Achter de schermen

Geplaatst op 1 oktober 2019 door Wilma — 1 reactie ↓

Wat een gezellige septembermaand was het weer hier in Pilion! Met natuurlijk als hoogtepunt het verschijnen van mijn boek Heerlijke Dromen op 24 september. De uitgever had mij gevraagd of ik ter ere daarvan een korte promotie-video wilde maken, en voor ik het wist had ik al ja gezegd, want dat soort dingen hoort erbij als je je product ‘goed in de markt wilt zetten’. Punt is alleen dat ik zelden of nooit videootjes maak, laat staan van mezelf. Ik heb al wel enige tijd een smartphone, maar selfies maken vind ik echt vreselijk en het idee dat ik nu een volle minuut in de camera iets moest gaan zeggen om mijn boek onder de aandacht te brengen bezorgde me toch wel wat slapeloze uurtjes.

Ik schoof het dus maar een beetje voor me uit, en genoot ondertussen van het gelukkig nog steeds zonnige Griekse leven. In september komen er altijd wel een aantal oude bekenden naar de Pilion, met wie ik dankzij het niet al te intensieve schrijfleven zo af en toe gezellig op een terrasje kon zitten. Ik heb zelfs weer een keertje aan het heerlijk lege strand gelegen en lekker ontspannen rondgedobberd in het water van de Pagasitische Golf. Leuke, relaxte dingen dus en tot mijn grote vreugde hoorde ik dat de beroemde Griekse zanger Mario Frangoulis half september zou optreden in het openluchttheater van Volos. Aangezien ik al jaren fan van hem ben, moest en zou ik daar natuurlijk wel naartoe. En daar heb ik geen spijt van gehad. Het werd weer een fantastische concertavond die we na afloop hebben bekroond met een zeer gezellige tsipouro met hapjes op de nachtelijke boulevard van Volos om ons muzikale zomerseizoen op een waardige manier af te sluiten.

Die tsipouro was trouwens welverdiend, want in de dagen ervoor hadden manlief en ik samen ‘even’ de woonkamer geverfd. Het witte plafond en de kleurrijke muren waren na twee winters hout stoken dringend toe aan een opknapbeurt. Met mijn Rozen van Beekbrugge-project helemaal af kon ik geen excuus meer bedenken om het niet te doen, dus sleepten we op een zonnige donderdagochtend de meubels naar buiten om vol goede moed aan de klus te beginnen. Want een klus is het, hoor! Dat verven op zich valt wel mee, maar voordat je zover bent, heb je al een halve dag achter de rug met meubels versjouwen, randjes afplakken en de grond afdekken. De voorstrijklaag die erop moest om de verf goed te laten dekken op de poreuze ondergrond moest 24 uur drogen voordat we echt aan de slag konden. Twee lagen hadden we nodig voor alles naar ons zin was, maar op zondagavond zaten we er weer keurig en fleurig bij. Zelfs de gordijnen hingen gestreken en wel aan de rails.

Ondertussen naderde het uur U, oftewel de video-deadline, met zeer rasse schreden. Dus poetste ik mezelf op een zonnige septemberochtend helemaal op. Vol in de make-up, haartjes geföhnd, ketting om, paar oorbellen in… Ik was er op mijn terrasje achter in de tuin helemaal klaar voor. De telefoon stond op een stapel boeken voor de juiste hoogte, een paar stenen erachter zodat hij er niet af kon vallen… en toen begon de buurvrouw naast ons een heel gesprek met een andere buurvrouw op de straat voor ons huis. Grieken zijn geen zachte praters, en er zat niets anders op dan te wachten tot ze uitgekletst waren. Intussen had ik in mijn hoofd al een aardige intro bedacht, dus ondanks het geklets vlak bij me begon ik alvast maar met proeffilmen. Afijn, vier uur later – de overbuurman had tussendoor ook nog even een paar houtblokken gezaagd – had ik na tig-tig-tig-pogingen eindelijk iets op mijn telefoon staan dat er volgens mij redelijk mee door kon. Vol trots showde ik het aan manlief, die het echter totaal niet met mij eens was. ‘Overbelicht, ziet er niet uit,’ was het ongenadige oordeel. Maar, voegde hij er heel lief aan toe, hij wilde me wel helpen door samen een shoot te doen, maar dan wel met zíjn fotocamera, die veel betere filmpjes maakt dan een telefoon.

Zo gezegd, zo gedaan. De make-up werd bijgewerkt, het ingezakte haar weer wat opgeduwd, en daar gingen we. Nou ja, het duurde wel even, want eerst moest het statief op ons kleine ronde terrasje worden opgesteld, manlief op een stoeltje erachter, ik op een stoeltje ervoor… Het liep al tegen vieren toen de eerste oefenshots gemaakt konden worden. Hebben jullie ooit weleens voor de vuist weg in een donkere lens gepraat terwijl je kritisch toeluisterende echtgenoot op een stoeltje erachter zit? Het leverde een flink aantal ‘…stop maar, overnieuw!’ op, omdat ik door de spontaan opkomende giechelbuien de zinnen van mijn verhaaltje flink door elkaar husselde. Maar na een halfuurtje hadden we toch een paar complete verhaaltjes erop staan, en opgelucht pakten we de boel weer in. Ik was natuurlijk supernieuwsgierig naar het resultaat, en schoof de memorycard van de camera meteen in mijn computer. Prachtige opnames waren het, echt waar. Het enige vervelende was dat de achtergrond haarscherp was – en mijn gezicht niet om aan te zien!

Inmiddels was de zon al aan het zakken, net als mijn stemming, en nieuwe opnames waren niet aan de orde. Ik heb het dus een paar dagen later zelf nog maar een keertje geprobeerd. Gewoon weer achter de stapel boeken met mijn telefoon erop, zonder manlief in de buurt, en inmiddels had ik mijn verhaaltje al zo vaak afgestoken, dat het er redelijk snel op stond. Honderd procent tevreden over het resultaat ben je zelf natuurlijk nooit, maar vooruit, na die ruim honderd pogingen moest het maar zo. De video verscheen op 24 september op de FB-pagina van Harlequinboeken, en tot mijn grote verbazing werd hij binnen een paar dagen al meer dan 1200 keer bekeken. Ik heb het dus allemaal niet voor niets gedaan. Stel je voor dat niemand ernaar kijkt. Dat was pas écht erg geweest na al die mislukte pogingen. En als al die kijkers mijn boek nu ook nog allemaal gaan kopen, dan ben ik binnenkort zeer zeker weten een hele blije schrijfster… 🙂

N.B. Heerlijke Dromen is enkele weken lang te koop bij de grotere supermarkten (in het tijdschriftenschap) en te bestellen via www.Harlequin.nl. De complete De Rozen van Beekbrugge-serie is nu ook uitgegeven als 3 in 1 e-bundel, eveneens via de link te bestellen.

Het eindresultaat… 😉

♥♥♥♥♥

De Magie van Beekwoude

Geplaatst op 17 december 2016 door Wilma — Geen reacties ↓

De Magie van Beekwoude is te koop als e-pub en in een pdf.versie en kost € 3,99. Bestellen kan via dit formulier. Je krijgt dan zo snel mogelijk de betalingsgevens en de e-pub of pdf (graag aangeven) toegestuurd. Omdat ik op deze manier niets hoef af te dragen aan andere instanties voor o.a. elektronisch betalingsverkeer doneer ik 10% van de opbrengst aan Give Strays a Chance, die zich inzet voor de zwerfdieren op Pilion. Met rechtstreeks bestellen doe je dus niet alleen mij, maar ook de diertjes op ons mooie schiereiland een groot plezier! Vind je dit allemaal te veel gedoe: de e-pub is ook online te bestellen bij bol.com en Kobo 😉

De Magie van Beekwoude is mijn eerste Yellow Rose-verhaal over de belevenissen van Emma, Lotte en Suzan, die het altijd druk hebben met hun eigen bedrijfjes. Maar gelukkig blijft er tussendoor nog genoeg tijd over voor andere dingen, en dat is maar goed ook, want in Beekwoude is altijd iets te doen ☺

Zoals jullie misschien wel eens ergens gehoord of gelezen hebben, weet ik zelf zelden van tevoren hoe het verhaal zal verlopen. Dit keer was ik vast van plan om een serie te schrijven over de Friends of the Kalderimis, een groep internationale vrijwilligers die hier in Pilion de oude ezelpaden – kalderimi’s genoemd – blootleggen, waardoor er een heel netwerk van nieuwe wandelpaden tevoorschijn komt. Ik had ook al een titel: Verhalen van de Kalderimi’s.

Maar het liep anders. Terwijl ik aan het schrijven was over de Amerikaanse Pippa, doken in mijn gedachten steeds vaker drie Nederlandse dames op. En hoe meer ik hen wegduwde, des te brutaler werden ze. Tot ik niets anders kon dan het verhaal van Pippa opzijschuiven en luisteren naar wat de dames mij te vertellen hadden. Ik hoorde iets over een tearoom, over een bakkerij, een cateringbedrijf. Ze hadden het over een klein, gezellig dorp dat vlak bij de bossen lag. Ik zag het dorpsplein, ik rook het versgebakken brood, ik liep rond in de keuken van een klein wit boerderijtje… en voor ik het wist, begon ik dat wat de dames mij vertelden op te schrijven.

Zo is de Yellow Rose-serie ontstaan, genoemd naar de tearoom van Lotte, die de gele roos gebruikt als centraal thema voor haar inrichting en decoraties. Ik hou zelf ook van geel, omdat het me vrolijk maakt, en ik hoop dat ik in mijn verhalen iets van die zonnige kleur overbreng. Dat kunnen we volgens mij goed gebruiken in een wereld die met de dag grimmiger wordt. Het is fijn om even uit die dagelijkse ellende weg te zijn en een paar uurtjes ‘vergetelheid’ te zoeken in een romannetje. Niet al te moeilijk, niet al te diepgaand, gewoon zo’n lekker verhaal waarmee je even helemaal weg kunt dromen.

Voor degenen die een beetje teleurgesteld zijn omdat de Yellow Rose-serie zich in Nederland afspeelt heb ik trouwens goed nieuws: Emma vertelde me dat ze een broer heeft die een hotel runt in Pilion. Tot nu toe heb ik dat hotel nog niet gevonden, dus het zal nog wel een paar afleveringen duren voor ik daar iets over kan schrijven, maar een uitstapje naar mijn mooie schiereiland zit dus zeker in het vat.

Zelf hoop ik dat Suzan mij in de volgende afleveringen wat van haar keukengeheimen zal influisteren. De quichjes uit dit eerste verhaal lijken me echt heel lekker, maar tot op heden wil ze mij het recept ervan nog niet geven. Ik blijf proberen het van haar los te peuteren, en als dat lukt, geef ik dat in een volgende aflevering natuurlijk meteen door.

Kortom, ik denk dat de dames mij in de komende maanden flink zullen bezighouden. En ik hoop dat jullie daar net zoveel plezier aan zullen beleven als ik. Wij – Lotte, Emma, Suzan en ik – gaan er in ieder geval heel erg ons best voor doen!

♥♥♥♥♥

Herfst

Geplaatst op 1 november 2014 door Wilma — 2 reacties ↓

Oktober was een woelig maandje. Hadden we in eerste instantie nog te maken met mooi weer, al snel werd duidelijk dat de herfst op komst was. Regen en storm teisterden ons mooie schiereiland en zorgden voor spannende momenten in de kustdorpjes. Ondergelopen straten, tuinen, huizen en op drift geraakte boten… een vertrouwd beeld in deze tijd. Een goede waterhuishouding staat bij de Grieken niet echt boven aan hun prioriteitenlijstje.

Gelukkig is het leed ook weer snel geleden. Dat er na regen zonneschijn komt, maken we hier letterlijk mee, soms meerdere keren per dag. En als de zon doorbreekt, dan is het ook meteen weer warm. Zo warm dat er zelfs nog gezwommen kan worden. Niet door mij, hoor. Ik ben niet zo’n waterliefhebber, en met de bronchitis nog steeds in de longen, was een zwempartij voor mij al helemaal geen optie. Gepicknickt heb ik wel! Halverwege de maand moest ik in het Health Centre in Argalasti een longtest ondergaan. Aangezien wij geen auto hebben, bood een goede vriendin van me aan om me te brengen en omdat het ernaar uitzag dat het mooi weer zou zijn, hadden we bedacht dat we na afloop van de test naar Platania zouden rijden om daar een mooie wandeling te maken. Brood en drinken mee, zodat we onderweg gezellig konden picknicken.

Die ochtend goot het van de regen, maar omdat ik inmiddels wel weet hoe plaatselijk het weer kan zijn, had ik de broodjes gewoon ingepakt. Een vooruitziende blik, want naarmate we het zuiden naderden, knapte het weer op. De test in het Health Centre duurde alleen veel langer dan ik gedacht had. Niet omdat het er zo druk was, maar omdat Dok en ik zoveel te bepraten hadden. Dok – dezelfde arts die me in Kala Nera had geholpen – bleek voor haar afstuderen een specialisatie te hebben gedaan in COPD (Chronische Obstructieve Longziekte) en was dus zeer geïnteresseerd in mijn hijgende longetjes. Na anderhalf uur kwam ik de spreekkamer pas weer uit. Als ik u dan ook nog vertel dat dit consult op een zondag plaatsvond, dan heeft de Griekse gezondheidszorg ondanks alle crisisellende toch ook nog wel positieve kanten.

Het was inmiddels te laat geworden om de hele wandeling te lopen. Die houden we nog tegoed voor over een halfjaar, als ik op herhaling moet voor de longtest. Deze keer hebben we hooguit drie kilometer gelopen voor we op een open plek zijn neergestreken om onze broodjes in het nazomerzonnetje op te peuzelen. Tegen de tijd dat we die ophadden, was het te laat om nog verder te gaan. We hebben de middag dan ook maar als vanouds afgesloten met een tsipourootje op het terras van taverna Trata in Platania voor we weer naar huis zijn gereden.

We hebben die middag geboft met het weer. De weken daarna heeft het regelmatig geregend, en ook al klaarde het in de loop van de dag soms wel weer op, het bleef wisselvallig. De grote vochtigheid maakte het al snel klam in huis, dus hebben we halverwege de maand voor het eerst de houtkachel weer aangestoken om die kilheid te verdrijven. Het heeft wel weer wat om het vuur te ontsteken na al die maanden van buitenleven – hoewel het bij mij altijd een poosje duurt voordat ik het fikkie stoken opnieuw onder de knie heb. Een paar dagen geleden was ik midden in de nacht klaarwakker en omdat ik door die bronchitistoestanden achterloop met mijn werkzaamheden, ben ik er maar opgestaan om een paar uur te werken. Het was een beetje killetjes, ook al gloeide het hout in de kachel nog steeds na. Gelukkig laaide het vuur al vlug weer op, maar helaas… het doofde ook net zo snel. Ik ben zeker een halfuur bezig geweest om het aan de praat te houden, en uiteindelijk heb ik het maar opgegeven, want anders kwam er van werken helemaal niets meer terecht. Een paar uur later echter werd manlief wakker, en natuurlijk informeerde hij verbaasd waarom ik de kachel niet aan had. Ik vertelde van mijn getob, waarop hij mij even hoofdschuddend aankeek, een handvol kleine takjes in de kachel wierp, hier en daar wat pookte – en vervolgens het vuur binnen een paar minuten aan het branden had. Tja, het zal wel een mannending zijn, dat vuurtje stoken.

Uit alle berichten begrijp ik dat het weer in Nederland uitzonderlijk warm is. Aangezien het al november is, kan dat niet zo heel erg lang meer duren, dus ook bij jullie zal binnenkort de kachel weer lekker snorren. Voor wie dan gezellig een paar uurtjes met een boek bij de open haard wil doorbrengen, heb ik nog een mooie herfstaanbieding: de e-bookuitgaves van VLINDERS OP DE VENSTERBANK en OPNIEUW VERBONDEN – respectievelijk deel 3 en 4 van de serie Onder de Griekse zon – kosten rechtstreeks bij mij besteld nu € 2,50 per stuk (ipv € 4,99). Stuur me een kort berichtje via het contactformulier of mijn facebookaccount als je een bestelling wilt plaatsen, en ik stuur je zo snel mogelijk de betaalgegevens door.

Fijne winter allemaal 😉