Categoriearchief: COLUMNS LEVEN IN PILION

Kriebelbeestjes

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

We hebben een heerlijk warme nazomer, wat betekent dat niet alleen de flora, maar ook de fauna nog lang niet aan een winterslaap toe is. En dan heb ik het met name over de kriebelbeestjes die in een klimaat als het onze van voorjaar tot winter in overvloed aanwezig zijn… in de tuin of erger: in je huis. Meestal proberen we zo’n beestjesuitbraak te lijf te gaan met natuurlijke middelen. Zo staat er standaard een met geperforeerd aluminium afgedekt glas, half gevuld met azijn, op strategische plekken in onze badkamer en keuken.

Dat helpt niet alleen tegen de rioolvliegjes, maar ook tegen de fruitvliegjes in de zomer. Ze duiken door de gaatjes het glas in en verdrinken in de azijn. Misschien niet zo’n fijne dood, maar voor alles en iedereen toch beter dan een dot chemicaliën uit een spuitbus. Zien we in de keuken een colonne miertjes voorbijkomen, dan brengen we ze van het padje af door op de naad van muur en aanrecht een streep nootmuskaat of kaneel aan te brengen. Zijn we er vroeg genoeg bij, dan is dat voldoende om de uitbraak binnen de perken te houden. Zo niet, dan komt er toch zo’n spuitbus aan te pas, want ook al is onze lifestyle over het algemeen aardig milieubewust, soms is het gewoon echt nodig om gebruik te maken van chemicaliën. Die zijn ook niet voor niets uitgevonden, denk ik dan maar als ik op de knop druk.

Buitenshuis heb ik minder problemen met beestjes. Als ik in de tuin bezig ben, kom ik er heel veel tegen. Van de meeste heb ik geen enkel idee hoe ze heten of waar ze al dan niet nuttig voor zijn, maar zolang ze mij met rust laten, doe ik dat met hen ook. Leven en laten leven, nietwaar? Leuke beestjes zijn er ook, zoals de vrolijke vlinders in allerlei kleuren en maten, en natuurlijk de hagedisjes die goed gedijen in de warme zon. Hoe mooi die zijn, zie je eigenlijk pas goed als je de kans krijgt om een close-upfoto te maken. Wat helaas niet zo heel vaak gebeurt, omdat onze Krumpie zo’n beestje meestal eerder spot dan wij…

Met zoembeestjes heb ik meer moeite. Vooral voor wespen heb ik ontzag, al geldt ook hier de afspraak dat zolang zij mij met rust laten, ik hen rustig om me heen laat zoemen. Meestal vraag ik ze dan in gedachten beleefd doch dringend om alsjeblieft ergens anders te gaan zoemen, en wonder boven wonder helpt dat in de meeste gevallen. Anders wordt het als ze gaatjes gaan boren in de veranda om een nest te maken. Die gaatjes plak ik zo snel mogelijk af met plakband, wat over het algemeen voldoende is. Maar soms heb ik het niet in de gaten en ontstaat er toch ergens een wespennest. Zolang dat aan de veranda hangt, valt het nog wel simpel te verwijderen, zeker als het nog in een beginstadium is. Maar als het nest ongemerkt in een muur is ontstaan, dan heb je echt een probleem. Een groot probleem!

Dat overkwam ons dus een paar weken terug. Ik bespeurde ineens een toename aan wespen in de hoek naast mijn kantooringang. Ze vlogen af en aan, verdwenen achter de elektriciteitsleidingen en kropen blijkbaar zo de muur in, iets wat gezien de hoeveelheid wespen al enige tijd aan de gang was. Om bij mijn kantoor te komen, moest ik dwars door de aanvliegroute lopen, en daar was ik op z’n zachtst gezegd niet blij mee. Manlief – die het allemaal niet zo’n dringend probleem vond – beloofde er weleens iets aan te doen, en spoot er zo af en toe een buslading chemicaliën in. Dat hielp echter niet. De wespen bleven komen en het werden er steeds meer in plaats van minder.

Na weer zo’n gifactie van manlief stond ik samen met onze hulp op gepaste afstand voorzichtig om het hoekje te gluren om te zien of die krengen nu eindelijk eens een keer zouden begrijpen dat de muur verboden terrein was. Ineens voelde ik een piepklein prikje, dwars door mijn trui heen. In eerste instantie besteedde ik er eigenlijk niet eens aandacht aan. Tot het na een paar minuten steeds meer begon te jeuken en het tot me doordrong dat ik zeer waarschijnlijk geprikt was door een boze wesp. Nu ben ik in mijn leven al wel vaker door wespen geprikt, gelukkig altijd zonder allergische reactie, dus in dat opzicht kon ik mezelf gerust stellen. Minder leuk echter was de plek waar het beest had geprikt. Laten we het er maar op houden dat ik na een paar uur aan de linkerkant ietwat rondborstiger was dan aan de rechterkant.

Ik kan u nu uit ervaring vertellen dat een wespensteek op zo’n gevoelige plaats echt heel vervelend is. De zwelling en de jeuk verdwenen pas na een week, met achterlating van een grote blauwe plek. Gelukkig had manlief na dit voorval wel in de gaten dat er drastischer maatregelen nodig waren en heeft hij in plaats van gif het gat in de muur voorzien van een hele bus purschuim. Zelfs toen bleven de wespen nog dagenlang rond het nest zoemen om te proberen naar binnen te komen. Ik durfde echt mijn kantoor niet meer in. ‘Je moet geduld hebben, het duurt even voor ze het door hebben,’ zei manlief streng. Maar geduld is niet mijn sterkste kant, dus na een uitgebreide speurtocht op internet heb ik als ‘laatste redmiddel’ een glas met azijn gevuld, er een scheut citroensap in gespoten en er een handvol kruidnagels in gegooid. Dat heb ik samen met een doormidden gesneden ui onder de plek van het nest op de vensterbank gezet en zie… binnen een uur waren alle wespen weg.

Of de wespen het uit zichzelf eindelijk door hadden of dat mijn ‘wanhoopsactie’ daarbij een flink handje geholpen heeft… daar zijn de meningen hier in huis nog steeds over verdeeld. Maar één ding weet ik wel: dat glas blijft de komende tijd gewoon op de vensterbank staan, zeker weten 😉

♥♥♥♥♥

Het Griekse Systeem

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

In navolging van de meeste andere EU-landen besloot de regering begin dit jaar iedereen een huisarts toe te wijzen. Tot nu toe sleepte je als patiënt je eigen medische dossier met bloeduitslagen, onderzoeken, röntgenfoto’s en dergelijke in een plastic tasje of zelfgekochte dossiermap van dokter tot dokter mee, wat zowel voor dokter als patiënt een heel gedoe is. Dat zou dus binnenkort verleden tijd moeten zijn. De huisarts zal gaan fungeren als spin in het medische web, je eerste aanspreekpunt worden bij ziekte en je medische dossier in het systeem bijhouden. Een zeer lovenswaardig streven, ware het niet dat er zoals bij zovele regeringsbesluiten niet echt over nagedacht is.

Eenieder werd gesommeerd zich vóór 1 september in te schrijven bij hun nieuwe huisarts via een online gezondheidsplatform, op straffe van een flinke boete. Aangezien wij boetes die je kunt voorkomen zondegeld vinden, probeerde ik al voor mijn vakantie naar Nederland onze inschrijving in orde te maken. Drie maanden later was het me echter nog steeds niet gelukt om überhaupt dat platform in te komen, ondanks het feit dat ik over de noodzakelijke inlogcodes beschik. Tijd dus voor hardere maatregelen, oftewel hulp van de KEP, een ‘regeringskantoor’ waar je ook moet zijn als je bijvoorbeeld belangrijke officiële formulieren met heel veel stempels nodig hebt. Daar weten ze alles over regeringsbesluiten en de uitvoering daarvan.

Niet dus. ‘De doktersinschrijving moet je zelf doen,’ zei de mevrouw van de KEP in Kala Nera. ‘Via het onlineplatform.’ Toen ik haar uitlegde dat ik daar niet inkwam, checkte ze heel bereidwillig mijn inlogcodes, maar daar lag het niet aan. ‘Vraag het maar in de apotheek. Dit gaat over gezondheidszorg, wij gaan daar niet over,’ aldus de KEP mevrouw. Dus op naar de apotheek in Kala Nera. ‘Klopt, wij kunnen ook niet in dat platform komen,’ zei de apotheker. ‘Geen idee waar het aan ligt. Ga maar naar de KEP, daar helpen ze je wel.’ Een duidelijk voorbeeld dus van hoe je van het kastje naar de muur wordt gestuurd. Maar na enig aandringen kon ik volgens de apotheker misschien ook wel ingeschreven worden door een dokter van de dokterspost in Kato Gatzea.

Ik had geluk. In de niet iedere dag bemande dokterspost was zowaar een kantoormedewerkster aanwezig, die me opgewekt vertelde dat ik daarvoor inderdaad bij een dokter moest zijn. ‘Maar we hebben hier al maanden geen doktersspreekuur gehad, er is geen dokter beschikbaar. Misschien ergens in oktober. Vraag het maar even bij de apotheek, en anders moet je naar Argalasti. Bij de KEP, daar kunnen ze je zeker verder helpen,’ voegde ze er behulpzaam aan toe. Tja, de apotheek had ik al gehad, en bij de KEP was ik ook al geweest, maar misschien wisten ze in het iets grotere Argalasti wel meer. Ditmaal waagde ik er eerst maar een telefoontje aan. Wat een goede keuze was, want ook deze dame riep opgewekt dat ik niet bij hen, maar bij de apotheek moest zijn. Afijn, inmiddels had ik dus al ruim twee uur in een kringetje rondgedraaid en was ik nog geen stap verder gekomen. Ik besloot het voor gezien te houden, en het een andere keer nog maar eens te proberen. Ervaring heeft ons geleerd dat dat in een dergelijk geval de beste oplossing is.

En zie, de oplossing kwam vanzelf naar ons toe: in de persoon van onze huishoudelijke hulp, die met dezelfde problemen kampte. Een paar dagen na mijn eigen mislukte pogingen belde ze me enthousiast op. ‘Hoi, ik sta in een apotheek in Volos, voor die inschrijving. Ze zeggen hier dat het platform inderdaad gesloten is voor particulieren – omdat er niet voldoende dokters zijn voor iedereen. Het goede nieuws is dat zij nog wel in het systeem kunnen en er is nog een dokter vrij in Agria. Als je mij jouw gegevens geeft, dan schrijft zij ons allemaal in bij die dokter, zodat we in ieder geval in het systeem staan en geen boete krijgen.’ En zo geschiedde het. Binnen een paar minuten was alles in kannen en kruiken, zodat wij nu een huisarts hebben in Agria. Nou ja, op papier. De toegewezen ‘huisarts’ blijkt gewoon een bij het algemeen ziekenfonds ingeschreven dokter te zijn, die net als de IKA-dokters van de dokterspost in Kato Gatzea volgens een niet betrouwbaar roulatieschema verplicht van dorp naar dorp trekken om daar één keer in de week spreekuur te houden. Niet handig als je op een andere dag ziek wordt en dringend je huisarts nodig hebt.

In ieder geval hebben wij inmiddels dus netjes voldaan aan de regels, die – zoals ik een paar dagen geleden las – alweer zijn aangepast op boete-gebied. Gezien het tekort aan dokters is de al eerder naar 1 oktober uitgestelde datum nog een keer uitgesteld naar 31 december. In de tussentijd wordt er van hogerhand naarstig gezocht naar dokters in de private sector, waaronder ook specialisten, die zich als ‘huisarts’ beschikbaar willen stellen. Ik zei het al in het begin: typisch weer zo’n besluit waarover niet is nagedacht. En grote kans dat het hele besluit na de volgende verkiezingen door een nieuwe regering weer teruggedraaid wordt. Ook dat zal niet de eerste keer zijn.

Hoe het nu allemaal verdergaat met die nieuwe huisarts van ons? We hebben geen idee. Volgens de instructies moeten we allereerst een kennismakingsafspraak maken – via het online platform, waar ik nog steeds niet inkom. Nou ja, we blijven het proberen, dat wel. Volgend jaar of zo… 😉

♥♥♥

 

Kom van die bank af!

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

De Griekse vakantieperiode is grotendeels voorbij, wat betekent dat het gewone leven weer op gang komt. Een mooie gelegenheid om de kajak maar weer eens tevoorschijn te halen, vonden manlief en ik afgelopen zondag. De ergste vakantiedrukte is voorbij, waardoor er voor ons wat meer ‘ruimte’ komt om leuke dingen te doen. Begrijp me goed, ik vind het heel begrijpelijk dat mensen het heerlijk vinden om hier hun vakantie door te brengen. We hebben strand, zee, mooie natuur, leuke bergdorpjes en lekker eten. Een perfecte vakantiebestemming dus, vooral als je houdt van tropische temperaturen. Maar ja, wij zijn hier niet op vakantie, we wonen hier, en dat is toch net even anders.

Gelukkig is het jaarlijkse ‘vakantieleed’ bijna geleden, dus vandaar onze kajak-trip. Nu moet u zich daarbij niet al te veel voorstellen, hoor. Het is meer een ‘hoe zachtkens glijdt ons bootje over de Pagasitische Golf’ en dan ook nog eens binnen een radius van hooguit vier kilometer vanaf Kato Gatzea. Sinds de aanschaf twee jaar terug zijn we er wel heel wat handiger op geworden wat betreft het klaarmaken en in het water gooien van ons oranje gevaar. Naar buiten rijden, waterdichte container vastbinden, stoeltjes inhaken, kajak achter de brommer hangen… we draaien ons hand er niet meer voor om. Binnen het kwartier staan we tegenwoordig al ‘vaarwaardig’ aan het strand, en dat allemaal zonder noemenswaardig gekissebis! We leren het nog wel, manlief en ik.

Het was alweer een paar maandjes geleden dat we actief waren geweest, dus we besloten het niet al te heftig te maken. Het haventje tussen Kala Nera en ons eigen dorpje was ver genoeg, en leuk om eens een keer vanaf het water te bekijken in plaats vanaf het vaste land. Er lagen heel wat boten die we al peddelend bekeken hebben alvorens we de havenmond weer uit peddelden, en dat allemaal zonder in aanvaring te komen met de twee vissersboten die ondertussen de haven binnen tuften. Ik zei het al, we leren het echt! Het strand van camping Sikia ligt bij het haventje om de hoek, en dat is een prima stek om een welverdiende frappé te drinken. We moesten wel even om een paar rotsen en een zich daarop bevindende visser – inclusief vislijn –  heen manoeuvreren, maar ook dat leverde geen enkel probleem op. Al snel gleden we tussen de zwemmende en zonnende badgasten zo het Sikia-strand op. Kajak even omkieperen, zwemvesten uit en hup, aan de koffie. Een kind kan de was doen!

Dat de vakantie voorbij is, konden we goed merken. Het was heerlijk rustig op het terras, al staat het campingterrein zelf nog aardig vol met campers en caravans. Of misschien kwam die rust ook wel vanwege het feit dat halfelf nog redelijk vroeg is voor strandgangers. Tegen de tijd dat we onze koffie op hadden, begon het in ieder geval al wel weer wat drukker te worden. Dit keer moesten we behalve de zwemmers ook een aantal ‘suppers’ ontwijken. Dat is hier echt een rage aan het worden. Lijkt mij trouwens ook best leuk, zo’n board om al peddelend op te staan. Het heeft wel iets weg van surfen, en dat heb ik in het verleden ook een paar keer gedaan. Op zich ging dat best goed. Ik heb er namelijk een vreselijke hekel aan om met een plons kopje-onder te gaan, dus in no-time had ik dat blijven staan op zo’n ding onder de knie. Wegvaren ging ook prima, alleen het terugkomen was wel een dingetje. Ik weet nog goed dat ik aan de overkant van het meer het riet in werd geblazen, waardoor ik na heel veel pogingen om eruit te komen geen andere mogelijkheid had dan met de surfplank onder mijn arm lopend langs de oever van de plas terug te keren. Maar ja, zo’n surfplank bestuur je met een zeil en bij zo’n supboard heb je een peddel, dus misschien dat terugkomen dan niet zo lastig is.

Voorlopig echter hou ik het toch nog maar even bij de kajak, want zo soepel als vroeger zit mijn lijf allang niet meer in elkaar. Daar werd ik weer eens flink aan herinnerd toen ik de volgende ochtend uit bed stapte. Rug, schouders, nek… alles deed pijn! Tja, dat komt er dus van als je vanwege de veel te hete zomer gedwongen wordt om niet veel meer te doen dan bankhangen. ‘Rust roest!’ riep ik altijd tegen m’n oudere line dance-cursisten. ‘Je moet in beweging blijven. Stilstaan is achteruit gaan!’ Wekenlang bankhangen dus ook, dat kan ik u na deze hete zomer uit eigen ervaring vertellen. Gelukkig is het einde van het hangen in zicht. De 35+ temperatuur doet nog steeds haar best, maar gaat het in het september ongetwijfeld verliezen van de in aantocht zijnde herfst. Een klein beetje jammer is dat wel, want we hebben net vandaag onze nieuwe bank gekregen. Eentje die perfect is om lekker op te bankhangen en drie weken geleden al geleverd had moeten zijn volgens de verwachte afleverdatum op mijn bestelbevestiging. Maar ja, this is Greece, man! En iedereen in Greece weet toch dat in augustus alles stil ligt?

En ja, dat weet ik wel, maar ik snap nog steeds niet waarom je dan bij een geplaatste order niet meteen de juiste afleverdatum kan vermelden. Zo’n bedrijfsvakantie van het transportbedrijf is echt al wel van tevoren bekend. Kleine moeite om zoiets in de computer aan te passen, toch? Het zal wel een on-Griekse gedachte zijn, en in dat opzicht is manlief beslist meer Grieks dan ik. Die riep meteen al: ‘Tien dagen levertijd? Vergeet het maar, dat wordt niet wat in augustus. Reken maar op begin september!’ Hij heeft gelijk gekregen, ik geef het ruiterlijk toe. Maar ach, het belangrijkste is dat de bank is gearriveerd, hoewel hij op het moment dat ik dit schrijf nog op een pallet voor het tuinhek op de straat staat. Verder dan dat ging de afleverservice niet.

Nu moeten we straks dus alleen nog even puzzelen hoe we het gevaarte via de tuin het huis in krijgen. Maar ach, als we samen net zo goed puzzelen als kajakken komt dat vast wel goed… 😉

♥♥♥♥♥

 

Weer thuis!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Jawel, na ruim drie weken in het buitenland doorgebracht te hebben, ben ik gelukkig gezond en wel weer terug in ons Griekse huisje, met een flinke dosis hernieuwde energie en heel veel mooie herinneringen! De eerste week was puur vakantie, op de mij zo geliefde Britse Kanaaleilanden Guernsey, Herm en Sark, waar vriendin en ik heel wat wandelkilometertjes hebben gemaakt. Daarop volgde een week die voornamelijk in het teken stond van mijn schrijfwerk, met niet alleen een zeer gezellige Pareia-avond in de Vlaardingse bibliotheek, maar ook nog eens twee uitvoerige interviews: eentje voor het AD en eentje voor een radioprogramma dat zeer binnenkort wordt uitgezonden. Superleuk om te doen, en heerlijk om te ervaren dat mijn boeken zo gewaardeerd worden.

Dat ik geen twintig meer ben, begon ik tegen die tijd echter wel te merken, en daarom was het maar goed dat ik in die derde week lekker bij kon komen bij zoonlief en schoondochter in het prachtige Twente. Genoten heb ik van de wandelingen over het mooie Landgoed Twickel, van de gezellige Country Fair op kasteel Warmelo, van het slenteren door het slaperige stadje Delden en het ‘terug in de tijd’-bezoek aan museumboerderij Wendezoele. De rust van het platteland was voor mij het perfecte antidotum voor de hectiek van het ‘gewone’ leven, want geloof me… na drie jaar niet buiten mijn schiereiland te zijn geweest, voelde ik me tijdens deze reis regelmatig een echte ‘alien’!

Wat me van alle nieuwe ervaringen het meest is bijgebleven, was mijn bezoek aan een grote supermarkt in Vlaardingen. Behalve het feit dat het Nederlandse supermarktassortiment zoveel keuzes biedt dat je er duizelig van wordt, is het afrekenen van je boodschappen ook niet meer zo simpel als vroeger. Hier in Pilion zijn we al helemaal blij dat we bij de meeste winkels tegenwoordig eindelijk contactloos kunnen betalen, ook al verloopt dat lang niet altijd probleemloos. Dingen als een zelfscan-kassa zijn voor Pilion dan ook zeker nog een brug te ver, maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik dat natuurlijk wel uitproberen als ik daartoe de kans krijg. Dus stortte ik me met mijn boodschapjes opgewekt in het zelfscan-avontuur. Ik dacht in eerste instantie dat ik de zelfscanner moest gebruiken die op het rek naast het grote scherm hing, maar dat hoefde niet. Die schijn je al aan het begin van je winkeltocht in gebruik te moeten nemen en dan bij die kassa achter te laten. Mijn boodschapjes moesten gewoon een voor een voor het scherm gehouden worden met de barcode naar voren.

Een kind kan de was doen! Er rolde na mijn contactloos betalen zowaar een kassabon uit en helemaal trots op mezelf begaf ik me naar de uitgang… om tot de ontdekking te komen dat die geblokkeerd werd door van die automatische draaihekjes. Daar stond ik dan met mijn boodschapjes en mijn goeie gedrag, want blijkbaar had je daar ook weer een of andere scan-kaart voor nodig. Gelukkig waren er nog meer zelfscannende medemensen en na een korte observatie begreep ik dat het ‘Sesam-Open-U’ in dit geval werkte als je er je kassabon voorhield – die uiteraard ergens verfrommeld onder in mijn tas zat. Maar… na enig gladstrijken lukte het me dan toch om de supermarkt te verlaten. Ik was zo in de ban van al dat contactloos gedoe, dat ik bij terugkeer in de hotellobby automatisch mijn kamersleutelkaart voor het liftconsole hield. Verkeerde manoeuvre. De lift werkte namelijk nog gewoon ouderwets met een simpele druk op de knop. Hoewel… zo verkeerd was het achteraf gezien ook weer niet, want de lift in mijn hotel in Düsseldorf kwam dus wel degelijk alleen in beweging als je er je kamersleutelkaart voorhield. Je moet het allemaal maar weten!

Afijn, al met al is het me toch aardig gelukt om mezelf staande te houden in het zo snel veranderende Nederland. Zo heb ik in het Openbaar Vervoer met mijn bij de automaat zelf opgewaardeerde OV-chipkaart altijd netjes in- en uitgecheckt, heb ik via de op mijn telefoon gedownloade Staxi-app meermaals een keurig op tijd arriverende taxi besteld en wist ik in restaurants uit de voor ‘aliens’ haast onbegrijpelijk geworden menukaart-taal toch meestal de juiste gerechten te kiezen. Overweldigend en vermoeiend, dat was het allemaal wel. Het contrast met ons gezapige leventje in Pilion is groot, misschien wel te groot. Want ook al kan ik soms best flink mopperen op dat altijd haperende, vaak zo moeizaam verlopende ‘Griekse systeem’, na deze drie weken buitenlandervaringen ben ik toch eigenlijk wel heel blij dat ik niet meer dagelijks in een ‘gestroomlijnde’ wereld vertoef.

Ik heb me voorgenomen om zeer binnenkort een YouTube-video te maken, een korte beeldimpressie van alles wat ik op reis heb gezien en gedaan. De link daarvan kunt u tzt. uiteraard terugvinden op mijn website of op mijn Facebook-pagina. Net als de link naar het interview voor het nieuwe radioprogramma van Omroep Vlaardingen over boeken en schrijvers dat zeer binnenkort uitgezonden zal worden. Ik ben heel benieuwd hoe dat is geworden, want ik heb werkelijk geen idee meer wat ik daarin allemaal heb verteld en gezegd. Hopelijk heeft de programmamaakster de ergste bloopers eruitgehaald. Hoewel… vaak zijn dat natuurlijk wel de leukste momenten in zo’n interview.

Hoe dan ook, ik ben echt blij dat ik op reis ben geweest. Het was heerlijk om familie en vrienden terug te zien en nieuwe vriendschappen te sluiten na mooie, lieve en soms ontroerende ontmoetingen. Eigenlijk ben ik ook best een beetje trots op mezelf omdat ik na drie behoorlijk ‘geisoleerde’ jaren toch weer zo’n lange, spannende buitenlandreis heb durven maken. Het heeft me weer bakken vol energie opgeleverd, dus ik ben heel benieuwd wat voor gevolgen dat allemaal gaat hebben. Maar voorlopig… Voorlopig hou ik het nog even bij lekker bijkomen op ons dorpsstrandje!

♥♥♥♥♥

 

Pareía

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Het gaat opschieten nu, mijn reis naar Nederland en Guernsey. Nog vier weekjes, dan is het zover. Best spannend allemaal, want de afgelopen drie jaar ben ik niet verder dan Volos gekomen. Ik ben dan ook maar ruim op tijd aan de voorbereidingen begonnen, ook al omdat er in mei altijd wel vrienden deze kant op komen voor wie ik graag tijd vrij maak. Het mag immers weer, dat reizen, daar kunnen ze op Schiphol over meepraten. Gezien de lange wachttijden daar ben ik eigenlijk wel heel erg blij dat ik mijn terugreis vanaf Düsseldorf geboekt heb. Dat was de meest logische luchthaven voor mij, omdat er vandaar rechtstreeks op Volos wordt gevlogen. Bovendien ben ik de week ervoor in Twente, en van daaruit ben je net zo snel in Düsseldorf als op Schiphol. Dus mocht u de komende tijd nog een reisje naar Pilion willen boeken, dan is Düsseldorf misschien een goed alternatief om de problemen op de nationale luchthaven te ontlopen.

De inmiddels gearriveerde vrienden hebben overigens niet al te veel last gehad van de wachtrijen. Ze hebben alleen wat meer tijd op Schiphol doorgebracht dan anders, want uit voorzorg waren ze uiteraard extra vroeg aanwezig. Gelukkig was het leed van de lange, lange reis al snel vergeten. Het aanschouwen van een Pilionse zonsondergang vanaf een terras aan de boulevard van Kala Nera met een Mythos onder handbereik maakt heel veel goed. En als je dan de volgende morgen wakker wordt gekieteld door warme zonnestralen op je gezicht en de geur van bloeiende jasmijn je kamer binnen komt zweven, dan weet je meteen weer waar je het allemaal voor gedaan hebt!

Dankzij de vrienden geniet ik ook altijd een beetje mee van het vakantiegevoel. Een gezamenlijk bezoekje aan Volos, een etentje in de taverne, een terrasdrankje aan het eind van de middag en natuurlijk ook zo af en toe een wat langere wandeling als dat zo uitkomt. Vorige week nog liep ik samen met vriendin van Milies naar Kala Nera in een lekker relaxt tempo met als beloning een heerlijk koud biertje op het terras van Nagual. Dat mocht ook wel, want de temperatuur loopt momenteel snel op naar de dertig graden – en meer. Niet handig om dan pas rond het middaguur te starten met je wandeling, maar ja, we waren echt al om elf uur in Milies, vastbesloten om op tijd te beginnen. Alleen hoort daar altijd wel eerst een frappé bij, en als je elkaar dan heel lang niet hebt gezien, dan moet er dus heel veel bijgekletst worden en zijn we ineens zomaar anderhalf uur verder.

Tja, kletsen doe ik volgens manlief vijf kwartier in een uur – nogal overdreven, vind ik zelf, maar oké, een beetje gelijk heeft hij wel. Zo’n gave komt echter prima van pas als je een zaal vol mensen een paar uur lang alles mag vertellen over je boeken, je schrijversleven en het mooie schiereiland Pilion. Met de eerste twee onderwerpen heb ik altijd een beetje moeite, maar over Pilion raak ik nooit uitgepraat. Hoe leuk is het dan als je een uitnodiging krijgt van de bibliotheek in je geboortestad om tijdens je verblijf in Nederland een lezing te geven in Griekse sferen. Nu vind ik ‘lezing’ altijd erg officieel klinken. Ik heb het liever over een ‘pareia’ (=gezelschap)-avond. Dat past beter bij mij en dat wat ik te vertellen heb. Wie het leuk vindt om een paar uur in mijn gezelschap door te brengen, is dan ook van harte welkom op donderdagavond 14 juli van 20.00 tot 22.00 in Bibliotheek de Plataan in Vlaardingen. Het gaat vast heel gezellig worden, want de bieb zorgt voor hapjes en drankjes in Griekse sferen en als het meezit komen er ook nog een paar Griekse muzikanten langs. Tickets kun je nu al reserveren via deze link, en wacht er niet te lang mee, want vol is vol. Ik heb er superveel zin in om mijn lezers, vrienden, bekenden en onbekenden na al die reisloze jaren weer te ontmoeten. Dus ben je in de gelegenheid, en vind je het leuk om te horen wat ik allemaal te vertellen heb, aarzel dan niet en bestel dat kaartje nu!

Mocht Vlaardingen een beetje uit de buurt zijn voor je, dan ben ik ook op 1 juli aanwezig bij het World of Romance-event in Amsterdam, georganiseerd door uitgeverij HarperCollins. Hoe en wat daar gaat gebeuren weet ik nog niet, behalve dat het ’s middags plaats zal vinden, maar via deze link kun je daar binnenkort vast van alles over lezen. Eén ding weet ik al wel: die middag draait alles om het romantische boek, dus ik denk dat je er behalve ondergetekende nog wel een paar andere HarperCollins-schrijvers en -medewerkers zult vinden. Het wordt ongetwijfeld ook daar heel gezellig!

Voor het allemaal zover is, moet er aan deze kant nog heel wat gebeuren. Behalve het ‘kledingprobleem’ – waarover ik uitgebreid schreef in mijn laatste Vlaardingen24-column – ben ik al dagen zoet met het maken van een video over Pilion, die als alles goed gaat te zien zal zijn tijdens de pareia-avond in Vlaardingen. Geen alledaags werkje voor mij, dus voor ik goed begreep hoe zo’n videoprogramma werkt, was ik al uren verder. En dan het uitzoeken van het beeldmateriaal… pff, duizenden foto’s heb ik in mijn archief, en pluk daar dan maar eens de mooiste uit. Ik nader de voltooiing, wat maar goed is ook, want met temperaturen van rond de dertig lig ik liever aan het strand dan dat ik in mijn werkkamer achter de computer zit. Een beetje gezond kleurtje staat nu eenmaal beter bij wat er straks in de koffer meegaat op reis en aangezien ik van nature niet gezegend ben met een snel kleurende huid vergt ook dat een zekere mate van planning.

Natuurlijk weet ik ook wel dat al die tutteldingen waar ik momenteel mee bezig ben, helemaal niet belangrijk zijn. Het is meer dat ik nu de tijd en de mogelijkheden heb om ze te doen, en daar geniet ik met volle teugen van. In voorgaande jaren was er altijd wel een dringende deadline die gehaald moest worden voordat ik op reis ging, en geloof me, dat was altijd één groot geworstel tussen de schrijfplicht en de dingen die absoluut gedaan moesten worden voordat ik in het vliegtuig kon stappen. Dat ik nu zo’n heerlijk relaxte aanloopperiode heb, is echt iets waar ik totaal niet aan gewend ben en volop van geniet. Mezelf kennende zal ik echter in die laatste week voor vertrek nog allerlei dingen te doen hebben waar ik vanwege dat zeer relaxte gedoe natuurlijk helemaal niet aan toe ben gekomen, maar dat zien we dan wel weer. Als ik maar op tijd in dat vliegtuig stap, komt alles goed. Met of zonder goedgevulde koffer, en gebruind of niet… 😉

Tot ziens in Nederland!

♥♥♥♥♥