Tag archieven: kerst

Bijna Kerst

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Ik vind het altijd een beetje lastig om op de eerste dag van december iets geschikts te verzinnen om over te schrijven. Voor een echte kerstcolumn met serieuze mijmeringen en gedachtes vind ik het nog te vroeg, maar veel beleven doe ik momenteel ook niet. November in Pilion is over het algemeen een vrij rustige maand. De zomergasten zijn weg, de tavernes en toeristenwinkeltjes dicht, de dorpsbewoners zijn druk met de olijvenpluk en iedereen bereidt zich in alle rust voor op de winter. Het weer gaat langzaam in winterstand, dat wil zeggen dat het ’s ochtends al best koud kan zijn, en ’s middags nog warm genoeg om zonder jas te lopen. Het is een echte ‘suddermaand’, zal ik maar zeggen, zo eentje waarin je alle kanten op kan, maar weinig gericht bezig bent.

Zo had ik mezelf voorgenomen om dit jaar net als vele van mijn collegaschrijfsters ook maar eens een kerstnovelle te schrijven. Eind oktober ben ik daar al mee begonnen, met als resultaat dat ik inderdaad een begin heb gemaakt met het schrijven van maar liefst drie (!) totaal verschillende kerstverhalen die helaas geen van allen verder zijn gekomen dan de eerste twee hoofdstukken. Een kerstnovelle van mijn hand zit er dus ook deze kerst niet in. Het gekke was echter dat ik tijdens het schrijven steeds vaker ‘bezoek’ kreeg van mijn drie Rozen-dames uit Beekbrugge. Ze waren behoorlijk hardnekkig, en daarom belandde ik twee weken geleden op de een of andere manier samen met Suzan en een voor mij nog onbekende Inez toch ineens weer aan een tafeltje in de Yellow Rose, de gezellige tearoom van Lotte.

De Rozen-dames hebben zich de afgelopen vier jaren nogal rustig gehouden, dus ik was echt heel verbaasd dat ze nu ineens weer bij me opdoken. Dat was ook eigenlijk niet de bedoeling, want een trilogie bestaat echt maar uit drie delen. En die zijn alle drie allang geschreven. Dus ik heb geen idee of dit tearoom-bezoek een serieuze poging is om mij te verleiden tot het schrijven van een vierde deel, of dat het onbewust gewoon een excuus is om toch maar geen kerstnovelle te schrijven. Daarvoor moet je als schrijfster toch een beetje van kerst houden, en daar schort het bij mij denk ik een beetje aan.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind al die kerstromantiek heel leuk om naar te kijken of over te lezen, maar zelf heb ik niet zoveel met kerst. Ik herinner mij nog heel goed mijn eerste ‘romantische’ kerst die ik als kersvers getrouwde mevrouw Hollander doorbracht aan boord van de havensleepboot waarop manlief tijdens de feestdagen dienst had. Ik vond het prachtig, want hoe vaak krijg je nu de kans om te zien hoe het er op zo’n sleepboot aan toe gaat? Nog voor het kerstmaal op tafel stond, kwam er al een oproep van een olietanker die de haven binnengesleept moest worden, en ‘onze’ boot was toevallig aan de beurt. Ik was helemaal blij, want het zou mijn eerste sleepreisje buitengaats worden. En daar gingen we, met mij aan de reling, dikke jas aan, muts op en sjaal om, want het was superkoud op die bewuste eerste kerstdag in 1979.

Reuze spannend vond ik het toen we de Europoort uitvoeren en bij Hoek van Holland de Noordzee op voeren. ‘Wacht maar tot we goed en wel op open water zijn,’ waarschuwde de kapitein me. ‘Dan piep je wel anders.’ En helaas kreeg hij gelijk. Er stond een flinke, bijna stormachtige wind, en naar ik me later heb laten vertellen beweegt een sleepboot op de golven zowel van links naar rechts als van voor naar achter. Zou het een of/of vaarbeweging zijn, dan had mijn maag er ongetwijfeld tegen gekund, maar en/en gaat alleen goed bij de zeer ervaren zeelui onder ons. En dat was ik dus niet. Nog geen halfuur na het bereiken van open zee ben ik dan ook een zeer innige relatie aangegaan met de wc-pot onderdeks. Een niet al te fijne relatie die gelukkig eindigde toen de sleepboot met de tanker achter zich het havenhoofd van Hoek van Holland weer bereikte… ruim tien (!) uur later.

Van het heerlijke kerstmaal dat manlief voor de bemanning had bereid heb ik niets meegekregen, al bood de kapitein me nog wel een speciaal voor mij bewaarde kippenpoot aan toen ik de volgende ochtend enigszins bleekjes weer in de stuurhut verscheen. Die heb ik maar beleefd afgeslagen, want alleen de gedachte eraan was al bijna genoeg om de relatie met de wc-pot te herstellen. Ik weet nog dat ik na het aanmeren in de Europoort zo snel mogelijk van boord ben gegaan en in mijn ijskoude groene Fiatje bibberend naar huis ben gereden, waar ik van ellende meteen in bed ben gedoken en er pas de volgende dag weer uit ben gekomen.

De eerste twintig jaar van ons huwelijk was het altijd onzeker of manlief er met de kerstdagen wel of niet bij zou zijn. Ik herinner me nog dat we kerst weleens een week eerder hebben gevierd omdat hij dienst had tijdens die dagen. ‘Als de hele wereld de klok een uur terugzet en kan doen alsof het een uur vroeger is, dan kunnen wij toch wel net doen of kerst een week eerder is?’ vond ik, en zo hebben wij dat jaar toch twee dagen gezamenlijk een gezinskerst gehad, met alles erop en eraan, een week voordat de rest van de wereld eraan toe was.

Gezien mijn vaak onconventionele ervaringen met kerst ben ik dus beslist geen expert als het aankomt op het schrijven van een romantische kerstnovelle. Maar wie weet, misschien doe ik dit jaar wel genoeg inspiratie op om de nu begonnen kerstverhalen ooit een keer af te schrijven. In Volos wordt namelijk komende week de kerstverlichting ontstoken, het startsein voor heel veel verschillende grote en kleinere kerstevenementen. De kerststal met ezel en schapen staat weer op het plein, de kerstman houdt open huis in het kerstpark en de stalletjes met de Griekse versie van warme oliebollen staan al klaar. Een en al gezelligheid dus en reden voor wat meer stadsbezoekjes dan anders. Bovendien hebben vrienden me uitgenodigd om binnenkort mee te gaan naar het grootste Kerst-themapark van Griekenland, de Molen van de Elven, in de stad Trikala. Superleuk vind ik dat, en hopelijk blijft het weer dusdanig goed, dat ons uitje door kan gaan.

Maar… tussen al die gezellige vooruitzichten door ga ik zeker ook zo af en toe terug naar Beekbrugge om te horen wat Suzan, Emma en Lotte mij te vertellen hebben. Of het genoeg is voor een heel boek? Hm, dat zal de tijd leren…

♥♥♥

In de mensen een welbehagen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Bijna Kerstmis is het, en ik ben er nog helemaal niet aan toe! Vroeger als kind duurde het een eeuwigheid voordat de ballen weer in de boom hingen, maar tegenwoordig gaat alles sneller, vooral de tijd. Zo vergaat het ons tenminste, en ik weet zeker dat we niet de enigen zijn die het zo ervaren. Ik probeer dan ook bewust af en toe die tijd stil te zetten door even te stoppen met bezig zijn en een rustmoment in te bouwen. Als kersverse gepensioneerde in Pilion heb ik daar natuurlijk alle gelegenheid en ruimte voor, maar bezig zijn met dingen als mediteren, yoga en mindfulness… dat zit helaas niet echt in de aard van dit beestje.

Of misschien toch wel. Misschien zit dat alles al gewoon bij mij ingebouwd. Als ik namelijk buiten op het terras mijn ontbijtkoffie drink en mijn blik valt op een roodborstje dat in de tuin aan het rondscharrelen is, dan volg ik de bewegingen van zo’n beestje met een grote glimlach. Ik vergeet even alles wat er die dag nog moet gebeuren en zie alleen maar het wonder van dat kleine prulletje dat vrolijk rondhupst in een grote boze tuinwereld waar het gevaar overal op de loer ligt in de vorm van de katten van de buurvrouw. Oké, onze eigen Krumpie wil ook nog weleens aan komen sluipen, maar die is daar niet zo handig in. Die hoor en zie je al van verre aankomen. Tijdens de koffie ben ik dus volgens mij gewoon aan het mindfulnessen, want ik ben me dan heel bewust van alles wat er op dat moment om me heen gebeurt en ik geniet er ook nog eens van.

Aan yoga doe ik ook. Na het werk op de bank. Languit op mijn rug ontspannen, diep in- en uitademen bij zo’n heerlijk melige kerstfilm waarmee je momenteel wordt doodgegooid. De wat actievere poses komen echter ook aan bod, want geheid dat ik mijn bril van het plankje stoot, waardoor ik mezelf in allerlei kronkels moet buigen om het ding onder de bank vandaan te krijgen. Qua lenigheid heb ik niets te klagen sinds ik regelmatig onder handen word genomen door een hele lieve osteopaat, die onder begeleiding van rustgevende relaxmuziek mijn armen, benen, heupen en rug in allerlei houdingen duwt waarvan ik niet had gedacht dat ze daartoe nog in staat waren. Tijdens de massages die hij geeft gaan mijn gedachten losjes alle kanten op, precies zoals dat volgens mij bij mediteren gebeurt, dus dat gaat dan in één moeite door. Hoef ik de rest van de week ook geen tijd meer voor vrij te maken.

Wat heerlijk dat ik al die heilzame dingen voor een mens gewoon al tussendoor doe. Misschien blijft er deze week dan toch nog wel een beetje tijd over om de kerstballen op te hangen. Daar is het door de vertraging in mijn oma-project nog niet van gekomen, maar een kerst zonder kerstballen vind ik ook niet leuk, dus het moet nu echt een keer gebeuren. Gelukkig nadert het box/speelkleed de voltooiing, en dat versieren staat voor komende week bovenaan op de agenda. Het wordt voor ons sowieso een bijzondere kerst, want ons toekomstig kleinkind zou volgens de verwachting zomaar een echt kerstkindje kunnen worden. En dat terwijl we tijdens de vorige kerst eigenlijk nog maar net gewend waren aan het feit dat we een schoondochter hadden!

Zo zie je maar, er kan veel gebeuren in een jaar. Mooie dingen, blije dingen… maar ook verdrietige en nare dingen. We hoeven het nieuws maar aan te zetten om de ellende met bakken over ons heen te krijgen. Oorlogen vol geweld, overal om ons heen, maken het leven er niet vrolijker op. En voor de klimaatveranderingen hoeven we voorlopig ook geen oplossing te verwachten, dat wordt alleen maar erger. De mens maakt er een zooitje van, dat weten we al jaren. Geweld, macht en geld bepalen het gezicht van onze huidige maatschappij, iets waar we als mens niet echt gelukkig van worden. Dat blijkt wel uit het grote aanbod van cursussen in mediteren, yoga en mindfulness die allemaal beloven dat je je er gelukkiger van gaat voelen. En dat terwijl wij in landen wonen waar we relatief gezien weinig reden hebben om ons níét gelukkig te voelen!

Kerstmis is bij uitstek een feest waarop je ook zonder cursus best wat langer stil mag staan bij al het goede wat in je leven is. Als je dat ook nog eens kunt doen in het gezelschap van mensen die van je houden, dan heb je heel veel redenen om dankbaar te zijn. En dankbaarheid, ik schreef het al eerder in mijn websitecolumn, kan ons helpen om stress en angst te verminderen, om ons optimistischer en veerkrachtiger te maken en ook om onze relaties te versterken. En ja, dat heb ik inderdaad van zo’n mindfulness-site geplukt, want ook ik ben weleens op zoek naar wat meer rust in mijn drukke hoofd.

Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen, zo zongen de engelen meer dan tweeduizend jaar geleden. Wat mij betreft mogen ze het dit jaar nog veel harder zingen dan ze ooit deden, want als we iets kunnen gebruiken voor het komend jaar dan is het wel vrede en welbehagen. Woorden die nog meer dan vroeger op ieders lippen zouden moeten liggen. Als we dan ook nog leren om wat liever te zijn voor elkaar, dan denk ik dat we al een heel eind op weg zijn naar een prachtig mooi 2024! Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. U ook?

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά! Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

♥♥♥

 

 

Kerstcolumn uit Pilion

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

In Huize Hollander wordt Kerstmis dit jaar uitgebreid gevierd. Zoonlief komt namelijk hierheen, samen met zijn vriendin/levenspartner, die wij voor het gemak – en met toestemming – inmiddels gewoon schoondochter noemen. Het wordt de allereerste keer dat wij een kerst met ‘aanhang’ meemaken, dus alle reden om er een gezellig feestje van te maken. Een feestje dat de hele week gaat duren, want dat is dan weer het voordeel als je zo ver weg woont: ze komen niet alleen voor het kerstmaal, maar blijven meteen een hele week.

Ik kan me geen mooier kerstgeschenk voorstellen dan Kerstmis te vieren met het hele gezin, ook al betekent dat natuurlijk wel dat ik al wekenlang met de voorbereidingen bezig ben. Vooral het kerstmaal levert me hoofdbrekens op, want ik kook immers al jaren alleen met de feestdagen. Om de roestige vaardigheden een beetje op te vijzelen, heb ik echter al vanaf eind november het dagelijkse kookwerk van manlief overgenomen. Ik ben dus zogezegd ‘in training’, waaronder niet alleen het koken zelf valt, maar ook de inkoop en de maaltijdplanning. Tot nu toe lukt dat allemaal aardig, dus ik heb goede hoop dat het met de feestdagen ook gaat lukken. Maar ach, zelfs als het allemaal niet zo perfect op tafel komt als mijn bedoeling is, dan is dat helemaal niet erg. Het voornaamste is dat we bij elkaar zijn, dat we van en met elkaar kunnen genieten.

Dat het met elkaar de kerstdagen doorbrengen niet zo vanzelfsprekend is, dat weten we allemaal. We hoeven maar naar het journaal te kijken om te zien hoe gezinnen dagelijks uit elkaar worden gerukt. Oorlog, ziekte en armoede zorgen overal voor niet zulke fijne kerstdagen als we iedereen toewensen, en er is bar weinig wat we daaraan kunnen doen. Het enige wat we wel kunnen, is zo af en toe een helpende hand bieden waar dat nodig is. Zelfs een luisterend oor kan al genoeg zijn om iemand uit een diep dal te trekken, of een beetje hoop op betere dagen te geven.

Hoop, licht en vrede… Het zijn woorden die we allemaal kunnen gebruiken in deze onrustige tijden. En onrustig blijft het nog wel een poosje. De huizenhoge energiekosten, de oorlog in de Ukraine, het coronavirus dat nog steeds rondwaart, dat alles lost zich niet binnen een paar dagen op. Bovendien zullen de gevolgen ervan nog jarenlang voelbaar zijn. Geld en macht zijn voor velen nu eenmaal belangrijker dan een gelukkig mensenleven, dat is al eeuwenlang zo. Het enige hoopvolle wat we daaruit kunnen halen, is dat de wereld ondanks al die eeuwenlange ellende toch gewoon doorgegaan is met rond de zon te draaien. Hoewel dat laatste ook niet geheel zeker meer is als we de klimaatgeleerden mogen geloven…

Toch, ondanks alles, blijf ik geloven dat er licht is in de duisternis, hoop op een betere toekomst en vrede voor alle mensen. De kerstboodschap is toch niet voor niets door al die jaren heen blijven bestaan? Het leven bestaat nu eenmaal uit goede en slechte tijden, dat wisten we al, lang voordat de eerste aflevering van de gelijknamige soap op de televisie verscheen. Ja, we leven momenteel in een behoorlijk slechte periode, dat zal ik niet ontkennen, maar hé, ook in slechte periodes komt de zon gewoon iedere dag weer op om ’s avonds onder te gaan. Er is naast alle negatieve en sombere berichtgevingen gelukkig ook een heleboel positief nieuws te vinden. Je moet er alleen iets meer moeite voor doen, want slecht nieuws levert de media nu eenmaal meer kijkers en geld op dan goed nieuws.

Ik blijf geloven dat we de wereld alleen kunnen verbeteren als we bij onszelf beginnen. Als wijzelf niet liefdevol zijn, geen respect hebben voor anderen, onze kinderen alleen maar boosheid en negativiteit bijbrengen, hoe kunnen we dan verwachten dat het ooit anders wordt, dat die droomwereld uit John Lennon’s Imagine er ooit zal komen? Dat kan immers alleen maar als er genoeg ‘dromers’ zijn en als je alle ellende om ons heen bekijkt, dan is zo’n vreedzame wereld nog heel ver weg. Hoewel… volgens mij moeten er toch veel en veel meer ‘dromers’ zijn dan we door al die nare dingen uit het dagelijks nieuws geneigd zijn te denken. Waarom anders staat Imagine al heel veel jaren heel hoog in de jaarlijkse ranglijsten, hebt u daar weleens over nagedacht?

Ikzelf ben en blijf in ieder geval voor altijd zo’n Imagine- dromer en mijn kerstboodschap van dit jaar is simpel: wie u ook bent, waar u ook in gelooft, welke huidskleur u ook hebt, ik wens u allen HOOP, LICHT en VREDE toe. Maar bovenal wens ik u LIEFDE. Héél véél liefde, want één ding weet ik zeker: zonder dat kunnen hoop, licht en vrede niet bestaan… 😉

Fijne kerstdagen!      Καλά Χριστούγεννα!

♥♥♥♥♥

Kerstcolumn 2020

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Vrede op aarde, en in de mensen een welbehagen. Dat zongen we vroeger als kind uit volle borst tijdens de middernachtelijke kerstdienst op 24 december, waarna we ons door de kou – o, wat waren die ‘zondagse’ nylonkousen dun! – naar huis repten om bij de mooi opgetuigde kerstboom een stukje kerststol en een kop hete chocolademelk – ugh, dat vieze vel! – te nuttigen, om vervolgens moe maar tevreden in ons warme bed te kruipen. ‘Wat waren ze mooi, die kerstmissen uit onze jeugd,’ zeggen we dromerig, zelfs al weten we diep vanbinnen ook wel dat ze bij lange na niet zo leuk en gezellig waren als we nu zo graag beweren. Dat is namelijk wat tijd voor je doet: scherpe randjes weghalen en terugkijken door een roze gekleurde bril. Ook in mijn jeugd woedden er oorlogen in de wereld, was het grootste deel van de bevolking in het naoorlogse Nederland straatarm, en leefden velen in angst voor de Bom die geheid zou vallen ­– maar of dat voor of na de komst van de Russen en de communisten zou zijn, dat was natuurlijk de grote vraag.

In de jaren erop kwam de welvaart, met als gevolg dat dingen die in mijn jeugd afgedaan werden als Science fiction, nu tot de dagelijkse werkelijkheid behoren. Nooit had ik kunnen denken dat ik, net als mijn helden uit The Thunderbirds en Star Trek, het nog eens heel gewoon zou vinden om een telefoongesprek te voeren waarbij ik de ander op een klein beeldschermpje kan zien. De technologie heeft in mijn ruim zestig levensjaren een spurt gemaakt die werkelijk ongelooflijk is, iets waarover ik me, iedere dag weer, gigantisch kan verbazen. Helaas heeft die vooruitgang ons ook heel veel afgenomen, want anno 2020 verspreiden onvrede en onbehagen zich bijna nog sneller dan het virus. Het is zelfs zo erg dat ik zo langzamerhand bijna terugverlang naar de tijd waarin het ‘kop dicht en doen wat er gezegd wordt!’ heel normaal was. En dat terwijl ik me daar in mijn jeugd heel erg tegen heb afgezet.

Complottheorieën en angstzaaierij zijn van alle tijden. Pandemieën en dodelijke ziektes ook. Zo bezweek mijn opa van moederskant aan de Spaanse griep, mijn oudtante kreeg polio en moest haar leven lang een beenbeugel dragen om zich te kunnen voortbewegen, en zelf overleefde ik als baby ternauwernood kinkhoest. Gelukkig boekte de wetenschap ook op dit gebied vooruitgang en ik weet zeker dat een volgende generatie op ‘corona’ terug zal kijken zoals wij dat nu doen op de pest en de pokken en de cholera, allemaal ziektes die voor ‘donkere tijden’ hebben gezorgd. En juist in die donkere tijden was er altijd dat ene feest dat hoop en licht bracht; het feest van Kerstmis.

Ik vind het heel erg om te horen dat er mensen zijn die vinden dat er dit jaar met Kerstmis niets te vieren valt, alleen omdat ze die kerstdagen op een andere manier moeten doorbrengen dan ze hadden verwacht. Nee, je kunt niet uit eten, en het is beter om nu even niet op ski-vakantie te gaan. En dat feestje met collega’s en vrienden moet minstens een paar maanden uitgesteld worden, en ja, de toekomst van je onderneming is onzeker, en dat ontslag hakt er gigantisch in. Ik snap dat allemaal best, maar tegelijkertijd denk ik: wat zeur je nou? Je hebt een dak boven je hoofd, een kachel die brandt, een douche met warm water. Er is zowaar een financieel vangnet, zelfs als dat minder is dan je zou willen. Je kunt boodschappen doen bij de super, met je gezin spelletjes doen rond de kerstboom, een boek lezen of een Zoom-diner organiseren. Je hoeft niet in de kou naar het front om anderen dood te schieten, je hoeft niet in angst te zitten dat je wordt platgebombardeerd. Je moet alleen thuis blijven en gewoon een paar maanden doen wat je gezegd wordt. Hoe erg is dat nou helemaal?

Kerstmis betekent voor mij nog steeds een feest van hoop en licht. Vrede en welbehagen vind je niet in warenhuizen en verre oorden. Je vindt het in jezelf, wanneer je beseft dat de mens nooit en te nimmer de baas is over het leven. De teugels in handen hebben, controle uitoefenen… Het zijn loze kreten, want in het universum is de mens maar een piepklein stipje, dat uitgeroeid kan worden door een op hol geslagen virus, veroorzaakt door de arrogantie van diezelfde mens. Aan het begin van dit jaar had ik nog hoop dat er een ommekeer zou komen, dat we als mensheid zouden gaan beseffen dat het tijd is om meer respect te hebben voor de aarde waarop we leven omdat we zijn doorgeslagen in onze welvaart en meer kapot maken dan goed voor ons is. Nu, aan het eind van een jaar dat voor velen heel veel verdriet heeft gebracht, weet ik dat die hoop tevergeefs is. Dat ‘men’ ieder ander de schuld geeft, behalve zichzelf. Dat op vakantie gaan belangrijker is dan de verspreiding van het virus tegen te gaan en vooral dat de wereldwijd genomen maatregelen blijkbaar alleen gelden voor anderen.

De naweeën van 2020 zullen heftig zijn en nog jaren doordreunen. Mijn hart gaat uit naar degenen die alles waar ze heel hard voor hebben gewerkt zien instorten, naar degenen die dierbaren te vroeg hebben moeten verliezen, naar degenen die het virus bevochten hebben en niet weten of ze ooit weer degenen zullen zijn die ze waren. Kerstmis 2020 is anders dan anders, dat zal ik niet ontkennen, maar ik hoop dat deze dagen van hoop en licht een ieder – ondanks de onzekere tijden waarin we ons bevinden – toch vrede en welbehagen zullen brengen. Al was het alleen maar in onszelf.

Ik wens jullie allen een mooie kerst en een gelukkig, maar vooral gezond 2021!

♥♥♥♥♥

https://www.youtube.com/watch?v=glh4XCjQThc

Eindejaarscolumn

Geplaatst op door — 6 reacties ↓

De zonnewende van 2019 heeft op 21 december plaatsgevonden, wat betekent dat we de langste nacht er alweer op hebben zitten. De dagen gaan dus lengen, een paar minuutjes per dag slechts, maar net als die vele druppeltjes die een emmer vol maken, zet dat echt wel zoden aan de dijk. Over een paar weken begint de natuur te ontwaken, hoeven we steeds later het licht aan te doen en hebben we alle decemberfeesten weer achter de rug.

Op dit moment zitter we er echter nog middenin. Of je er nu wel of niet van houdt, er veel of weinig aan doet, het blijft altijd een enerverende tijd, die laatste weken van het jaar. Hoewel… als ik heel eerlijk ben, merken we er hier in Kato Gatzea verdraaid weinig van. We hadden heerlijk zonnige dagen, mooi weer, en aangezien zoonlief de kerstdagen dit jaar elders doorbrengt, hoefde ik ook niet echt veel vooruit te werken om een paar weken ‘vrij’ te hebben. We kachelen dus gewoon in een rustig tempo voort en zien wel wat de komende tijd op ons pad komt. Dat ‘kachelen’ ging zelfs zo rustig, dat ik me dit weekend pas over het kerstmenu heb gebogen, en daarna een beetje kerstversiering heb aangebracht. We houden het simpel dit jaar. Met een jong, energiek katje in huis kun je geen overdadige versiering hebben, in ieder geval niet in een woonkamer van vier bij vijf die al vol staat met meubels en andere aanverwante artikelen. Of misschien gebruik ik dat wel als goed excuus om niet alles uit de kerstkast te trekken, dat kan natuurlijk ook. Hoe het ook zij, de echte kerststemming zit er bij mij blijkbaar nog niet helemaal in, maar wat niet is, kan nog komen. En zo niet, dan vind ik dat ook prima. Een ieder moet gewoon doen waar hij of zij zich prettig bij voelt, en voor ons is dat dit jaar dus lekker vanaf de zijlijn kijken naar de gekte die er tegenwoordig rond de feestdagen heerst.

Ik denk dat ik niet de enige ben die zich in deze periode regelmatig afvraagt wat er is gebeurd met die simpele, eenvoudige kerstdagen van weleer. Dagen waarin het kerstmaal – zoals bij ons thuis – bestond uit een helder kippensoepje, kip als hoofdgerecht, en ijs met warme kersensaus toe. Jaar in jaar uit, daar hoefde niemand over na te denken. Een huzarenslaatje, wat doppertjes en peentjes en een schaal appelmoes op de met het papieren kersttafelkleed gedekte tafel als bijgerecht en dat was dat. Na het kerstdiner was het tijd om bij de kerstboom-zonder-cadeautjes-eronder te relaxen met een boek, een bordspel of – mijn moeder – de kerstpuzzel uit de krant. Voor de kerstmuziek zorgden we zelf, bij het orgel van pa, want radio en televisie gingen op die dagen alleen aan voor de kerstrede van de koningin. Het waren dagen voor het gezin, de rest van de familie zagen we pas op nieuwjaarsochtend, als we allemaal bij oma en opa koffie gingen drinken. Wij kinderen kregen natuurlijk geen koffie, maar één glaasje limonade, een piepklein glaasje ook nog eens, zoiets als waaruit ik nu mijn tsipourootje drink. Het opa en oma-huisje barstte dan bijna uit zijn voegen, want mijn pa had zes broers en één zus, maar met een beetje opschuiven paste het wel. En voor ons kinderen was het iets om naar uit te kijken, want het kerstrapport mocht mee, en met een beetje geluk kon je van iedere oom wel een dubbeltje of iets meer scoren omdat je zo goed je best had gedaan.

Ach ja, die tijd ligt al heel lang achter ons, en zo simpel hoeft het natuurlijk ook niet meer vandaag de dag. Dat kan ook niet meer, de tijden zijn veranderd en wij mensen zijn mee veranderd. Maar toch, al die overdaad in de winkels, al dat ‘moeten’, het een nog mooier en specialer dan het andere, dat opgeklopte kerstgevoel… ik kan er maar niet aan wennen. Gelukkig hoef ik dat ook niet, want ons leven in Pilion is normaal gesproken al een leven buiten de hedendaagse hectiek en dat geldt dus zeker ook voor de decemberperiode. Op welke wijze je deze kerst ook viert, rustig of uitbundig, alleen of met een groot gezelschap, ik hoop dat je ervan zult genieten. En vooral dat je toch ook even stil zult staan bij al die mensen die niet het geluk hebben om de kerstdagen door te brengen zoals ze dat zo graag zouden willen. Voor mij zijn dat de vluchtelingen op Lesbos, voor een ander misschien de dakloze op de hoek van je straat. Een beetje liefde en hoop geven aan andere mensen… het is zo’n kleine moeite, en als we dat nou allemaal gewoon doen, dan ziet de wereld er al heel snel een stuk beter uit. Dat is namelijk wat ik iedereen voor 2020 uit de grond van mijn hart toewens: een betere wereld – zonder al dat oervervelende gehakketak, dat ongelooflijk negatieve venijn en vooral die niet te bevatten afschuwelijke misdaden. Ik wil zo heel graag een wereld waarin we respect hebben voor elkaar, ongeacht huidskleur, geloof, sekse, eetgewoonten, uiterlijk of handicap. En verdorie, zo moeilijk is dat toch niet? Als we er allemaal ons best voor doen, dan moet het een keer lukken, want een betere wereld begint echt nog steeds bij jezelf!

Behalve die betere wereld wens ik jullie vanuit het rustige Kato Gatzea natuurlijk hele fijne kerstdagen en een mooi, liefdevol, avontuurlijk en vooral gezond 2020! Maak er iets moois van, geniet van iedere dag en wees een beetje lief voor elkaar, dan wordt het vast een fantastisch jaar!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

♥♥♥♥♥