Achter de schermen

Wat een gezellige septembermaand was het weer hier in Pilion! Met natuurlijk als hoogtepunt het verschijnen van mijn boek Heerlijke Dromen op 24 september. De uitgever had mij gevraagd of ik ter ere daarvan een korte promotie-video wilde maken, en voor ik het wist had ik al ja gezegd, want dat soort dingen hoort erbij als je je product ‘goed in de markt wilt zetten’. Punt is alleen dat ik zelden of nooit videootjes maak, laat staan van mezelf. Ik heb al wel enige tijd een smartphone, maar selfies maken vind ik echt vreselijk en het idee dat ik nu een volle minuut in de camera iets moest gaan zeggen om mijn boek onder de aandacht te brengen bezorgde me toch wel wat slapeloze uurtjes.

Ik schoof het dus maar een beetje voor me uit, en genoot ondertussen van het gelukkig nog steeds zonnige Griekse leven. In september komen er altijd wel een aantal oude bekenden naar de Pilion, met wie ik dankzij het niet al te intensieve schrijfleven zo af en toe gezellig op een terrasje kon zitten. Ik heb zelfs weer een keertje aan het heerlijk lege strand gelegen en lekker ontspannen rondgedobberd in het water van de Pagasitische Golf. Leuke, relaxte dingen dus en tot mijn grote vreugde hoorde ik dat de beroemde Griekse zanger Mario Frangoulis half september zou optreden in het openluchttheater van Volos. Aangezien ik al jaren fan van hem ben, moest en zou ik daar natuurlijk wel naartoe. En daar heb ik geen spijt van gehad. Het werd weer een fantastische concertavond die we na afloop hebben bekroond met een zeer gezellige tsipouro met hapjes op de nachtelijke boulevard van Volos om ons muzikale zomerseizoen op een waardige manier af te sluiten.

Die tsipouro was trouwens welverdiend, want in de dagen ervoor hadden manlief en ik samen ‘even’ de woonkamer geverfd. Het witte plafond en de kleurrijke muren waren na twee winters hout stoken dringend toe aan een opknapbeurt. Met mijn Rozen van Beekbrugge-project helemaal af kon ik geen excuus meer bedenken om het niet te doen, dus sleepten we op een zonnige donderdagochtend de meubels naar buiten om vol goede moed aan de klus te beginnen. Want een klus is het, hoor! Dat verven op zich valt wel mee, maar voordat je zover bent, heb je al een halve dag achter de rug met meubels versjouwen, randjes afplakken en de grond afdekken. De voorstrijklaag die erop moest om de verf goed te laten dekken op de poreuze ondergrond moest 24 uur drogen voordat we echt aan de slag konden. Twee lagen hadden we nodig voor alles naar ons zin was, maar op zondagavond zaten we er weer keurig en fleurig bij. Zelfs de gordijnen hingen gestreken en wel aan de rails.

Ondertussen naderde het uur U, oftewel de video-deadline, met zeer rasse schreden. Dus poetste ik mezelf op een zonnige septemberochtend helemaal op. Vol in de make-up, haartjes geföhnd, ketting om, paar oorbellen in… Ik was er op mijn terrasje achter in de tuin helemaal klaar voor. De telefoon stond op een stapel boeken voor de juiste hoogte, een paar stenen erachter zodat hij er niet af kon vallen… en toen begon de buurvrouw naast ons een heel gesprek met een andere buurvrouw op de straat voor ons huis. Grieken zijn geen zachte praters, en er zat niets anders op dan te wachten tot ze uitgekletst waren. Intussen had ik in mijn hoofd al een aardige intro bedacht, dus ondanks het geklets vlak bij me begon ik alvast maar met proeffilmen. Afijn, vier uur later – de overbuurman had tussendoor ook nog even een paar houtblokken gezaagd – had ik na tig-tig-tig-pogingen eindelijk iets op mijn telefoon staan dat er volgens mij redelijk mee door kon. Vol trots showde ik het aan manlief, die het echter totaal niet met mij eens was. ‘Overbelicht, ziet er niet uit,’ was het ongenadige oordeel. Maar, voegde hij er heel lief aan toe, hij wilde me wel helpen door samen een shoot te doen, maar dan wel met zíjn fotocamera, die veel betere filmpjes maakt dan een telefoon.

Zo gezegd, zo gedaan. De make-up werd bijgewerkt, het ingezakte haar weer wat opgeduwd, en daar gingen we. Nou ja, het duurde wel even, want eerst moest het statief op ons kleine ronde terrasje worden opgesteld, manlief op een stoeltje erachter, ik op een stoeltje ervoor… Het liep al tegen vieren toen de eerste oefenshots gemaakt konden worden. Hebben jullie ooit weleens voor de vuist weg in een donkere lens gepraat terwijl je kritisch toeluisterende echtgenoot op een stoeltje erachter zit? Het leverde een flink aantal ‘…stop maar, overnieuw!’ op, omdat ik door de spontaan opkomende giechelbuien de zinnen van mijn verhaaltje flink door elkaar husselde. Maar na een halfuurtje hadden we toch een paar complete verhaaltjes erop staan, en opgelucht pakten we de boel weer in. Ik was natuurlijk supernieuwsgierig naar het resultaat, en schoof de memorycard van de camera meteen in mijn computer. Prachtige opnames waren het, echt waar. Het enige vervelende was dat de achtergrond haarscherp was – en mijn gezicht niet om aan te zien!

Inmiddels was de zon al aan het zakken, net als mijn stemming, en nieuwe opnames waren niet aan de orde. Ik heb het dus een paar dagen later zelf nog maar een keertje geprobeerd. Gewoon weer achter de stapel boeken met mijn telefoon erop, zonder manlief in de buurt, en inmiddels had ik mijn verhaaltje al zo vaak afgestoken, dat het er redelijk snel op stond. Honderd procent tevreden over het resultaat ben je zelf natuurlijk nooit, maar vooruit, na die ruim honderd pogingen moest het maar zo. De video verscheen op 24 september op de FB-pagina van Harlequinboeken, en tot mijn grote verbazing werd hij binnen een paar dagen al meer dan 1200 keer bekeken. Ik heb het dus allemaal niet voor niets gedaan. Stel je voor dat niemand ernaar kijkt. Dat was pas écht erg geweest na al die mislukte pogingen. En als al die kijkers mijn boek nu ook nog allemaal gaan kopen, dan ben ik binnenkort zeer zeker weten een hele blije schrijfster… 🙂

N.B. Heerlijke Dromen is enkele weken lang te koop bij de grotere supermarkten (in het tijdschriftenschap) en te bestellen via www.Harlequin.nl. De complete De Rozen van Beekbrugge-serie is nu ook uitgegeven als 3 in 1 e-bundel, eveneens via de link te bestellen.

Het eindresultaat… 😉

♥♥♥♥♥

 

Heerlijke Dromen

Aan het lange wachten op mijn nieuwe boek komt voor jullie, mijn trouwe fans en lezers, zeer binnenkort een eind. Op 23 september zal Heerlijke Dromen, het derde en laatste deel van de Rozen van Beekbrugge-serie eindelijk het levenslicht zien. Op die datum vertrekken de vrachtauto’s vanuit het depot om mijn boek naar de algemene verkooppunten te vervoeren, en is de postkamer van de uitgeverij druk bezig om alle vooraf gereserveerde exemplaren op de deurmatten van mijn lezers te laten bezorgen.

Ik krijg gewoon een beetje kippenvel als ik eraan denk. Stel je toch eens voor. In heel Nederland staat Emma’s verhaal straks in de schappen van de tijdschriftenkiosken, in het bladenrek bij de grotere supermarkten… Als je over drie weken argeloos je dagelijkse boodschapjes loopt te doen, en even draalt bij de bladen om je favoriete weekblad te kopen, is er een grote kans dat je daar zomaar ineens mijn naam ziet staan, tussen bekende romantische Harlequin-schrijfsters als Nora Roberts, Susan Mallery, Maisey Yates. Helaas, naast de nog veel beroemdere Michelle Obama zal ik dit keer niet terechtkomen, want die heeft het volgens mij maar bij één boek gelaten, terwijl ik natuurlijk wel gewoon dóór ben gegaan met schrijven. En het resultaat daarvan ligt dus binnenkort in de winkels.

Drie romans van bijna vierhonderd bladzijden per deel heb ik in twee jaar tijd geschreven. En nu… Nu is de serie compleet! Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Twee jaar lang vertoefde ik vrijwel dagelijks in het fictieve Beekbrugge, waar Suzan, Lotte en Emma mij kennis lieten maken met hun familie, vrienden en vijanden. Ik probeerde Suzans beroemde peer-roquefortquiches uit, beleefde samen met Lotte opnieuw mijn eigen driedaags bezoek aan Ameland van een paar jaar geleden, en reisde met Emma mee naar het mooie Toscane, waar ik in het verleden een aantal keer zelf ook ben geweest. Het was een lange, lange rollercoaster, een grillige rit waar ik niet zomaar uit kon stappen op de momenten dat ik het even helemaal had gehad. Het contract was getekend, er waren deadlines die gehaald moesten worden, producties die in gang waren gezet…

Gelukkig hoefde ik die rollercoaster-rit niet helemaal in mijn uppie te doen. Vanaf het allereerste begin kreeg ik heel veel steun van mijn fantastische Harlequin-redacteuren Iris en Hans. Zij waren degenen die dit avontuur met mij durfden aan te gaan en samen met mij in het diepe sprongen om iets te creëren wat voor ons alle drie nieuw was. Een puur Nederlandse HQN-roman, iets wat nooit eerder was gedaan. En of dit schrijfavontuur over een poosje een vervolg krijgt, ligt eigenlijk aan jullie, lieve lezers. Toekomstige boekcontracten zijn nu eenmaal geheel en al afhankelijk van eerdere verkoopcijfers, zo simpel is het gewoon. Daar kun je je wenkbrauwen over optrekken, maar dat helpt niet. Dat boek aanschaffen wel. Je vriendinnen aansporen het te kopen ook. Je social media platforms laten weten dat jij dit zo’n heerlijke serie vond – nou ja, dat hoop ik natuurlijk – en mooie reviews schrijven op de grote online boekenverkoopsites en boeken(blog)sites helpt ook heel erg mee om deze gloednieuwe serie te promoten. Kortom, wij hebben ons allerbeste best gedaan om mijn lieve, stoere en eigenzinnige meiden een goede start te geven, maar nu is de beurt aan jullie om hen te helpen groter te groeien!

Mijn rollercoaster kwam begin mei langzaam tot stilstand, toen ik het definitieve manuscript van Heerlijke Dromen voor de laatste keer naar Amsterdam stuurde. Ik heb de lange, mooie en zeer zonnige Griekse zomer dan ook benut om afstand te nemen van die twee heerlijke, maar heel intensieve schrijfjaren. En dat is prima gelukt. Ik kijk er zelfs alweer naar uit om met een nieuw boek te beginnen. Een nieuw verhaal, met nieuwe hoofdpersonen, die met Beekbrugge niets, maar dan ook niets te maken hebben. Ik vertrek – nou ja, alleen in gedachten, hoor, gezeten achter mijn bureau – heel binnenkort opnieuw naar Herm, het kleine Engelse Kanaaleiland waar ik in mei samen met mijn zus ben geweest. Toen ik daar was, daar stond, en uitkeek over de drooggevallen zee, wist ik meteen dat ik ‘hier’ een boek wilde laten plaatsvinden. Net zo zeker als ik dat lang geleden wist toen ik in het Ierse Leenane stond en naar de oude ‘famine-roads’ staarde terwijl een mij totaal onbekende Ierse man mij vertelde waarom die daar waren en waarom ze nergens naartoe gingen. Op dat moment werd in mij het zaadje gelegd voor Dans der Liefde, het verhaal van Lucy, dat ik zelf nog steeds een van mijn mooiste romans vind.

Zo’n zelfde moment beleefde ik dus in Herm, starend naar het graf van een monnik die daar ooit had geleefd. De naam Katie zweefde mijn gedachten binnen, beelden van een zonnige zomer lang geleden en heel vaag iets over een mysterie dat nou eindelijk eens een keertje opgelost moest worden. Afijn, ik kwam er gewoon niet onderuit: het nieuwe boek moest zich op Herm gaan afspelen, ook al had ik mezelf al helemaal voorbereid op de Griekse feelgood-roman die ik voor uitgeverij Cupido zou gaan schrijven. Gelukkig kennen ze me daar al heel wat jaartjes, dus toen ik vroeg of het in plaats van een Griekse ook een ‘Hermse’-feelgoodroman mocht worden, gaven ze me meteen het groene licht daarvoor. En daarom ga ik dus komende week aan mijn bureau in alle rust luisteren naar wat Katie mij te vertellen heeft. Precies zoals ik twee jaar geleden begon met luisteren naar Suzan, Lotte en Emma…

Om alvast een puntje van de sluier van Heerlijke Dromen op te lichten heb ik nog een klein toetje voor jullie. Zoals trouwe lezers inmiddels van mij gewend zijn, staat er de laatste jaren voor in mijn boeken een citaat, meestal een tekst uit een song, die alles te maken heeft met het thema van het boek. Een song die mij tijdens het schrijven ervan door het hoofd speelde, betekenis gaf aan de woorden die ik op mijn laptop intiktee. Als voorproefje op de feestelijke dag van 23 september, geef ik jullie, mijn trouwe fans en lezers, alvast deze prachtige, rauwe en ontroerende ‘Emma’-song, getiteld ‘ANYMORE’ en live gezongen door Travis Tritt. Ik wens jullie veel luister- en voor over drie weekjes – alvast veel leesplezier!

♥♥♥♥♥

Zoete Wonderen

Voor het eerst sinds ik in Griekenland woon, heb ik mijn nieuwste roman eerder in handen dan mijn lezers. Dat ligt niet aan mijn uitgevers, maar aan de grillige post- en pakketbezorging hier. Zo zit ik al ruim twee maanden te wachten op een bestelling uit Engeland. Of beter gezegd, op het tweede pakketje dat verstuurd werd nadat het eerste pakketje niet was gearriveerd. Via de track&trace weet ik dat het ‘sorry-we-sturen-u-een-nieuw-pakketje’ al tweeënhalve week geleden in Thessaloniki is aangekomen. Dus toen ik gisterochtend een telefoontje kreeg van een koerierservice-meneer, was ik in de vaste veronderstelling dat mijn Engelse pakketje eindelijk bezorgd zou gaan worden. De grote doos die de koerier mij glimlachend overhandigde, bevatte echter geen twee potjes glucosamine, maar de auteursexemplaren van Zoete Wonderen, het tweede deel van De rozen van Beekbrugge-trilogie. Een heerlijke verrassing dus, want het moment dat je je eigen boek in handen houdt, blijft nu eenmaal altijd een heel bijzonder moment in het leven van een schrijfster, hoeveel romans je ook op je naam hebt staan.

De dag had nog een ander bijzonder moment voor me in petto. Hoewel dat meer een ‘onbegrijpelijk hoofdschudden’-moment was. Dat doen we hier eigenlijk best wel vaak, realiseer ik me nu, want in het dagelijkse Griekse leven rol je nu eenmaal van de ene verbazing in de andere. In dit geval betrof het mijn nieuwe telefoon. Speciaal uitgezocht op het feit dat er twee simkaarten in kunnen, omdat ik zowel een Grieks als een Nederlands telefoonnummer heb. Niks bijzonders, bij een nieuwe telefoon zet je gewoon de simkaarten over zodat je al je opgeslagen contacten niet kwijt bent, en klaar is Kees. Maar niet in Greece… De oude simkaarten pasten niet in de nieuwe telefoon, ze waren te groot. Even googelen leerde me echter dat zoiets geen enkel probleem is. Je kunt zo’n kaart gewoon kleiner maken, daar bestaan apparaatjes voor, een soort kniptangen. Wel stond erbij dat je dat beter niet zelf kunt doen, omdat je dan het risico loopt de kaart te beschadigen. Manlief ging dus met mijn nieuwe telefoon en de oude simkaarten naar de Griekse Vodafone-winkel, om het daar even te laten aanpassen.

De Vodafone-meneer schudde echter zijn hoofd. Nee, nee, we hadden het helemaal verkeerd. Er moest een andere, passende simkaart in de nieuwe telefoon, waarna ik contact op moest nemen met de telefonische servicedesk, die het ‘oude’ nummer inclusief gegevens digitaal op mijn nieuwe simkaart over zou zetten. Maar voordat hij die benodigde nieuwe simkaart kon afgeven, moest manlief eerst zijn paspoort laten zien, anders kon hij geen nieuwe simkaart afgeven. Toen manlief zei dat het niet om zijn telefoon, maar om de mijne ging, dat hij mijn paspoort niet bij zich had, en dat ook niet ‘even’ ging halen gezien het feit dat we twintig kilometer verderop wonen, dreigde het hele verhaal al meteen vast te lopen. Gelukkig is manlief zeer assertief. De chef werd erbij gehaald, en zie, de nieuwe simkaart kon ineens toch aangeschaft en geregistreerd worden. Nou ja, de Griekse dan, hè? Die Nederlandse, dat was een ander verhaal. Daarvoor moest ik naar Nederland. Huh? Ja, u leest het goed. Ik moest in Nederland een nieuwe simkaart gaan kopen opdat die daar geregistreerd en overgezet kon worden op mijn bestaande Vodafone NL-nummer.

Alvorens een retourtje NL te boeken, heb ik eerst maar eens gebeld met de Nederlandse Vodafone-servicedesk. De vraag de ik had, bleek helaas niet voor te komen in het voorkeuze-menu, waar ook de knop ‘voor overige vragen, toets…’ niet aanwezig vast. Wel kreeg ik steeds: ‘voor het hoofdmenu, toets…’ waarna de hele riedel weer opnieuw begon. Na een paar keer opnieuw bellen en steeds een andere keuze uitproberen, kreeg ik op een bepaald moment toch zowaar een echt mens aan de lijn. Die ook nog eens snapte wat ik wilde weten. Alleen wist zij daar niet het antwoord op, dat ging ze bij een collega navragen. En ja hoor, de collega wist gelukkig de oplossing: ik hoefde helemaal niet naar NL, want ik had toch al een NL-simkaart die geactiveerd was? Die hoefde alleen maar bijgeknipt te worden van Standaardformaat naar Nanoformaat, dan kon hij zo de nieuwe telefoon in. Daar bestonden tangetjes voor en in iedere telefoonwinkel kon dat zo gedaan worden. Geen enkel probleem. Nou ja, behalve dus als je in Griekenland woont. Daar heeft het personeel van de telefoonwinkel blijkbaar nog nooit van zo’n tang gehoord…

Vandaag giet het van de regen, niet bepaald weer om op de brommer naar Volos te gaan, dus teruggaan naar de Vodafone-winkel moet even wachten tot het depressiefront is weggetrokken. Manlief heeft inmiddels wel een screenshot gemaakt van zo’n simkaart-kniptang, die overal op internet voor nog geen tien euro aangeboden wordt. Die gaat hij de bovengenoemde medewerker zeker laten zien, waarbij hij hem ongetwijfeld in niet mis te verstane bewoordingen zal vertellen dat hij ons totaal onnodig een nieuwe simkaart door de strot heeft geduwd. Gelukkig zijn er meerdere telefoonwinkels in Volos. We hoeven dus niet meteen zelf zo’n tang te bestellen, al zou dat misschien nog weleens de beste en snelste optie kunnen zijn. Nadeel van op internet kopen is echter dat het thuisbezorgd moet worden, hetzij door de post of door een koeriersdienst, en gezien de problemen die dat weer oplevert… Nou ja, u begrijpt het wel. Ons leven in Griekenland gaat niet altijd over rozen… 🙂

P.S. Mijn nieuwe roman, Zoete Wonderen, ligt vanaf 4 december in de winkels. U kunt hem nu al reserveren als boek of e-boek via deze link. Ik wens u een fijne Sinterklaasavond en alvast Prettige Kerstdagen!

♥♥♥♥♥