Het begin van dit nieuwe jaar stond voor ons in het teken van DE REIS: manlief en ik gingen voor het eerst in negentien jaar samen naar Nederland. Manlief was sinds onze emigratie naar Pilion in 2005 nooit meer terug geweest; hij voelt zich nu eenmaal het prettigst hier, maar ditmaal kwam hij er niet meer onderuit. Er moest immers een kleinkind geknuffeld worden, en wel door oma en opa!
Nu verloopt bij ons helaas zelden iets ‘normaal’, dus ook dit keer niet. Vier dagen voor vertrek brak er brand uit in mijn mooie, onlangs opgeknapte werkruimte. We hebben gigageluk gehad dat de deur en de ramen dicht waren! Door het gebrek aan zuurstof is het vuur vanzelf gedoofd, en bleef de schade beperkt tot een plakkerige roetlaag op werkelijk alles wat open en bloot in de ruimte aanwezig was, net als op het houten plafond en de pas geverfde muren. En dan die stank! Maar dat alles valt in het niet bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als het vuur echt om zich heen had gegrepen. Ons huis bevat zowel binnen als buiten veel hout, heel knus, maar niet bepaald brandveilig. Goddank is ons dat allemaal bespaard gebleven!
Ondanks die onverwachte hobbel en wat ongepland schoonmaakwerk zijn we dat weekend eigenlijk toch wel aardig relaxt doorgekomen. De inhoud van mijn klaarstaande koffer moest opnieuw gewassen vanwege de stank, op het boxkleed na. Dat zat gelukkig luchtdicht verpakt in plastic! Het is een beetje jammer van al het opknapwerk dat we in de afgelopen maanden in werkruimte hebben gedaan, maar er is nog genoeg witte en blauwe verf over, dus dat komt in de komende weken allemaal wel weer een keer goed. Het belangrijkste was dat wij er zelf goed vanaf waren gekomen en in goede gezondheid konden vertrekken om ons kleinkind te knuffelen. En zo gaven we Krumpie op de dag van vertrek een laatste knuffel in de wetenschap dat er goed voor haar gezorgd zou worden en trokken we de deur met een gerust hart achter ons dicht. De grote reis kon eindelijk beginnen!
Uren kan ik vertellen over onze belevenissen in Nederland. Hoe mooi en ontroerend het was om de kleine Kai door een stralende zoon overhandigd te krijgen. Hoe heerlijk het was om dat kleine kereltje voor het eerst te voelen, te ruiken en te knuffelen. En hoe leuk het is om je eigen kind nu als kersverse vader mee te maken. Allemaal gedenkwaardige momenten die in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift staan. Zo mooi ook om te zien hoe Kai bij de eerste ontmoeting met zijn opa en oma ons allebei trakteerde op een brede, volle lach. Dat zijn onbetaalbare herinneringen en de vele uren die we bij het jonge gezin door hebben gebracht staan er bol van. Maar ik denk dat u zich dat ook zonder een gedetailleerd verslag wel kunt voorstellen… 🙂
Behalve die heerlijke familiemomenten hebben we namelijk nog veel en veel meer beleefd. We hadden in Twente een auto gehuurd zodat we na onze knuffelbezoekjes ook nog een aantal andere dingen konden doen. Hoog op mijn prioriteitenlijstje stond een bezoek aan mijn vroegere opticien. Ik tob immers nu al twee jaar met ‘brilproblemen’, en kom niet verder dan ‘u moet er maar mee leren leven’. Mijn oude opticien bleek nog steeds werkzaam in dezelfde winkel, en na een gedegen oogmeting vertelde hij me dat mijn problemen zeer waarschijnlijk helemaal opgelost zijn als ik geen bril, maar contactlenzen draag. Zo simpel kan het dus zijn. De contactlenzen worden op maat gemaakt en vervolgens opgestuurd, dus ik moet er nog even op wachten, maar als dat echt de oplossing is, heb ik dat er graag voor over. Wie weet, misschien kan ik dan binnenkort toch eindelijk een nieuw boek schrijven!
Manlief had ook zo zijn wensen, waaronder een wandeling door ons vroegere woondorp. Dat leverde een paar onverwachte, maar supergezellige ontmoetingen met oude vrienden op. Ook wilde hij graag naar de houtdraai-gereedschapswinkel in Arnhem waar hij online al eerder beitels en andere zaken had besteld. Vriend Hanne ging met hem mee, terwijl ik met vriendin Janneke een heerlijke wandeldag beleefde op de besneeuwde Sallandse Heuvelrug. Ontroerend was ook mijn onverwachte bezoek aan de Nijverdalse ouderen-volksdansgroep, waar ik voor onze emigratie een aantal jaren les heb gegeven. Ik had niet verwacht dat ik nog een aantal van die lieverds terug zou zien, want ze zijn inmiddels al ver in de tachtig of zelfs over de negentig. Maar toen ik er die ochtend binnenliep, bleken er in de huidige groep nog steeds maar liefst vijf van mijn vroegere leerlingen mee te dansen! Het werd een supergezellig weerzien, met natuurlijk veel gelach om de verwarring bij de dansen die ik wel, maar zij niet vergeten waren. De tien dagen Twente vlogen door dit alles en nog veel meer heel snel voorbij, en voor we het beseften moesten we alweer afscheid nemen van Kai en zijn nog steeds stralende kersverse ouders. Altijd een moeilijk moment, maar gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen om elkaar toch te zien en te spreken, al is het dan op afstand. En we verheugen ons nu al op de volgende keer!
We sloten onze toch al zeer geslaagde reis af met een toeristisch weekend in Rotterdam, de geboorteplaats van manlief. Als geboren en getogen Vlaardingse was ik nooit echt gecharmeerd van die grote, drukke stad, maar ik ben helemaal om. Echt! Ik heb met open mond gekeken naar al die mooie, nieuwe, moderne gebouwen, genoten van het weerzien met ook voor mij oude bekende plekjes, maar vooral heb ik genoten van mijn echtgenoot, die voor een paar dagen weer een echte Rotterdammer kon zijn. Wat onder andere resulteerde in een bezoek aan zijn vroegere stamcafé in Kralingen met zijn jongste broer, en heerlijk spontane gesprekken op straat met andere oude Rotterdammers, met de ‘manser’ van het draaiorgel op de Hoogstraat en met de lieve gabber-pianist in de prachtige Laurenskerk die ons meteen trakteerde op een privéconcert. Ook maakten we een supergezellige Spido-rondvaart door de Rotterdamse havens, samen met de andere broer/zwager en schoonzus die we negentien jaar niet hadden gezien. Maar daar was niets van te merken, binnen no-time vlogen de Rotterdamse kwinkslagen weer over en weer! Als toetje reden we met z’n allen nog naar Vlaardingen, waar we neerstreken in alweer een vroeger stamcafé, maar dit keer ook die van mij. De zelfgemaakte gehaktbal smaakte er nog net als toen, en hoe bijzonder was het om daar een vroeger Unilever-collegaatje van mij tegen het lijf te lopen! Na de heerlijke lunch zette broer ons af bij het huis van mijn zus, waar we nog een gezellig uurtje doorbrachten voordat de tram ons in drie kwartier terugbracht naar Rotterdam.
En toen hadden we de knollen wel op, hoor! Wat een belevenissen, wat een mooie reis! Eergisteren zijn we weer op Griekse bodem geland, maar het duurt nog wel even voordat we echt zijn neergedaald. Zoveel herinneringen die verwerkt moeten worden, zoveel foto’s die uitgezocht moeten worden, zoveel indrukken die een plekje moeten krijgen. En mocht u zich nu afvragen wat manlief van Nederland vond na het weerzien van negentien jaar, dan kan ik alleen maar herhalen wat hij tijdens het wachten op onze terugvlucht op de luchthaven zei: ‘Best leuk, hoor, zo’n reisje Nederland. Maarre… mag ik nu weer naar huis?’ 🙂 🙂 🙂