‘Sinterklaas is boos. Heel boos.’ Zo begint het Sinterklaasverhaal dat ik met veel plezier geschreven heb voor de verhalenbundel Sint Pakt Uit, die over niet al te lange tijd zal verschijnen bij uitgeverij Mira loves books. Het verhaal is prachtig geïllustreerd door vriendin Esther Verhoef van Stouthandel Illustraties en werd geschreven bij temperaturen die ik zelf liever flink wat lager had gezien. Om je in een boze Sinterklaas te verplaatsen terwijl je in bikini achter de computer zit, valt absoluut niet mee!
Een kinderverhaal is het dus geworden – met een klein verborgen moraaltje erin. Want ook al probeer ik het opgeheven vingertje altijd zo veel mogelijk te vermijden, naarmate ik ouder word, sluipen er onbewust steeds meer goedbedoelde levenswijsheden in mijn schrijfsels – en ja, sorry, ook in mijn gesprekken. Mijn WW-tjes, noem ik ze gekscherend. WilmaWijsheidjes. En een van mijn liefste WW-tjes, die ik graag hier deel, zegt dat je je energie alleen moet aanwenden voor dat wat er echt toe doet. Daar hebben we tegenwoordig namelijk al meer dan genoeg aan, met al die verschrikkingen die we over ons heen krijgen. Afgestompt raken we zo langzamerhand, murw door de schokkende beelden, de onvoorstelbare verhalen over situaties die wij in onze slechtste dromen nog niet kunnen dromen. Zo afschuwelijk hard komt het bij ons binnen, dat we ons er wel voor móéten afsluiten om er niet aan ten onder te gaan. Maar in dat afsluiten schuilt nu net het grootste gevaar…
Als ik het onkruid in mijn tuin verwijder, ruk ik dat graag eigenhandig met wortel en al uit. Die wortel is immers het probleem, niet dat onkruid. Wanneer ik dat beeld in gedachten doortrek naar de grote wereldproblemen, dan zou je kunnen stellen dat de vele vluchtelingen die dit jaar aankomen op de Europese stranden, niet hadden hoeven vluchten als er in hun land geen oorlog, honger en ellende was geweest. Haal die oorlog, honger en ellende weg, en zie, dan is er geen enkele noodzaak meer om huis en haard te verlaten. Simpel toch? Het is verreweg de eenvoudigste oplossing – maar helaas onuitvoerbaar. Het zijn namelijk niet alleen mensensmokkelaars die fors verdienen aan het feit dat er overal zoveel wapengekletter is. De hele wereldeconomie draait op inkomsten uit wapens. Grote wapens, kleine wapens, verdedigingswapens, aanvalswapens, legale wapens, illegale wapens… Haal die wapens uit de wereld en diezelfde wereld zakt als een kaartenhuis in elkaar. Dát en dat alleen is de reden dat een wereldvrede verder weg is dan ooit. Oorlog is handel, handel is geld en geld is macht. Zo is het altijd al geweest, en zo zal het altijd blijven.
Misschien moet ik dat loffelijke streven naar ‘wereldvrede’ zo langzamerhand maar eens loslaten, dacht ik vandaag na het zien van een aantal schokkende foto’s van levenloos aangespoelde mannen, vrouwen en kinderen. We kunnen onze aardkloot toch ook gewoon opdelen in twee helften? Iedereen die wil rotzooien met wapens, elkaar overhoop wil schieten, onbedwingbare neigingen heeft om een ander mens de hersens in te slaan en/of andere niet te begrijpen gewelddadigheden verkiest boven een vreedzaam leven, verhuist naar het ene deel. Of ze nou zwart, bruin, blank, wit, rood, geel of voor mijn part pimpelpaars zijn. Zet ze bij elkaar en laat ze lekker hun gang gaan. Kunnen ze elkaar onbeperkt afslachten, het land afbranden, hun lusten botvieren. En geef ze vooral al het geld mee dat er nu op de wereld is! Deporteren, dat zooitje. En nooit meer terug laten komen. Ha, binnen een mum van tijd zijn de problemen voorbij, want dan hebben ze zichzelf uitgeroeid! Denk je toch eens in wat een rust er dan zou neerdalen op dat andere deel van de wereld, waar alleen maar liefde en saamhorigheid heerst. Waar je nooit meer bang hoeft te zijn in het donker, geen angst hoeft te hebben om honger te lijden; waar iedereen alles met elkaar deelt en ruilt. Geld is er niet meer, dus winst maken hoeft niet. Je neemt gewoon wat je nodig hebt om van te leven en wat je overhebt, geef je aan een ander. Of aan een tijger, of een olifant, of een witte neushoorn, want alle bedreigde diersoorten zijn uiteraard ook halsoverkop geëmigreerd naar het geweldloze deel van de aarde. Tjonge, wat een paradijs zou dat zijn!
Hoewel… toen ik daar een poosje over had zitten mijmeren, bekroop me het gevoel dat het op den lange duur misschien wel een beetje saai zou worden, zo’n glimlachende, immer goedgemutste wereld. Bovendien krijg je dan weer te maken met heel andere problemen. Want wie bepaalt in welk deel je thuishoort? De overheid? De machthebbers? Jijzelf of je buren? Diezelfde buren die jou een moordenaar vinden omdat je nog steeds graag een schnitzeltje of een gehaktballetje op je bordje schuift? Een hemel op aarde… die hemel is helaas voor ieder mens anders.
Tja, lief en aardig zijn voor elkaar klinkt dus simpel, maar dat is het niet. Het laagje van wat we ‘menselijke beschaving’ noemen, is nu eenmaal flinterdun. Wat echter niet wegneemt dat ik er alles aan zal doen om dat laagje bij mezelf toch in stand te houden. Perfect zullen we als mensheid nooit worden, maar we kunnen er natuurlijk wel naar blijven streven. Ook in moeilijke tijden. Want zeg nou zelf: wat zou jij doen om jezelf en je gezin te beschermen als je huis en je land in puin geschoten werd? Zou jij dan blijven zitten waar je zat? Of zou je ook proberen om ergens ter wereld een plekje te vinden waar je kind rustig kan opgroeien zonder de kans te lopen door mortiervuur kapotgeschoten te worden? Hm, ik denk dat we diep in ons hart allemaal het antwoord op die vraag wel weten…
‘Ban de bom,’ riepen we in de jaren zestig, en ik vind het nog steeds verschrikkelijk dat het destijds niet is gelukt dat verrekte ding de wereld uit te krijgen. Het had ons ongetwijfeld heel veel ellende bespaard. Toch blijf ik hopen dat het ooit goedkomt, want één ding weet ik zeker: zonder hoop is er geen leven. En leven willen we toch allemaal? Dus… haal al die oude spandoeken maar weer snel van zolder. Wereldwijde protestmarsen wil ik zien, net als vroeger, hoe meer hoe liever, en ze mogen allemaal op Twitter en Facebook voorbijkomen. Vooral die met MAKE LOVE NOT WAR hoog in het vaandel. Want ik heb nog een ander WW-tje om hier te delen: liefde voor een ander mens, dat is het enige wat de wereld in deze woelige tijden bij elkaar kan houden. Echt waar 😉
P.S. Met de boze Sinterklaas is het uiteindelijk ook weer goedgekomen, hoor! Wil je het zelf lezen of misschien de verhalenbundel aan je (klein)kinderen voorlezen of cadeau geven, dan maak je tegelijkertijd ook een heleboel andere kinderen blij. De opbrengst van Sint Pakt Uit komt namelijk geheel ten goede aan een stichting voor kansarme kinderen. Alle auteurs en illustrators hebben belangeloos meegewerkt om er een prachtig boek van te maken. Hou mijn websites en berichten in de gaten voor meer informatie over dit mooie project van uitgeverij Miralovesbooks!