Tag archieven: schrijfster

Dankbaar

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

En toen was het alweer december! Wat vliegen de dagen toch voorbij als je met pensioen bent. Ik snap niet dat ik ooit tijd heb gehad om fulltime te werken, en daarnaast ook nog opleidingen volgde, een kind grootbracht en het huishouden op peil hield. Grotendeels alleen, want manlief was zeevarend en alle familie woonde aan de andere kant van het land. Oké, dat huishouden nam manlief volledig over toen we samen naar Griekenland emigreerden, en het kind was inmiddels al volwassen, maar daar stond tegenover dat mijn fulltime werken na de emigratie werd uitgebreid naar ‘meer-dan-fulltime’, want behalve boekvertalen, redigeren en maandelijks een novelle afleveren, schreef ik die eerste jaren hier in mijn ‘vrije uurtjes’ ook mijn eerste boeken. Pff, ik word nog moe als ik eraan terugdenk.

Geen wonder dat ik nu zo geniet van mijn ‘niets-hoeft-alles-mag’-dagen. Ik heb namelijk altijd meer dan genoeg te doen in en rond het huis, ook al houd ik me met dat huishouden nog steeds liever niet bezig. Dat zijn namelijk vaak weer van die ‘het moet nu eenmaal’-dingetjes die vanwege het ouder worden een steeds grotere aanslag doen op je stramme lijf. Of misschien is dat alleen maar een excuus om ze niet te hoeven doen, want bij zo’n grote klus als het opknappen van mijn werkruimte blijkt dat lijf ineens veel minder stram te zijn dan ik ’s ochtends bij het wakker worden denk. Maar muren verven vind ik leuk, stofzuigen en vloeren dweilen niet, al waren mijn dagen in de weken na de overstromingen natuurlijk noodgedwongen gevuld met juist dat soort werkzaamheden.

Gisteren zat ik voor de derde achtereenvolgende dag op mijn stramme knieën voor de kachel om een vuurtje te maken. Een ‘het moet nu eenmaal’-karweitje waar ik niet goed in ben, en waarschijnlijk daarom ook een hekel aan heb. Normaal gesproken zorgt manlief er ’s winters voor dat het behaaglijk warm is in ons huis, maar aangezien de temperatuur buiten nog dusdanig  hoog is dat de hele dag stoken niet nodig is, hoeft die kachel pas aan als het donker begint te worden. Dat is meestal de tijd waarop manlief nog siësta houdt, en ik vanuit mijn (inmiddels prachtig opgeknapte) werkruimte naar de woonkamer verkas om even te relaxen met het languit op de bank kijken naar mijn favoriete Netflix-series. Dan vind ik het wel zo fijn als het in de woonkamer een beetje warm is, maar op dit moment betekent dat dus dat ik daar gewoon zelf voor moet zorgen door het aansteken van de kachel. En als dat drie dagen achter elkaar nodig is, dan word ik daar niet vrolijk van.

Ik zat daar dus op mijn knieën nogal flink in mezelf te mopperen. Op de as die ik eerst weg moest vegen en buiten in de asemmer moest deponeren, op de stomme, onhandige aanmaakhoutjes die omvielen als ik er een aansteek-stapeltje van wilde maken, op de stukken brandhout die eigenlijk veel te groot en te zwaar voor mij zijn om in de kachel te tillen, op het beroete kachelraam dat eerst nog schoongemaakt moest worden, op manlief die lekker lag te pitten en mij het vuile werk liet doen. Ik hoorde mezelf foeteren, en toen… Toen drong het in een flits tot me door hoe bevoorrecht ik eigenlijk ben. Bevoorrecht omdat ik gewoon een kachel heb om aan te steken, bevoorrecht omdat ik dat vuur niet nodig heb om te overleven, maar omdat ik het graag lekker warm heb. Juist nu, met alles wat er in de wereld om ons heen aan de gang is, zijn er zo verschrikkelijk veel mensen die er alles voor over zouden hebben om dagelijks hun kachel weer aan te kunnen steken en ik zat daar als een verwend kind te foeteren omdat ik het zo’n rotkarweitje vind.

Het moge duidelijk zijn dat ik het karweitje met rood beschaamde wangen heb afgemaakt – wat niet betekent dat ik niet meer zal foeteren als ik het vanmiddag weer moet doen. Dat zou wat worden, zeg, als je bij alles wat je niet leuk vindt je schuldig moet gaan voelen omdat anderen het slechter hebben dan jij. Maar je wat vaker dankbaar voelen voor wat je hebt, is natuurlijk wel iets om te onthouden. We beseffen namelijk niet echt hoe goed we het hebben; hoe bevoorrecht we zijn dat we dingen als een dak boven ons hoofd, een kachel om ons warm te houden en een elektriciteitsvoorziening die werkt heel normaal vinden. Dat beseffen we pas als we dat allemaal niet meer hebben. En als er iets is wat ik heb geleerd van ons overstromingsdrama, dan is het dat het ‘normale’ leven van het een op het andere moment niet meer normaal kan zijn. Dat je het ineens zonder al die vanzelfsprekende dingen moet doen, en daar is niet eens een oorlog voor nodig. Het kan je zomaar overkomen en ik denk dat het de wereld een stuk aangenamer zou maken als iedereen zich dat wat meer zou realiseren.

Daadwerkelijk iets veranderen aan de huidige wereldsituatie kan ik helaas niet, maar dankbaar zijn voor wat ik heb… dat kan ik wel. Het is namelijk bewezen dat gevoelens van dankbaarheid bijdragen aan een betere geestelijke gezondheid en welzijn. Dankbaarheid kan ons ook helpen om stress en angst te verminderen, ons meer optimistisch en veerkrachtig te maken en onze relaties te versterken. Allemaal goede redenen dus om wat vaker dankbaar te zijn. Het komt in ieder geval boven aan mijn goede voornemenslijstje voor 2024 te staan. Jazeker, hetzelfde lijstje waar ook ‘ik zal niet meer foeteren als ik karweitjes moet doen die ik niet zo leuk vind’ opstaat.

Het eerste gaat me lukken, dat weet ik zeker! Maar het tweede? Eh… ik denk het niet 😉

♥♥♥

 

Een warm bad

Geplaatst op door — 1 reactie ↓

Na alle ellende van de afgelopen maanden was ik het leven in Pilion helemaal beu. Ik haatte de alom aanwezige puinhoop, de modder en het stof dat me letterlijk de adem benam. Hoesten, hoofd- en andere pijntjes maakten het er allemaal niet beter op, dus de beslissing was snel genomen: ik moest maar even weg hier! Een reisje naar Nederland was gauw geboekt, en half oktober vertrok ik met mijn nieuwe koffer – de oude had de overstroming niet overleefd – met de bus naar Thessaloniki, vanwaar ik de volgende ochtend op het vliegtuig naar Amsterdam stapte. Het werden twee heerlijke weken, met heel veel mooie, leuke en bijzondere ontmoetingen. Veel regen ook, maar daar heb ik niet zo heel veel van gemerkt. Ik zat namelijk meestal ergens binnen; te kletsen en koffie te drinken en heerlijk(e gebakjes) te eten met vrienden en vriendinnen. Er zijn slechtere manieren om een regendag door te komen, toch?

Volgens mijn stappenteller heb ik aardig wat kilometertjes gelopen. Door het mooie Zuid Limburg waar de heuvels nog net zo golvend en groen waren als in mijn jeugdherinneringen. Door leuke Twentse dorpjes, die ook weer allemaal herinneringen bij mij opwekten uit de tijd dat ik daar woonde. Door supermarkten met zoveel aanbod dat ik er letterlijk duizelig van werd. En door de grote kerstshow-Intratuin in Lochem, waar ik sprakeloos heb gekeken naar alles wat een mens voor de kerst zou kunnen aanschaffen en daar aanwezig was. Ja, twee weken Nederland voelde als een heerlijk relaxt warm bad na de hectiek van wat we hier allemaal hebben meegemaakt. Het was precies wat ik nodig had om mijn energie op te peppen en de uitdagingen van het Griekse leven weer fris en fruitig aan te kunnen.

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis en is de koffer uitgepakt, ligt alles schoongewassen in de kast en ben ik aardig bijgekomen van alles wat ik heb beleefd. Dat moet ook, want er wachtten hier nog een hoop dringende zaken op me. Zoals de herinrichting van mijn werkruimte, die door de wateroverlast broodnodig aan een opknapbeurt toe is. Het bezorgt me heel wat hoofdbrekens, want besluiten nemen en knopen doorhakken is niet mijn sterkste punt. Wil ik een appeltjesgroene of een hemelsblauwe muur, of toch liever een wat gedekter tint? Een open of een gesloten kast voor al mijn quiltlapjes? Is het handiger om mijn schrijf- en naairuimte te scheiden of wil ik toch liever één grote werkplank waar ik allebei aan kan doen? Pff, ik vind het nogal wat.

Niet dat die besluiten per se nu al genomen moeten worden, want eerst moet het voorwerk nog gedaan worden. Dat zegt manlief tenminste. De muren moeten afgekrabd, geschuurd, bijgewerkt en in de primer gezet worden. Meerdere keren. Pas dan kan er geverfd worden, en ook dat moet meerdere keren. Tegen die tijd zijn we zeker een week of twee verder, en weet ik waarschijnlijk beter wat ik wil. Dat hoop ik in ieder geval wel, want ik heb die werkruimte heel snel nodig om aan mijn oma-quiltproject te kunnen beginnen. Een box/speelkleed gaat het worden, en de lapjes heb ik al in huis. Persoonlijk gekocht in een gezellig quiltwinkeltje in Delden, wat heel wat makkelijker is dan te proberen online de juiste kleuren uit te zoeken op een beeldscherm.

Behalve de werkruimte moet ook de tuin een grote opknapbeurt krijgen. Dankzij de overvloed aan water en de hoge temperaturen is die in een paar weken tijd veranderd in een soort jungle, en helaas heeft onze tuinman tijdens en na de overstromingen zoveel modder moeten opruimen, dat hij het ervan aan zijn rug heeft gekregen. Wanneer hij tijd voor ons kan vrijmaken is nog maar de vraag, dus ik ben vandaag alvast begonnen om hier en daar wat onkruid weg te halen. Om het over de vele gevallen bladeren maar niet te hebben. En ook een gezamenlijk bezoek aan Volos staat hoog op de agenda. Het is ons voor mijn vertrek na verwoede pogingen weliswaar gelukt om eindelijk een Griekse bankrekening te openen, maar de instructies om er via e-banking toegang toe te krijgen of onze bankkaart te activeren zijn dusdanig ondoorzichtig, dat we opnieuw een persoonlijk bezoek aan de bank moeten afleggen. *Zucht*.

Dit was dus precies de reden dat we eerder nooit een Griekse bankrekening hebben gehad, want een dergelijke ervaring hebben we achttien jaar geleden bij onze allereerste poging ook gehad. Met enige moeite was het ons destijds wel gelukt een rekening te openen, waarop we volgens de instructies een – gelukkig klein! – bedrag hadden gestort, maar het beloofde internetbankieren bleek daar niet bij te zijn. Weer een aantal weken later hadden we ook dat voor elkaar, maar wie schetst onze verbazing? Dat eerder gestortte bedrag was spoorloos verdwenen en is nooit meer teruggevonden. Ons toch al wankele vertrouwen in het Griekse banksysteem was daarmee geheel verdwenen, zodat we die rekening gewoon stopgezet hebben en het ons verdere leven hier zonder problemen met de Nederlandse rekening hebben gedaan. Gezien de vooruitgang op digitaal gebied hadden we gehoopt dat het na zoveel jaar iets soepeler zou verlopen, maar die hoop is dus tevergeefs geweest.

Ach, een bezoekje aan Volos is ook wel weer leuk. De – helaas opnieuw verkozen – bla-bla-burgemeester heeft besloten dat iedereen die nu nog last heeft van modder in zijn straat dat zelf maar met zijn buren op moet lossen; hij heeft het te druk met zorgen dat de stad na alle ellende in feeststemming komt. Daarom hangt de kerstverlichting al boven de straten in de stad, worden de rode lopers in het winkelcentrum weer uitgerold en zijn de beroemde artiesten die op de feestelijke opening van kerstmaand zullen optreden al gecontracteerd. Een goed voorbeeld van ‘niet poetsen maar lullen’, zoals we in Rotterdam zo mooi zouden zeggen. Zolang je maar niet te ver van het centrum afdwaalt, is Volos gewoon weer Volos: een gezellige universiteitsstad in kerstsferen. En dat komt goed uit. Aangezien onze doos met kerstspullen de overstroming niet overleefd heeft, staat een bezoek aan de kerstafdeling van de Jumbo natuurlijk héél hoog op onze agenda!

Al met al hoef ik me de komende tijd niet te vervelen. Er valt weer genoeg te doen en te beleven, lijkt me zo. U hoort het wel, volgende maand, en dan hopelijk weer op de eerste dag ervan. Tenzij er zich andere onverwachte zaken voordoen hier, dan kan het zomaar ietsjes later worden… 😉

♥♥♥

Nog meer water

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Wat een shitmaand hebben we hier in Pilion achter de rug! Eerst raasde storm Daniel vier dagen lang over ons heen, ongelooflijke verwoestingen achterlatend. Toen, terwijl iedereen nog druk bezig was met de puinhopen opruimen, besloot storm Elias ons op woensdag 27 september ook nog een bezoek te brengen. Met desastreuze gevolgen voor met name de stad Volos en het nabijgelegen Agria, op twaalf kilometer van ons vandaan.

Op maandagmiddag kregen we al een telefonisch alarmbericht, maar de aangekondigde regen bleef vooralsnog uit. Het leverde ons de nodige spanning op, want schoonzus Thea zou op woensdagochtend naar Thessaloniki per taxi vertrekken voor haar vlucht naar Nederland. De heenreis, drie weken eerder, was ook al een toestand geweest vanwege Daniel, en nu beloofde Elias eveneens voor problemen te gaan zorgen. Wat was wijsheid? Een dag eerder vertrekken of afwachten? Dimitris, de taxichauffeur uit Kala Nera, stelde ons gerust. De rit op woensdag zou geen probleem opleveren, al zou hij haar voor de zekerheid een uurtje eerder op komen halen: om acht uur in plaats van om negen uur. En zie, Elias wachtte netjes tot schoonzus Volos ruim gepasseerd was, en barstte vervolgens precies om negen uur in alle hevigheid los!

Hoe hevig dat was hebben jullie opnieuw in het Nederlandse journaal kunnen zien, al was dat maar een fractie van wat de regio Pilion opnieuw te verduren heeft gehad. Dat de in kracht veel minder zware Elias zoveel schade heeft kunnen aanrichten, is onder meer te wijten aan het feit dat de gevolgen van Daniel nog in de herstelfase waren. De eerdere modderlagen in de rivieren waren in die paar weken opgedroogd tot keiharde klei, die de nieuwe regenval niet doorlieten, zodat de beddingen veel eerder het peil van overstromen bereikten. Tel dat bij de provisorische reparaties aan de wegen en de ravage is compleet. Voor de tweede keer in drie weken stroomde het water door de straten, door de huizen, de winkels, alles meesleurend wat in de weg stond.

Het gevolg is een verbijsterde, murw geslagen bevolking, in een stad die nog steeds grotendeels verstoken is van elektriciteit en drinkwater. Een stad die nauwelijks begaanbaar is, bedekt met dikke modderlagen waarin ontelbare auto’s half verzonken zijn. Straten die geen straten meer zijn, omdat het wegdek veranderd is in diepe gaten. En niet alleen Volos is getroffen. Ook het nabijgelegen Agria kreeg de volle laag, waardoor de toegangsweg naar Volos vanuit de Pilion opnieuw nauwelijks begaanbaar is.

Ons eigen dorpje, twaalf kilometer van Agria verwijderd, heeft geluk gehad. Ja, de regen en het water vanaf de berg veranderde de straten wederom in rivieren, maar ditmaal werd er nauwelijks modder afgezet. Integendeel, toen het weer droog werd, lagen de straten er schoner bij dan voor de storm. Ook wij kwamen er beter vanaf dan tijdens Daniel. Dankzij ons nieuwe dak hadden we geen lekkage, en met de golfplaten van buurvrouw nog steeds plat op de grond, kon het water uit de achter ons liggende olijfgaard netjes langs ons huis via de tuin op straat afwateren. Het waterpeil in de tuin was weliswaar hoger dan normaal bij flinke regen, maar ditmaal bleef het netjes in de tuin en stroomde het niet ons huis in.

Dat we er goed vanaf zijn gekomen besef ik maar al te goed als ik de verhalen hoor en de foto’s zie van vrienden, vanuit Volos, Agria, maar ook vanuit Milina, waar velen voor de tweede maal te maken kregen met water dat hun huizen binnenstroomde. Huizen die net weer een beetje schoon waren geworden door keihard werken en doorgaan, alsmaar doorgaan… De mentale dreun die je krijgt als zoiets voor de tweede keer in korte tijd gebeurt is niet voor te stellen als je er zelf niet mee te maken hebt gehad. Ik weet hoe ik er zelf aan toe ben na de impact van Daniel, ik moet er niet aan denken dat ik nu weer overnieuw zou moeten beginnen.

Hoe het verder moet, weet niemand. De blabla-burgemeester van Volos beweert dat de stad binnen drie weken weer zal functioneren, maar van wat ik in de commentaren lees, gelooft niemand zijn praatjes nog. ‘Een natuurramp kun je niet voorkomen, de gevolgen ervan wel’, schreef iemand, en dat is precies wat er dit jaar in Pilion vreselijk mis is gegaan. Bestuurlijke misstanden, achterstallig onderhoud aan de infrastructuur, verkeerde prioriteiten, te veel gekonkel en corruptie, te veel vriendjespolitiek… Griekenland staat erom bekend, en Pilion is niet de enige regio die erdoor getroffen is. Denk aan de bosbranden in Rhodos, in Evia, de overstromingen in de vlakte bij Larissa… Ik houd mijn hart vast voor de komende winter en ik ben niet de enige!

De toekomst van Pilion is onzeker. Er is zoveel schade aangericht, aan de natuur, aan het wegennet, aan de stranden, de kustdorpjes. Het zal jaren duren voordat ons mooie groene schiereiland hersteld is van Daniel en Elias, wat voor een regio die grotendeels afhankelijk is van het toerisme een flinke klap betekent. Waren de ondernemers hier net een beetje opgekrabbeld na de moeilijke crisisjaren en de Covid-periode, krijgen ze nu dit weer over zich heen. Hoe kom je klap op klap te boven? Ik weet het niet, ik heb geen oplossing, maar mijn hart huilt om de toekomst van alle mensen om mij heen.

Ik hoop dat er eindelijk competente mensen aan de leiding komen. Mensen die snappen hoe machtig de natuur is, die snappen dat het veel verstandiger is om je bouwplannen en infrastructuur aan die natuur aan te passen in plaats van andersom. Mensen die zich niet laten omkopen door mooie praatjes en enveloppen met geld, maar hun beslissingen baseren op wetenschappelijke onderzoeken van onafhankelijke instituten. De verkiezingen zijn nabij, en daarmee de kans op het inslaan van nieuwe bestuurlijke wegen. Maar of dat ook zal gebeuren?

Ik denk het niet, maar hoop doet leven, zeggen ze. En hoop is waar we in Pilion op dit moment behoefte aan hebben. Het leven hier is namelijk na Daniel en Elias voor heel veel mensen verdomd moeilijk geworden…

♥♥♥

 

En toen kwam het water…

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

Op het moment dat ik dit schrijf is het precies twee weken geleden dat storm Daniel het leven in Griekenland voorgoed veranderde. Ik vind het nog steeds moeilijk om alles wat er sinds die 5e september hier is gebeurd onder woorden te brengen. Daniel is weliswaar na een paar dagen verder getrokken, maar de verwoestingen die hij heeft aangericht zijn nauwelijks te bevatten. En hoewel ons dorpje in vergelijking met vele andere dorpen verderop in Pilion relatief gezien ‘geluk’ heeft gehad, kregen ook wij te maken met een nachtmerrie die nog lang zal nadreunen.

Op maandag begon het te regenen en onweren en dat hield onafgebroken aan tot donderdagochtend. In de loop van maandag- op dinsdagnacht begon ons al jaren aan reparatie toe zijnde dak te lekken, en werd ik wakker in een kletsnat bed. We sleepten de matrassen naar de nog droge woonkamer, vingen de straaltjes in de slaapkamer en hal zo goed en kwaad als dat ging op met pannetjes, schaaltjes en handdoeken en waren net op tijd om te voorkomen dat het uit de hallamp druppende water kortsluiting zou veroorzaken.

Dat alles stelde echter niets voor bij wat er daarna gebeurde. Achter ons huis bevindt zich een hoger gelegen olijfgaard. Buurvrouw heeft om haar kippen binnen de gaard te houden niet het hekwerk gerepareerd, maar alles afgesloten met op de kant liggende golfplaten. De watermassa die door de aanhoudende regenval vanaf de bergen de olijfgaard in stroomde, hoopte zich op tegen de golfplaten, op zoek naar een opening – die zich tegenover ons keukenraam bevindt. In een mum van tijd liep de geul achter ons huis vol, en stroomde het water en de modder via de badkamer ons huis binnen. Ondertussen kolkte het water ook al door onze tuin naar de straat die door de grote watermassa die van de berg af kwam in een woeste rivier was veranderd, en viel ineens in het hele dorp de elektriciteit uit. Op dat moment kwam een buurman ons waarschuwen dat we het tuinhek moesten openzetten zodat het water makkelijker door kon stromen en ook was hij zo lief om mijn autosleutels te vragen zodat hij Suzy naar hogere grond kon rijden omdat mijn auto weggespoeld dreigde te worden. 

We dachten dat het dankzij de tuinhekingreep bij die eerste overstroming zou blijven, maar het water in de olijfgaard bleef zich met zoveel kracht ophopen dat de golfplaten in de laagst gelegen hoek uit elkaar gescheurd werden en de hele watermassa zich in een grote golf op ons huis en tuin stortte. Met als gevolg dat het water niet alleen aan de achterkant, maar ook aan de zijkant en aan de voorkant ons huis binnendrong. En vanwege de aanhoudende regen bleef het stijgen en stijgen, tot zelfs aan de vensterbank van ons keukenraam. Op dat moment beseften we dat we moesten vluchten, omdat het te gevaarlijk werd om te blijven.

Maar waar moet je heen in een wereld die bestaat uit kolkend water, aanhoudende kletterregens, modderstromen en ratelende donderslagen? Met iedereen verschanst in zijn of haar huis? 

We hadden geluk! In het guesthouse schuin aan de overkant was ’s ochtends onverwacht een kamer vrijgekomen, waar we op mijn geschreeuw en met hulp van de buren onmiddellijk onderdak aangeboden kregen. In mijn slaap beleef ik nog steeds telkens opnieuw die waanzinnige, angstige tocht door het woeste, kniediepe water, in de stromende regen, flitsende donderslagen boven ons hoofd. Ik voorop met een stok en Ira de hond tot aan haar kop in het water, schoenen en poten los trekkend uit de dikke modderlaag onder dat kolkende water. Gevolgd door de dochter van de buurvrouw die de kat in haar reismandje onder haar hoede had genomen en daarachter manlief, allemaal biddend dat geen van ons zou uitglijden of zou vallen… 

En daar zit je dan met z’n tweetjes, halfverzopen in een kleine studio, met een bange hond en kat, zonder elektriciteit of warm water, en weinig andere bezittingen dan de doornatte kleren aan je lijf en een paar in haast gegrepen spullen in een kletsnatte rugzak. Maar we hadden het gered en oneindig dankbaar dat we in ieder geval voor dat moment veilig waren voor het alles verwoestende water.

Hoe verwoestend het was, ontdekten we pas dagen later, want geen stroom betekent ook geen internet. Betekent ook een telefoon waarvan batterijen opraken als je hem veel gebruikt. Betekent ook afgesneden zijn van de rest van de wereld. Betekent leven in je eigen ‘trouble bubble’, want langzaam, heel langzaam stopte de regen en zagen we wat het water had gedaan met ons huis dat we nauwelijks konden bereiken vanwege de dikke, spekgladde modderlaag. Ook binnen waren de vloeren van achter naar voor bedekt met een gelukkig iets minder dikke modderlaag, en alles rook naar vocht en riool…

We hebben geluk gehad. In andere delen van Pilion zijn hele huizen weggespoeld, is het water soms tot meer dan een meter de woningen binnengedrongen. Sommige dorpen aan de oostkust zitten nog steeds zonder elektriciteit of drinkwater, afgesloten van de rest van de wereld. De brug bij Kala Nera was ingestort en bij Ano Lechonia en Agria waren delen van de weg verdwenen, waardoor verkeer van en naar Volos een week lang onmogelijk was. En hoe erg het in Volos was, hebben jullie eerder dan wij geweten, want de Nederlandse televisie heeft uitgebreid verslag gedaan van deze watersnoodramp, hoorde ik toen we na zes dagen eindelijk weer internet hadden. De horrorverhalen zijn legio, en niet te bevatten. 

Twee weken verder zijn we nu. Heel langzaam zijn de doorgaande wegen naar Noord Griekenland zover hersteld dat verkeer mondjesmaat mogelijk is, zodat bijvoorbeeld de luchthaven in Thessaloniki eindelijk bereikbaar is voor de tijdens de ramp gestrande toeristen. In die twee weken hebben zich in de wereld nog veel ergere rampen afgespeeld: de aardbeving in Marokko, de overstroming in Libië… Zoveel mensenlevens verwoest, zoveel landen ontwricht. Mijn verhaal stelt vergeleken daarbij niet zo heel veel voor, dat realiseer ik me heel goed. Desondanks voel ik de impact die het gebeurde op ons heeft gehad. Ik heb angst voor de winter, voor de gevolgen van dit alles. Gevolgen die we nu nog niet kunnen overzien. Denk aan alle rotzooi die in de zee terecht is gekomen, in ons drinkwater, aan het vocht dat zich heeft opgehoopt onder de huizen en gaat schimmelen. Allemaal zaken die niet bevorderlijk zijn voor de volksgezondheid, zeker niet als je zoals wij wat ouder zijn. En wat gaat de natuur ons verder nog brengen de komende maanden? Vuur en water hebben we gehad, maar extreme sneeuwval is niet uitzonderlijk in Pilion. Net zomin als aardbevingen… 

Ik weet het, zo mag ik niet denken. Ik doe dan ook mijn uiterste best om na al deze narigheid toch nog met een positief bericht te eindigen. En laat ik dat nu ook hebben. Na onze huisbaas drie jaar lang gevraagd te hebben om ons lekkende dak te repareren is hij dan toch in actie gekomen: afgelopen weekend hebben wij eindelijk een nieuw dak gekregen! 

Een week te laat, dat dan weer wel… 😉 

♥♥♥

Het is weer zomer

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

In tegenstelling tot andere jaren om deze tijd zit ik nog niet echt in de ‘zomerflow’. Het wisselvallige weer tot nu toe is daar zeker debet aan. Mijn kast hangt nog steeds vol met dunne truien, vestjes en lange mouwen T-shirts, want de juni-ochtenden en -avonden konden nog behoorlijk fris zijn. Sinds kort lijkt het iets beter te gaan, met temperaturen boven de 25 graden, waardoor de zomerjurkjes en -T-shirtjes langzaamaan tevoorschijn kunnen komen. Veel is dat trouwens niet, want ik was even vergeten dat ik bij de grote opruiming voor de winter begon het grootste deel van mijn zomergarderobe heb weggedaan. Er moet dus zeer binnenkort een hoognodige shopping expeditie plaatsvinden.

Nu vind ik een bezoek aan Volos normaal gesproken al niet echt tof, maar met de verkiezingen in zicht zijn er in het centrum al maandenlang opbrekingen gaande op de doorgaande en dus drukste straten van de stad. Eén grote ellende is het, en even voor m’n plezier naar Volos is er nu al helemaal niet meer bij. Maar goed, soms kom je er niet onderuit. Zoals toen onze twaalfjarige Ira zes weken terug niet meer wilde eten, en zich duidelijk niet lekker voelde. Drie dierenartsbezoeken en een aantal onderzoeken later zijn we inmiddels, en gelukkig hebben we haar met enige medicatie weer aan het eten kunnen krijgen. De laatste uitslag, een paar dagen terug, wees echter uit dat ze toch wat problemen heeft met haar blaas, wat betekent dat ze twee maanden op dieetvoer moet. Dat is nog niet het ergste; ze moet helaas ook een antibioticakuur hebben, een joekel van een pil tweemaal per dag en dat twee weken achter elkaar.

Ira medicijnen toedienen is een haast onmogelijke opgave. De vorige keer zijn er heel wat ijsjes, cake en lekkere vleeshapjes aan te pas gekomen om de noodzakelijke medicatie naar binnen te krijgen. En nu kunnen we dus weer overnieuw beginnen, met dien verstande dat ze al die ‘lekkere dingen’ niet meer mag in verband met het gruis in haar blaas. Gisteravond heb ik voor het eerst de nieuwe medicatie door haar nieuwe voer gemixt en dat leek in eerste instantie goed te gaan. Ze at alles keurig op, zij het niet van harte. Maar helaas… vanmorgen kwam ik in de tuin haar hele maaginhoud tegen, en tot op heden weigert ze ook maar iets te eten. Dat wordt dus weer creatief voederen, de komende weken.

Over voederen gesproken… Onlangs zijn we met vrienden uit eten geweest in Neochori, een klein bergdorp midden op het schiereiland, een klein halfuurtje bij ons vandaan. Daar komen we wel vaker, maar eigenlijk eten we er altijd op de grote plateia van het dorp, bij Yannis o Germanos, beroemd bij velen om zijn vleesgerechten – en zijn Duitse menukaart. Dit keer echter lieten we de afslag naar de plateia links (of liever gezegd rechts) liggen en reden we de doorgaande weg nog een kleine kilometer verder af. Net om een grote bocht, tegenover een kleine parkeerplaats die tevens dienstdoet als bushaltestop, ligt aan de rechterkant taverna Paradeisos. Het heeft een groot terras met schaduwrijke bomen, en het eten is beslist een aanrader. Niets bijzonders, gewoon wat de pot schaft, maar dusdanig klaargemaakt dat je er je vingers bij op eet. Ik ben niet echt een sperziebonen-liefhebber, maar de fasolakia die de eigenaresse op tafel zette was zo lekker dat ik met manliefs verjaardag zomaar uit eigen beweging deze Griekse sperziebonenschotel heb gemaakt. Kortom, als je van traditioneel en authentiek houdt, dan is taverna Paradeisos zeker een bezoekje waard.

Het was de afgelopen maand dus niet alleen kommer en kwel in Huize Hollander. We genieten nog steeds van alles wat ons schiereiland te bieden heeft. En dat wordt de komende maanden alleen maar meer, want binnenkort komt mijn vriendin Petra een weekje logeren. Zonder haar echtgenoot dit keer, en dat worden vast heel veel luie strandbezoekjes en meidenuitstapjes, zoals samen op zomerkledingjacht in Volos. Een paar weken later hopen we onze zoon en schoondochter weer in de armen te kunnen sluiten voor een weekje relaxen, gevolgd door een tweeweeks bezoek van onze lieve Twentse vrienden. Tegen de tijd dat die vertrekken, arriveert de zus van manlief voor drie heerlijke, lange weken, wat ongetwijfeld een vreugdevol weerzien gaat worden, want het is alweer vier jaar geleden dat ze voor het laatst hier was.

Gezellige vooruitzichten dus, zelfs al gaat ons gewone leven ook dan gewoon door. Zeker is dat het door de huizenbouw van onze overbuurman in de ochtenduren minder rustig zal zijn dan in voorgaande jaren. We weten ook al dat we een dezer weken een nieuw dak of in ieder geval een renovatie van ons dak tegemoet kunnen zien, maar wanneer dat gaat gebeuren is nog niet geheel duidelijk. En natuurlijk hopen we dat we met Ira niet al te vaak meer richting dierenarts moeten, want met een 45 kilo zware hond op respectabele leeftijd die de hele achterbank van mijn Suzy in beslag neemt is dat niet iets wat je ‘even tussendoor’ doet.

Afijn, de mens lijdt natuurlijk het meest door het lijden dat hij vreest, iets waar ik als fantasievolle schrijfster helaas heel erg goed in ben, maar ik heb me voorgenomen al die ‘ja maars’ en ‘stel dats’ waar mijn hoofd in uitblinkt stelselmatig te negeren. Wie dan leeft, wie dan zorgt, denk ik dan maar, nog zo’n gouwe ouwe uitspraak die ik moeiteloos op kan dreunen.  Weg met al die hersenspinsels, we gaan er een mooie zomer van maken, en mocht je net als ik nog niet helemaal in zomerstemming zijn, dan moet je gewoon even naar deze nieuwe videoclip van mijn geliefde Wannebiezz kijken en luisteren. Doe ik ook. Daar word je namelijk geheid vrolijk van… 😉

♥♥♥