Bijna Pasen

Komend weekend is het eindelijk ook Pasen in Griekenland, en overal om ons heen is iedereen druk bezig met de voorbereidingen ervan. De grote barbecue van de overbuurman is al grondig schoongemaakt met hulp van de andere sterke mannen in de familie, de vrouwen zijn in hun keukens al dagen aan het koken en bakken, de kleine meisjes uit het dorp hebben ons afgelopen zaterdag bij het tuinhek zingend Vrolijk Pasen gewenst, en komende zaterdag zijn de jongens aan de beurt om hun lied over Lazarus die door Jezus uit de dood is opgewekt ten gehore te brengen. Kortom, het is een drukke boel overal, want ondertussen begint op 1 mei ook nog officieel het toeristenseizoen. De loungebars, restaurantjes en souvenirswinkeltjes hebben alles weer klaarstaan en wachten met smart op klandizie. Na de abrupte beëindiging van het seizoen 2023 vanwege de overstromingen en de vele daardoor noodzakelijke herstelreparaties zal er dit jaar flink verdiend moeten worden om dat allemaal financieel weer recht te breien.

Maar voor de toeristenstroom echt op gang komt, wordt er uiteraard eerst nog uitgebreid Pasen gevierd, het belangrijkste feest van het jaar. Voor de Grieken dan, hè? Manlief en ik hebben er niet zoveel mee. Natuurlijk, al die mooie en uitgebreide paastradities zijn heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien ik geen kerkganger ben, heb ik niet echt de behoefte om ieder jaar ’s avonds om twaalf uur met een kaarsje op het kerkplein te staan om het Heilige Licht in ontvangst te nemen. Dat Licht wordt daadwerkelijk vanuit Jeruzalem ingevlogen, maar ik heb gelezen dat het nog maar de vraag is of dat dit jaar überhaupt mogelijk is. Vanwege de oorlog is het Israëlische luchtruim immers gesloten voor commerciële vluchten, wat betekent dat de jaarlijkse traditionele Heilige Licht-vlucht door Aegean Air geen doorgang kan vinden. Het laatste wat ik erover las, was dat men overwoog een privévliegtuig met een delegatie hotemetoten in te zetten om het Licht op te halen, maar of dat plan doorgaat is mij niet bekend. Ach, er zal ongetwijfeld wel iets op gevonden worden, want Grieks Pasen zonder het Heilige Licht uit Jeruzalem is simpelweg onvoorstelbaar.

Wijzelf hebben voor het komend paasweekend gelukkig niets in de agenda staan. En als het even kan, houden we dat zo. Ik vind het echt heel gezellig als om ons heen het feestgedruis van de paasbarbecue losbarst, maar aangezien ik geen liefhebber ben van lammetjes, schapen en geiten aan het spit ga ik een uitnodiging om aan te schuiven het liefst uit de weg. Manlief denkt er gelukkig net zo over, dus meestal vieren wij Pasen met een uitgebreid paasontbijt voor twee en daarna lekker doen waar we zin in hebben. Dat is voor ons al feestelijk genoeg. In de afgelopen weken is onze tuin uitgegroeid tot een weelderige groene oase gelardeerd met plukken kleurrijke bloemenpracht, dus ik heb er absoluut geen bezwaar tegen om de paasdagen bij huis door te brengen.

Afgezien van het paasgebeuren heb ik deze maand eigenlijk niet veel te vertellen. Ons leven kabbelt eindelijk weer een beetje gewoon door, wat natuurlijk niet betekent dat mijn dagen niet gevuld zijn. Zo heb ik in de afgelopen weken regelmatig flink in de tuin gewerkt, en ben ik op minder zonnige dagen bezig geweest met mijn nieuwe quiltproject. Dat verloopt helaas niet zo goed als ik had verwacht en dat komt weer omdat IKEA de nieuwe collectie zomerdekbedden een andere binnenvulling heeft gegeven. Ik gebruikte die dekbedvullingen namelijk als tussenvulling voor mijn quilts, en dat werkte altijd perfect. Maar in plaats van een vulling uit één stuk met een stiksel om de twintig centimeter dat je los kunt tornen zonder de vulling te beschadigen, hebben die dekbedden tegenwoordig een vulling met om de twintig centimeter een plastic tussenstukje dat een beetje lijkt op een tie wrap. En toen ik die verwijderde, hield ik tot mijn schrik in plaats van één groot stuk tussenvulling allemaal losse repen van twintig centimeter breed over!

Nu vraagt u zich ongetwijfeld af waarom ik in vredesnaam dekbedden van de IKEA verknip om ze als tussenvulling voor mijn quilts te gebruiken. Het antwoord is simpel: zo’n zomerdekbed van anderhalf bij twee meter kost € 5,99 terwijl je voor een ‘echte’ quilttussenvulling al gauw zo’n € 15,00 euro de meter betaalt. Voor dat prijsverschil wil ik wel een paar draadjes lostornen, toch? Afijn, na mijn positieve ervaringen vorig jaar met deze betaalbare oplossing bestelde ik dit keer meteen vijf nieuwe dekbedden, want die komen wel op met al die quilts die ik nog wil maken. Eh… niet dus, want die lange losse repen van twintig centimeter blijven helaas niet netjes op hun plek liggen als je aan het naaien gaat. Het verschuift als een gek en bovendien is de rand waar de ene reep op de andere aansluit duidelijk door de bovenstof van de quilt heen te zien. Dat was flink balen dus!

En ik had nog meer pech. Blijkbaar zat er ergens ook nog een druppeltje olie in het binnenste van mijn naaimachine, want uitgerekend op de witte baan van het al half doorgestikte bovengedeelte van de quilt zag ik ineens een klein zwart olieplekje verschijnen. Dat is inmiddels veranderd in een grote, gelige vlek, aangezien het zwart zich niet zo goed met afwasmiddel weg liet poetsen… Maar de quilt is nog niet af, misschien krijg ik het nog weg met een wasbeurt in de wasmachine en valt het uiteindelijk toch nog mee. Al koop ik voortaan toch maar zo’n ‘echte’ tussenvulling, want dat mijn betaalbare oplossing niet meer werkt, heb ik in ieder geval wel geleerd.

Zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren, en dat is maar goed ook, want op 21 april ben ik zowaar alweer een jaartje ouder geworden. Gevierd hebben we het met koffie en taart, met echte verjaarsvisite van onze vrienden uit Kala Nera, en met een heuse verjaardagsaubade per video van onze goedlachse kleinzoon Kai. Ik ben bedolven onder de digitale gelukwensen, waarvoor ook vanaf hier mijn hartelijke dank. Dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om me een berichtje, appje of kaartje te sturen vind ik zo lief! Ik ben dan ook met een grote glimlach mijn nieuwe levensjaar ingegaan, en hoop gezond en wel ook het volgende te bereiken. Hoewel dat nog even zal duren, want één ding staat vast: voorlopig ben ik nog niet jarig…

♥♥♥

 

 

Zo goed als ‘normaal’…

Terwijl het grootste deel van de wereld vandaag de tweede dag van het paasfeest viert, is het voor ons in Pilion een doodgewone maandag. Het Orthodoxe geloof hanteert een andere kerkkalender, waardoor het Griekse Pasen dit jaar pas op 5 mei valt. Wij houden het dus nog even tegoed. De klok is trouwens wel net als bij jullie dit weekend vooruit gegaan, wat mijn lijf nog niet helemaal in de gaten heeft. Voor mijn gevoel begon de dag dan ook veel te vroeg, maar het bleek toch al negen uur te zijn toen ik mijn voeten over de rand van het bed slingerde.

Nou ja, slingeren? Ik heb dit weekend heel veel uren op mijn achterste in de tuin doorgebracht om met de hand teilen vol onkruid te verwijderen. Een klus die ik op zich niet erg vind, want op je gat in het zonnetje niet-gewenste bloemetjes plukken is echt leuk. Je wilt niet weten hoeveel spannende insecten zich onder al dat groen verstoppen. En zo’n verschrikt kronkelende worm die zich als een speer uit de voeten maakt, heeft ook wel iets aandoenlijks. Er zijn heel veel jaren geweest dat ik dit soort werkzaamheden vanwege gewrichts- en rugproblemen niet kon doen, dus het feit dat mijn lichaam zich dusdanig heeft hersteld dat ik net als vroeger die bossen onkruid weer zelf te lijf kan gaan, is wel iets om dankbaar voor te zijn. Alleen vergeet ik dan altijd dat ik sinds die tijd toch ook wel een flink aantal jaren ouder ben geworden, met als gevolg dat ik in mijn enthousiasme natuurlijk veel langer doorga dan verstandig is. Dat slingeren vanmorgen verliep dus niet zo soepel, maar hé, daar heb je dan weer paracetamolletjes voor. En de tuin ligt er toevallig wel supernetjes bij!

Niet alleen die insecten en wormen hielden me gezelschap. Ook onze kleine Krumpie dartelde als vanouds vol enthousiasme om me heen. En dat terwijl ze nog geen drie weken geleden letterlijk op het randje van de dood heeft gelegen. In de dagen voorafgaand aan ons vertrek naar Athene was ze er zo slecht aan toe dat we heel bang waren dat ze tijdens onze afwezigheid zou komen te overlijden. Onze – o zo lieve! – lokale dierenarts Barbara bood aan om haar die vijf dagen dat wij in Athene waren in de praktijk te laten logeren. Op die manier kon zij een oogje op haar houden, en indien nodig ingrijpen. Niet fijn om op die manier weg te gaan, maar ja, we hadden ons al zo lang zo verheugd op het concert van André Rieu, dat we dat niet wilden afzeggen. En dat was maar goed ook, want toen wij na die vijf dagen de praktijk binnenstapten, werden we zeer enthousiast begroet door onze kleine Krummel. Zodra de kooi openging en ze spinnend haar kopje langs onze benen had gewreven, rende ze weg om de behandelkamer aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Ieder hoekje werd besnuffeld en bekeken, terwijl wij met open mond toekeken. Was dit echt dezelfde Krumpie die een paar dagen ervoor nog zwaar ademend als een zielig hoopje in onze armen had gelegen? Niet alleen wij, maar ook Barbara en haar man Yiannis stonden voor een raadsel, want ze hadden haar geen enkele vorm van medicatie gegeven tijdens onze afwezigheid. Lang verhaal kort: Krumpie is weer beter! Ze springt, huppelt, speelt en rent weer net als vroeger en heeft nergens last van. Zonder enige medische behandeling! Een wonderlijk, maar o zo happy end van twee zeer zorgelijke maanden.

We waren dus extra blij dat we die midweek in Athene toch doorgezet hadden, want was het heerlijk om er na alle toestanden van de afgelopen tijd even tussenuit te zijn. Ons heerlijk comfortabele hotel Hermes bevond zich in de Plakka, op een paar minuten lopen van het Syntagma-plein en Monastiraki. Het was de eerste keer dat manlief en ik samen in Athene waren, maar omdat we los van elkaar de meeste bezienswaardigheden al eens hadden bezichtigd, voelden we ons niet geroepen dat samen nog een keer te doen. Als enige ‘sightseeing must’ wilden we naar de Lycabetus-berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over heel Athene. De top is binnen een paar minuten te bereiken met een tandradbaan, iets wat heel goed paste in ons ‘niet al te veel  doen, lekker uitrusten’-uitje.

Het weer werkte helemaal mee. Lekker zonnetje, warm genoeg om de jas overdag thuis te laten en heerlijk te slenteren door de straatjes van de oude binnenstad. Druk met toeristen was het er niet, dat is wel een groot voordeel als je Athene in maart bezoekt. Wel drukbezocht was het concert van André Rieu, in het overdekte basketball-stadion OAKA in Maroussi, een buitenwijk van Athene. Ruim 13.000 mensen, en dat maar liefst twee keer, waren naar het stadion gekomen om het allereerste optreden van André in Griekenland te zien. En twee daarvan waren wij! Het was in alle opzichten een geweldige ervaring. De prachtige show, de muziek, de solisten, de sfeer, maar ook de verkeerschaos voor- en achteraf… Superleuk om dat allemaal een keertje live mee te maken. Op mijn facebookpagina heb ik een aantal momenten van die avond echter al uitgebreid gedeeld, dus dat doe ik hier niet meer. Wie het nog niet gezien heeft en het leuk vindt, is van harte welkom om daar een kijkje te nemen!

Behalve naar de berg en het concert van André hadden we ook nog een bezoek aan mijn quiltstoffenwinkel op de planning staan, een zeer geslaagd uitje. Twee uur lang heb ik me ondergedompeld in het feest van ‘fysiek’ stofjes uitzoeken, iets wat vanwege het gebrek aan Griekse quiltstoffenwinkels voor mij een uniek gebeuren is. Kiki, de enthousiaste eigenaresse van yfasmatakia.gr, kende ik alleen van mijn onlineaankopen, maar toen ik daar zo onaangekondigd ineens binnenstapte, was het alsof we al jaren bevriend waren. Na die twee uur succesvol stofjes uitzoeken besloten manlief en ik de metro te nemen naar Piraeus, waar we in een door manlief ooit eerder bezocht tentje bij de haven wilden lunchen. Dat werd echter zoeken, want er zijn drie havens in Piraeus, en uiteraard gingen wij eerst naar de verkeerde. Na anderhalf uur crossen door de stad arriveerden we dan toch eindelijk bij de juiste, en wat bleek? Het bewuste restaurantje bevond zich op nog geen honderd meter van de plek waar we eerder die middag uit de metro waren gestapt! Echt erg vonden we het niet, want de taxirit heen en terug naar de andere haven had ons wel een sightseeing tour door de hele stad opgeleverd, compleet met een korte stop op het centrale plein van de binnenstad. Een welbestede ‘dwaling’ dus, en de heerlijke lunch in het gezellige restaurant vlak bij de vismarkt was een uitstekende afsluiting van ons uitje.

En nu zijn we alweer twee weekjes thuis. Het eerste quiltproject is inmiddels af, maar moet nog even een verrassing blijven voor de toekomstige ontvanger. Een feestje was het om in mijn mooie, nieuw opgeknapte ‘atelier’ weer een kunstige quilt te kunnen fabriceren. Aan het tweede project ga ik beginnen zodra ik mijn redactieopdracht voor deze maand af heb, die moet voor 9 april op het bureau van de hoofdredacteur liggen. En dat gaat zeker lukken nu onze Krumpie vanaf haar plekje boven op de kast weer helemaal gezond over mijn schouder mee kijkt. Heerlijk, ons leven lijkt langzaam aan eindelijk weer ‘normaal’ te worden. Nu maar hopen dat het voorlopig zo blijft…

♥♥♥

 

 

Feestweekje

Soms heb je van die weken, waarin het begrip ‘tijd’ een beetje vervaagt. Als je dan ook nog eens een auteur zonder een ‘Work In Progress’ bent, oftewel een lummelende schrijfster, dan kan het weleens voorkomen dat je ietwat laat beseft dat er ook nog een maandelijkse column geschreven moet worden. Het voordeel van lummelen is dat ik weinig of geen plannen heb, en dus kan ik na mijn ontbijtkoffie best even achter mijn computer kruipen om een gezellig verhaaltje voor u te schrijven. Na alle @metoo-commotie, een walgelijke ‘jeugdzonde-onthulling’ op televisie en niet te vergeten heel veel gruwelijk oorlogsnieuws kan dat beslist geen kwaad, lijkt me zo.

En gezellig was het hier in de afgelopen tijd zeer zeker! Ondergetekende was jarig en dat werd uitgebreid gevierd in het gezelschap van mijn jeugdvriendinnetje en haar man, die we na drie jaar afwezigheid eindelijk weer in levenden lijve konden begroeten. Het werd een mooie dag met een prachtige taart, lieve verwencadeautjes, heel veel online-felicitaties en als superverrassing een door onze vrienden meegebrachte gouden ketting van zoonlief en zijn vriendin. Vanwege de taartcalorieën hebben we ook maar meteen onze eerste wandeling gemaakt, lekker relaxed door het bos naar een verscholen baaitje aan de kust met als afsluiting een tsipourootje in het dorp.

Op Goede Vrijdag – het was hier een week later Pasen – reden we naar Argalasti, op zoek naar een barbecue. Onze oude bleek namelijk volledig doorgeroest te zijn, en aangezien we voor Paaszondag net als vele Grieken onze maaltijd in de buitenlucht wilden nuttigen, moest er nog even snel een nieuwe komen. Die was gelukkig gauw gevonden, waardoor we meer dan genoeg tijd hadden om door te rijden naar Agia Kyriaki, een klein dorpje in het uiterste zuiden van ons schiereiland. Er stond een aardig briesje toen we voor een uitgebreide lunch neerstreken op het terras van taverne Manollo, waardoor een in de Golf varende catamaran genoodzaakt was om ‘naar binnen’ te komen, en op luttele meters van ons tafeltje probeerde aan te meren. Omdat er al een ander bootje aan de kade lag, verliep dat niet helemaal vlekkeloos, maar met hulp van Manollo en zijn kornuiten lukte het uiteindelijk toch. Altijd leuk om vanachter je tafeltje dit soort (leed)vermakelijke tafereeltjes te aanschouwen!

Het ‘echte’ Griekse paasfeest hebben we – behalve een verkorte meeloop met de vrijdagavondprocessie – rustig aan ons voorbij laten gaan. Het Ontsteken van het Licht geloven we wel na al die jaren hier, zodat we het gezang en de vuurwerkknallen lekker opgekruld in bed over ons heen hebben laten komen. Echt spectaculair was het allemaal niet. Om kwart over twaalf was alles weer rustig, en kon onze Ira zich eindelijk met een diepe zucht in haar mand neervlijen. Die vindt dat geknal namelijk vreselijk en had al een paar keer geprobeerd om zich in de smalle ruimte tussen mijn nachtkastje en het bed te verstoppen, gezien haar forse formaat een onmogelijke opgave. Gelukkig duurt dat vuurwerk hier maar heel kort, dus het leed was ook dit jaar weer snel geleden.

Paaszondag stond na ons uitgebreide paasontbijt in het teken van De Barbecue. Overal in het dorp werden de vuren al vroeg aangestoken om het paaslam tegen etenstijd een beetje gaar te krijgen, wat goed te ruiken was. Zelf heb ik het niet zo op lamsvlees, dus bij ons werd de nieuwe barbecue wat later aangestoken. De kooltjes waren heel snel op temperatuur, zodat er binnen recordtijd genoten kon worden van de souvlaki’s, de kipfiletjes en de vleugeltjes. Gecombineerd met een lekkere salade, sausjes, geroosterd brood en natuurlijk de nodige drankjes hebben we een heerlijke middag gehad op ons terras onder de Griekse zon. En aan de vrolijke muziek te horen die van overal om ons heen de tuin in zweefde, waren we beslist niet de enigen!

Tijdens het barbecueën hadden de mannen besloten dat het hoog tijd was om de kajak uit de winterstalling te halen, en zo begon de maandag, na een uurtje vaarklaar maken van ons ‘Oranje gevaar’, zeer actief met een peddeltocht naar het terras van Yabanaki in Kala Nera. Nou ja, voor de mannen dan. Wij vrouwen zijn gewoon in de auto gestapt en er op ons gemak naartoe gereden. Natuurlijk hoopten we stiekem een hilarische foto te kunnen nemen bij de binnenkomst van de heren, maar die hadden de aanlegkunst heel wat beter onder de knie dan de catamaran-eigenaar in Agia Kyriaki. Er kwam geen nat pak aan te pas bij het uit- en later weer instappen!

De laatste dag van het bezoek hebben we het maar een beetje rustig gehouden, en de feestweek afgesloten met de beroemde en overheerlijke 4-kazenpizza van Yialoparmeno aan de boulevard van ons kleine dorpje. Het afscheid was de volgende ochtend al vroeg, met een laatste omhelzing voordat de taxi de straat uit reed om onze vrienden naar de luchthaven van Thessaloniki te brengen. Even wennen was het wel om ons gewone leventje samen weer op te pakken, vandaar dat ik er nog niet helemaal aan toe was om me te herinneren dat ik voor vandaag een column moest schrijven. Ik was ook even vergeten dat de 1e mei in Griekenland ‘Bloemetjesplukdag’ was, wat opnieuw gevierd wordt met barbecueën met vrienden en familie. Zodat manlief net thuiskomt met de mededeling dat we zojuist zijn uitgenodigd door onze huurbaas om bij zijn olijfpers- annex benzinario een hapje en een drankje te komen nuttigen. ‘Geit, lam, tsipouro en Griekse jammermuziek…’ aldus een nogal benauwd kijkende manlief, omdat dit niet echt onze favorieten zijn. Maar ja, we hadden de uitnodiging voor de Pasen ook al afgeslagen, dus eigenlijk… eigenlijk kunnen we hier met goed fatsoen niet onderuit. En het excuus dat ik nog een column moet schrijven, gaat ook niet op, want die is inmiddels wel af.

Kortom, ik vrees dat ik mijn makkelijke joggingbroek toch moet gaan verwisselen voor een wat beschaafdere outfit en de middag op een andere manier zal doorbrengen dan ik had verwacht. En dat… Nou ja, dat is dus precies wat het leven in Pilion zo leuk maakt… 😉

♥♥♥♥♥

 

 

Vrolijk Pasen!

VROLIJK PASEN

Op de eerste mei van 2021 valt er hier een hoop te vieren. Allereerst natuurlijk dat het de eerste dag van een nieuwe maand is, dus dan wensen we iedereen een ‘goede maand’ – καλό μήνα! – toe. Verder is het vandaag Paaszaterdag wat als wens ‘goede opstanding’ – καλή ανάσταση – oplevert, morgen gevolgd door ‘Fijne Pasen’ – καλό Πάσχα! En om het geheel af te ronden roepen we morgen ook nog vrolijk Χρόνια Πολλά! Een wens die vrij vertaald ‘gefeliciteerd’ betekent. Kortom, we zijn er maar druk mee dit jaar. Op één mei vieren we ook ‘Bloemetjesplukdag – καλή πρωτομαγιά! – én de Dag van de Arbeid, een dag waarop traditiegetrouw de arbeiders staken en de meeste winkels dicht zijn. Maar omdat de eerste mei dit jaar in het paasweekend valt, wordt Bloemetjesplukdag/Dag van de Arbeid verplaatst naar komende dinsdag, waardoor het Paasweekend officieel tot en met dinsdag duurt.

Pasen is voor de Grieken het belangrijkste feest van het jaar, en dat wordt uitbundig gevierd met de hele familie. Vorig jaar kwam er van vieren niets terecht, en hoewel we nog altijd in lockdown zitten met alsmaar wisselende restricties, heeft de regering voor deze Pasen het een en ander toch maar versoepeld. Het hoogtepunt van Orthodox Pasen is het ontsteken van het Heilige Licht, wat normaal gesproken op zaterdagavond om middernacht plaatsvindt in de kerk. Een hele ceremonie, met eerst het doven van alle lichten in de kerk en vervolgens de priester die met de aangestoken kaars tevoorschijn komt vanachter het altaar en met die kaars het licht doorgeeft aan de voorste gelovigen. Alle aanwezigen brengen hun eigen kaars mee en de bedoeling is dat je dat licht doorgeeft aan degenen die naast en om je heen staan. Dat beperkt zich niet alleen tot binnen in de kerk. Ook de kerkpleinen staan om middernacht vol met mensen die het Licht willen ontvangen. Met het brandende kaarsje in de hand loop je dan voorzichtig naar huis, waar met de vlam een zwart kruisje wordt aangebracht boven de deur. Een ritueel dat het huis geluk moet brengen tot de volgende Pasen. Al deze handelingen worden zeer serieus genomen. Zozeer zelfs dat je niet vreemd moet opkijken als je in de paasnacht auto na auto voorbij ziet rijden met mensen erin die een brandend kaarsje op schoot hebben. Ja, wat moet je anders als je wat verder weg woont van het kerkplein of slecht ter been bent?

Dit jaar echter zal het Heilige licht al om negen uur ’s avonds ‘uitgedeeld’ worden, en mag het hele dorp zich ‘gewoon’ weer op het kerkplein verzamelen. Wel met dubbele mondmaskers op, maar het Licht hoeft daardoor gelukkig niet nog een jaar te ontbreken. En omdat we nog steeds een avondklok hebben tot negen uur, wordt die ter gelegenheid van de Pasen een uurtje opgeschoven, zodat iedereen voor spertijd weer thuis kan zijn om de traditionele longgsoep te eten. De familieviering op zondag met de traditionele barbecue kan ook plaatsvinden, buiten in de tuin, zij het met hooguit twaalf mensen, die uit twee verschillende gezinnen mogen komen. Dat wordt dus een dolle boel morgen, want ook het niet overschrijden van de gemeentegrens is versoepeld. Een gezin uit Volos mag dus Pasen vieren in Afissos of zelfs in Trikeri, en dat zal ongetwijfeld veel verkeer opleveren op onze ‘grote’ kustweg naar het zuiden. Zeker als het zonnetje net zo vrolijk blijft schijnen als het vandaag doet. Ook na de Pasen behouden we die vrijheid, al moeten we nog wel netjes ons formulier invullen of een sms’je verzenden als we de straat op gaan voor de categorieën die geoorloofd zijn.

Het vergt bijna een complete studie om al die steeds veranderende maatregelen te volgen, laat staan je eraan te houden. Gelukkig komt er op 15 mei een einde aan de meeste restricties, wat alles te maken heeft met het feit dat vanaf die datum de grenzen weer opengaan voor het toerisme. De regering kon het natuurlijk niet maken om de buitenlanders wel vrij te laten reizen door het hele land, terwijl een Griek uit Thessaloniki niet naar bijvoorbeeld Pilion mocht komen. Dus gaan we de zomer tegemoet met aanmerkelijk meer vrijheid dan we vanaf november(!) gewend zijn. Heel fijn, hoewel die versoepelingen wel plaatsvinden in een periode dat de besmettingen nog dagelijks rond de 2500 en het dodental rond de 70 liggen. En met de paasviering nog voor de boeg zouden die aantallen binnen twee weken best nog eens hogeer kunnen worden. Er wordt ons echter verteld dat een en ander rap naar beneden zal gaan omdat steeds meer mensen gevaccineerd zijn en dat het daarom geheel verantwoord is om de lockdown grotendeels af te schaffen. Het is wel te hopen dat ze daarin gelijk hebben, want de schokkende beelden die ons momenteel vanuit India bereiken laten maar al te goed zien wat er gebeurt als het virus nog op volle kracht rondwaart als de lockdown versoepeld wordt…

Het uitgebreid vieren van het paasfeest is aan ons niet besteed, vroeger al niet, en onder de huidige omstandigheden al helemaal niet. Je zult ons dit jaar dus wederom niet op het kerkplein zien, en ook de barbecue met lam of geit aan het spit laten we graag aan anderen over. Wat we wel zullen doen is op paasochtend genieten van een uitgebreide paasbrunch met roerei, bacon, tomaten en lekker broodbeleg. En, bedenk ik me zojuist, misschien bak ik vanmiddag nog maar snel een tulband, want Pasen zonder tulband is toch een beetje als champagne zonder bubbels. En verder doen we gewoon wat we altijd doen: genieten van het leven en de dag van vandaag… 😉

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

♥♥♥♥♥

Een nieuw seizoen

Het is bijna niet te geloven, maar wij zijn deze maand aan ons vijftiende jaar in Pilion begonnen. Leven in een ander land is niet altijd makkelijk. Het betekent uiteraard dat je je eigen plekje moet zien te vinden in een andere cultuur – wat niet per se betekent dat je daarbij je eigen roots maar gewoon moet vergeten. Integendeel, zou ik haast zeggen. Ik heb dankzij het internet afgelopen zaterdag gigantisch zitten smullen van de koninklijke Koningsdag-viering in Amersfoort, iets wat ik waarschijnlijk niet had gedaan als ik nog in Nederland had gewoond. Dan had ik hoogstwaarschijnlijk bij de Wannebiezz op het Veerplein in Vlaardingen gestaan met een koud biertje in mijn hand. Nu, ver van het ‘thuisland’, vond ik het heerlijk om languit voor de buis te hangen. Wat hebben wij toch een ontzettend leuk koningshuis als je dat vergelijkt met dat van andere landen. Zo spontaan, zo dicht bij het volk, dat is toch wel een unicum in deze wereld.

Nou ja, dat vind ik, maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld. Ik kom nu eenmaal uit een Oranje-gezind gezin, waar het traditionele Soestdijk-defilé op de zwart-wit televisie ieder jaar opnieuw bekeken werd onder het nuttigen van koffie met een oranjetompoes van de Hema. Daarna aten we witbrood met verse paling die mijn vader ondertussen bij vishandel ’t Hoogertje in het Vlaardingse centrum had gehaald. Pa was namelijk ook wel pro-Oranje, maar niet dusdanig dat hij urenlang naar ‘dat gedoe’ ging zitten staren. Achteraf verdenk ik hem ervan dat hij die palingtraditie zelf heeft bedacht om aan het ‘kastje kijken’ te ontsnappen, maar zolang hij maar op tijd met die paling terugkwam, vonden wij thuisblijvers dat geen enkel probleem. Paling en de oranjetompoes heb ik dit jaar moeten missen, maar twee jaar geleden was ik heel toevallig wel op Koningsdag in Nederland. Hoe leuk is dat, als je na al die jaren zo’n ouderwets feest in een nieuw jasje weer eens mee mag maken. De braderie, de kermis, de vrijmarkt, de terrasjes, de paling en de tompoes… Ik heb ervan genoten. Misschien wel dubbel, omdat ik het niet meer elk jaar meemaak. Het is nu eenmaal een unieke feestdag in het Nederlandse leven, zo’n dag waarop je je ook in het buitenland even heel erg ‘Nederlands’ wilt voelen, al is het dan maar vanachter je laptop op een zonnig terrasje onder de nog niet zo heel erg dik bebladerde druivenranken.

Dit jaar viel Koningsdag op de zaterdag voor het Griekse paasfeest. Terwijl ik digitaal in Amersfoort vertoefde, waren mijn buren druk bezig met het voorbereiden van de paasbarbecue en de andere feestelijkheden die ’s nachts om twaalf uur in de kerk beginnen met het verspreiden van ‘Het Licht’. De Papa – zo wordt de Griekse priester genoemd –  komt dan vanachter het altaar de donkere kerk in met een grote kaars, aangestoken door de heilige vlam die vanuit Jeruzalem ingevlogen wordt. Degenen die vooraan in de kerk staan, steken hun meegebrachte kaarsje aan die grote kaars aan, waarna het licht wordt doorgegeven aan iedereen die in de kerk en op het kerkplein aanwezig is. Dit alles gaat gepaard met het afsteken van vuurwerk, het knallen van rotjes en het elkaar ‘Xristos Anesti’ – Christus is opgestaan! – toe roepen. Totaal anders dus dan de paasdiensten die ik vroeger op zondagochtend in onze kerk meemaakte. Het enige wat me daarvan is bijgebleven is het ingetogen en vooral níét jubelend gezongen: ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem die galmt door gans’ Jeruzalem.’ Ach ja, ’s lands wijs, ’s lands eer…

Het Griekse paasfeest is een echte belevenis, en heb je de kans om het een keer mee te maken, dan kan ik dat zeker aanraden, of je nu wel of niet gelovig bent. Natuurlijk staat de kerk centraal in de viering, maar zodra dat ‘gebeurd’ is, en er door de kerkgangers na afloop van de dienst thuis de traditionele longsoep ter afsluiting van de vastenperiode is gegeten, begint op zondagochtend al vroeg het grote feest. Samen met familie en vrienden wordt er de hele dag door gegeten, gedronken, gedanst en gekletst, traditioneel met een lammetje of geit aan het spit in de tuin, op straat of op het balkon. Een belangrijke feestdag dus voor de Grieken, en voor hen echt vele malen belangrijker dan ‘onze’ Kerst. Behalve de drukte in de kerk en de keuken, begint ook de drukte op de wegen al in de dagen ervoor, want het mooiste paasfeest vier je natuurlijk met je familie in je geboortedorp, en aangezien Griekse families vaak honderden kilometers uit elkaar wonen, is het in de week voor Pasen altijd een heel gedoe van zich van hot naar her verplaatsende Grieken. Ook in ons dorpje was het in dit afgelopen weekend weer gezellig druk met al die feestende families om ons heen, maar ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje langs ons heen is gegaan. Zo’n Grieks paasfeest is best heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien wij niet zo kerks zijn, en ook niet echt genieten van al die onschuldige lammetjes en geiten aan het spit, houden wij het meestal maar gewoon bij een paasbrunch met zijn tweetjes op ons eigen terras. En dat was ook deze keer weer helemaal geslaagd met een zeer uitgebreid Engels roerei-met-spek-en-worstjes-ontbijt, inclusief verse fruitsalade, een Franse kaas-plankje en een zelfgebakken Paastulband. Heerlijk vind ik dat, en we hadden de rest van de dag geen enkele behoefte aan nog een andere maaltijd.

Tweede Paasdag hebben we wel gezellig een tsipourootje gedaan bij To Balconi, de ouzeri van Apostoli aan het eind van de boulevard in Kato Gatzea. Het zonnetje scheen, het uitzicht over de Golf was weer prachtig mooi, en de mezes, de hapjes bij de tsipouro, waren heerlijk. Toen we daarna voldaan naar huis slenterden, zagen we op een van de andere terrasjes ineens twee Nederlandse vrienden, met wie we een heerlijke frappé hebben gedronken tijdens het uitgebreid bijkletsen. En later die middag stond er plotseling een in Volos wonende Nederlandse vriendin met haar zoon voor ons tuinhek. Zo leuk, het was al twee jaar geleden dat we elkaar hadden ontmoet, maar we gingen gewoon weer verder waar we toen waren gebleven. Kortom, een supergezellige dag met onverwachte, spontane ontmoetingen. En daar kan ik dus heel erg van genieten na het maandenlange gedisciplineerde schrijfwerk.

Vandaag keert de rust langzaam weer terug in het dorp, al blijft het de hele week wat drukker dan hiervoor. Familie en vrienden knopen vaak een aantal vakantiedagen aan hun Paasbezoek vast, zoals wij dat gewend zijn in de kerstvakantie. In de grote stad is het rustig, sommige kleinere winkels zijn ‘wegens vakantie’ gesloten, de openbare instanties draaien op halve kracht. En gezien het trage tempo waarin het hier normaal al draait, kun je nu beter even een weekje wachten als je iets officieels gedaan moet krijgen. Dat zijn zo van die dingen die je leert als je hier al zo’n vijftien jaar woont. De lange zomer is in aantocht, dat is overal te merken. Toeristen duiken alweer op met hun camper of tent op de nabijgelegen camping vanwege de Noord-Europese meivakantie en de vaste gepensioneerde Nederlandse zomergasten druppelen zachtjesaan de Pilion weer binnen voor hun maandenlange verblijf in het gastvrije Griekenland. Voor ons betekent dit het einde van een periode waarin we met onze Griekse dorpsgenoten heerlijk hebben genoten van een gelukkig rustige winter zonder al te veel sneeuw-ellende en andere rampspoeden. Onze lange winterslaap is voorbij, ook wij worden langzaam weer actief, en ik verheug me op het weerzien met vrienden en bekenden die hier hun vakantie komen doorbrengen. Ondanks dat vervult het afscheid van de winter me toch altijd ook met een klein beetje weemoed. Wij vinden die rustige Griekse winters in ons kleine kustdorpje heerlijk, en hebben ons geen moment verveeld, al kan ik me heel goed voorstellen dat anderen er gillend gek van worden. Gelukkig maar, denk ik dan stiekem, want zo blijven ónze winters tenminste lekker rustig… 😉

♥♥♥♥♥