Tag archieven: Grieks Pasen

Feestweekje

Geplaatst op door — 6 reacties ↓

Soms heb je van die weken, waarin het begrip ‘tijd’ een beetje vervaagt. Als je dan ook nog eens een auteur zonder een ‘Work In Progress’ bent, oftewel een lummelende schrijfster, dan kan het weleens voorkomen dat je ietwat laat beseft dat er ook nog een maandelijkse column geschreven moet worden. Het voordeel van lummelen is dat ik weinig of geen plannen heb, en dus kan ik na mijn ontbijtkoffie best even achter mijn computer kruipen om een gezellig verhaaltje voor u te schrijven. Na alle @metoo-commotie, een walgelijke ‘jeugdzonde-onthulling’ op televisie en niet te vergeten heel veel gruwelijk oorlogsnieuws kan dat beslist geen kwaad, lijkt me zo.

En gezellig was het hier in de afgelopen tijd zeer zeker! Ondergetekende was jarig en dat werd uitgebreid gevierd in het gezelschap van mijn jeugdvriendinnetje en haar man, die we na drie jaar afwezigheid eindelijk weer in levenden lijve konden begroeten. Het werd een mooie dag met een prachtige taart, lieve verwencadeautjes, heel veel online-felicitaties en als superverrassing een door onze vrienden meegebrachte gouden ketting van zoonlief en zijn vriendin. Vanwege de taartcalorieën hebben we ook maar meteen onze eerste wandeling gemaakt, lekker relaxed door het bos naar een verscholen baaitje aan de kust met als afsluiting een tsipourootje in het dorp.

Op Goede Vrijdag – het was hier een week later Pasen – reden we naar Argalasti, op zoek naar een barbecue. Onze oude bleek namelijk volledig doorgeroest te zijn, en aangezien we voor Paaszondag net als vele Grieken onze maaltijd in de buitenlucht wilden nuttigen, moest er nog even snel een nieuwe komen. Die was gelukkig gauw gevonden, waardoor we meer dan genoeg tijd hadden om door te rijden naar Agia Kyriaki, een klein dorpje in het uiterste zuiden van ons schiereiland. Er stond een aardig briesje toen we voor een uitgebreide lunch neerstreken op het terras van taverne Manollo, waardoor een in de Golf varende catamaran genoodzaakt was om ‘naar binnen’ te komen, en op luttele meters van ons tafeltje probeerde aan te meren. Omdat er al een ander bootje aan de kade lag, verliep dat niet helemaal vlekkeloos, maar met hulp van Manollo en zijn kornuiten lukte het uiteindelijk toch. Altijd leuk om vanachter je tafeltje dit soort (leed)vermakelijke tafereeltjes te aanschouwen!

Het ‘echte’ Griekse paasfeest hebben we – behalve een verkorte meeloop met de vrijdagavondprocessie – rustig aan ons voorbij laten gaan. Het Ontsteken van het Licht geloven we wel na al die jaren hier, zodat we het gezang en de vuurwerkknallen lekker opgekruld in bed over ons heen hebben laten komen. Echt spectaculair was het allemaal niet. Om kwart over twaalf was alles weer rustig, en kon onze Ira zich eindelijk met een diepe zucht in haar mand neervlijen. Die vindt dat geknal namelijk vreselijk en had al een paar keer geprobeerd om zich in de smalle ruimte tussen mijn nachtkastje en het bed te verstoppen, gezien haar forse formaat een onmogelijke opgave. Gelukkig duurt dat vuurwerk hier maar heel kort, dus het leed was ook dit jaar weer snel geleden.

Paaszondag stond na ons uitgebreide paasontbijt in het teken van De Barbecue. Overal in het dorp werden de vuren al vroeg aangestoken om het paaslam tegen etenstijd een beetje gaar te krijgen, wat goed te ruiken was. Zelf heb ik het niet zo op lamsvlees, dus bij ons werd de nieuwe barbecue wat later aangestoken. De kooltjes waren heel snel op temperatuur, zodat er binnen recordtijd genoten kon worden van de souvlaki’s, de kipfiletjes en de vleugeltjes. Gecombineerd met een lekkere salade, sausjes, geroosterd brood en natuurlijk de nodige drankjes hebben we een heerlijke middag gehad op ons terras onder de Griekse zon. En aan de vrolijke muziek te horen die van overal om ons heen de tuin in zweefde, waren we beslist niet de enigen!

Tijdens het barbecueën hadden de mannen besloten dat het hoog tijd was om de kajak uit de winterstalling te halen, en zo begon de maandag, na een uurtje vaarklaar maken van ons ‘Oranje gevaar’, zeer actief met een peddeltocht naar het terras van Yabanaki in Kala Nera. Nou ja, voor de mannen dan. Wij vrouwen zijn gewoon in de auto gestapt en er op ons gemak naartoe gereden. Natuurlijk hoopten we stiekem een hilarische foto te kunnen nemen bij de binnenkomst van de heren, maar die hadden de aanlegkunst heel wat beter onder de knie dan de catamaran-eigenaar in Agia Kyriaki. Er kwam geen nat pak aan te pas bij het uit- en later weer instappen!

De laatste dag van het bezoek hebben we het maar een beetje rustig gehouden, en de feestweek afgesloten met de beroemde en overheerlijke 4-kazenpizza van Yialoparmeno aan de boulevard van ons kleine dorpje. Het afscheid was de volgende ochtend al vroeg, met een laatste omhelzing voordat de taxi de straat uit reed om onze vrienden naar de luchthaven van Thessaloniki te brengen. Even wennen was het wel om ons gewone leventje samen weer op te pakken, vandaar dat ik er nog niet helemaal aan toe was om me te herinneren dat ik voor vandaag een column moest schrijven. Ik was ook even vergeten dat de 1e mei in Griekenland ‘Bloemetjesplukdag’ was, wat opnieuw gevierd wordt met barbecueën met vrienden en familie. Zodat manlief net thuiskomt met de mededeling dat we zojuist zijn uitgenodigd door onze huurbaas om bij zijn olijfpers- annex benzinario een hapje en een drankje te komen nuttigen. ‘Geit, lam, tsipouro en Griekse jammermuziek…’ aldus een nogal benauwd kijkende manlief, omdat dit niet echt onze favorieten zijn. Maar ja, we hadden de uitnodiging voor de Pasen ook al afgeslagen, dus eigenlijk… eigenlijk kunnen we hier met goed fatsoen niet onderuit. En het excuus dat ik nog een column moet schrijven, gaat ook niet op, want die is inmiddels wel af.

Kortom, ik vrees dat ik mijn makkelijke joggingbroek toch moet gaan verwisselen voor een wat beschaafdere outfit en de middag op een andere manier zal doorbrengen dan ik had verwacht. En dat… Nou ja, dat is dus precies wat het leven in Pilion zo leuk maakt… 😉

♥♥♥♥♥

 

 

Vrolijk Pasen!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

VROLIJK PASEN

Op de eerste mei van 2021 valt er hier een hoop te vieren. Allereerst natuurlijk dat het de eerste dag van een nieuwe maand is, dus dan wensen we iedereen een ‘goede maand’ – καλό μήνα! – toe. Verder is het vandaag Paaszaterdag wat als wens ‘goede opstanding’ – καλή ανάσταση – oplevert, morgen gevolgd door ‘Fijne Pasen’ – καλό Πάσχα! En om het geheel af te ronden roepen we morgen ook nog vrolijk Χρόνια Πολλά! Een wens die vrij vertaald ‘gefeliciteerd’ betekent. Kortom, we zijn er maar druk mee dit jaar. Op één mei vieren we ook ‘Bloemetjesplukdag – καλή πρωτομαγιά! – én de Dag van de Arbeid, een dag waarop traditiegetrouw de arbeiders staken en de meeste winkels dicht zijn. Maar omdat de eerste mei dit jaar in het paasweekend valt, wordt Bloemetjesplukdag/Dag van de Arbeid verplaatst naar komende dinsdag, waardoor het Paasweekend officieel tot en met dinsdag duurt.

Pasen is voor de Grieken het belangrijkste feest van het jaar, en dat wordt uitbundig gevierd met de hele familie. Vorig jaar kwam er van vieren niets terecht, en hoewel we nog altijd in lockdown zitten met alsmaar wisselende restricties, heeft de regering voor deze Pasen het een en ander toch maar versoepeld. Het hoogtepunt van Orthodox Pasen is het ontsteken van het Heilige Licht, wat normaal gesproken op zaterdagavond om middernacht plaatsvindt in de kerk. Een hele ceremonie, met eerst het doven van alle lichten in de kerk en vervolgens de priester die met de aangestoken kaars tevoorschijn komt vanachter het altaar en met die kaars het licht doorgeeft aan de voorste gelovigen. Alle aanwezigen brengen hun eigen kaars mee en de bedoeling is dat je dat licht doorgeeft aan degenen die naast en om je heen staan. Dat beperkt zich niet alleen tot binnen in de kerk. Ook de kerkpleinen staan om middernacht vol met mensen die het Licht willen ontvangen. Met het brandende kaarsje in de hand loop je dan voorzichtig naar huis, waar met de vlam een zwart kruisje wordt aangebracht boven de deur. Een ritueel dat het huis geluk moet brengen tot de volgende Pasen. Al deze handelingen worden zeer serieus genomen. Zozeer zelfs dat je niet vreemd moet opkijken als je in de paasnacht auto na auto voorbij ziet rijden met mensen erin die een brandend kaarsje op schoot hebben. Ja, wat moet je anders als je wat verder weg woont van het kerkplein of slecht ter been bent?

Dit jaar echter zal het Heilige licht al om negen uur ’s avonds ‘uitgedeeld’ worden, en mag het hele dorp zich ‘gewoon’ weer op het kerkplein verzamelen. Wel met dubbele mondmaskers op, maar het Licht hoeft daardoor gelukkig niet nog een jaar te ontbreken. En omdat we nog steeds een avondklok hebben tot negen uur, wordt die ter gelegenheid van de Pasen een uurtje opgeschoven, zodat iedereen voor spertijd weer thuis kan zijn om de traditionele longgsoep te eten. De familieviering op zondag met de traditionele barbecue kan ook plaatsvinden, buiten in de tuin, zij het met hooguit twaalf mensen, die uit twee verschillende gezinnen mogen komen. Dat wordt dus een dolle boel morgen, want ook het niet overschrijden van de gemeentegrens is versoepeld. Een gezin uit Volos mag dus Pasen vieren in Afissos of zelfs in Trikeri, en dat zal ongetwijfeld veel verkeer opleveren op onze ‘grote’ kustweg naar het zuiden. Zeker als het zonnetje net zo vrolijk blijft schijnen als het vandaag doet. Ook na de Pasen behouden we die vrijheid, al moeten we nog wel netjes ons formulier invullen of een sms’je verzenden als we de straat op gaan voor de categorieën die geoorloofd zijn.

Het vergt bijna een complete studie om al die steeds veranderende maatregelen te volgen, laat staan je eraan te houden. Gelukkig komt er op 15 mei een einde aan de meeste restricties, wat alles te maken heeft met het feit dat vanaf die datum de grenzen weer opengaan voor het toerisme. De regering kon het natuurlijk niet maken om de buitenlanders wel vrij te laten reizen door het hele land, terwijl een Griek uit Thessaloniki niet naar bijvoorbeeld Pilion mocht komen. Dus gaan we de zomer tegemoet met aanmerkelijk meer vrijheid dan we vanaf november(!) gewend zijn. Heel fijn, hoewel die versoepelingen wel plaatsvinden in een periode dat de besmettingen nog dagelijks rond de 2500 en het dodental rond de 70 liggen. En met de paasviering nog voor de boeg zouden die aantallen binnen twee weken best nog eens hogeer kunnen worden. Er wordt ons echter verteld dat een en ander rap naar beneden zal gaan omdat steeds meer mensen gevaccineerd zijn en dat het daarom geheel verantwoord is om de lockdown grotendeels af te schaffen. Het is wel te hopen dat ze daarin gelijk hebben, want de schokkende beelden die ons momenteel vanuit India bereiken laten maar al te goed zien wat er gebeurt als het virus nog op volle kracht rondwaart als de lockdown versoepeld wordt…

Het uitgebreid vieren van het paasfeest is aan ons niet besteed, vroeger al niet, en onder de huidige omstandigheden al helemaal niet. Je zult ons dit jaar dus wederom niet op het kerkplein zien, en ook de barbecue met lam of geit aan het spit laten we graag aan anderen over. Wat we wel zullen doen is op paasochtend genieten van een uitgebreide paasbrunch met roerei, bacon, tomaten en lekker broodbeleg. En, bedenk ik me zojuist, misschien bak ik vanmiddag nog maar snel een tulband, want Pasen zonder tulband is toch een beetje als champagne zonder bubbels. En verder doen we gewoon wat we altijd doen: genieten van het leven en de dag van vandaag… 😉

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

♥♥♥♥♥

Een nieuw seizoen

Geplaatst op door — 1 reactie ↓

Het is bijna niet te geloven, maar wij zijn deze maand aan ons vijftiende jaar in Pilion begonnen. Leven in een ander land is niet altijd makkelijk. Het betekent uiteraard dat je je eigen plekje moet zien te vinden in een andere cultuur – wat niet per se betekent dat je daarbij je eigen roots maar gewoon moet vergeten. Integendeel, zou ik haast zeggen. Ik heb dankzij het internet afgelopen zaterdag gigantisch zitten smullen van de koninklijke Koningsdag-viering in Amersfoort, iets wat ik waarschijnlijk niet had gedaan als ik nog in Nederland had gewoond. Dan had ik hoogstwaarschijnlijk bij de Wannebiezz op het Veerplein in Vlaardingen gestaan met een koud biertje in mijn hand. Nu, ver van het ‘thuisland’, vond ik het heerlijk om languit voor de buis te hangen. Wat hebben wij toch een ontzettend leuk koningshuis als je dat vergelijkt met dat van andere landen. Zo spontaan, zo dicht bij het volk, dat is toch wel een unicum in deze wereld.

Nou ja, dat vind ik, maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld. Ik kom nu eenmaal uit een Oranje-gezind gezin, waar het traditionele Soestdijk-defilé op de zwart-wit televisie ieder jaar opnieuw bekeken werd onder het nuttigen van koffie met een oranjetompoes van de Hema. Daarna aten we witbrood met verse paling die mijn vader ondertussen bij vishandel ’t Hoogertje in het Vlaardingse centrum had gehaald. Pa was namelijk ook wel pro-Oranje, maar niet dusdanig dat hij urenlang naar ‘dat gedoe’ ging zitten staren. Achteraf verdenk ik hem ervan dat hij die palingtraditie zelf heeft bedacht om aan het ‘kastje kijken’ te ontsnappen, maar zolang hij maar op tijd met die paling terugkwam, vonden wij thuisblijvers dat geen enkel probleem. Paling en de oranjetompoes heb ik dit jaar moeten missen, maar twee jaar geleden was ik heel toevallig wel op Koningsdag in Nederland. Hoe leuk is dat, als je na al die jaren zo’n ouderwets feest in een nieuw jasje weer eens mee mag maken. De braderie, de kermis, de vrijmarkt, de terrasjes, de paling en de tompoes… Ik heb ervan genoten. Misschien wel dubbel, omdat ik het niet meer elk jaar meemaak. Het is nu eenmaal een unieke feestdag in het Nederlandse leven, zo’n dag waarop je je ook in het buitenland even heel erg ‘Nederlands’ wilt voelen, al is het dan maar vanachter je laptop op een zonnig terrasje onder de nog niet zo heel erg dik bebladerde druivenranken.

Dit jaar viel Koningsdag op de zaterdag voor het Griekse paasfeest. Terwijl ik digitaal in Amersfoort vertoefde, waren mijn buren druk bezig met het voorbereiden van de paasbarbecue en de andere feestelijkheden die ’s nachts om twaalf uur in de kerk beginnen met het verspreiden van ‘Het Licht’. De Papa – zo wordt de Griekse priester genoemd –  komt dan vanachter het altaar de donkere kerk in met een grote kaars, aangestoken door de heilige vlam die vanuit Jeruzalem ingevlogen wordt. Degenen die vooraan in de kerk staan, steken hun meegebrachte kaarsje aan die grote kaars aan, waarna het licht wordt doorgegeven aan iedereen die in de kerk en op het kerkplein aanwezig is. Dit alles gaat gepaard met het afsteken van vuurwerk, het knallen van rotjes en het elkaar ‘Xristos Anesti’ – Christus is opgestaan! – toe roepen. Totaal anders dus dan de paasdiensten die ik vroeger op zondagochtend in onze kerk meemaakte. Het enige wat me daarvan is bijgebleven is het ingetogen en vooral níét jubelend gezongen: ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem die galmt door gans’ Jeruzalem.’ Ach ja, ’s lands wijs, ’s lands eer…

Het Griekse paasfeest is een echte belevenis, en heb je de kans om het een keer mee te maken, dan kan ik dat zeker aanraden, of je nu wel of niet gelovig bent. Natuurlijk staat de kerk centraal in de viering, maar zodra dat ‘gebeurd’ is, en er door de kerkgangers na afloop van de dienst thuis de traditionele longsoep ter afsluiting van de vastenperiode is gegeten, begint op zondagochtend al vroeg het grote feest. Samen met familie en vrienden wordt er de hele dag door gegeten, gedronken, gedanst en gekletst, traditioneel met een lammetje of geit aan het spit in de tuin, op straat of op het balkon. Een belangrijke feestdag dus voor de Grieken, en voor hen echt vele malen belangrijker dan ‘onze’ Kerst. Behalve de drukte in de kerk en de keuken, begint ook de drukte op de wegen al in de dagen ervoor, want het mooiste paasfeest vier je natuurlijk met je familie in je geboortedorp, en aangezien Griekse families vaak honderden kilometers uit elkaar wonen, is het in de week voor Pasen altijd een heel gedoe van zich van hot naar her verplaatsende Grieken. Ook in ons dorpje was het in dit afgelopen weekend weer gezellig druk met al die feestende families om ons heen, maar ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje langs ons heen is gegaan. Zo’n Grieks paasfeest is best heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien wij niet zo kerks zijn, en ook niet echt genieten van al die onschuldige lammetjes en geiten aan het spit, houden wij het meestal maar gewoon bij een paasbrunch met zijn tweetjes op ons eigen terras. En dat was ook deze keer weer helemaal geslaagd met een zeer uitgebreid Engels roerei-met-spek-en-worstjes-ontbijt, inclusief verse fruitsalade, een Franse kaas-plankje en een zelfgebakken Paastulband. Heerlijk vind ik dat, en we hadden de rest van de dag geen enkele behoefte aan nog een andere maaltijd.

Tweede Paasdag hebben we wel gezellig een tsipourootje gedaan bij To Balconi, de ouzeri van Apostoli aan het eind van de boulevard in Kato Gatzea. Het zonnetje scheen, het uitzicht over de Golf was weer prachtig mooi, en de mezes, de hapjes bij de tsipouro, waren heerlijk. Toen we daarna voldaan naar huis slenterden, zagen we op een van de andere terrasjes ineens twee Nederlandse vrienden, met wie we een heerlijke frappé hebben gedronken tijdens het uitgebreid bijkletsen. En later die middag stond er plotseling een in Volos wonende Nederlandse vriendin met haar zoon voor ons tuinhek. Zo leuk, het was al twee jaar geleden dat we elkaar hadden ontmoet, maar we gingen gewoon weer verder waar we toen waren gebleven. Kortom, een supergezellige dag met onverwachte, spontane ontmoetingen. En daar kan ik dus heel erg van genieten na het maandenlange gedisciplineerde schrijfwerk.

Vandaag keert de rust langzaam weer terug in het dorp, al blijft het de hele week wat drukker dan hiervoor. Familie en vrienden knopen vaak een aantal vakantiedagen aan hun Paasbezoek vast, zoals wij dat gewend zijn in de kerstvakantie. In de grote stad is het rustig, sommige kleinere winkels zijn ‘wegens vakantie’ gesloten, de openbare instanties draaien op halve kracht. En gezien het trage tempo waarin het hier normaal al draait, kun je nu beter even een weekje wachten als je iets officieels gedaan moet krijgen. Dat zijn zo van die dingen die je leert als je hier al zo’n vijftien jaar woont. De lange zomer is in aantocht, dat is overal te merken. Toeristen duiken alweer op met hun camper of tent op de nabijgelegen camping vanwege de Noord-Europese meivakantie en de vaste gepensioneerde Nederlandse zomergasten druppelen zachtjesaan de Pilion weer binnen voor hun maandenlange verblijf in het gastvrije Griekenland. Voor ons betekent dit het einde van een periode waarin we met onze Griekse dorpsgenoten heerlijk hebben genoten van een gelukkig rustige winter zonder al te veel sneeuw-ellende en andere rampspoeden. Onze lange winterslaap is voorbij, ook wij worden langzaam weer actief, en ik verheug me op het weerzien met vrienden en bekenden die hier hun vakantie komen doorbrengen. Ondanks dat vervult het afscheid van de winter me toch altijd ook met een klein beetje weemoed. Wij vinden die rustige Griekse winters in ons kleine kustdorpje heerlijk, en hebben ons geen moment verveeld, al kan ik me heel goed voorstellen dat anderen er gillend gek van worden. Gelukkig maar, denk ik dan stiekem, want zo blijven ónze winters tenminste lekker rustig… 😉

♥♥♥♥♥

Vrolijk Pasen!

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Wat? Valt Pasen op 1 april? Echt niet. Dat is gewoon een wereldwijde aprilgrap, waar de Grieken dus niet in trappen. Pasen is pas volgende week, op 8 april. Punt uit. En nee, dat is géén grapje. Het Griekse paasfeest valt namelijk niet altijd op dezelfde datum als het katholieke paasfeest. Dat heeft niets te maken met ‘Fool’s Day’, maar met het feit dat de Orthodoxe kerk een andere jaarkalender hanteert dan de katholieke. Pasen moet volgens de berekening van de Orthodoxe religie vallen op de eerste zondag na de eerste volle maan na de eerste dag van de lente en ook nog eens na het Joodse Pasen. Dankzij die twee verschillende kalenders kan dat dus per jaar een datumverschil opleveren van één tot zelfs vijf weken.

Dit keer liggen ‘ons’ en jullie Pasen maar een week uit elkaar. Dat houdt in dat hier maandag de ‘Megali Ebdomada’ begint, oftewel de Grote Week, die helemaal in het teken staat van de lijdensweg van Christus. Het is ook de laatste week van de vastenperiode, en de strengste. Ik herinner me nog heel goed dat ik in ons eerste jaar hier – we waren net elf dagen daarvoor geëmigreerd – mijn verjaardag wilde vieren met een lekker etentje op een terras aan zee. Helaas viel die dag midden in de Megali Ebdomada en hadden we de keuze uit een zeer magere salade en een mager visje. Nu ben ik niet gek van salade, en doe je me al helemaal geen plezier met een vis vol graten, dus uiteindelijk hebben we thuis maar iets in elkaar geflanst. Een uitgebreid verjaardagsfeest geven is ook ‘not-done’ in die periode. Het is een week waarin luidruchtig feesten echt taboe is, en zelfs een rustig feestje thuis is al lastig, omdat je Griekse gasten vanwege het vasten alle heerlijkheden die je op tafel zet beleefd maar consequent weigeren.

Na een paar van dit soort ‘bloopers’ rond mijn verjaardag vier ik die dag dan ook eigenlijk alleen nog maar in huiselijke kring. Met manlief, mijn vriendin en haar man die bijna ieder jaar overkomen om mij te feliciteren. Of ik maakte er een feestje van in Nederland, aangezien ik de laatste jaren in april meestal in Nederland was om de verjaardag van mijn moeder mee te vieren. Die valt namelijk twee weken eerder dan die van mij, waardoor het regelmatig gebeurde dat ik ofwel mijn verjaardag ofwel Pasen – Nederlands of Orthodox – ‘ver van huis’ vierde. Dit jaar is het voor het eerst anders. Ik ‘hoef’ immers niet meer naar Nederland om mijn moeders geboortedag mee te vieren. Die viert ze nu ergens op haar wolkje daarboven, ongetwijfeld samen met mijn vader. Het is goed zo, al zal ik op die dag natuurlijk even aan haar denken en mijn glaasje tsipouro in een verjaardagstoost naar de hemel heffen.

Dat ik deze aprilmaand niet in Nederland ben, is raar, maar aan de andere kant ook wel heel fijn. Voor het eerst in jaren maak ik het vroege Griekse voorjaar weer mee, en dat is echt genieten. Onze tuin is één grote kleurexplosie van geel (de gele klaver) en oranje (de goudsbloemen). Ook de Griekse margrietjes doen hun uiterste best met een zee van bloemen in het wit, roze en rood, zowel binnen als buiten ons tuinhek. We zijn er al aan gewend dat er regelmatig iemand voor de tuin stilstaat om een bewonderende blik op die bloemenzee te werpen, al dan niet met een camera in de hand. De leukste passant was een van onze buurjongens, een knul van een jaar of zeventien, die vorige week met zijn brommer plotseling stilhield voor de margrietjes buiten het hek. Toevallig stonden manlief en ik op het terras in de tuin, dus we zagen het gebeuren, maar hij had ons niet in de gaten. Tot onze verbazing zagen we dat hij zich vooroverboog en snel een boeketje plukte. We keken elkaar verbaasd aan, want wie verwacht dat nou van zo’n opgeschoten puber? Toen hij even later weer overeind kwam, zag hij ons pas staan. Hij begon een beetje verlegen te lachen en riep: ‘Yia tin kopella mou!’ Oftewel ‘voor mijn meisje’! En maakte zich vervolgens snel uit de voeten. Schattig, hè? Die knul gaat vast nog heel veel meisjesharten laten smelten in zijn verdere leven!

Mijn eigen manlief brengt me ook regelmatig een boeketje uit eigen tuin. Die zet hij dan naast mijn computer op het bureau neer, meestal vergezeld van een snelle kus. Veel tijd heb ik namelijk niet voor hem. Het tweede deel van de Rozen van Beekbrugge moet geschreven worden, en dat kost veel energie en concentratie. Daarom wil ik me bij voorbaat nu al verontschuldigen bij mijn vriendinnen, vrienden en bekenden die de komende maanden in Pilion zijn en het leuk hadden gevonden om mij te zien of te spreken. Om het boek op tijd in de schappen te krijgen, zal ik tot zeker eind juni heel, heel intensief bezig moeten zijn met schrijven. En ja, natuurlijk heb ik wel een beetje tijd over voor leuke dingen, maar hoe ik die uren door ga brengen, kan ik eigenlijk pas op het moment zelf zeggen. Ervaring leert dat ik behoorlijk asociaal kan zijn als ik midden in zo’n intensief schrijfproces zit. De buitenwereld wordt voor mij een vreemde planeet, en je moet echt niet raar opkijken als ik wat bot of anders-dan-anders reageer op een telefoontje of een goed bedoeld onverwacht bezoekje. Ik hoop echter dat het me vergeven wordt, en laat het je alsjeblieft niet weerhouden om mij een mailtje of sms’je te sturen als je toch echt graag iets met me wilt afspreken. Als je me kent, weet je ongetwijfeld ook dat ik té veel van het gezelschap van goede vrienden hou om een echte kluizenaar te worden, hoe belangrijk het boek dat ik aan het schrijven ben ook voor me is!

Kortom, het wordt gewoon weer een gezellige zomer hier in Pilion. Voor nu wens ik jullie daar in Nederland een fijn en vooral gezellig Paasweekend. En ik hoop dat ook jullie voorjaar heel snel heel veel bloemenpracht zal brengen… 🙂

♥♥♥♥♥

Feestelijke dagen

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

pasenTerwijl in Nederland Hemelvaartsdag en Pinksteren al met rasse schreden naderen, zijn we hier in Pilion pas dit weekend aan de Pasen begonnen. Dat komt omdat de orthodoxe kerk een andere feestdagenkalender hanteert dan de christelijke kerk, waardoor Pasen in Griekenland op een andere datum kan vallen dan in de niet-orthodoxe landen. Meestal zit er maar één of twee weken tussen, maar soms wijkt het fors af. Zoals dit jaar.

GoedeVrijdagPasen is in Griekenland onbetwist het grootste feest van het jaar; een soort mix tussen onze Pasen, Kerst en Oudejaarsavond, en dat allemaal tegelijk gevierd. De komst van het Heilige Licht, om middernacht op Paaszaterdag, luidt het einde in van de 40-daagse vastenperiode waarin in iedere vastenweek steeds minder producten genuttigd mochten worden. De week voorafgaande aan de Pasen is het strengste op dat gebied. Het wordt de Megali Ebdomada genoemd, de Grote Week, en daarin speelt het lijden van Christus een grote rol. Op Megali Paraskevi, Goede Vrijdag, staat letterlijk alles in het teken van de kruisiging en de dood. Niet de meest vrolijke dag van het jaar dus.

Pasen.MiliesZelf heb ik niet zoveel met al die kerkelijke rituelen en tradities, en ik voel me ook niet geroepen er ieder jaar enthousiast aan mee te doen. Voor mij persoonlijk is geloven in God niet noodzakelijkerwijs verbonden aan een kerk, een bepaalde religie of aan het naleven van strenge regels op straffe van hel en verdoemenis. Maar zolang ik niet gedwongen word om eraan deel te nemen, mag iedereen van mij gewoon doen waar hij of zij zich prettig bij voelt. De orthodoxe kerk is nu eenmaal een belangrijk onderdeel van de Griekse cultuur, met alles wat daarbij hoort. En natuurlijk heeft het ook wel wat, zo’n dorpsplein vol opgewonden mensen die elkaar met een brandende kaars in hun hand stralend vertellen dat Christus waarlijk opgestaan is. Tenminste – als ze boven de knallen van het vuurwerk en de rotjes uit kunnen komen.

Pasen.02Dit jaar hebben we het Paasgebeuren op het middernachtelijke plein maar weer eens gewoon aan ons voorbij laten gaan. Ik denk niet dat de dorpsbewoners ons gemist hebben in de roes van hun grote feest. En feest is het. Vandaag worden er in de tuinen om ons heen volop lammetjes en geiten aan het spit rondgedraaid en met de hele familie plus goede vrienden opgegeten. Flarden muziek drijven naar ons toe en vanuit de bergen hoor ik regelmatig het knallen van geweren, bedoeld om de feestvreugde te verhogen. Naarmate de tsipouro en de wijn rijkelijker vloeien, zullen de schoten ongetwijfeld gevaarlijker worden, maar daar maakt niemand zich druk over. Het is Pasen, het is feest!

BloemenkransEn het blijft nog even feest ook, want Bloemetjes-Pluk-Dag, oftewel het kransen-vlechten dat altijd op de 1e mei plaatsvindt, is dit jaar verplaatst naar de 3e mei omdat je nu eenmaal geen kransen kunt vlechten als je lammetjes aan het spit moet ronddraaien. Een extra vrije dag is nooit weg, en tegen drie dagen feestvieren zegt geen enkele Griek nee. Dus zullen ook morgen en overmorgen ongetwijfeld in het teken staan van barbecueën met familie en vrienden. Het vasten is voorbij, men is geestelijk en lichamelijk gezuiverd, en nu mag er weer met volle teugen genoten worden van de goede dingen van het leven.

bossche bolWij hebben dat genieten vorige week al gedaan, samen met mijn vriendin Petra en haar man Gijs, die met mij mee terug gevlogen zijn toen ik na mijn reisje Nederland – mijn moeder werd negentig jaar – weer naar huis ging. Wie mij volgt op Facebook weet al dat ik mijn terugvlucht moest uitstellen vanwege heftige rugklachten, zodat ik mijn zestigste verjaardag onverwachts in het vaderland heb doorgebracht. Gelukkig is het toch een mooie verjaardag geworden, met koffie en Bossche Bollen vol slagroom, en heb ik zelfs verjaardagsbezoek gekregen van mijn jongere zus en mijn schoonzus, iets wat normaal gesproken natuurlijk niet mogelijk is. Bovendien hebben we het de dag na aankomst hier in Pilion nog een keer dunnetjes overgedaan, dus ik ben niets tekortgekomen.

strandEn nu gaan we met rasse schreden op weg naar de zomer, die ongetwijfeld ook weer vele feestelijke dagen voor ons in petto zal hebben. Warme, zonnige dagen, doorgebracht in lome sferen omdat het te heet zal zijn om al te veel hooi op de vork te nemen. Ik verheug me alweer op mijn strandmomentjes onder de parasol met mijn luchtbed, mijn frappé en mijn boterhammetjes met gebakken ei. Ik kijk uit naar de zomerbezoekjes van vrienden en kennissen, naar de kletsavondjes in de taverne, en naar de tochtjes over het schiereiland met manlief. Uw rug moet beweging hebben, zei de chiropractor in NL streng, en dat gaan we zeker doen. Wandelen moet ik, iedere dag. En zwemmen ook _ hoewel ik dan eerst de  borstcrawl onder de knie moet zien te krijgen, want mijn ouderwetse en niet al te fanatieke ‘schoolzwemmen’ blijkt helaas niet goed te zijn voor mijn rug en mijn eveneens zwakke nekwervels.

DSC03544 (800x600)Tja, we gaan het allemaal meemaken. Voorlopig moet er tussendoor ook nog flink gewerkt worden, want alleen van de zon kan niemand leven. Zelfs niet in Pilion! Of ik de komende maanden naast mijn maandelijkse redactie- en correctiewerk verder kan schrijven aan mijn ‘Verhalen van de Kalderimi’-boek is nog maar de vraag. Lang achter de computer zitten staat mijn rug op dit moment niet toe, dus ik zal prioriteiten moeten stellen. ‘Lief zijn voor mezelf’ heeft nooit echt hoog op mijn prioriteitenlijst gestaan, maar strompelend uit bed komen is ook niet leuk. Dus misschien wordt het toch wel hoog tijd dat ik iets meer uurtjes vrijmaak voor dingen die mijn lijf ten goede komen. En eerlijk is eerlijk, zo moeilijk moet dat toch niet zijn in een omgeving als Pilion!

In mijn hoofd moet dringend een knopje om, zover ben ik inmiddels wel. Hoe en wat… daar ben ik nog niet helemaal uit, maar ook dat komt vast goed. Komt tijd, komt raad, is mij altijd geleerd. En zolang ik die tijd maar hier in Pilion mag doorbrengen, vind ik het best. Want zeg nou zelf: zóveel feestelijke dagen in een jaar… dat hebben ze in de rest van wereld niet 😉

♥♥♥♥♥