezond te houden. Kunnen lachen om jezelf en met elkaar is absoluut een vereiste in iedere relatie, dat durf ik na vijfenveertig jaar huwelijk wel te stellen. Dat, en samen kunnen huilen. Ook heel belangrijk. Maar mooier is natuurlijk het ‘huilen van het lachen’. Dat deed ik vroeger vaker dan tegenwoordig, maar zo heel af en toe heb ik gelukkig nog weleens zo’n gierende en niet te stoppen lachbui, en hoe heerlijk bevrijdend is dat! Dan kun je er weer dagen tegenaan. De aanleiding is meestal iets heel meligs, zoiets waarbij de ander denkt van ‘huh? Wat is hier nu grappig aan?’ Een reactie die de lachbui alleen maar aanwakkert, en aangezien lachen zeer aanstekelijk is, is de kans groot dat je uiteindelijk toch sámen gezellig op de bank zit te schuddebuiken.

Ik ben blij dat ik het af en toe nog kan, dat huilen van het lachen. Zo heel veel valt er immers niet meer te lachen in het grimmige leven van de volwassen mens. Juist daarom is het zo belangrijk om je gevoel voor humor niet te verliezen en toch ook de absurde dingen in datzelfde leven te blijven zien. In dat opzicht kunnen we veel leren van baby’s en peuters, die hun vrolijke kijk op de wereld nog niet hebben verloren en kunnen schateren om een doodgewone niesbui van een volwassene, om een dwaas spelletje als kiekeboe of om een onverwachts omvallende blokkentoren… Om maar even wat te noemen. Van schaterende kinderen wordt een mens vrolijk, en een beetje vrolijkheid na de afgelopen lastige maanden kan ik persoonlijk heel goed gebruiken. Naar de komst van onze kleinzoon – en niet te vergeten onze lieve zoon en schoondochter – kijk ik dan ook al weken reikhalzend uit. Het wordt het eerste bezoek hier van onze hummel en behalve superleuk vinden we het ook best wel een beetje spannend. Misschien schrikt Kai zich wel helemaal te pletter als hij die malle gezichten uit de telefoon voor het eerst levensgroot in het echt ziet! En dan willen ze hem natuurlijk ook nog eens helemaal platknuffelen! Pff, je zou van minder de kluts kwijtraken…

Onze Griekse buurvrouw Machi kan trouwens ook niet wachten tot het zover is. In haar guesthouse aan de overkant van de straat brengen we meestal onze familie en goede vrienden onder, waardoor we haar in de afgelopen vijftien jaar eigenlijk wel een beetje als ‘familie’ zijn gaan beschouwen. Ze behoort al lang niet meer tot de jongsten en ik vind het dan ook best bijzonder dat zij niet alleen de bezoeken van mijn moeder nog van dichtbij heeft meegemaakt, maar ook onze zoon heeft zien opgroeien van lange vrijgezelle slungel tot ‘aanstaande vader met baard’. Ze was bijna net zo blij als wij toen we haar vertelden dat Kai gezond en wel was geboren. En natuurlijk laten we haar regelmatig foto’s en filmpjes van hem zien, die ze altijd onder het slaken van die heerlijke Griekse oma-kreetjes bekijkt. Ik weet dan ook wel zeker dat onze Kai niet alleen van ons maar ook van haar een innige knuffelpartij te wachten staat.

Maar april staat natuurlijk niet alleen in het teken van het (klein)zoon-bezoek. Voor de Grieken is de aanloop naar Pasen al in volle gang. Het is vergelijkbaar met ‘onze’ drukke decembermaand, want in Griekenland is niet Kerst maar Pasen het belangrijkste religieuze feest. Een feest dat in familiekring en het liefst in het geboortedorp wordt gevierd, ingeleid door indrukwekkende en traditionele kerkrituelen. Met op eerste paasdag lam aan het spit of uit de oven, gevolgd door vele uren van muziek en dans. In de week voor en na de Pasen ligt het halve land stil, want de meeste mensen plakken er ook nog eens hun vakantie aan vast. Om voor te bereiden of uit te rusten van al dat paasgedoe…

Al met al wordt het dus een drukke maand hier in ons Griekse huisje, en des te fijner is het dat het met mijn rug momenteel redelijk tot goed gaat. Ik zit op zo’n 85 tot 90% van mijn herstel, niet slecht als je bedenkt dat ik in het begin van dit jaar nauwelijks een stap kon zetten. We blijven voorzichtig, dat wel, en met mijn huidige wandeltempo ga ik de Nijmeegse vierdaagse zeer zeker niet in vier dagen redden, maar dat hoeft ook niet. Als ik volgende week schaterlachend met mijn kleinzoon over het strand kan lopen is het paaswonder wat mij betreft dit jaar al vroegtijdig geschied…

♥♥♥

 

Bijna voorjaar!

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

De lente hangt in de lucht. In ieder geval bij ons in Pilion! De voorjaarsbloemen komen ineens overal tevoorschijn en ik heb dat deze week met eigen ogen kunnen aanschouwen, want voor het eerst in lange tijd was ik in staat om iets verder te lopen dan de 200 meter van onze straat. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten er vrolijk op los, en mijn benen brachten mij zonder pijnscheuten helemaal naar het beroemde Huis met de Blauwe Deur dat aan het eind van het ‘grote’ strand in ons dorpje ligt. Dat huis is er zo eentje dat tot ieders verbeelding spreekt en ik heb dan ook al vaak de vraag gekregen of het te koop is, omdat het lijkt alsof het altijd leegstaat.

Het antwoord is nee. In ieder geval niet dat ik weet. Ik heb ook geen idee wie de eigenaar is, maar ik weet wel dat er in de zomermaanden regelmatig mensen verblijven. Een zomerhuis dus, zoals er zovelen hier in ons dorp zijn. Vroeger heb ik er weleens naar gevraagd bij mijn oudere dorpsgenoten, maar een duidelijk antwoord heb ik nooit gekregen. Het schijnt ooit gekocht te zijn door een Argentijnse miljonair die er een paar jaar heeft gewoond, maar of dat klopt kan ik nergens terugvinden. Ik heb ook geen idee of de huidige gebruikers van het pand nazaten zijn van die man, of dat het huis in de loop der jaren in andere handen is overgegaan. Hoe het ook zij, dit huis is zo ongeveer het meest gefotografeerde huis van Kato Gatzea dankzij de unieke bouwstijl en natuurlijk de ligging direct aan zee. Hoewel dat laatste misschien wel fotogeniek is, maar praktisch gezien een ellende. Koud, nat en vol schimmel, zo moet het er binnen aan toe zijn. Niet echt gezond om er te wonen dus, wat waarschijnlijk ook de reden is dat er alleen in de hete zomermaanden achter de hoge muur iets van leven is te zien.

Voorlopig is er nog geen sprake van leven in de brouwerij, niet in het huis en niet in het dorp. Het ligt er stil en vredig bij, met hier en daar een moeder achter de kinderwagen of een bestelauto die goederen aflevert bij de tavernes die in de winter – op twee na – eigenlijk alleen in het weekend open zijn. En dan ook alleen nog als het mooi weer is, want bij regen en kou zien de mensen uit Volos het ook niet zitten om de kustdorpjes van Pilion een bezoekje te brengen. En geef ze eens ongelijk. Dit weekend zijn ze echter wel allemaal open, want komende maandag is het Kathera Deftera (Schone Maandag, het begin van de vastenperiode), wat betekent dat de meeste Grieken vrij zijn. Behalve dat was het gisteren, vrijdag 28 februari, twee jaar geleden dat de grote treinramp bij Tempi plaats heeft gevonden. Er was opgeroepen tot een algehele staking en demonstraties als protest tegen de manier waarop de treinramp in de Tempi-vallei is afgehandeld. Bij deze ramp kwamen 57 mensen, voornamelijk jonge studenten, om het leven. De regering van Mitsotakis lijkt tijdens het onderzoek naar de schuldvraag het een en ander in de doofpot te hebben gestopt: bewijsmateriaal is vernietigd en belangrijke getuigen zijn dood of op zijn minst onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen.

Dat heel Griekenland zich achter de nabestaanden schaart en openheid eist van de regering werd gisteren wel heel duidelijk. Letterlijk honderdduizenden Grieken gingen de straat op, ook in Volos, waar zich in het centrum zo’n 30.000 demonstranten verzamelden. Dat is 1 op de 6 inwoners van de stad, een ongekende opkomst. De demonstraties in het hele land verliepen vreedzaam, alleen in Athene waren er een aantal relschoppers die de boel verstoorden. En dat juist dat dan in de buitenlandse nieuwsuitzendingen wordt getoond, is jammer, want de vreedzame saamhorigheid die gisteren in heel Griekenland ervaren werd, ook in Athene, was duizendmaal groter dan de agressie die de media in beeld brachten. Of het protest iets zal opleveren blijft natuurlijk de vraag, maar het feit dat zoveel mensen bereid waren om het werk neer te leggen en de straat op te gaan zegt natuurlijk wel het een en ander over hoe men hier over de huidige regering denkt. Het is te hopen dat die er iets mee doet, en dat er in ieder geval op korte termijn duidelijkheid komt voor de nabestaanden.

Na de emotionele dag van gisteren gaat vandaag het dagelijks leven weer z’n normale gangetje. De carnavalstijd loopt maandag ten einde, wat betekent dat er dit weekend nog volop gefeest zal worden. Ons dorpje zal het ongetwijfeld druk krijgen, want het is prachtig weer. Kato Gatzea en Kala Nera liggen op nog geen halfuur van de grote stad en wat is er nu leuker dan een zonnig zondags uitje naar het strand met vrienden of familie? Toeristen zijn er nog niet veel op dit moment, die komen pas rond de Pasen, dat dit jaar gelijktijdig valt met Pasen in Nederland. Op twintig april dus, en dat betekent dat ik op tweede paasdag jarig ben.

Vieren doe ik het ongetwijfeld eerder: als alles goed gaat, komt onze kleinzoon namelijk met zijn papa en mama begin april een weekje hierheen! Dat wordt heerlijk knuffelen, genieten en nog eens genieten. Zeven maanden geleden is het dat we elkaar ‘live’ hebben gezien. Toen was Kai nog een echte baby, nu loopt hij als een kievit, trekt alle laden en kastjes open en weet precies hoe een telefoon werkt. Het zal best even wennen zijn, zo’n actieve dreumes in en rond ons oude vandagen huisje, maar gelukkig hebben we dankzij de kattenkwaadstreken van kleine Katinka al een aardig idee wat ons te wachten staat. Kittens en dreumesen verschillen vast niet zoveel van elkaar, dus dat komt wel goed. En die rug van mij is over vijf weken ook gewoon weer helemaal in orde, want deze oma wil natuurlijk wel samen met haar kleinzoon over het strand kunnen wandelen. En zoals het er nu in dat heerlijke lentezonnetje naar uitziet, gaat dat helemaal goed komen. We doen er in ieder geval ons uiterste best voor!

♥♥♥

 

Yiamas op het leven!

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

De eerste maand van het nieuwe jaar ligt alweer achter ons. Zo heel erg hoopvol is het niet begonnen voor de mensheid, daar zorgt die idioot in Amerika wel voor. Er gebeuren daar momenteel dingen die toch wel heel veel gelijkenis vertonen met de periode in Europa voor en tijdens WOII, en dat is beslist niet iets om toe te juichen. Deze maand was het tachtig jaar geleden dat het concentratiekamp in Auschwitz werd bevrijd en ik ben een van de mensen die is opgegroeid in de stellige overtuiging dat zoiets nooit meer mag, zal en kan gebeuren.

En wat lees ik deze week? De president van Amerika wil de beruchte Guantanamo Bay gevangenis op Cuba gaan gebruiken om illegaal verblijvende immigranten naartoe te deporteren. Als u dat akelig bekend in de oren klinkt, dan bent u ongetwijfeld een kind van mijn generatie, al hoop ik dat er ook bij degenen die nu jong zijn een belletje gaat rinkelen. En zo niet, vraag dan maar aan AI waar ik op doel. Hoewel ik niet weet of de waarheid die je daar vandaan haalt ook werkelijk de waarheid is. Hoe je het ook wendt of keert, het jaar 2025 begint verdacht veel te lijken op wat George Orwell al in zijn boek 1984 beschreef. En mocht u dat boek nooit hebben gelezen, dan raad ik u aan om dat zo spoedig mogelijk te doen – voordat het boek en de inhoud ervan verboden of door AI gewist wordt uit de informatiebronnen.

Juist vanwege de diversiteit van en vrije toegang tot informatiebronnen is het mogelijk om erachter te komen of wat ons verteld wordt ook werkelijk de waarheid is. En dat hebben we hard nodig, want hoe vaak komt het niet voor dat belangrijke feiten over de waarheid worden verzwegen of verdraaid? Dat overheden graag het een en ander verzwijgen en in de doofpot laten verdwijnen is voor niemand iets nieuws, en dat gebeurt zeker ook in Griekenland. Een voorbeeld daarvan is het grote treinongeluk in de Tempi-vallei, deze maand precies twee jaar geleden. Daarbij kwamen 57 veelal jonge mensen om het leven. Ondanks de geijkte beloftes van de overheid om ‘de onderste steen boven te halen’ in het onderzoek naar hoe dit had kunnen gebeuren, zodat de schuldigen gestraft zouden worden, bleven er vanaf het begin veel vragen over de oorzaak en de omvang van de ramp onbeantwoord of op zijn minst ‘vaag’.

De ouders van de omgekomen kinderen stelden daarom een eigen onderzoekscommissie aan, waardoor nu duidelijk is geworden dat de goederentrein waarop de passagierstrein met grote snelheid inreed ruim 10 ton brandbare vloeistoffen vervoerde. Een feit dat in de officiële overheidsrapporten nooit naar buiten is gekomen. Daarin werd namelijk gezegd dat de ongewoon felle brand veroorzaakt werd door siliconenolie die uit de transformatoren van de treinen lekten.

Een en ander kwam deze maand eindelijk naar buiten door een audio-opname van telefoongesprekken met slachtoffers die na de crash naar het noodnummer 112 hadden gebeld. Deze audio werd nooit eerder vrijgegeven in de officiële rapporten, hoewel sommige tv-zenders nu beweren dat ze de audio al lang in hun bezit hadden, maar hem niet durfden te publiceren. Uit de opname kon worden opgemaakt dat zo’n 30 van de 57 slachtoffers waren gestikt of levend verbrand nadat er een explosie had plaatsgevonden in de goederentrein die in botsing was gekomen met de passagierstrein. Te horen is hoe er om hulp wordt geroepen, maar ook hoe ze naar adem snakken omdat er geen zuurstof is.

Vorige week gingen in meer dan 150 plaatsen in Griekenland (waaronder Volos) en 13 buitenlandse steden vele tienduizenden mensen de straat op, verenigd onder de slogan ‘Ik krijg geen zuurstof…’. De vereniging van de families van de slachtoffers had opgeroepen tot deze protestacties, iets waaraan door de grote media nauwelijks aandacht is gegeven. Ook de berichtgeving over de audio en de talrijke protesten was gezien het belang en de grootte van het protest zeker ‘summier’ te noemen. Maar dat heeft zeer waarschijnlijk weer te maken met het feit dat tv-licenties verleend worden door – precies, de Griekse overheid! Hopelijk komen er door deze massale burgerprotesten nu eindelijk antwoorden voor de ouders, familie en vrienden van de omgekomen kinderen. Het verdriet wordt er niet minder door, maar het zal ongetwijfeld meehelpen om het verlies van hun dierbaren te kunnen verwerken.

Nee, een echt vrolijk begin van het jaar was het niet, al weet ik zeker dat er ondanks alle ellende overal toch ook heel veel leuke, lieve en mooie gebeurtenissen om ons heen plaatsvinden. Ikzelf merk er helaas weinig van, omdat ik nog steeds aan huis gekluisterd ben door de ernstige rugproblemen waar ik nu al maanden last van heb. Na een aantal onderzoeken en consulten met de specialist zal een en ander de komende maanden flink aangepakt gaan worden en hopelijk snel verbeteren door manuele therapie, Pilatus en oefeningen doen. Hard nodig, want die stok waarmee ik nu regelmatig door het huis schuifel begin ik goed zat te worden. Om het over de pijn maar niet te hebben…

Gelukkig schijnt het zonnetje vandaag, daar word ik dan wel weer een beetje vrolijker van. En zojuist was ik dankzij videobellen getuige van de eerste zelfstandige stapjes van onze kleinzoon, die op eigen kracht naar oma in de telefoon bij papa kwam hobbelen om mij een kusje te geven! Nou, daar vergeet je op slag alle sombere toekomstgedachten door, dus ik ga na het publiceren van deze column lekker een tsipourootje voor mezelf inschenken om deze mijlpaal te vieren. En aangezien tsipouro ook nog eens geneeskundige krachten schijnt te bezitten volgens hen die het kunnen weten, zal het met die pijnlijke rug van mij dan zeer binnenkort ook veel beter gaan… Geniet en blijf gezond! Yiamas!

♥♥♥

Vaarwel 2024, hallo 2025!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Naarmate je ouder wordt, gaat de tijd sneller. Hoe dat kan weet ik niet, maar het is echt waar. Voor je het in de gaten hebt, is er alweer een jaar voorbij. Voor ons was het gelukkig een redelijk ‘rustig’ jaar, zonder de rampen die we het jaar ervoor het hoofd moesten bieden.

Hoewel… zo heel erg rustig was het allemaal niet nu ik er zo over nadenk. Ik herinner me nog heel goed de brand in mijn net opgeknapte kantoor, vier dagen voor ons vertrek in januari naar Nederland. Gelukkig werd dat gecompenseerd door twee weken heerlijk knuffelen met onze net geboren kleinzoon en gezellige uitstapjes met familie en vrienden. Dat alles helaas wel  gevolgd door grote zorgen om een doodzieke Krumpie de Kat bij thuiskomst. Pas twee maanden later kreeg ze op wonderbaarlijke wijze ineens weer zin in het leven, na onze terugkomst uit Athene, waar we een fantastisch concert van André Rieu hadden bijgewoond. In juli ging ik alwéér twee heerlijke weken naar Nederland, hoewel het niet zo leuk begon met een achttien uur durende heenreis en een horror-overnachting in de bagagehal op Düsseldorf. Eenmaal weer terug kregen we een bloedhete zomer, goddank zonder branden, maar echt zo’n zomer waarin je nauwelijks je huis uit komt vanwege de immense hitte. De nazomer was gelukkig heerlijk, en in oktober reisden manlief en ik opnieuw een weekje naar Athene, ditmaal om mijn paspoort te vernieuwen en te vieren dat we dit jaar maar liefst vijfenveertig jaar getrouwd zijn.

Helaas vond mijn rug het allemaal een beetje te veel van het goede. Sinds dat laatste reisje is de al maanden sudderende ischias geëxplodeerd en na diverse behandelingen die de pijn alleen maar erger maakten is uiteindelijk vastgesteld dat de rechterkant van mijn bekken op de een of andere manier verschoven is en daardoor scheef staat ten opzichte van de linkerkant. Ik kan u vertellen dat zoiets heel pijnlijk is. Vooral als je je beweegt. De meest simpele dingen zoals gaan zitten of opstaan, iets van de grond oprapen of de kat eten geven blijken ineens een bijna onmogelijke opgave te zijn. Ik strompel dus al kreunend dit oude jaar uit, maar ik heb goede hoop dat het in de komende maanden weer goed zal komen. Dat moet, want aan achter de geraniums zitten ben ik nog lang niet toe!

Knap vermoeiend is het wel, zo’n extreem pijnlijke periode die nu al zoveel maanden aanhoudt. Gelukkig hadden we voor de decembermaand geen plannen op het gebied van familiebezoek, feestjes of reisjes. Het geplande tripje naar het Elvenpark in Trikala moest ik helaas afzeggen, ik kom momenteel niet verder dan het einde van de straat en de supermarkt achter ons huis. Onze kerst was dan ook zeer rustig, een samen thuis genieten van lekker eten, een mooie film en zelfs van een detectivespel, een kerstcadeautje voor onszelf waarnaar met name ik heel erg had uitgekeken. Het spel was echter niet aan ons besteed. Na ons twee uur lang serieus verdiept te hebben in de politiedossiers,  hebben we de boel maar opgeruimd. Veel te vermoeiend, zo’n moord oplossen vanuit je huiskamer!

En nu is het oudejaarsdag. Een heerlijk zonnige dag na een periode van veel regen. Er is geen vuurwerkknal te horen, alleen het zachtjes kabbelen van de golven verderop. Vuurwerkoverlast is hier absoluut geen issue. Om twaalf uur vanavond wordt er hooguit tien minuten wat siervuurwerk afgestoken in het dorp, daarna verdwijnt iedereen naar binnen om gezellig samen te zijn met vrienden en familie. In Volos is er als ik het goed begrepen heb wel een groot centraal vuurwerk te zien dat jaarlijks door de gemeente wordt verzorgd, maar aangezien wij de jaarwisseling altijd thuis doorbrengen, hebben we dat nooit meegemaakt. Hoeft ook niet, in onze Nederlandse jaren hebben we meer dan genoeg vuurwerk gezien, gehoord en verafschuwd. Zo blij dat we hier gewoon zonder angst over straat kunnen in december. Alleen dat is al een goede reden om hierheen te emigreren…

Zo’n oudejaarsdag is natuurlijk ook het geijkte moment om vooruit te blikken. Een nieuw jaar ligt voor ons en niemand die weet wat het zal brengen. Echt hoopvol ziet het er allemaal niet uit, maar doemdenken zit niet in mijn karakter. Eens zal de mensheid toch gaan inzien dat we met liefde, begrip en respect voor elkaar veel verder komen dan met oorlog, haat en nijd. Dat we beter voor onze aarde moeten zorgen, ook al betekent dat een stapje terugdoen in de luxe en overvloed waaraan we in de afgelopen decennia gewend zijn geraakt. Vroeger was zeker niet alles beter, maar dat betekent niet dat er niets goed was. Het is jammer dat we die goede dingen aan het afstoten zijn, dat het eigen ikje het meest belangrijke is geworden in de huidige maatschappij en het ‘ieder voor zich’ de boventoon voert.

Hier in ons rustige Griekse dorpje op het platteland merken we niet zo heel veel van wat er zich in de grote boze buitenwereld afspeelt, tenzij we er zelf naar op zoek gaan. Ons leven kabbelt gewoon verder zoals het de afgelopen twintig jaren al hier voortkabbelt. Met ups en downs, met lief en leed, net als bij iedereen. Met af en toe een flinke bosbrand, een overstroming of een aardbeving. Heftige gebeurtenissen, zo dicht bij huis. Geen fijne dingen om mee te maken, maar het leert je wel dat het leven ook na zo’n ramp weer doorgaat, al wordt het nooit meer als ervoor. Zoiets heftigs meemaken leert je vooral dat niets zeker is, dat niets voor eeuwig is en dat je leven van het een op het andere moment totaal veranderd kan zijn…

Als ik vooruitblik naar het nieuwe jaar dan hoop ik dat ons eigen leven hier in Pilion ook in 2025 gewoon voort blijft kabbelen. En voor iedereen wens ik dat zij die de macht hebben die macht zullen gebruiken om de wereld mooier te maken zodat de mensen die in die wereld wonen gelukkiger zullen zijn. U en ik, wij hebben daar weinig invloed op, maar we kunnen wel onze eigen omgeving mooier maken en onze medemens met liefde, begrip en respect tegemoet treden. Zo moeilijk is dat toch niet? Dan wordt die grote boze buitenwereld vanzelf een beetje minder boos, dat weet ik zeker.

Ik wens iedereen een gezellige jaarwisseling en een sprankelend, gezond, liefdevol en vooral vredig 2025 toe! Καλή Χρόνια!

♥♥♥

 

Bijna Kerst

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Ik vind het altijd een beetje lastig om op de eerste dag van december iets geschikts te verzinnen om over te schrijven. Voor een echte kerstcolumn met serieuze mijmeringen en gedachtes vind ik het nog te vroeg, maar veel beleven doe ik momenteel ook niet. November in Pilion is over het algemeen een vrij rustige maand. De zomergasten zijn weg, de tavernes en toeristenwinkeltjes dicht, de dorpsbewoners zijn druk met de olijvenpluk en iedereen bereidt zich in alle rust voor op de winter. Het weer gaat langzaam in winterstand, dat wil zeggen dat het ’s ochtends al best koud kan zijn, en ’s middags nog warm genoeg om zonder jas te lopen. Het is een echte ‘suddermaand’, zal ik maar zeggen, zo eentje waarin je alle kanten op kan, maar weinig gericht bezig bent.

Zo had ik mezelf voorgenomen om dit jaar net als vele van mijn collegaschrijfsters ook maar eens een kerstnovelle te schrijven. Eind oktober ben ik daar al mee begonnen, met als resultaat dat ik inderdaad een begin heb gemaakt met het schrijven van maar liefst drie (!) totaal verschillende kerstverhalen die helaas geen van allen verder zijn gekomen dan de eerste twee hoofdstukken. Een kerstnovelle van mijn hand zit er dus ook deze kerst niet in. Het gekke was echter dat ik tijdens het schrijven steeds vaker ‘bezoek’ kreeg van mijn drie Rozen-dames uit Beekbrugge. Ze waren behoorlijk hardnekkig, en daarom belandde ik twee weken geleden op de een of andere manier samen met Suzan en een voor mij nog onbekende Inez toch ineens weer aan een tafeltje in de Yellow Rose, de gezellige tearoom van Lotte.

De Rozen-dames hebben zich de afgelopen vier jaren nogal rustig gehouden, dus ik was echt heel verbaasd dat ze nu ineens weer bij me opdoken. Dat was ook eigenlijk niet de bedoeling, want een trilogie bestaat echt maar uit drie delen. En die zijn alle drie allang geschreven. Dus ik heb geen idee of dit tearoom-bezoek een serieuze poging is om mij te verleiden tot het schrijven van een vierde deel, of dat het onbewust gewoon een excuus is om toch maar geen kerstnovelle te schrijven. Daarvoor moet je als schrijfster toch een beetje van kerst houden, en daar schort het bij mij denk ik een beetje aan.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind al die kerstromantiek heel leuk om naar te kijken of over te lezen, maar zelf heb ik niet zoveel met kerst. Ik herinner mij nog heel goed mijn eerste ‘romantische’ kerst die ik als kersvers getrouwde mevrouw Hollander doorbracht aan boord van de havensleepboot waarop manlief tijdens de feestdagen dienst had. Ik vond het prachtig, want hoe vaak krijg je nu de kans om te zien hoe het er op zo’n sleepboot aan toe gaat? Nog voor het kerstmaal op tafel stond, kwam er al een oproep van een olietanker die de haven binnengesleept moest worden, en ‘onze’ boot was toevallig aan de beurt. Ik was helemaal blij, want het zou mijn eerste sleepreisje buitengaats worden. En daar gingen we, met mij aan de reling, dikke jas aan, muts op en sjaal om, want het was superkoud op die bewuste eerste kerstdag in 1979.

Reuze spannend vond ik het toen we de Europoort uitvoeren en bij Hoek van Holland de Noordzee op voeren. ‘Wacht maar tot we goed en wel op open water zijn,’ waarschuwde de kapitein me. ‘Dan piep je wel anders.’ En helaas kreeg hij gelijk. Er stond een flinke, bijna stormachtige wind, en naar ik me later heb laten vertellen beweegt een sleepboot op de golven zowel van links naar rechts als van voor naar achter. Zou het een of/of vaarbeweging zijn, dan had mijn maag er ongetwijfeld tegen gekund, maar en/en gaat alleen goed bij de zeer ervaren zeelui onder ons. En dat was ik dus niet. Nog geen halfuur na het bereiken van open zee ben ik dan ook een zeer innige relatie aangegaan met de wc-pot onderdeks. Een niet al te fijne relatie die gelukkig eindigde toen de sleepboot met de tanker achter zich het havenhoofd van Hoek van Holland weer bereikte… ruim tien (!) uur later.

Van het heerlijke kerstmaal dat manlief voor de bemanning had bereid heb ik niets meegekregen, al bood de kapitein me nog wel een speciaal voor mij bewaarde kippenpoot aan toen ik de volgende ochtend enigszins bleekjes weer in de stuurhut verscheen. Die heb ik maar beleefd afgeslagen, want alleen de gedachte eraan was al bijna genoeg om de relatie met de wc-pot te herstellen. Ik weet nog dat ik na het aanmeren in de Europoort zo snel mogelijk van boord ben gegaan en in mijn ijskoude groene Fiatje bibberend naar huis ben gereden, waar ik van ellende meteen in bed ben gedoken en er pas de volgende dag weer uit ben gekomen.

De eerste twintig jaar van ons huwelijk was het altijd onzeker of manlief er met de kerstdagen wel of niet bij zou zijn. Ik herinner me nog dat we kerst weleens een week eerder hebben gevierd omdat hij dienst had tijdens die dagen. ‘Als de hele wereld de klok een uur terugzet en kan doen alsof het een uur vroeger is, dan kunnen wij toch wel net doen of kerst een week eerder is?’ vond ik, en zo hebben wij dat jaar toch twee dagen gezamenlijk een gezinskerst gehad, met alles erop en eraan, een week voordat de rest van de wereld eraan toe was.

Gezien mijn vaak onconventionele ervaringen met kerst ben ik dus beslist geen expert als het aankomt op het schrijven van een romantische kerstnovelle. Maar wie weet, misschien doe ik dit jaar wel genoeg inspiratie op om de nu begonnen kerstverhalen ooit een keer af te schrijven. In Volos wordt namelijk komende week de kerstverlichting ontstoken, het startsein voor heel veel verschillende grote en kleinere kerstevenementen. De kerststal met ezel en schapen staat weer op het plein, de kerstman houdt open huis in het kerstpark en de stalletjes met de Griekse versie van warme oliebollen staan al klaar. Een en al gezelligheid dus en reden voor wat meer stadsbezoekjes dan anders. Bovendien hebben vrienden me uitgenodigd om binnenkort mee te gaan naar het grootste Kerst-themapark van Griekenland, de Molen van de Elven, in de stad Trikala. Superleuk vind ik dat, en hopelijk blijft het weer dusdanig goed, dat ons uitje door kan gaan.

Maar… tussen al die gezellige vooruitzichten door ga ik zeker ook zo af en toe terug naar Beekbrugge om te horen wat Suzan, Emma en Lotte mij te vertellen hebben. Of het genoeg is voor een heel boek? Hm, dat zal de tijd leren…

♥♥♥