Hondenhokken voor Pilion

Soms loopt alles heel anders dan je verwacht, en dat geldt dit jaar zeker voor mij. Twee maanden geleden had ik alles keurig op een rijtje. Ik zou in mijn eigen tempo een vervolgserie van korte romans gaan schrijven, die in eigen beheer uitgeven, en ik zou, omdat ik dankzij het AOW-tje van manlief niet meer een heel maandloon hoef te verdienen, ook een deel van de opbrengst weggeven aan een goed doel: de zwerfdieren van Pilion.

Zo gedacht, zo gedaan. Het introductieverhaal van De Magie van Beekwoude zag in december het levenslicht en dat werd door mijn trouwe fans zo enthousiast ontvangen, dat ik een paar weken later dankzij hen in Argalasti het mooie bedrag van € 70,00 kon overhandigen aan de Engelse Mandy, de oprichtster van de Zwerfdieren-organisatie Give Strays A Chance. Ze was er heel blij mee, want zoals ik al eerder schreef: het aantal zwerfdieren in Pilion is mede door de crisis onrustbarend toegenomen en hulp ‘van buitenaf’ is helaas broodnodig.

We zijn nu twee maanden verder en op de een of andere manier heeft die vreemde magie van Beekwoude ook voor mij persoonlijk gewerkt. Een van de gevolgen daarvan is dat er géén vervolg zal komen op dat eerste introductieverhaal, tenminste… niet zoals ik voor ogen had. Wat het dan wel gaat worden, mag ik op dit moment nog niet verklappen, maar dat het voor mij een lang gekoesterde droom is, die totaal onverwacht werkelijkheid is geworden, dat kunt u gerust van me aannemen. Hou mijn website en FB-pagina maar in de gaten, de komende weken, want ik denk dat ik niet alleen mijzelf maar ook mijn trouwe lezers een groot plezier ga doen met wat er dit jaar staat te gebeuren!

Maar… Beekwoude kreeg nog een ander staartje. Want op die bewuste dag in Argalasti nam Mandy mij mee naar de hoofdlocatie waar de door haar en andere organisaties opgevangen zwerfdieren gehuisvest worden. Nu wist ik wel dat de opvang hier in Pilion niet het niveau heeft van wat we in Nederland onder een dierenopvang verstaan, maar wat ik zag, brak letterlijk mijn hart. Ooit realiseerde de hoofdpersoon in mijn roman Verscheurd Verlangen een ‘droomopvang’ in Pilion, en wat wenste ik op dat moment dat ik mijn eigen hoofdpersoon was! Helaas ben ik niet getrouwd met een rijke bestsellerauteur, en hoewel ik het zelf als auteur best aardig doe, heb ik bij lange na niet de financiële middelen om zo’n droomproject te realiseren.

Wat ik echter wel heb, is een groot netwerk, en voor ik goed en wel besefte wat ik in gang zette, schreef ik voor de website van Dierenhulp Zonder Grenzen een lang verhaal over de zwerfdieren in Pilion, waarin ik o.a. vertelde over ‘mijn persoonlijke missie’: het realiseren van minimaal tien fatsoenlijke hondenhokken voor de opvang van zwerfdieren in Pilion. En zie, opnieuw was de magie van Beekwoude mij welgezind, want de sponsoring van de eerste drie hokken was binnen een paar dagen al een feit. Vandaag vindt de laatste voorbespreking met de timmerman plaats, en als alles is zoals wij dat voor ogen hebben, gaat het licht op groen, en zullen we zeer binnenkort het openingslint van het eerste Hondenhok-voor-Pilion-Strays met een grote glimlach kunnen doorknippen.

Pfff… wat een vliegende start van dit nieuwe jaar, hè? En ja, natuurlijk is er ook geld nodig voor het oplappen van zieke en ondervoede dieren, voor medicijnen, ontwormingspillen en antivlooien-spul. En wilt u graag een jong hondje uit Pilion naar Nederland halen om het een ‘gouden mandje’ te geven, dan kunt u uw hart ophalen. De organisaties Dierenhulp Zonder Grenzen,  Give Strays A Chance en Paws Pelion helpen u daar graag bij. Er is er keus genoeg, want deze winter zijn er wel vijftien puppy’s in de diverse tuinen van bekende hondenliefhebbers gedumpt. Allemaal ongelooflijk schattige humpies die veel meer verdienen dan wat wij hun hier in Pilion op dit moment kunnen geven.

voorbeeld oude situatie

De dierenorganisaties Give Strays A Chance en Paws Pelion hebben dan ook hun handen vol om al die dieren op te vangen en te verzorgen. Goede zwerfdierenhulp staat en valt echter bij een veilige, van goed onderdak voorziene locatie waar ze opgevangen kunnen worden. Een tijdelijke of semi-permanente plek waar ze bij kunnen komen van de verschrikkingen die ze in hun veelal nog korte leven hebben meegemaakt. Met voor ieder dier een ‘eigen’ onderdak, waar ze hun wonden – letterlijk en figuurlijk – kunnen likken. En dat is op de een of andere manier op míjn pad gekomen. Mijn persoonlijke doel, mijn eigen project: hondenhokken-voor-Pilion!

voorbeeld nieuw hok

Wilt u mij na het lezen van mijn verhaal meehelpen om die hondenhokken te realiseren? Dat kan. Via de links hieronder kunt u precies lezen waar het project om draait en hoe u ons kunt steunen. De hokken kosten € 100,00 per stuk en het zou natuurlijk fantastisch zijn als ik u binnenkort foto’s kan laten zien van een heleboel nieuwe onderkomens. We hebben trouwens ook iemand bereid gevonden om de hokken te voorzien van artistieke naambordjes waarop de sponsor – of bijvoorbeeld een ‘in memoriam’-naam van uw overleden hond, kan ook!  – vermeld kan worden. Dan hebt u eigenlijk een klein beetje ‘een tweede huis in Griekenland’, toch? Maar is de sponsoring van een heel hok u te veel, weet dan, dat ieder bedrag, hoe klein ook, heel erg welkom is. Vele druppels maken namelijk ook een emmer vol!

U kunt doneren via de Stichting Dierenhulp Zonder Grenzen: op rekening NL12SNSB0928271803 t.n.v. Stichting Dierenhulp zonder Grenzen o.v.v. “Hondenhokken voor Pilion Strays”

♥♥♥

 

Links naar het project:

Project Pilion Dierenhulp Zonder Grenzen

Projectnieuws

 

Menswaardigheid en mededogen

Duizendmaal excuus aan mijn trouwe volgers, die op 1 juli tevergeefs mijn column zochten. De recente turbulente gebeurtenissen in Griekenland raken mij diep. Zo diep dat ik in alle commotie niet eerder een moment kon vinden om in alle emotionele rust mijn websitecolumn te schrijven. Maar vandaag is het dan toch gelukt, recht uit mijn hart!

DSC01159Griekenland is mijn woonland. Een land waar ik heel veel van hou. Ik heb het in de afgelopen tien jaar van dichtbij zien afglijden, heb de crisis aan den lijve ondervonden. De dagelijkse boodschappen werden duurder, de vaste lasten gingen drastisch omhoog, de prijs van geneesmiddelen verdubbelde, medische voorzieningen bereikten een beschamend dieptepunt, onderhoud aan wegen werd uitgesteld, culturele verworvenheden zoals de wekelijkse aerobic-les in de dorpen verdwenen, stranden en taverna’s werden steeds leger, net als de winkelcentra in Volos… naarmate de jaren verstreken zagen we de levens van de mensen om ons heen steeds grimmiger worden. Wij hadden ‘geluk’. Dankzij mijn onafhankelijke werk als schrijfster waren wij beter af dan menig andere hier wonende buitenlander. Ik heb geen koophuis, geen B&Β om draaiende te houden, geen eigen kaaswinkeltje of een baan in het toerisme.
Heb ik dan makkelijk praten omdat ik hier woon, maar toch mijn geld in NL verdien? Zo lijkt het misschien, maar de werkelijkheid is anders. Ook NL kreeg te maken met een crisis. Boeken zijn een luxeproduct, dus de verkoop van mijn boeken liep snel terug, ook al vanwege de sluiting van veel bibliotheken, mijn grootste afnemers. De komst van het e-book (en daarmee ook het illegaal en gratis downloaden) deed de verkoopcijfers nog verder kelderen en ook ik zag de balans in inkomsten en uitgaven in een paar jaar tijd dusdanig veranderen, dat ik alle zeilen bij moest zetten om iedere maand te kunnen blijven voldoen aan onze verplichtingen – en daarnaast ook nog eten op tafel te hebben. Het is de andere kant van een freelancersleven onder de Griekse zon zonder het vangnet van een pensioen, werkeloosheids- of bijstandsuitkering. Een leven waar wij in 2005 bij ons volle verstand voor hebben gekozen. De enige echte zekerheid die je in het leven hebt, is namelijk dat je doodgaat, en vóór dat gebeurt wil ik meer dan een slaaf van anderen zijn. Ik wil mijn eigen pad kunnen kiezen, hoe moeilijk dat pad soms ook kan zijn.
Misschien is het daarom, dat alles wat er hier nu gebeurt mij zo raakt. Ik hou van dit land, van haar inwoners die zich vijf jaar lang in de meest verschrikkelijke bochten hebben gewrongen om te doen wat anderen hen opdragen. Een land dat al vijf jaar danst naar de wurgende pijpen van nationale en internationale machthebbers die het daarmee alleen maar meer naar de afgrond hebben geduwd. Machthebbers die lak hebben aan democratie, die de stem van het volk met alles wat ze in huis hebben aan de kant schuiven, omdat die stem hen blijkbaar niet aanstaat. Toen Varoufakis in de Eurogroep het referendum aankondigde, werd er door een van de hoge heren letterlijk gezegd: ‘Wat? Wil je een zo complexe materie voorleggen aan het gewone volk? Hoe dúrf je!’
Wel… ik ben zo’n ‘gewoon’ mens. Dankzij de generaties vóór mij die letterlijk hebben gevochten voor democratie en vrijheid van meningsuiting ben ik opgegroeid in een vrij, steeds welvarender land, heb ik een goede schoolopleiding genoten en de mogelijkheid gekregen om mijn eigen keuzes te maken. Ik heb de periode meegemaakt dat de landen van Europa zich verenigden, en later ook de invoering van de euro meegemaakt. Toetreden tot de Eurozone is onomkeerbaar, zeiden ze destijds. Om dat te bevestigen moesten alle lidstaten de machines waarmee ze hun eigen muntsoort drukten vernietigen, anders werden ze niet toegelaten. Nu wordt er gedreigd met een EU-uitzetting van Griekenland wanneer het volk een OXI laat horen, en er wordt aan alle kanten beweerd dat een terugkeer naar de drachme onvermijdelijk is. Huh? Wie gaat die drachmes dan drukken? Niet de Grieken dus, want die moesten toch hun drukpersen vernietigen? Hoewel… zou de EU misschien nog een paar machines achter de hand hebben gehouden, die ze volgende week tegen woekerprijzen terugverkopen aan Griekenland? Het zou me niets verbazen!
Ik heb werkelijk altijd gedacht dat de EU behalve de economische voordelen ook bedoeld was om de kloof tussen verschillende Europese volkeren kleiner te maken. Die kloof wordt echter dagelijks groter. Dat is iets wat mij ontzettend beangstigt en wat ik nog veel en veel enger vind dan de heftige en soms regelrechte haatdiscussies tussen voor- en tegenstanders over wie waar de grootste politieke leugens vertelt. Ik en velen met mij zijn trots op onze democratische vrijheid die met veel pijn en moeite tot stand is gekomen. Maar deze afgelopen maanden en zeker de laatste weken tonen duidelijk aan – in ieder geval voor mij – dat die ‘democratische vrijheid van de Europese volkeren’ een en al schijn is. Regeringen blijken slechts marionetten aan de touwtjes van de banken te zijn, en andere regeringen dan de eigen hebben het voor het zeggen, om wat voor redenen dan ook. Wat is de stem van welk Europees volk dan nog waard als de EU de macht heeft om een democratisch door het volk gekozen regering zo te ringeloren dat ze bijkans gedwongen wordt te slikken of af te treden? Vandaag zijn het de Grieken… maar wie is er morgen aan de beurt?

De Grieken staan voor de moeilijkste keuze die een volk kan hebben. Wat zij ook kiezen, het is en blijft kiezen uit twee kwaden, en hoe moeilijk zij het daarmee hebben, beschreef ik op 1 juli op mijn Facebook-pagina:

Ik liep vanmorgen naar de bakker. Onderweg kwam ik mijn jonge buurvrouw van verderop tegen. Ze spreekt beter Engels dan ik Grieks en natuurlijk raakten we in gesprek over de moeilijke keuze NEE/JA van zondag. ‘Ik wilde nee stemmen,’ zei ze. ‘Maar nu weet ik het niet meer.’ Ik vertelde haar over een aantal artikelen die ik had gelezen, en dat het om veel meer gaat dan Griekse leningen en schulden. Dat nu is gebleken dat de democratie in Europa ineens heel anders in elkaar zit dan we allemaal dachten en dat veel Europeanen zich solidair verklaren met de Grieken. Iets wat hier op de vaak flink gemanipuleerde televisie niet echt benadrukt wordt. Ze keek me stomverbaasd aan. ‘Echt? Daar krijg ik kippenvel van…’ Ik vertelde haar ook over de crowdfunding-actie die een jonge Engelsman is gestart en waarvan de teller inmiddels al op meer dan een half miljoen euro voor het Griekse volk staat. Over de vele blogs van buitenlanders die hier wonen met verhalen over hoe het hier echt aan toe gaat. Ze werd heel stil en toen ze me weer aankeek liepen er tranen over haar wangen. ‘Dank je dat je me dit vertelde,’ zei ze zacht. ‘Nu voel ik me niet meer zo alleen…’ En toen stonden er ineens twee vrouwen met tranen in de ogen en de armen om elkaar heen, want op zo’n moment zegt een simpele knuffel meer dan duizend woorden ♥

Menswaardigheid en mededogen. Dat is in mijn ogen het enige wat echt belangrijk is. Ik wens het Griekse volk veel wijsheid toe. Mijn hart is met hen…

♥♥♥♥♥

N.B. Als eigenaar van de tekst zoals gepubliceerd op mijn eigen websites en Facebookpagina’s, behoud ik mij het recht voor om reacties die beledigend zijn voor het Griekse volk, of een discussie zullen uitlokken over het hoe en waarom van de Griekse crisis, zonder opgaaf van redenen te verwijderen.