Een nieuw jaar

Geplaatst op 1 januari 2015 door Wilma — 1 reactie ↓

En toen was het zomaar ineens 1 januari 2015. Waar is de tijd gebleven? Vijftien jaar zijn er inmiddels alweer verstreken sinds het gedenkwaardige millenniumjaar 2000.

Gedenkwaardig niet alleen voor de wereld, maar ook op het persoonlijke vlak, want in dat jaar is mijn vader overleden. Daar moest ik gisteravond, tijdens het wachten op middernacht, toch weer even aan denken. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die bij de wisseling van het ene naar het andere jaar even stilstaat bij de herinneringen aan hen die er niet meer zijn. December is nu eenmaal bij uitstek de maand waarin hun afwezigheid extra wordt gevoeld.

Mijn gedachten gingen verder, naar de familieleden van de MH17 slachtoffers, die in deze toch al zo moeilijke dagen nog eens extra pijnlijk aan hun verdriet werden herinnerd door de recente crash van de Air Asia-vlucht. Langzaam helende wonden die ineens weer opnieuw ruw opengereten werden. Ik dacht ook aan alle mensen die hun land in allerijl hebben moeten ontvluchten omdat een stelletje idioten denkt dat ze anderen met geweld hun denkwijzes kunnen opdringen. Hoe hebben die vluchtelingen het begin van het nieuwe jaar beleefd, opeengepakt in tentenkampen, beroofd van hun bezittingen, huis en haard? Hoe kun je het nieuwe jaar positief tegemoet treden als er geen toekomst is? Al die gedachtes maakten me natuurlijk niet vrolijker, en dan was ik nog niet eens aangekomen bij de wreedheden die sommige mensen zich menen te kunnen veroorloven tegenover de dieren op deze aarde.

Wat me het meest verdrietig maakt, is dat ik aan al die verschrikkelijke dingen zo heel erg weinig kan doen. Ja, ik kan af en toe een woedende kreet laten horen op Facebook, of een wat kritischer column schrijven, maar echt helpen doet dat niet. Ik ben namelijk niet in een positie om de wereld grondig te verbeteren. Daarvoor moet je heel veel macht en nog veel meer geld hebben, twee dingen die in mijn leven totaal ontbreken. En dan nog betwijfel ik of het zou lukken. Volgens mij zit er in de mensheid van oudsher een gen dat het normaal vindt om elkaar af te slachten en alles om ons heen te vernietigen. Is het niet in het echt, dan toch wel door middel van gewelddadige spelletjes op een stom computerscherm.

Ik kan me voorstellen dat u inmiddels ietwat fronsend mijn column aan het lezen bent. Ben ik in het afgelopen jaar die ‘het-glas-is-altijd-halfvol’-instelling – zo karakteristiek voor mijn meeste schrijfsels – kwijtgeraakt? Ben ik terechtgekomen in een zwartgallige burn-out die me in een neerwaartse spiraal meetrekt in de poel van ellende die dagelijks over ons wordt uitgestort? Ik kan u geruststellen: het gaat prima met mijn geestelijke – en gelukkig ook fysieke – gesteldheid. Het nieuwe jaar lonkt met nieuwe kansen, nieuwe ervaringen en nieuwe schrijfsels. Ik heb echt zin in 2015, maar mijn romantische, dromerige en soms wat al te optimistische kijk op het leven betekent heus niet dat ik de realiteit van de wereld om ons heen niet zie. Ik kies er echter voor om al die ellende op mijn eigen kleine wijze te lijf te gaan: onder andere door met mijn Grieks getinte feelgood romans een aantal mensen een paar uur leesplezier te bezorgen waardoor ze de misère van het echte leven even kunnen vergeten – en hopelijk doen ze op die manier nieuwe energie op om datzelfde zware leven daarna weer iets positiever tegemoet te treden. Ik verbeter de wereld en begin bij mezelf, zal ik maar zeggen 😉

Nu we het daar toch over hebben: ik denk echt dat dat de enige manier is om die grote, gemene en onrechtvaardige wereld tot een betere wereld te maken. Met vereende krachten. Agnes, een van de vier vriendinnen uit Opnieuw Verbonden verwoordt het als volgt: ‘Weet je, de hele wereld redden kan ik niet. Maar als ieder mens zich nou eens inzet voor dat ene kleine stukje wereld waar hij of zij zich persoonlijk mee verbonden voelt, op wat voor manier dan ook, dan verbeteren we met z’n allen ongemerkt zomaar die hele grote wereld om ons heen.’ Waarschijnlijk heb ik die passage geschreven rond de vorige jaarwisseling. Ik word namelijk altijd heel idealistisch en sentimenteel als er een nieuw jaar in zicht is – iets wat in de loop van het jaar minder en minder wordt. Tot december weer aanbreekt en me herinnert aan de idealen waarmee ik het nieuwe jaar ben begonnen.

Niemand kan voorspellen hoe 2015 eruit zal gaan zien, voor mij, mijn familie, mijn vrienden, voor jullie… maar ik hoop net als altijd dat het een mooi, gezond en gelukkig jaar zal worden voor ieder mens en dier, waar ook op deze wereld.
En als om te benadrukken dat in het leven niets zeker is, wens ik jullie dit keer vanuit een onverwachts en zeldzaam wit Kato Gatzea allemaal een fantastisch nieuw jaar toe 😉

Herfst

Geplaatst op 1 november 2014 door Wilma — 2 reacties ↓

Oktober was een woelig maandje. Hadden we in eerste instantie nog te maken met mooi weer, al snel werd duidelijk dat de herfst op komst was. Regen en storm teisterden ons mooie schiereiland en zorgden voor spannende momenten in de kustdorpjes. Ondergelopen straten, tuinen, huizen en op drift geraakte boten… een vertrouwd beeld in deze tijd. Een goede waterhuishouding staat bij de Grieken niet echt boven aan hun prioriteitenlijstje.

Gelukkig is het leed ook weer snel geleden. Dat er na regen zonneschijn komt, maken we hier letterlijk mee, soms meerdere keren per dag. En als de zon doorbreekt, dan is het ook meteen weer warm. Zo warm dat er zelfs nog gezwommen kan worden. Niet door mij, hoor. Ik ben niet zo’n waterliefhebber, en met de bronchitis nog steeds in de longen, was een zwempartij voor mij al helemaal geen optie. Gepicknickt heb ik wel! Halverwege de maand moest ik in het Health Centre in Argalasti een longtest ondergaan. Aangezien wij geen auto hebben, bood een goede vriendin van me aan om me te brengen en omdat het ernaar uitzag dat het mooi weer zou zijn, hadden we bedacht dat we na afloop van de test naar Platania zouden rijden om daar een mooie wandeling te maken. Brood en drinken mee, zodat we onderweg gezellig konden picknicken.

Die ochtend goot het van de regen, maar omdat ik inmiddels wel weet hoe plaatselijk het weer kan zijn, had ik de broodjes gewoon ingepakt. Een vooruitziende blik, want naarmate we het zuiden naderden, knapte het weer op. De test in het Health Centre duurde alleen veel langer dan ik gedacht had. Niet omdat het er zo druk was, maar omdat Dok en ik zoveel te bepraten hadden. Dok – dezelfde arts die me in Kala Nera had geholpen – bleek voor haar afstuderen een specialisatie te hebben gedaan in COPD (Chronische Obstructieve Longziekte) en was dus zeer geïnteresseerd in mijn hijgende longetjes. Na anderhalf uur kwam ik de spreekkamer pas weer uit. Als ik u dan ook nog vertel dat dit consult op een zondag plaatsvond, dan heeft de Griekse gezondheidszorg ondanks alle crisisellende toch ook nog wel positieve kanten.

Het was inmiddels te laat geworden om de hele wandeling te lopen. Die houden we nog tegoed voor over een halfjaar, als ik op herhaling moet voor de longtest. Deze keer hebben we hooguit drie kilometer gelopen voor we op een open plek zijn neergestreken om onze broodjes in het nazomerzonnetje op te peuzelen. Tegen de tijd dat we die ophadden, was het te laat om nog verder te gaan. We hebben de middag dan ook maar als vanouds afgesloten met een tsipourootje op het terras van taverna Trata in Platania voor we weer naar huis zijn gereden.

We hebben die middag geboft met het weer. De weken daarna heeft het regelmatig geregend, en ook al klaarde het in de loop van de dag soms wel weer op, het bleef wisselvallig. De grote vochtigheid maakte het al snel klam in huis, dus hebben we halverwege de maand voor het eerst de houtkachel weer aangestoken om die kilheid te verdrijven. Het heeft wel weer wat om het vuur te ontsteken na al die maanden van buitenleven – hoewel het bij mij altijd een poosje duurt voordat ik het fikkie stoken opnieuw onder de knie heb. Een paar dagen geleden was ik midden in de nacht klaarwakker en omdat ik door die bronchitistoestanden achterloop met mijn werkzaamheden, ben ik er maar opgestaan om een paar uur te werken. Het was een beetje killetjes, ook al gloeide het hout in de kachel nog steeds na. Gelukkig laaide het vuur al vlug weer op, maar helaas… het doofde ook net zo snel. Ik ben zeker een halfuur bezig geweest om het aan de praat te houden, en uiteindelijk heb ik het maar opgegeven, want anders kwam er van werken helemaal niets meer terecht. Een paar uur later echter werd manlief wakker, en natuurlijk informeerde hij verbaasd waarom ik de kachel niet aan had. Ik vertelde van mijn getob, waarop hij mij even hoofdschuddend aankeek, een handvol kleine takjes in de kachel wierp, hier en daar wat pookte – en vervolgens het vuur binnen een paar minuten aan het branden had. Tja, het zal wel een mannending zijn, dat vuurtje stoken.

Uit alle berichten begrijp ik dat het weer in Nederland uitzonderlijk warm is. Aangezien het al november is, kan dat niet zo heel erg lang meer duren, dus ook bij jullie zal binnenkort de kachel weer lekker snorren. Voor wie dan gezellig een paar uurtjes met een boek bij de open haard wil doorbrengen, heb ik nog een mooie herfstaanbieding: de e-bookuitgaves van VLINDERS OP DE VENSTERBANK en OPNIEUW VERBONDEN – respectievelijk deel 3 en 4 van de serie Onder de Griekse zon – kosten rechtstreeks bij mij besteld nu € 2,50 per stuk (ipv € 4,99). Stuur me een kort berichtje via het contactformulier of mijn facebookaccount als je een bestelling wilt plaatsen, en ik stuur je zo snel mogelijk de betaalgegevens door.

Fijne winter allemaal 😉

♥♥♥♥♥

Recensies Opnieuw Verbonden

Geplaatst op 9 juli 2014 door Wilma — Geen reacties ↓

Helemaal blij ben ik met de recensies die mijn roman Opnieuw Verbonden tot nu toe al heeft gekregen. Zoals deze van de Biblion-redactie:

Zelfstandig te lezen vervolg op ‘Onder de Griekse zon’, ‘Dans der liefde’ en ‘Vlinders op de vensterbank’*. De drie vriendinnen Agnes, Janey en Mette (veertigers) besluiten hun jeugdvriendin Martine, die samen met haar Griekse partner Vangelis een hotel runt op het Griekse eiland Pilion, weer eens op te zoeken. De zaken blijken daar namelijk niet goed te gaan en Martine en Vangelis hebben zelfs plannen om het hotel te verkopen en weer naar Nederland te verhuizen om daar een nieuw leven op te bouwen. Daar willen de drie vriendinnen een stokje voor steken. Het wordt een roerige tijd, niet alleen Martine, maar ook de drie andere vrouwen blijken – ondanks dat ze in de vorige delen allemaal de ware liefde hebben gevonden – de nodige problemen te hebben en dan is er nog de ontluikende romance tussen Martines zoon Chris en het meisje Angeline. Vlot geschreven, luchtig en romantisch zomerverhaal met allerlei verwikkelingen rond vier eigentijdse Nederlandse vrouwen met herkenbare problemen tegen de achtergrond van een zonnig Grieks eiland. Natuurlijk is er een happy end. De schrijfster woont zelf op Pilion en weet het eiland sfeervol te beschrijven. Vrij kleine druk, ruime interlinie en smalle bindmarge.

Of deze op Boekenbijlage.nl door Wendy Wenning:

Opnieuw verbonden is een liefdesroman, maar niet zomaar een liefdesroman. Het is een roman met een boodschap. Zodra de vriendinnen in Griekenland zijn, merken ze pas hoe gejaagd hun eigen leven is, en dat de balans ver te zoeken is. Dat je soms in het leven te druk bent met het rekening houden met anderen, waardoor je jezelf en soms ook de liefde vergeet. In Griekenland worden ze zich weer bewust van rust en stilte en van de natuur. Martine, daar en tegen, worstelt nog steeds met haar eigen identiteit. ‘Jij weet anders nog steeds niet wie je bent. Je voelt je nog steeds de mindere…’ Dit verhaal gaat ook over vrijheid en acceptatie en dat dit niet in ieder land zo vanzelfsprekend is. Voor een Griekse man is een vrouw meer een statussymbool dan een zelfstandig wezen. Iets wat wij ons in Nederland niet meer kunnen voorstellen. De personages zijn zeer goed beschreven en tijdens het lezen leef je met iedereen persoonlijk mee. Ze vertellen allemaal hun eigen verhaal in de derde persoon, een verhaal met onzekerheden en twijfels. Maar ook een verhaal over liefde, het versterken ervan en het vinden van de ware liefde. Vriendschap, liefde en verbondenheid zijn de rode draden in Opnieuw verbonden. De mooie uitgebreide dialogen en een vleugje spanning zorgen ervoor dat je dit boek niet makkelijk weglegt, je blijft benieuwd naar het wel en wee van de vriendinnen. Een heerlijk boek om in weg te duiken op vrije middag.

En nog een mooie op Bangersisters.nl door Marieke Wolf:

Een verhaal dat de nadruk legt op het afstand nemen van je leven, als je ergens tegenaan loopt. Als je er namelijk van een afstand naar kijkt, zie je de dingen weer helder en doe je nieuwe energie op. Je deelt het lief en leed van de vriendinnen waarvan hun vriendschap weer opnieuw opbloeit en je voelt je echt een van hen. Wilma Hollander wandelt met je door Griekenland, en aan de passie in haar schrijfstijl is goed terug te zien dat zij er zelf woont. Dit is een boek dat je in een paar uur uitleest en je blijft intrigeren, omdat er steeds nieuwe ontwikkelingen zijn en nieuwe personages het verhaal binnen komen wandelen. Opnieuw verbonden is een hedendaagse familie- en liefdesroman die bestemd is voor een vrouwelijk lezerspubliek van alle leeftijden.

Opnieuw Verbonden is te koop in de reguliere en online-boekhandels zoals Bol.com, en enige maanden na verschijnen te leen in de Nederlandse bibliotheken. ISBN: 9086602533 Prijs € 18,50

♣♣♣

Warme dagen met stralende sterretjes

Geplaatst op 1 juli 2014 door Wilma — 3 reacties ↓

Het fijne van de Griekse zomer is dat zelfs de grootste workaholic regelmatig gedwongen wordt het werk neer te leggen. Of in ieder geval een stapje terug te doen wat tempo betreft.

Bij temperaturen van 35° in de schaduw moet je als mens niet te veel willen. Als dier ook niet trouwens, maar dieren kunnen dat volgens mij veel beter dan wij. Die zoeken gewoon een plekje waar het koel is – een vers gegraven kuil onder de citroenboom schijnt heel verfrissend te zijn volgens onze Ira – en komen vervolgens pas weer tevoorschijn als de zon in de zee is gezakt. Nu zie ik mezelf nog niet zo snel de dag doorbrengen in een kuil, maar een béétje leren van de dieren doe ik wel. Aanpassen aan de omstandigheden is iets waar ik hier in Pilion regelmatig mee te maken krijg. De onverwachte zomerstormen, de bloedverziekende hitte, hoosbuien… de natuur kan van het ene op het andere moment je plannen en schema’s flink in de war schoppen. Lastig, ja, maar ook wel leuk. Het is best gezellig om de zondagmiddag samen met manlief en omringd door alle dieren achter het tavli-bord door te brengen terwijl de regen oorverdovend op het pannendak klettert en ratelende donderslagen ergens een elektriciteitsmast hebben geraakt, waardoor je uren zonder stroom – en dus ook zonder internet – zit.

De hitte zelf is natuurlijk ook een flinke stoorzender. Overdag heb ik in de werkkamer een ventilator die me enigszins koel houdt, en als ik het echt niet meer houd, dan is er altijd nog de tuinslang. Dat helpt. En dan hebben we ook nog sinds vorig jaar airconditioning in de slaapkamer, iets waar ik echt heel blij mee ben. Voor het naar bed gaan het ding even een halfuurtje de kamer laten koelen is dé oplossing om ondanks de warmte toch lekker te kunnen slapen. En dat heb je beslist nodig om alle lontjes op een acceptabele lengte te houden. Maar het allerleukste van de zomer vind ik toch de bezoekjes van vrienden en bekenden. Eerlijk is eerlijk, soms kan het echt niet, want als werkend mens heb ik nu eenmaal te maken met prangende deadlines die ik moet halen, maar als het even kan, maak ik voor dat soort ontmoetingen graag tijd vrij. De afgelopen weken heb ik weer heel wat afgekletst, en dat had alles te maken met Aris&Aphrodite. U weet wel, de twee prachtige Engelse Setters uit het asiel in Volos, die dankzij de inspanningen van een heleboel lieve mensen inmiddels een fantastisch nieuw leven hebben gekregen in Nederland.

Opnieuw Verbonden is het boek waarmee het allemaal begon, en het verhaal dat mij voor altijd verbindt met een aantal kanjers van vrouwen. Desiree Beulen, de Nederlandse bemiddelaarster die A&A de liefste baasjes ter wereld heeft bezorgd, was onlangs op werkvakantie in Pilion en natuurlijk wilde ik haar ontmoeten. Dat wilden ook mijn vriendinnen Maria en Dodo, beiden liefhebbende foster mums van Pilion-puppy’s die inmiddels – ook dankzij Paws Pelion en Desiree – nieuwe baasjes hebben gekregen. En aangezien Carla, een van die baasjes, toevallig ook in Pilion was, hebben we er maar gewoon een heel gezellige internationale Ladies Day van gemaakt. Die dag krijgt van mij een sterretje, net als de ochtend die ik doorbracht met Jeanne en Cees, de middag in Volos met Marcelline en natuurlijk ook de zondag van de Paws Pelion barbecue met Sharon, Vida, Ann, Paul, Anja, Koos, Coby, André en al die andere mensen die ik zonder A&A nooit had leren kennen.

Er zijn nog twee lieve mensen waarvan ik nu al weet dat ze me in de toekomst een dag met een sterretje gaan bezorgen, hier of in Nederland. Of dat dit jaar al zal lukken, weet ik niet, maar dat ik Nicolette en Marian ooit persoonlijk ga ontmoeten staat voor mij vast. Een klein sterretje hebben ze me nu al gestuurd: wat heb ik zitten glimjuichen toen ik de foto’s zag van de overduidelijk supergelukkige Aris&Aphrodite (die nu Tzjara heet) met hun lachende baasjes… én een exemplaar van mijn roman Opnieuw Verbonden.

Ik geloof dat dingen gebeuren om een reden, welke reden dan ook. In 2008 verscheen mijn eerste roman over de vier meiden in Pilion. Ik had destijds geen enkel idee waarom ik juist dat verhaal wilde vertellen; de meiden rolden gewoon mijn pen uit, of ik het nou goed vond of niet. Nu, zes jaar later, is er Opnieuw Verbonden, het vierde deel in de serie, en als ik deze mooie foto’s zie, dat fantastische happy end voor twee ten dode opgeschreven honden, dan denk ik: het heeft werkelijk gewoon allemaal zo moeten zijn. Het voelt voor mij alsof deze nieuwste roman met alles wat erdoor is gebeurd (en nog steeds gebeurt), mijn eigen persoonlijke schrijverscirkel zomaar ineens helemaal rond heeft gemaakt. En dat is waarom vandaag niet één, maar op zijn minst drie stralende sterretjes van mij krijgt 😉

♥♥♥♥♥

Mijn andere ik

Geplaatst op 1 juni 2014 door Wilma — 7 reacties ↓

Voor wie het nog niet heeft meegekregen, vertel ik het natuurlijk graag nog een keertje: mijn nieuwe roman Opnieuw Verbonden ligt sinds eind mei in de Nederlandse en Belgische boekwinkels en is uiteraard ook online te bestellen. Nog niet als e-book, helaas, dat zal nog een paar maanden duren, maar er wordt aan gewerkt. En wie lid is van de bibliotheek hoeft niet al te lang te wachten: nog voor het verschijnen was Opnieuw Verbonden als Express-titel al door een flink aantal bibliotheken besteld, zodat het supersnel in vele bibliotheekstellingen zal staan.

De doos met auteurexemplaren is inmiddels hier in Kato Gatzea gearriveerd, en manlief heeft traditiegetrouw het allereerste gesigneerde exemplaar in ontvangst genomen. Daarna ben ik met mijn eigen exemplaar aan het tuintafeltje gaan zitten, en heb ik de rest van de middag lezend doorgebracht. Het is een van de hoogtepunten van mijn schrijversleven: met mijn eigen nieuwste roman heerlijk ontspannen een paar uur wegdromen. Op de een of andere manier heb ik namelijk nooit het gevoel dat ik dat boek zélf heb geschreven. Ja, ik weet hoe het afloopt, en het komt me uiteraard wel enigszins bekend voor, maar toch… Als ik een nieuwe roman voor het eerst opendoe en erin begin, kan ik mezelf helemaal verliezen in het verhaal. Ik lees het echt alsof het door iemand anders is geschreven.

Geen idee of andere schrijvers het ook zo ervaren – ik heb er mijn collega’s nooit naar gevraagd – maar voor mij is het altijd zo geweest. ‘Als ik schrijf, lijkt het wel of ik uit twee zielen besta,’ heb ik ooit wel eens verzucht. ‘Ik – en degene die al die verhalen verzint. Ik schrijf alleen maar op wat zij me dicteert.’ Een beetje raar misschien, maar het voelt werkelijk zo. En misschien zit er zelfs wel iets van waarheid in, want nog niet zo verschrikkelijk lang geleden kreeg ik te horen dat ik mijn leven daadwerkelijk begonnen ben als de ene helft van een tweeling. Mijn andere helft is al in een vroeg stadium van de zwangerschap in de baarmoeder ‘verdwenen’. Opgelost in het niets. Het schijnt vaker voor te komen, maar daar is men pas sinds het bestaan van zwangerschapsecho’s achter gekomen, lang nadat het mijn moeder – en mij dus – overkwam.

Wat een mens bijna vijftig jaar na dato met zo’n gegeven aan moet, wist de arts die mij dit vertelde ook niet, hoewel er in de dagen erna bij mij toch een paar puzzelstukjes op de plaats vielen. De twee zielen die ik regelmatig leek te ‘voelen’, betekenden dus niet dat ik een gespleten persoonlijkheid bezat, iets waar ik in mijn hart stiekem wel eens aan had gedacht, vanwege mijn soms zeer tegenstrijdige karaktertrekken. Ik kon gerust zijn, er was niets mis met me. Ik was gewoon ‘één van twee’ en die ander had in het allereerste begin van mijn prille leven een klein stukje van zichzelf in mij achtergelaten!

Twee in één, in plaats van twee apart… Een rare gedachte, maar ik kan er wel vrede mee hebben. Ik en mijn andere helft zijn namelijk al heel lang gewoon een en dezelfde persoon, zo simpel is het. En samen schrijven we volgens mij best leuke verhaaltjes. In het dagelijks leven denk ik dan ook zelden terug aan die verrassende mededeling van de arts. Behalve als er weer een nieuwe roman verschenen is. Dan lees ik mijn boek en denk ik verbaasd: `Hoe heb ik het toch allemaal weer bij elkaar verzonnen?’ Waarop mijn andere ik verontwaardigd uitroept: ‘Jij? Ik, zul je bedoelen. Jij hoeft het alleen maar op te schrijven!’ 😉