De eerste mei is hier een vrolijke feestdag. Bloemetjesplukdag noem ik het, want dan gaat iedereen naar buiten het veld in om terug te komen met armen vol bloemen. Daarvan worden kransen gevlochten die tot 23 juni de voordeuren van de huizen zullen sieren. Een traditioneel gebruik dat bedoeld is om de goden gunstig te stemmen zodat de zomer een overvloedige oogst zal opleveren. Het is een dag die gepaard gaat met veel zang, dans en barbecueën in de olijfgaarden of aan het strand, uiteraard in het gezelschap van vrienden en familie. Het is dan ook geen wonder dat de versoepeling van onze lockdown-maatregelen pas ingaan ná die eerste mei. Op die manier hoopt de regering ongetwijfeld te voorkomen dat er meteen alweer grote gezelschappen en ongecontroleerde verplaatsingen zullen ontstaan.
Tot die vierde mei blijven alle huidige maatregelen dus van kracht, maar daarna begint het licht aan het einde van de Corona-tunnel dan toch te gloren. We mogen straks weer naar de kapper en de beautysalon, naar de bouwmarkten en de Chinese winkeltjes, al is het dan onder bepaalde voorwaarden. De anderhalve meter moet in acht worden genomen, het dragen van maskers in gesloten ruimtes en het openbaar vervoer wordt verplicht, maar… we hoeven geen toestemming meer te vragen om ergens naartoe te gaan. En dat alleen is al een hele voortuitgang. Of het zo zal blijven, weet niemand. De grote vraag blijft natuurlijk of het virus dusdanig is afgezwakt dat we niet meer met bosjes tegelijk in het ziekenhuis terecht zullen komen wanneer er weer meer onderling contact zal zijn. Zou dat gebeuren, dan worden de maatregelen onmiddellijk teruggedraaid en moeten we weer terug ons hok in. De komende weken gaan dus best spannend worden, en we kunnen weinig anders doen dan afwachten.
Voor ons persoonlijk verandert er op die formulieren na niet zo heel veel. Het grootste leed van onze eigen lockdown-periode was het feit dat onze huishoudelijke hulp al die tijd niet over de vloer kon komen. Vanaf eind februari moesten we zelf weer in huis aan de slag, en al dat wringen en zwabberen heeft mijn handen geen goed gedaan. Ik heb er helaas een zogenoemde ‘klik- of triggerduim’ door opgelopen, en loop nu al een week met een gespalkte en omzwachtelde rechterduim rond. En dat is knap lastig, want ik moet zo’n zes keer per dag flesjes geven aan twee piepkleine kittens. Een aantal van jullie hebben het verhaal ongetwijfeld via Facebook al meegekregen, maar voor degenen die alleen op mijn website mijn columns lezen vertel ik hier nog even het verhaal in het kort.
Op zaterdag 11 april hoorde ik op de terugweg van de supermarkt een flink gepiep in het veld verderop aan onze straat. Toen ik op onderzoek uitging, vond ik onder een struik een plastic tasje, gevuld met afval en drie – letterlijk – pasgeboren kittens erin! En ja, wat doe je dan? Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen ze daar in dat zakje te laten sterven, en besloot ze mee naar huis te nemen, zodat ze in de luttele uren die ze in dit leven waren toch in ieder geval een beetje liefde zouden ondervinden. Tot mijn stomme verbazing echter overleefden ze de nacht, en de volgende en de volgende. We doopten ze De Corona’s – Cora, Ron en Nora – en ook al groeiden ze nauwelijks, ze klemden zich met alle kracht die in die piepkleine lijfjes zat wanhopig aan het leven vast. Helaas was het gevecht voor onze dappere ‘Rooie Ron’ toch te zwaar en precies een week nadat ik hem had gevonden, heb ik hem achter in onze tuin op een mooi plekje moeten begraven.
Het heeft heel wat inspanning gekost, maar nu, drie weken later, begin ik langzaam te geloven dat de man met de zeis zich definitief aan het terugtrekken is. Nora bleek al vrij snel een Norbert te zijn en hij begint nu eindelijk op een gewicht te komen dat beter past bij zijn leeftijd. Cora – die we misschien toch ook moeten gaan omdopen als ik de steeds duidelijker wordende achterkant bestudeer – is een stuk kleiner en lichter gebleven, maar ook bij haar/hem zie ik de laatste dagen gelukkig een hoopvolle toename van het aantal grammen. Ze zijn heerlijk actief aan het worden, kleine waggelende bolletjes wol die duidelijk en vooral luidkeels laten merken dat ze er zijn. Maar hoewel ze het fantastisch doen, zijn de zorgen nog lang niet voorbij. Ze kampen duidelijk allebei met darmproblemen, ondanks alles wat ik al geprobeerd heb om dat te verhelpen. Ik hoop nu maar dat het beter zal gaan als ze straks vaster voedsel mogen. Feit is dat ze beslist geen zieke en lamlendige indruk maken, en dat is in ieder geval een goed teken.
Nu ze steeds beweeglijker worden, en hopelijk de komende weken zullen overleven, moeten ze zeer binnenkort toch gaan verhuizen naar een nieuw onderkomen. Dankzij Anita en Pierre Verkerk, de eigenaars van mijn uitgeverij Cupido, mocht ik deze week een prachtig mooi hok uitzoeken. Ik ben er superblij mee, want met een grote hond en drie volwassen katten in huis kan ik er gewoon geen twee drukke kleutertjes bij hebben. Als ze de slechte start van hun leven te boven komen en uitgroeien tot gezonde jonge katjes, dan zullen we tzt. op zoek gaan naar een goed adoptieadres, waar ze de mooie toekomst zullen krijgen die hun door de een of andere ongelooflijke lamzak dus niet was gegund. Maar voorlopig is het nog niet zo ver, en mag ik eerst zelf nog een poosje heerlijk genieten van deze twee dappere kleine kittens. Mocht je Faceboek hebben, dan kun je hun avonturen vanaf het allereerste begin volgen op mijn pagina Huize Hollander Beestenblog, waar ik regelmatig videootjes, foto’s en kleine anecdotes plaats over alle vaste en tijdelijke dieren die op ons pad verschijnen.
Ondertussen gaat niet alleen mijn eigen leven maar ook mijn schrijversleven natuurlijk wel gewoon door. De Cupido-ontwerpster is druk bezig met de cover voor De Zomer van 1970 dat in de herfst zal verschijnen, en ik heb al een heel mooi voorproefje daarvan gezien. Ook heel leuk is dat mijn dubbelroman Griekse Zomers momenteel gratis te lezen is via de leesapp van de Thuisbibliotheek. Die is speciaal in het leven geroepen om de lange eenzame uren tijdens de lockdown-periode iets aangenamer te maken. Je hoeft geen lid te zijn van de bibliotheek om de e-books te kunnen lenen, dus download die app en ga lekker op je balkonnetje of in je tuin genieten van heel veel uurtjes leesplezier. Een echte zomer in Griekenland zal er dit jaar voor velen niet meer inzitten, maar met mijn zonnige verhalen over ons mooie woonland kan ik jullie misschien toch een heel klein beetje dat echte Griekse zomergevoel geven.
Nu de lockdown overal langzaam versoepeld wordt, hopen we natuurlijk dat al onze gezamenlijke inspanningen in de afgelopen maanden om het virus tot een halt te brengen niet voor niets zijn geweest. Wat zal het heerlijk zijn als we over niet al te lange tijd allemaal weer zonder angst naar buiten kunnen en vooral elkaar eindelijk weer kunnen omarmen. Het blijft een risico. Net als mijn kittens zijn ook wij nog lang niet uit de gevarenzone, dat is wel duidelijk, maar de kans dat we er gezond en wel uit zullen komen wordt gelukkig met de dag groter. Wat de kittens betreft, blijf ik de komende tijd gewoon doorgaan met veel liefde geven en mijn gezond verstand gebruiken. Als jullie dat nou ook blijven doen, voor jezelf en voor anderen, dan gaan we ongetwijfeld allemaal snel een zonnige toekomst tegemoet… 😉