Wandelen in Pilion

Anders dan in de behoorlijk roerige ‘buitenwereld’ kabbelt het leven hier in Pilion gewoon rustig door. De dagen worden alweer langer en zonniger. Het voorjaar geeft hoop, en de zon doet wonderen voor je gestel. Ook de natuur begint heel voorzichtig aan weer in bloei te komen. Onze tuin staat vol met vrolijke oranje goudsbloemen, en de gele klaver verspreidt zich razendsnel nu de zon iedere dag warmer wordt. De lust om erop uit te trekken begint weer op te spelen, en ik had me dan ook heel erg verheugd op een mooie wandeling, afgelopen zondag. Van Lafkos naar Milina, samen met de Vrienden van de Kalderimi’s. Nou ja, eigenlijk ging de wandeling van Milina omhoog tot een gehucht boven Lafkos, en vandaar weer terug naar beneden. Gezien mijn klimstrubbelingen van de afgelopen twee groepswandelingen, leek het me echter beter om de groep in Lafkos op te wachten en alleen die laatste afdaling te doen, met als afsluiting een gezellige lunch in Milina.

Het begon aardig goed. Een halfbewolkte dag, een graad of tien, twaalf en een – te vroege – bus die bijna maar gelukkig net niet aan mijn neus voorbijging. Rond twaalf uur arriveerde ik enigszins misselijk van alle bochtjes in Lafkos, waar het helaas niet half maar gehéél bewolkt was. Het dorp lag er totaal uitgestorven bij. Zelfs de taverne op het plein die altijd open is, was gesloten. De groep zou pas rond één uur arriveren, en gezien de wiebelige staat van mijn maag had ik voor die tijd toch wel behoefte aan een warme kop thee. Vlak bij de bushalte had ik weliswaar een café gezien dat open was, maar daar was ik niet gestopt omdat ik verwachtte dat er op het grote plein wel iets open zou zijn. Niet dus. Er zat niets anders op dan de tien minuten maar weer terug te lopen. Tot overmaat van ramp zat het café ook nog vol met mannelijke ‘locals’ waarvan eentje, een oudere man naast de houtkachel, mijn verschijning blijkbaar heel interessant vond. Hij bleef me tenminste de hele tijd aanstaren alsof ik een wezen van een andere planeet was. Gelukkig was de thee lekker warm en kon ik na een halfuurtje zonder wiebelige maag weer verkwikt teruglopen naar het plein.

De groep, zo’n dertig man, arriveerde netjes rond één uur, en het was leuk om een flink aantal bekenden te kunnen begroeten. Minder leuk was het dat het precies op dat moment begon te miezeren, wat al heel snel veranderde in flinke regen. Het gevolg was dat de normaal al niet makkelijk beloopbare stenen van het kalderimipad spek- en spekglad waren. Gecombineerd met natte bladeren, grote plukken mos en redelijk steile afdalingen leverde dat gevaarlijke situaties op. Ik heb het grootste deel van de wandeling dan ook afgelegd via de berm langs het pad. Helaas zijn die bermen begroeid, voornamelijk met braam- en andere stekelige struiken, wat mijn humeur er niet beter op maakte. Van de wandeling zelf heb ik letterlijk niets gezien. Ik had het veel te druk om niet onderuit te gaan. Natuurlijk gebeurde dat toch, ondanks dat bermlopen. Echt hard viel ik niet – door het schrijven aan mijn romans heb ik aardig wat zitvlees gekweekt – en ik kwam goed terecht, maar ja, daarna loop je uiteraard nog voorzichtiger dan ervoor. Het enige lichtpuntje in deze zeer natte, anderhalf durende wandeling was een aardige Schotse meneer, die zijn tempo vrijwillig aan dat van mij aanpaste en mij op de meest cruciale momenten met een helpende hand over extra steile en gladde meters hielp. Eenmaal in Milina gearriveerd, hield het op met regenen, wat een schrale troost was aangezien ik tegen die tijd behoorlijk doorweekt was. Maar hoera, in de taverne waar we aten was het warm, en ach, die natte haren en sokken droogden vanzelf wel een keertje.

De lunch was op zich best aardig, alleen aan de karige kant en met een hoog vegetarisch gehalte. Dat laatste vind ik als niet vegetariër beslist geen probleem. Courgetteschijfjes, auberginesalade, tomatenballetjes… daar kan ik flink van smullen, maar als het gaat om laffe bonenpuree, korrelige quinoa salade en zure witte koolsalade ben ik minder enthousiast. En die laatste gerechten kregen we dit keer dus voorgezet. Voor de vleesliefhebbers was er nog wel een schaaltje met kleine gehaktballen in tomatensaus, maar daar hield het mee op. Een beetje teleurstellend, zeker na een wandeling waar je ook al niet vrolijk van werd. Gelukkig was mijn tafelgezelschap wel gezellig. We hadden elkaar lang niet gezien en gesproken, en konden heerlijk bijkletsen. Ook fijn was dat ik na afloop niet weer met de bus hoefde, maar mee kon rijden met een Grieks echtpaar uit Volos.

Ik vrees echter dat dit de laatste keer is dat ik u verslag zal doen van mijn avonturen met de Vrienden van de Kalderimi. De groepswandelingen waren in het verleden altijd leuk en goed te doen voor recreatieve wandelaars zoals ik. In de afgelopen twee jaar is dat helaas sterk veranderd. De kern van de groep bestaat nu uit getrainde wandelaars die hun hand niet omdraaien voor lastige klimpartijen en glibberige afdalingen. Het tempo ligt hoog, wat het voor de minder getrainden onder ons moeilijk maakt om ontspannen te wandelen. Zeker, er wordt op bepaalde punten gewacht op de achterblijvers, maar zodra die er zijn gaat de groep weer verder, waardoor de achterblijvers min of meer ‘gedwongen’ worden om in één ruk van A naar B naar C te lopen. De laatste groepswandelingen waren voor mij dan ook behoorlijk teleurstellend, en eigenlijk alleen maar leuk door de lunch na afloop. Alleen… dat is niet waarvoor je aan zo’n wandeling begint, toch?

Gelukkig staan de beschrijvingen van de wandelingen online, en ik ga een aantal daarvan zeker ook in het komende jaar lopen. Maar dan wel zonder de Vrienden van de Kalderimi’s, in mijn eigen tempo, en samen met mensen die net als ik graag om zich heen kijken en regelmatig even stilstaan bij wat je onderweg allemaal tegenkomt. Dat lijkt me heel wat leuker dan de groepswandelingen die ik de afgelopen tijd heb gedaan. Wie weet, misschien richt ik in de toekomst nog weleens mijn eigen wandelclubje in Pilion op. Maar dan wel bestemd voor degenen onder ons die minder gericht zijn op prestatie en meer op recreatie. Aanmelden kan vanaf nu via mijn website… 😉

♥♥♥♥♥

Treinen in Pilion

10579972_10204793720111209_7276105601461801142_nIs het zomaar toch ineens weer 1 september! En ja, we hebben de drukke Griekse zomermaanden juli en augustus overleefd. Op het randje, hoor, want die aanhoudende hoge temperaturen zorgden – in ieder geval bij mij – toch wel voor wat ‘grrr’-momenten vanwege het steeds korter wordende lontje. Ja, ondanks de leuke Klippan-banken, nieuwe kasten en vrolijk gekleurde muren in ons huisje. We weten inmiddels wel dat het te korte lontje normaal is in zo’n langdurige hitteperiode, dus als er af en toe wat niet te versmaden Vlaardingse en Rotterdamse krachttermen de lucht in geslingerd worden, kunnen we daar vrij snel weer samen om lachen. Kortom, onze zomer is prima verlopen.

strandEn nu dus het begin van de nazomer, die ik persoonlijk een stuk prettiger vind dan de echte zomer. Ons dorp telt een groot aantal familiehuizen die voornamelijk in de vakanties en weekenden bewoond worden en hoewel het woord ‘druk’ niet echt van toepassing is op die tijdelijke toename in het aantal inwoners, maakt het natuurlijk wel verschil uit of er dagelijks honderd of driehonderd mensen rondlopen. Half juli komen daar dan ook nog de echte Griekse en buitenlandse vakantiegangers bij, en dan is ‘mijn’ heerlijk rustige strandje dus ineens een officiële parkeerplaats geworden. Kijk, en dat is dus zo’n grrr-moment…

regenMaar zoals gezegd, dat ligt inmiddels allemaal achter ons. De temperaturen zijn gezakt tot onder de dertig, de muggen hebben zich zo heerlijk kunnen uitleven dat ze nu helemaal moe geprikt zijn, de krekels zijn uitgetjilpt en in de tuin zijn zelfs de eerste herfstveranderingen al te zien. Dat weet ik, omdat ik er nu af en toe weer in kan zitten zonder weg te smelten. Ik heb nog geen neigingen om de uitgebloeide bloemen- en plantenchaos aan te pakken, dat komt over een maandje of zo wel weer een keertje, als de temperatuur onder de twintig zit. Want een tuin winterklaar maken bij vijfentwintig graden… nee, dat gaat me nog iets te ver.

AnoLehonia2Niet iedereen is al klaar met vakantievieren, want de maand september is in Pilion natuurlijk bij uitstek een goede maand voor de iets actievere vakantieganger. Dat ben ik van origine ook, dus ik heb me lekker voorgenomen volgende week een paar keer mee op stap te gaan met een vriendin die hier voor het eerst komt. Beetje wegwijs maken, beetje wandelen, beetje terras-hoppen, veel kletsen… Per slot van rekening heb ik sinds het weekje schoonzus in juni niet echt vakantie gehad, dus een paar vrije dagen kunnen er wel weer af.

train1Wie voor het eerst in Pilion is, moet eigenlijk wel haast verplicht een tripje maken met ons beroemde stoomtreintje. Ikzelf heb de treinrit al meerdere malen gemaakt, maar het blijft echt altijd een hele belevenis. Het langzame getuf door de bergen, de prachtige uitzichten, het vrolijke geluid van de stoomfluit… ik kan er iedere keer weer heel erg van genieten. Vooral omdat je nooit weet wat er onderweg zal gebeuren. Het komt regelmatig voor dat er een auto op de rails geparkeerd staat die eerst verplaatst moet worden voordat de trein verder kan. Of er lopen twintig schapen te grazen die niet opzij willen. Tegemoetkomende fietsers die dachten dat de spoorbaan niet meer gebruikt werd en van schrik de berm in sturen, uitgeputte wandelaars die bij het verlaten station van Pinakates met hun duim omhoog staan te smeken om mee te mogen… ach, de avonturen onderweg zijn legio. En dan heb ik nog niet eens verteld over die keer dat we nét de imposante spoorbrug bij Milies gepasseerd waren en de tweede wagon uit de rails liep dankzij een iets te grote steen die er op de heenweg niet had gelegen. Tja, dan lopen de wagons erachter uiteraard ook uit de rails en staat de trein ineens naast de spoorbaan in plaats van erop.

statmosGelukkig komt dat laatste echt heel zelden voor. U hoeft het ritje er beslist niet voor te laten. In mijn twaalf jaar hier is het mij maar één keer overkomen en dan ook nog op een ‘special tour’, een treinritje exclusief voor een groep Nederlandse reisbureaumedewerkers, georganiseerd met de bedoeling dat deze professionals ons mooie Pilion wat meer als vakantiebestemming zouden gaan promoten. Het was niet het eerste onderdeel van hun meerdaagse Pilion-studietrip dat ietwat anders verliep dan gepland was – wat logisch is, want in Pilion verloopt alles nu eenmaal anders dan je verwacht. Gelukkig vond niemand dat een probleem. Integendeel, de ontspoorde wagon werd met vereende krachten weer op de rails getild, waarna het ritje onder vrolijk stoomgefluit en veel gelach gewoon weer werd voortgezet.

kalderimiNa deze spannende verhalen snapt u natuurlijk wel dat ik komend weekend in afwachting van nieuwe avonturen met veel plezier in het treintje zal stappen. Mijn wandelschoenen heb ik al uit de kast getrokken, want na een aangenaam verpozen in Milies – met ongetwijfeld een bezoekje aan de prachtige fresco-kerk gevolgd door een ijskoude frappé op het dorpsplein – zullen we de terugtocht lopend afleggen. Een niet al te moeilijke wandeling via de slingerende kalderimis naar het lager gelegen Kala Nera. Duim maar voor ons dat de temperatuur niet al te hoog is, want op een snikhete dag rond het middaguur starten met die wandeling is niet echt aan te raden. Dat heb ik namelijk vorig jaar ervaren, toen liep ik hem in augustus, midden in een hittegolf. Het was behoorlijk afzien, dat kan ik u wel vertellen, en het duurde beduidend langer dan de twee uurtjes die het me normaal kost. Ik weet nog heel goed dat we, eenmaal in Kala Nera aangekomen, in één streep door zijn gelopen naar de boulevard, de zee in om af te koelen…

Ach ja, je maakt wat mee hier in Pilion. Ik kan er uren over vertellen, en dat doe ik dan ook regelmatig, zoals menigeen al heeft ervaren. Zo zei ooit een vage mannelijke kennis na een gezamenlijk etentje bij de taverne tegen mijn man: ‘Ik snap nu wel waarom ze zo mager is. Ze kletst zoveel, ze heeft helemaal geen tijd om te eten…’

AnoLehoniaNou, inmiddels ben ik niet meer zo mager, eet ik regelmatig mijn buikje vol, en klets ik er desondanks in goed gezelschap nog steeds vrolijk op los. Mijn echte vrienden weten namelijk wel hoe ze daarmee om moeten gaan. Ze hoeven me alleen maar mee te nemen op een kalderimiwandeling met een paar hellinkjes erin. Daarmee krijgen ze zelfs míj stil… 😉

♥♥♥♥♥