Holland(er)s reisavontuur

Het begin van dit nieuwe jaar stond voor ons in het teken van DE REIS: manlief en ik gingen voor het eerst in negentien jaar samen naar Nederland. Manlief was sinds onze emigratie naar Pilion in 2005 nooit meer terug geweest; hij voelt zich nu eenmaal het prettigst hier, maar ditmaal kwam hij er niet meer onderuit. Er moest immers een kleinkind geknuffeld worden, en wel door oma en opa!

Nu verloopt bij ons helaas zelden iets ‘normaal’, dus ook dit keer niet. Vier dagen voor vertrek brak er brand uit in mijn mooie, onlangs opgeknapte werkruimte. We hebben gigageluk gehad dat de deur en de ramen dicht waren! Door het gebrek aan zuurstof is het vuur vanzelf gedoofd, en bleef de schade beperkt tot een plakkerige roetlaag op werkelijk alles wat open en bloot in de ruimte aanwezig was, net als op het houten plafond en de pas geverfde muren. En dan die stank! Maar dat alles valt in het niet bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als het vuur echt om zich heen had gegrepen. Ons huis bevat zowel binnen als buiten veel hout, heel knus, maar niet bepaald brandveilig. Goddank is ons dat allemaal bespaard gebleven!

Ondanks die onverwachte hobbel en wat ongepland schoonmaakwerk zijn we dat weekend eigenlijk toch wel aardig relaxt doorgekomen. De inhoud van mijn klaarstaande koffer moest opnieuw gewassen vanwege de stank, op het boxkleed na. Dat zat gelukkig luchtdicht verpakt in plastic! Het is een beetje jammer van al het opknapwerk dat we in de afgelopen maanden in werkruimte hebben gedaan, maar er is nog genoeg witte en blauwe verf over, dus dat komt in de komende weken allemaal wel weer een keer goed. Het belangrijkste was dat wij er zelf goed vanaf waren gekomen en in goede gezondheid konden vertrekken om ons kleinkind te knuffelen. En zo gaven we Krumpie op de dag van vertrek een laatste knuffel in de wetenschap dat er goed voor haar gezorgd zou worden en trokken we de deur met een gerust hart achter ons dicht. De grote reis kon eindelijk beginnen!

Uren kan ik vertellen over onze belevenissen in Nederland. Hoe mooi en ontroerend het was om de kleine Kai door een stralende zoon overhandigd te krijgen. Hoe heerlijk het was om dat kleine kereltje voor het eerst te voelen, te ruiken en te knuffelen. En hoe leuk het is om je eigen kind nu als kersverse vader mee te maken. Allemaal gedenkwaardige momenten die in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift staan. Zo mooi ook om te zien hoe Kai bij de eerste ontmoeting met zijn opa en oma ons allebei trakteerde op een brede, volle lach. Dat zijn onbetaalbare herinneringen en de vele uren die we bij het jonge gezin door hebben gebracht staan er bol van. Maar ik denk dat u zich dat ook zonder een gedetailleerd verslag wel kunt voorstellen… 🙂

Behalve die heerlijke familiemomenten hebben we namelijk nog veel en veel meer beleefd. We hadden in Twente een auto gehuurd zodat we na onze knuffelbezoekjes ook nog een aantal andere dingen konden doen. Hoog op mijn prioriteitenlijstje stond een bezoek aan mijn vroegere opticien. Ik tob immers nu al twee jaar met ‘brilproblemen’, en kom niet verder dan ‘u moet er maar mee leren leven’. Mijn oude opticien bleek nog steeds werkzaam in dezelfde winkel, en na een gedegen oogmeting vertelde hij me dat mijn problemen zeer waarschijnlijk helemaal opgelost zijn als ik geen bril, maar contactlenzen draag. Zo simpel kan het dus zijn. De contactlenzen worden op maat gemaakt en vervolgens opgestuurd, dus ik moet er nog even op wachten, maar als dat echt de oplossing is, heb ik dat er graag voor over. Wie weet, misschien kan ik dan binnenkort toch eindelijk een nieuw boek schrijven!

Manlief had ook zo zijn wensen, waaronder een wandeling door ons vroegere woondorp. Dat leverde een paar onverwachte, maar supergezellige ontmoetingen met oude vrienden op. Ook wilde hij graag naar de houtdraai-gereedschapswinkel in Arnhem waar hij online al eerder beitels en andere zaken had besteld. Vriend Hanne ging met hem mee, terwijl ik met vriendin Janneke een heerlijke wandeldag beleefde op de besneeuwde Sallandse Heuvelrug. Ontroerend was ook mijn onverwachte bezoek aan de Nijverdalse ouderen-volksdansgroep, waar ik voor onze emigratie een aantal jaren les heb gegeven. Ik had niet verwacht dat ik nog een aantal van die lieverds terug zou zien, want ze zijn inmiddels al ver in de tachtig of zelfs over de negentig. Maar toen ik er die ochtend binnenliep, bleken er in de huidige groep nog steeds maar liefst vijf van mijn vroegere leerlingen mee te dansen! Het werd een supergezellig weerzien, met natuurlijk veel gelach om de verwarring bij de dansen die ik wel, maar zij niet vergeten waren. De tien dagen Twente vlogen door dit alles en nog veel meer heel snel voorbij, en voor we het beseften moesten we alweer afscheid nemen van Kai en zijn nog steeds stralende kersverse ouders. Altijd een moeilijk moment, maar gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen om elkaar toch te zien en te spreken, al is het dan op afstand. En we verheugen ons nu al op de volgende keer!

We sloten onze toch al zeer geslaagde reis af met een toeristisch weekend in Rotterdam, de geboorteplaats van manlief. Als geboren en getogen Vlaardingse was ik nooit echt gecharmeerd van die grote, drukke stad, maar ik ben helemaal om. Echt! Ik heb met open mond gekeken naar al die mooie, nieuwe, moderne gebouwen, genoten van het weerzien met ook voor mij oude bekende plekjes, maar vooral heb ik genoten van mijn echtgenoot, die voor een paar dagen weer een echte Rotterdammer kon zijn. Wat onder andere resulteerde in een bezoek aan zijn vroegere stamcafé in  Kralingen met zijn jongste broer, en heerlijk spontane gesprekken op straat met andere oude Rotterdammers, met de ‘manser’ van het draaiorgel op de Hoogstraat en met de lieve gabber-pianist in de prachtige Laurenskerk die ons meteen trakteerde op een privéconcert. Ook maakten we een supergezellige Spido-rondvaart door de Rotterdamse havens, samen met de andere broer/zwager en schoonzus die we negentien jaar niet hadden gezien. Maar daar was niets van te merken, binnen no-time vlogen de Rotterdamse kwinkslagen weer over en weer! Als toetje reden we met z’n allen nog naar Vlaardingen, waar we neerstreken in alweer een vroeger stamcafé, maar dit keer ook die van mij. De zelfgemaakte gehaktbal smaakte er nog net als toen, en hoe bijzonder was het om daar een vroeger Unilever-collegaatje van mij tegen het lijf te lopen! Na de heerlijke lunch zette broer ons af bij het huis van mijn zus, waar we nog een gezellig uurtje doorbrachten voordat de tram ons in drie kwartier terugbracht naar Rotterdam.

En toen hadden we de knollen wel op, hoor! Wat een belevenissen, wat een mooie reis! Eergisteren zijn we weer op Griekse bodem geland, maar het duurt nog wel even voordat we echt zijn neergedaald. Zoveel herinneringen die verwerkt moeten worden, zoveel foto’s die uitgezocht moeten worden, zoveel indrukken die een plekje moeten krijgen. En mocht u zich nu afvragen wat manlief van Nederland vond na het weerzien van negentien jaar, dan kan ik alleen maar herhalen wat hij tijdens het wachten op onze terugvlucht op de luchthaven zei: ‘Best leuk, hoor, zo’n reisje Nederland. Maarre… mag ik nu weer naar huis?’ 🙂 🙂 🙂

♥♥♥

In de mensen een welbehagen

Bijna Kerstmis is het, en ik ben er nog helemaal niet aan toe! Vroeger als kind duurde het een eeuwigheid voordat de ballen weer in de boom hingen, maar tegenwoordig gaat alles sneller, vooral de tijd. Zo vergaat het ons tenminste, en ik weet zeker dat we niet de enigen zijn die het zo ervaren. Ik probeer dan ook bewust af en toe die tijd stil te zetten door even te stoppen met bezig zijn en een rustmoment in te bouwen. Als kersverse gepensioneerde in Pilion heb ik daar natuurlijk alle gelegenheid en ruimte voor, maar bezig zijn met dingen als mediteren, yoga en mindfulness… dat zit helaas niet echt in de aard van dit beestje.

Of misschien toch wel. Misschien zit dat alles al gewoon bij mij ingebouwd. Als ik namelijk buiten op het terras mijn ontbijtkoffie drink en mijn blik valt op een roodborstje dat in de tuin aan het rondscharrelen is, dan volg ik de bewegingen van zo’n beestje met een grote glimlach. Ik vergeet even alles wat er die dag nog moet gebeuren en zie alleen maar het wonder van dat kleine prulletje dat vrolijk rondhupst in een grote boze tuinwereld waar het gevaar overal op de loer ligt in de vorm van de katten van de buurvrouw. Oké, onze eigen Krumpie wil ook nog weleens aan komen sluipen, maar die is daar niet zo handig in. Die hoor en zie je al van verre aankomen. Tijdens de koffie ben ik dus volgens mij gewoon aan het mindfulnessen, want ik ben me dan heel bewust van alles wat er op dat moment om me heen gebeurt en ik geniet er ook nog eens van.

Aan yoga doe ik ook. Na het werk op de bank. Languit op mijn rug ontspannen, diep in- en uitademen bij zo’n heerlijk melige kerstfilm waarmee je momenteel wordt doodgegooid. De wat actievere poses komen echter ook aan bod, want geheid dat ik mijn bril van het plankje stoot, waardoor ik mezelf in allerlei kronkels moet buigen om het ding onder de bank vandaan te krijgen. Qua lenigheid heb ik niets te klagen sinds ik regelmatig onder handen word genomen door een hele lieve osteopaat, die onder begeleiding van rustgevende relaxmuziek mijn armen, benen, heupen en rug in allerlei houdingen duwt waarvan ik niet had gedacht dat ze daartoe nog in staat waren. Tijdens de massages die hij geeft gaan mijn gedachten losjes alle kanten op, precies zoals dat volgens mij bij mediteren gebeurt, dus dat gaat dan in één moeite door. Hoef ik de rest van de week ook geen tijd meer voor vrij te maken.

Wat heerlijk dat ik al die heilzame dingen voor een mens gewoon al tussendoor doe. Misschien blijft er deze week dan toch nog wel een beetje tijd over om de kerstballen op te hangen. Daar is het door de vertraging in mijn oma-project nog niet van gekomen, maar een kerst zonder kerstballen vind ik ook niet leuk, dus het moet nu echt een keer gebeuren. Gelukkig nadert het box/speelkleed de voltooiing, en dat versieren staat voor komende week bovenaan op de agenda. Het wordt voor ons sowieso een bijzondere kerst, want ons toekomstig kleinkind zou volgens de verwachting zomaar een echt kerstkindje kunnen worden. En dat terwijl we tijdens de vorige kerst eigenlijk nog maar net gewend waren aan het feit dat we een schoondochter hadden!

Zo zie je maar, er kan veel gebeuren in een jaar. Mooie dingen, blije dingen… maar ook verdrietige en nare dingen. We hoeven het nieuws maar aan te zetten om de ellende met bakken over ons heen te krijgen. Oorlogen vol geweld, overal om ons heen, maken het leven er niet vrolijker op. En voor de klimaatveranderingen hoeven we voorlopig ook geen oplossing te verwachten, dat wordt alleen maar erger. De mens maakt er een zooitje van, dat weten we al jaren. Geweld, macht en geld bepalen het gezicht van onze huidige maatschappij, iets waar we als mens niet echt gelukkig van worden. Dat blijkt wel uit het grote aanbod van cursussen in mediteren, yoga en mindfulness die allemaal beloven dat je je er gelukkiger van gaat voelen. En dat terwijl wij in landen wonen waar we relatief gezien weinig reden hebben om ons níét gelukkig te voelen!

Kerstmis is bij uitstek een feest waarop je ook zonder cursus best wat langer stil mag staan bij al het goede wat in je leven is. Als je dat ook nog eens kunt doen in het gezelschap van mensen die van je houden, dan heb je heel veel redenen om dankbaar te zijn. En dankbaarheid, ik schreef het al eerder in mijn websitecolumn, kan ons helpen om stress en angst te verminderen, om ons optimistischer en veerkrachtiger te maken en ook om onze relaties te versterken. En ja, dat heb ik inderdaad van zo’n mindfulness-site geplukt, want ook ik ben weleens op zoek naar wat meer rust in mijn drukke hoofd.

Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen, zo zongen de engelen meer dan tweeduizend jaar geleden. Wat mij betreft mogen ze het dit jaar nog veel harder zingen dan ze ooit deden, want als we iets kunnen gebruiken voor het komend jaar dan is het wel vrede en welbehagen. Woorden die nog meer dan vroeger op ieders lippen zouden moeten liggen. Als we dan ook nog leren om wat liever te zijn voor elkaar, dan denk ik dat we al een heel eind op weg zijn naar een prachtig mooi 2024! Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. U ook?

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά! Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

♥♥♥

 

 

Dankbaar

En toen was het alweer december! Wat vliegen de dagen toch voorbij als je met pensioen bent. Ik snap niet dat ik ooit tijd heb gehad om fulltime te werken, en daarnaast ook nog opleidingen volgde, een kind grootbracht en het huishouden op peil hield. Grotendeels alleen, want manlief was zeevarend en alle familie woonde aan de andere kant van het land. Oké, dat huishouden nam manlief volledig over toen we samen naar Griekenland emigreerden, en het kind was inmiddels al volwassen, maar daar stond tegenover dat mijn fulltime werken na de emigratie werd uitgebreid naar ‘meer-dan-fulltime’, want behalve boekvertalen, redigeren en maandelijks een novelle afleveren, schreef ik die eerste jaren hier in mijn ‘vrije uurtjes’ ook mijn eerste boeken. Pff, ik word nog moe als ik eraan terugdenk.

Geen wonder dat ik nu zo geniet van mijn ‘niets-hoeft-alles-mag’-dagen. Ik heb namelijk altijd meer dan genoeg te doen in en rond het huis, ook al houd ik me met dat huishouden nog steeds liever niet bezig. Dat zijn namelijk vaak weer van die ‘het moet nu eenmaal’-dingetjes die vanwege het ouder worden een steeds grotere aanslag doen op je stramme lijf. Of misschien is dat alleen maar een excuus om ze niet te hoeven doen, want bij zo’n grote klus als het opknappen van mijn werkruimte blijkt dat lijf ineens veel minder stram te zijn dan ik ’s ochtends bij het wakker worden denk. Maar muren verven vind ik leuk, stofzuigen en vloeren dweilen niet, al waren mijn dagen in de weken na de overstromingen natuurlijk noodgedwongen gevuld met juist dat soort werkzaamheden.

Gisteren zat ik voor de derde achtereenvolgende dag op mijn stramme knieën voor de kachel om een vuurtje te maken. Een ‘het moet nu eenmaal’-karweitje waar ik niet goed in ben, en waarschijnlijk daarom ook een hekel aan heb. Normaal gesproken zorgt manlief er ’s winters voor dat het behaaglijk warm is in ons huis, maar aangezien de temperatuur buiten nog dusdanig  hoog is dat de hele dag stoken niet nodig is, hoeft die kachel pas aan als het donker begint te worden. Dat is meestal de tijd waarop manlief nog siësta houdt, en ik vanuit mijn (inmiddels prachtig opgeknapte) werkruimte naar de woonkamer verkas om even te relaxen met het languit op de bank kijken naar mijn favoriete Netflix-series. Dan vind ik het wel zo fijn als het in de woonkamer een beetje warm is, maar op dit moment betekent dat dus dat ik daar gewoon zelf voor moet zorgen door het aansteken van de kachel. En als dat drie dagen achter elkaar nodig is, dan word ik daar niet vrolijk van.

Ik zat daar dus op mijn knieën nogal flink in mezelf te mopperen. Op de as die ik eerst weg moest vegen en buiten in de asemmer moest deponeren, op de stomme, onhandige aanmaakhoutjes die omvielen als ik er een aansteek-stapeltje van wilde maken, op de stukken brandhout die eigenlijk veel te groot en te zwaar voor mij zijn om in de kachel te tillen, op het beroete kachelraam dat eerst nog schoongemaakt moest worden, op manlief die lekker lag te pitten en mij het vuile werk liet doen. Ik hoorde mezelf foeteren, en toen… Toen drong het in een flits tot me door hoe bevoorrecht ik eigenlijk ben. Bevoorrecht omdat ik gewoon een kachel heb om aan te steken, bevoorrecht omdat ik dat vuur niet nodig heb om te overleven, maar omdat ik het graag lekker warm heb. Juist nu, met alles wat er in de wereld om ons heen aan de gang is, zijn er zo verschrikkelijk veel mensen die er alles voor over zouden hebben om dagelijks hun kachel weer aan te kunnen steken en ik zat daar als een verwend kind te foeteren omdat ik het zo’n rotkarweitje vind.

Het moge duidelijk zijn dat ik het karweitje met rood beschaamde wangen heb afgemaakt – wat niet betekent dat ik niet meer zal foeteren als ik het vanmiddag weer moet doen. Dat zou wat worden, zeg, als je bij alles wat je niet leuk vindt je schuldig moet gaan voelen omdat anderen het slechter hebben dan jij. Maar je wat vaker dankbaar voelen voor wat je hebt, is natuurlijk wel iets om te onthouden. We beseffen namelijk niet echt hoe goed we het hebben; hoe bevoorrecht we zijn dat we dingen als een dak boven ons hoofd, een kachel om ons warm te houden en een elektriciteitsvoorziening die werkt heel normaal vinden. Dat beseffen we pas als we dat allemaal niet meer hebben. En als er iets is wat ik heb geleerd van ons overstromingsdrama, dan is het dat het ‘normale’ leven van het een op het andere moment niet meer normaal kan zijn. Dat je het ineens zonder al die vanzelfsprekende dingen moet doen, en daar is niet eens een oorlog voor nodig. Het kan je zomaar overkomen en ik denk dat het de wereld een stuk aangenamer zou maken als iedereen zich dat wat meer zou realiseren.

Daadwerkelijk iets veranderen aan de huidige wereldsituatie kan ik helaas niet, maar dankbaar zijn voor wat ik heb… dat kan ik wel. Het is namelijk bewezen dat gevoelens van dankbaarheid bijdragen aan een betere geestelijke gezondheid en welzijn. Dankbaarheid kan ons ook helpen om stress en angst te verminderen, ons meer optimistisch en veerkrachtig te maken en onze relaties te versterken. Allemaal goede redenen dus om wat vaker dankbaar te zijn. Het komt in ieder geval boven aan mijn goede voornemenslijstje voor 2024 te staan. Jazeker, hetzelfde lijstje waar ook ‘ik zal niet meer foeteren als ik karweitjes moet doen die ik niet zo leuk vind’ opstaat.

Het eerste gaat me lukken, dat weet ik zeker! Maar het tweede? Eh… ik denk het niet 😉

♥♥♥

 

Een warm bad

Na alle ellende van de afgelopen maanden was ik het leven in Pilion helemaal beu. Ik haatte de alom aanwezige puinhoop, de modder en het stof dat me letterlijk de adem benam. Hoesten, hoofd- en andere pijntjes maakten het er allemaal niet beter op, dus de beslissing was snel genomen: ik moest maar even weg hier! Een reisje naar Nederland was gauw geboekt, en half oktober vertrok ik met mijn nieuwe koffer – de oude had de overstroming niet overleefd – met de bus naar Thessaloniki, vanwaar ik de volgende ochtend op het vliegtuig naar Amsterdam stapte. Het werden twee heerlijke weken, met heel veel mooie, leuke en bijzondere ontmoetingen. Veel regen ook, maar daar heb ik niet zo heel veel van gemerkt. Ik zat namelijk meestal ergens binnen; te kletsen en koffie te drinken en heerlijk(e gebakjes) te eten met vrienden en vriendinnen. Er zijn slechtere manieren om een regendag door te komen, toch?

Volgens mijn stappenteller heb ik aardig wat kilometertjes gelopen. Door het mooie Zuid Limburg waar de heuvels nog net zo golvend en groen waren als in mijn jeugdherinneringen. Door leuke Twentse dorpjes, die ook weer allemaal herinneringen bij mij opwekten uit de tijd dat ik daar woonde. Door supermarkten met zoveel aanbod dat ik er letterlijk duizelig van werd. En door de grote kerstshow-Intratuin in Lochem, waar ik sprakeloos heb gekeken naar alles wat een mens voor de kerst zou kunnen aanschaffen en daar aanwezig was. Ja, twee weken Nederland voelde als een heerlijk relaxt warm bad na de hectiek van wat we hier allemaal hebben meegemaakt. Het was precies wat ik nodig had om mijn energie op te peppen en de uitdagingen van het Griekse leven weer fris en fruitig aan te kunnen.

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis en is de koffer uitgepakt, ligt alles schoongewassen in de kast en ben ik aardig bijgekomen van alles wat ik heb beleefd. Dat moet ook, want er wachtten hier nog een hoop dringende zaken op me. Zoals de herinrichting van mijn werkruimte, die door de wateroverlast broodnodig aan een opknapbeurt toe is. Het bezorgt me heel wat hoofdbrekens, want besluiten nemen en knopen doorhakken is niet mijn sterkste punt. Wil ik een appeltjesgroene of een hemelsblauwe muur, of toch liever een wat gedekter tint? Een open of een gesloten kast voor al mijn quiltlapjes? Is het handiger om mijn schrijf- en naairuimte te scheiden of wil ik toch liever één grote werkplank waar ik allebei aan kan doen? Pff, ik vind het nogal wat.

Niet dat die besluiten per se nu al genomen moeten worden, want eerst moet het voorwerk nog gedaan worden. Dat zegt manlief tenminste. De muren moeten afgekrabd, geschuurd, bijgewerkt en in de primer gezet worden. Meerdere keren. Pas dan kan er geverfd worden, en ook dat moet meerdere keren. Tegen die tijd zijn we zeker een week of twee verder, en weet ik waarschijnlijk beter wat ik wil. Dat hoop ik in ieder geval wel, want ik heb die werkruimte heel snel nodig om aan mijn oma-quiltproject te kunnen beginnen. Een box/speelkleed gaat het worden, en de lapjes heb ik al in huis. Persoonlijk gekocht in een gezellig quiltwinkeltje in Delden, wat heel wat makkelijker is dan te proberen online de juiste kleuren uit te zoeken op een beeldscherm.

Behalve de werkruimte moet ook de tuin een grote opknapbeurt krijgen. Dankzij de overvloed aan water en de hoge temperaturen is die in een paar weken tijd veranderd in een soort jungle, en helaas heeft onze tuinman tijdens en na de overstromingen zoveel modder moeten opruimen, dat hij het ervan aan zijn rug heeft gekregen. Wanneer hij tijd voor ons kan vrijmaken is nog maar de vraag, dus ik ben vandaag alvast begonnen om hier en daar wat onkruid weg te halen. Om het over de vele gevallen bladeren maar niet te hebben. En ook een gezamenlijk bezoek aan Volos staat hoog op de agenda. Het is ons voor mijn vertrek na verwoede pogingen weliswaar gelukt om eindelijk een Griekse bankrekening te openen, maar de instructies om er via e-banking toegang toe te krijgen of onze bankkaart te activeren zijn dusdanig ondoorzichtig, dat we opnieuw een persoonlijk bezoek aan de bank moeten afleggen. *Zucht*.

Dit was dus precies de reden dat we eerder nooit een Griekse bankrekening hebben gehad, want een dergelijke ervaring hebben we achttien jaar geleden bij onze allereerste poging ook gehad. Met enige moeite was het ons destijds wel gelukt een rekening te openen, waarop we volgens de instructies een – gelukkig klein! – bedrag hadden gestort, maar het beloofde internetbankieren bleek daar niet bij te zijn. Weer een aantal weken later hadden we ook dat voor elkaar, maar wie schetst onze verbazing? Dat eerder gestortte bedrag was spoorloos verdwenen en is nooit meer teruggevonden. Ons toch al wankele vertrouwen in het Griekse banksysteem was daarmee geheel verdwenen, zodat we die rekening gewoon stopgezet hebben en het ons verdere leven hier zonder problemen met de Nederlandse rekening hebben gedaan. Gezien de vooruitgang op digitaal gebied hadden we gehoopt dat het na zoveel jaar iets soepeler zou verlopen, maar die hoop is dus tevergeefs geweest.

Ach, een bezoekje aan Volos is ook wel weer leuk. De – helaas opnieuw verkozen – bla-bla-burgemeester heeft besloten dat iedereen die nu nog last heeft van modder in zijn straat dat zelf maar met zijn buren op moet lossen; hij heeft het te druk met zorgen dat de stad na alle ellende in feeststemming komt. Daarom hangt de kerstverlichting al boven de straten in de stad, worden de rode lopers in het winkelcentrum weer uitgerold en zijn de beroemde artiesten die op de feestelijke opening van kerstmaand zullen optreden al gecontracteerd. Een goed voorbeeld van ‘niet poetsen maar lullen’, zoals we in Rotterdam zo mooi zouden zeggen. Zolang je maar niet te ver van het centrum afdwaalt, is Volos gewoon weer Volos: een gezellige universiteitsstad in kerstsferen. En dat komt goed uit. Aangezien onze doos met kerstspullen de overstroming niet overleefd heeft, staat een bezoek aan de kerstafdeling van de Jumbo natuurlijk héél hoog op onze agenda!

Al met al hoef ik me de komende tijd niet te vervelen. Er valt weer genoeg te doen en te beleven, lijkt me zo. U hoort het wel, volgende maand, en dan hopelijk weer op de eerste dag ervan. Tenzij er zich andere onverwachte zaken voordoen hier, dan kan het zomaar ietsjes later worden… 😉

♥♥♥

Nog meer water

Wat een shitmaand hebben we hier in Pilion achter de rug! Eerst raasde storm Daniel vier dagen lang over ons heen, ongelooflijke verwoestingen achterlatend. Toen, terwijl iedereen nog druk bezig was met de puinhopen opruimen, besloot storm Elias ons op woensdag 27 september ook nog een bezoek te brengen. Met desastreuze gevolgen voor met name de stad Volos en het nabijgelegen Agria, op twaalf kilometer van ons vandaan.

Op maandagmiddag kregen we al een telefonisch alarmbericht, maar de aangekondigde regen bleef vooralsnog uit. Het leverde ons de nodige spanning op, want schoonzus Thea zou op woensdagochtend naar Thessaloniki per taxi vertrekken voor haar vlucht naar Nederland. De heenreis, drie weken eerder, was ook al een toestand geweest vanwege Daniel, en nu beloofde Elias eveneens voor problemen te gaan zorgen. Wat was wijsheid? Een dag eerder vertrekken of afwachten? Dimitris, de taxichauffeur uit Kala Nera, stelde ons gerust. De rit op woensdag zou geen probleem opleveren, al zou hij haar voor de zekerheid een uurtje eerder op komen halen: om acht uur in plaats van om negen uur. En zie, Elias wachtte netjes tot schoonzus Volos ruim gepasseerd was, en barstte vervolgens precies om negen uur in alle hevigheid los!

Hoe hevig dat was hebben jullie opnieuw in het Nederlandse journaal kunnen zien, al was dat maar een fractie van wat de regio Pilion opnieuw te verduren heeft gehad. Dat de in kracht veel minder zware Elias zoveel schade heeft kunnen aanrichten, is onder meer te wijten aan het feit dat de gevolgen van Daniel nog in de herstelfase waren. De eerdere modderlagen in de rivieren waren in die paar weken opgedroogd tot keiharde klei, die de nieuwe regenval niet doorlieten, zodat de beddingen veel eerder het peil van overstromen bereikten. Tel dat bij de provisorische reparaties aan de wegen en de ravage is compleet. Voor de tweede keer in drie weken stroomde het water door de straten, door de huizen, de winkels, alles meesleurend wat in de weg stond.

Het gevolg is een verbijsterde, murw geslagen bevolking, in een stad die nog steeds grotendeels verstoken is van elektriciteit en drinkwater. Een stad die nauwelijks begaanbaar is, bedekt met dikke modderlagen waarin ontelbare auto’s half verzonken zijn. Straten die geen straten meer zijn, omdat het wegdek veranderd is in diepe gaten. En niet alleen Volos is getroffen. Ook het nabijgelegen Agria kreeg de volle laag, waardoor de toegangsweg naar Volos vanuit de Pilion opnieuw nauwelijks begaanbaar is.

Ons eigen dorpje, twaalf kilometer van Agria verwijderd, heeft geluk gehad. Ja, de regen en het water vanaf de berg veranderde de straten wederom in rivieren, maar ditmaal werd er nauwelijks modder afgezet. Integendeel, toen het weer droog werd, lagen de straten er schoner bij dan voor de storm. Ook wij kwamen er beter vanaf dan tijdens Daniel. Dankzij ons nieuwe dak hadden we geen lekkage, en met de golfplaten van buurvrouw nog steeds plat op de grond, kon het water uit de achter ons liggende olijfgaard netjes langs ons huis via de tuin op straat afwateren. Het waterpeil in de tuin was weliswaar hoger dan normaal bij flinke regen, maar ditmaal bleef het netjes in de tuin en stroomde het niet ons huis in.

Dat we er goed vanaf zijn gekomen besef ik maar al te goed als ik de verhalen hoor en de foto’s zie van vrienden, vanuit Volos, Agria, maar ook vanuit Milina, waar velen voor de tweede maal te maken kregen met water dat hun huizen binnenstroomde. Huizen die net weer een beetje schoon waren geworden door keihard werken en doorgaan, alsmaar doorgaan… De mentale dreun die je krijgt als zoiets voor de tweede keer in korte tijd gebeurt is niet voor te stellen als je er zelf niet mee te maken hebt gehad. Ik weet hoe ik er zelf aan toe ben na de impact van Daniel, ik moet er niet aan denken dat ik nu weer overnieuw zou moeten beginnen.

Hoe het verder moet, weet niemand. De blabla-burgemeester van Volos beweert dat de stad binnen drie weken weer zal functioneren, maar van wat ik in de commentaren lees, gelooft niemand zijn praatjes nog. ‘Een natuurramp kun je niet voorkomen, de gevolgen ervan wel’, schreef iemand, en dat is precies wat er dit jaar in Pilion vreselijk mis is gegaan. Bestuurlijke misstanden, achterstallig onderhoud aan de infrastructuur, verkeerde prioriteiten, te veel gekonkel en corruptie, te veel vriendjespolitiek… Griekenland staat erom bekend, en Pilion is niet de enige regio die erdoor getroffen is. Denk aan de bosbranden in Rhodos, in Evia, de overstromingen in de vlakte bij Larissa… Ik houd mijn hart vast voor de komende winter en ik ben niet de enige!

De toekomst van Pilion is onzeker. Er is zoveel schade aangericht, aan de natuur, aan het wegennet, aan de stranden, de kustdorpjes. Het zal jaren duren voordat ons mooie groene schiereiland hersteld is van Daniel en Elias, wat voor een regio die grotendeels afhankelijk is van het toerisme een flinke klap betekent. Waren de ondernemers hier net een beetje opgekrabbeld na de moeilijke crisisjaren en de Covid-periode, krijgen ze nu dit weer over zich heen. Hoe kom je klap op klap te boven? Ik weet het niet, ik heb geen oplossing, maar mijn hart huilt om de toekomst van alle mensen om mij heen.

Ik hoop dat er eindelijk competente mensen aan de leiding komen. Mensen die snappen hoe machtig de natuur is, die snappen dat het veel verstandiger is om je bouwplannen en infrastructuur aan die natuur aan te passen in plaats van andersom. Mensen die zich niet laten omkopen door mooie praatjes en enveloppen met geld, maar hun beslissingen baseren op wetenschappelijke onderzoeken van onafhankelijke instituten. De verkiezingen zijn nabij, en daarmee de kans op het inslaan van nieuwe bestuurlijke wegen. Maar of dat ook zal gebeuren?

Ik denk het niet, maar hoop doet leven, zeggen ze. En hoop is waar we in Pilion op dit moment behoefte aan hebben. Het leven hier is namelijk na Daniel en Elias voor heel veel mensen verdomd moeilijk geworden…

♥♥♥