Het jaar begon bij ons met een keurig opgeschoonde tuin en regelen, heel veel regelen. Griekse belasting- en ziekenfondszaken, gevolgd door Nederlandse DigigD-app activering behoren niet tot mijn favoriete bezigheden, maar soms kom je er niet onderuit. Het vervelende van dit soort dingen vind ik dat het zoveel tijd kost. De Griekse bureaucratiemolens werken langzaam, heel langzaam. Onze belastingaccountant ook. Als hij belooft om iets te sturen, bedoelt hij dat ik hem er na twee dagen nog maar eens aan moet herinneren. Het enige voordeel is dat hij ook zo laks is met het sturen van zijn factuur, maar dáár ga ik hem echt niet aan herinneren. Dit keer had ik er zo de pest in, dat ik uiteindelijk zelf maar in de belastingdatabase ben gedoken. Met hulp van Google Translate is het me inderdaad gelukt om dat wat ik voor 1 februari nodig had zelf uit te draaien, iets waar ik best trots op ben, want je wilt niet weten hoe ingewikkeld die belastingwebsite is. Tijdrovend, ik zei het al!

Het tackelen van het ziekenfondsprobleem viel in tegenstelling tot dat van de belasting honderd procent mee. Het begon niet zo heel veelbelovend, want toen ik me met alle papieren meldde op het kantoor waar we ieder jaar acte de présence moeten geven, bleek dat alle dossiers voor onze regio sinds de coronaperiode verhuisd waren naar een andere locatie. Gelukkig kon ik daar een paar dagen later al terecht, omdat de mevrouw die ons al jaren helpt zo vriendelijk was om ons de naam en het telefoonnummer door te geven van een collega op het andere kantoor. In de wirwar van de Griekse bureaucratie is dat het grootste geschenk wat je kunt krijgen, want het verhindert dat je van het kastje naar de muur gestuurd wordt. De nieuwe mevrouw was net zo vriendelijk als de eerste, en na een halfuurtje ontelbare formulieren invullen was alles in orde, en ben ik voor het komende jaar volgens de voorschriften keurig verzekerd.

Ondertussen waren we ook een DigiD-appgevecht aangegaan, voor manlief, want ikzelf heb de app al weken geleden op mijn telefoon kunnen installeren. Bij hem mislukte het activeren keer op keer, ondanks het feit dat hij gewoon in het bezit is van een paspoort met chip. Nu kun je dat volgens de instructie oplossen met een via een sms toegestuurde activeringscode, maar daarvoor moet je telefoonnummer wel bekend zijn. Hebben ze dat niet, dan kun je dat doorgeven… via de DigiD-app. Afijn, ook in Nederland word je dus van het kastje naar de muur gestuurd. De oplossing diende zich aan in de vorm van het aanvragen van een video call voor NL-ers in het buitenland, een hele vooruitgang, want tot een aantal jaren geleden moest je je persoonlijk vervoegen bij een DigiD-balie in Nederland als er iets met je DigiD aan de hand was. Dat hoeft dus niet meer.

Dat die video call mogelijkheid bestond, ontdekten we op een maandag. Opgewekt tikte ik alle gegevens in om zo’n afspraak te maken, niet wetende dat de afsprakendatabase alleen op vrijdagochtend wordt opengezet voor afspraken in de week erna. Daar kwam ik pas achter na een tip van een hier in Pilion wonende vriend. Op vrijdag lukte het me inderdaad om een afspraak te maken voor de dinsdagavond om halfnegen onze tijd. We kregen keurig een bevestigings-e-mail met instructies om ons vijf minuten voor aanvang in te loggen op een laptop en onze baliecode gereed te houden. Nu hadden wij die baliecode tot twee uur voor aanvang nog steeds niet ontvangen, dus toch vriend maar weer even geraadpleegd. ‘Die krijg je als je je DigiD aanvraagt,’  zei vriend. Iets wat wij niet hadden gedaan, aangezien manlief al jaren een DigiD heeft. Bleek dat we voor dat gesprek dus een nieuwe DigiD moesten aanvragen, wat gelukkig nog online kon. Tot onze opluchting kregen we inderdaad meteen een baliecode toegestuurd, zodat we alsnog keurig op tijd konden inloggen voor de geplande video call met de DigiD-baliemedewerker van balie 7.

Niet dus! Toen we netjes volgens de instructie op de button ‘code ontvangen’ drukten, kwamen we op de DidiD-website uit, waar we ons in moesten loggen met een activeringscode die met een A begon. Die hadden we niet, de baliecode begon met een B. En toen we om halfnegen de gestuurde video call inlogcodes intikten, kregen we te horen dat ze ongeldig waren. Na tien minuten stuurden we een wanhoopsmailtje: ‘We proberen in te loggen, maar het lukt niet!’ En zie, na vijf minuten kwam er een mailtje terug, met een nieuwe video call code. Pff, wat een opluchting, want we zagen al aankomen dat we alle handelingen weer opnieuw moesten doen, inclusief het wachten tot vrijdag om een nieuwe afspraak te maken voor de week erop. Over tijdrovend gesproken!

De nieuwe code werd snel ingetikt, en hoera, hoera, ineens verscheen op ons scherm een medewerkster, die ons wat vreemd aankeek. ‘Ik snap er niets van, want ik ben momenteel al in gesprek met mensen uit Chili, en nu komen jullie ook ineens bij mij binnen,’ zei ze verbaasd. We snapten er geen van allen meer iets van, maar ze beloofde ons na beëindiging van het Chili-gesprek alsnog te helpen en een seintje te geven als we weer konden inloggen. Een kleine tien minuten later ging inderdaad de telefoon en werden we verzocht in te loggen met de naar ons gestuurde code. Helemaal opgelucht dat we toch nog aan de beurt kwamen tikten we snel de laatst ontvangen code in, en plop, daar verscheen de Chili-mevrouw weer in beeld… terwijl ondertussen mevrouw van balie 7 aan de telefoon zei dat ze onze aanmelding niet binnen zag komen. Chaos en verwarring rondom!

Het kwam allemaal goed, gelukkig! De Chili-mevrouw van balie 8 nam ‘live’ het telefoongesprek van de balie 7-mevrouw over en loodste ons keurig door alle stappen heen die nodig waren om manliefs DidiD-app te activeren, zodat hij ook na 31 januari zijn Mijn Overheids-mailbox nog in kan om post van alle overheidsinstanties te lezen. Om halftien was het eindelijk allemaal voor elkaar, en ploften manlief en ik enigszins verwilderd op de bank neer. Al dat digitale gedoe met codes voor dit en codes voor dat werkt niet bepaald ontspannend, zal ik maar zeggen. Die Griekse bureaucratie kan ik na achttien jaar wel aan, maar die Nederlandse… Pff, daar word ik zo langzamerhand toch iets te oud voor, geloof ik… 😉

♥♥♥♥♥