Wat ik het mooiste vind aan de herfst zijn de kleuren. Warm rood, donkergeel, paars… ik houd ervan. Net als van de zware grondgeur die je het beste opsnuift als je door zo’n prachtig gekleurd herfstbos loopt. Wanneer er dan ook nog een stralend zonnetje aan de diepblauwe lucht staat, dan ben ik een genietend, gelukkig mensenkind.

Zo’n dag is het vandaag, de eerste november, hier in Pilion. Ik heb voor ik mij aan het bureau zette om deze column te schrijven, zeker een kwartier plat op mijn achterste op het paadje in de tuin gezeten om te genieten van wat de herfst met onze ongedwongen Griekse cottagetuin doet. En zittend op het koude beton voelde ik me ongelooflijk dankbaar dat ik zo gelukkig ben om juist dat te kunnen doen: genieten van de kleuren, de geuren, het weelderige groen en de weldadige nazomerrust in ons kleine dorp.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik heb zulke ‘bewust genieten-kwartiertjes’ tegenwoordig heel hard nodig om niet overspoeld te worden door alles wat er op dit moment in de rest van de wereld gebeurt. Hoe diep is de mensheid gezonken als machtswellustelingen als Netanyahu, Trump en Putin kunnen doen wat ze doen? Wat is er gebeurd met dat ‘gezonde verstand’ waardoor de mens zich zogenaamd zou onderscheiden van alle andere wezens op deze aarde? Waarom laten we toe dat steeds meer idioten dusdanig tekeer kunnen gaan dat angst, haat en dood een ‘normaal’ onderdeel van het dagelijks leven zijn geworden? Onbegrijpelijk, dat is het, en ik ben al lang geleden opgehouden om ook maar te probéren het te begrijpen.

Die machtsstrijd en het landje veroveren gaan namelijk onafgebroken door, ongeacht wat er zich verder nog afspeelt in de wereld, of het nu gaat om alles verwoestende orkanen of – zoals deze week – de ongekende regenval met de daaruit voortvloeiende catastrofale overstromingen in Zuid Spanje. Dat heeft volgens de deskundigen weer alles te maken met de veelbesproken klimaatverandering, het resultaat van decennia lange onverschilligheid voor de Enige Echte Machthebber op onze aarde: de natuur.

Dat Moeder Aarde de laatste tijd heel erg boos is op de mensheid vind ik niet zo vreemd. Ze heeft zich lang genoeg ingehouden, en meer dan voldoende waarschuwingen afgegeven. Geen wonder dat ze het zat is en besloten heeft dat wie niet luistert, dan maar moet voelen. En weet je, ik kan haar geen ongelijk geven, al vind ik het vreselijk dat het ook hier weer de onschuldigen zijn die er het slachtoffer van worden. Ik denk dan ook dat het met name daardoor komt dat ik me vanmorgen, gezeten op het betonnen tuinpad, zo uiterst dankbaar voelde voor alles wat diezelfde Moeder Aarde ondanks haar boosheid aan míjn kleine plekje in die grote boze wereld geschonken heeft…

Hoe fantastisch zou het zijn als ik de mensheid een kant-en-klare oplossing zou kunnen bieden voor wat er momenteel allemaal mis is met de wereld. Hoe geweldig zou het zijn om in het bezit te zijn van een toverstokje waarmee ik alleen maar hoefde te zwaaien om alle narigheid weg te vegen. Wat zou de wereld dan licht en vrolijk zijn! Maar helaas, dat toverstokje waar ik nu al jaren naar verlang is nog steeds niet bij mij gearriveerd, wat betekent dat ik ook nu weinig anders kan doen dan datgene accepteren waaraan ik niets kan veranderen.

En daarom zat ik dus vanmorgen dankbaar te wezen in mijn eigen herfstige Griekse cottagetuin, waaraan ik eigenlijk niets hóéf te veranderen omdat Moeder Aarde dat heel lief zelf al voor mij doet. Ieder seizoen opnieuw! Wat niet betekent dat ik blij ben met álles wat ze me geeft. Zo zag ik bijvoorbeeld heel goed dat ze mijn Hertshooi-plant heeft besprenkeld met wolluis, die ik op de een of andere manier weg moet zien te krijgen voordat ze de hele plant verzieken. En ik zag vanaf mijn plekje op het tuinpad ook dat mijn ‘ongedwongen cottagetuin’ nu wel een beetje héél erg ongedwongen wordt door het vele onkruid dat ik vanwege de hete zomer niet regelmatig heb verwijderd. Dus ja, ik heb me zeker voorgenomen daar binnenkort toch maar zelf verandering in te brengen.

Zo’n nieuw seizoen geeft me namelijk altijd een bult energie. De herfst is een prima tijd om jezelf voor te bereiden op lange, gezellige en comfortabele winteravonden binnenshuis, maar daar moet je natuurlijk zelf ook wat voor doen. Zoals je huis tochtvrij maken, een flinke houtvoorraad voor de kachel bestellen of je muren een andere kleur geven. Maar zeker ook zorgen dat je jezelf omringd weet door lieve, positieve en gezellige mensen, waarmee je die lange avonden kan doorbrengen. Niet voor niets luidt het spreekwoord ‘waar je mee omgaat, word je mee besmet’.

Ik mag me gelukkig prijzen dat ik heel veel lieve mensen in mijn omgeving heb, zowel dichtbij als virtueel. Menige ‘koffieklets’ (thee, tsipouro of water werken ook ) aan de keukentafel of aan beide kanten van het beeldscherm heeft mij weer doen lachen als ik me niet zo fijn voelde door wat dan ook. Dat is namelijk wat lieve, gezellige mensen doen: ze géven je energie! Niet-lieve, negatieve mensen zijn zuigers die zich beter gaan voelen door het opslurpen van jóúw positieve energie. Net zolang tot jij je leeg en ellendig voelt. Vervolgens gooien ze je aan de kant en gaan ze op zoek naar een volgend slachtoffer, want ze hebben bereikt wat ze willen: dat je je net zo leeg en ellendig gaat voelen als zij!

Ik weiger stelselmatig om voer voor zuigers zijn. Gelukkig ben ik nog steeds in het bezit van mijn gezonde verstand, en dat waarschuwt mij als er van die slurpers op mijn echte of digitale pad komen. Het vertelt me bijvoorbeeld dat ik met een grote boog om zo’n zuiger heen moet lopen, dat ik gewoon over kan schakelen naar een ander televisieprogramma zodat ik niet negatief beïnvloed word door idiote beweringen of dat het de hoogste tijd is om weer eens op mijn achterste op het tuinpad te gaan zitten. Al die dingen werken namelijk mee om mijn positieve energie te bewaren en me niet leeg en ellendig te voelen.

Ik ben ervan overtuigd dat als meer mensen naar hun gezonde verstand zouden luisteren de zuigers en negatievelingen heel snel uit ons wereldbeeld zullen verdwijnen. En het probleem van een boze Moeder Aarde is dan ook meteen opgelost, want lieve, positieve en gezellige mensen zijn nu eenmaal ook gewoon aardig. Voor zichzelf, voor anderen – en voor de natuur…

♥♥♥

Oktober was een woelig maandje. Hadden we in eerste instantie nog te maken met mooi weer, al snel werd duidelijk dat de herfst op komst was. Regen en storm teisterden ons mooie schiereiland en zorgden voor spannende momenten in de kustdorpjes. Ondergelopen straten, tuinen, huizen en op drift geraakte boten… een vertrouwd beeld in deze tijd. Een goede waterhuishouding staat bij de Grieken niet echt boven aan hun prioriteitenlijstje.

Gelukkig is het leed ook weer snel geleden. Dat er na regen zonneschijn komt, maken we hier letterlijk mee, soms meerdere keren per dag. En als de zon doorbreekt, dan is het ook meteen weer warm. Zo warm dat er zelfs nog gezwommen kan worden. Niet door mij, hoor. Ik ben niet zo’n waterliefhebber, en met de bronchitis nog steeds in de longen, was een zwempartij voor mij al helemaal geen optie. Gepicknickt heb ik wel! Halverwege de maand moest ik in het Health Centre in Argalasti een longtest ondergaan. Aangezien wij geen auto hebben, bood een goede vriendin van me aan om me te brengen en omdat het ernaar uitzag dat het mooi weer zou zijn, hadden we bedacht dat we na afloop van de test naar Platania zouden rijden om daar een mooie wandeling te maken. Brood en drinken mee, zodat we onderweg gezellig konden picknicken.

Die ochtend goot het van de regen, maar omdat ik inmiddels wel weet hoe plaatselijk het weer kan zijn, had ik de broodjes gewoon ingepakt. Een vooruitziende blik, want naarmate we het zuiden naderden, knapte het weer op. De test in het Health Centre duurde alleen veel langer dan ik gedacht had. Niet omdat het er zo druk was, maar omdat Dok en ik zoveel te bepraten hadden. Dok – dezelfde arts die me in Kala Nera had geholpen – bleek voor haar afstuderen een specialisatie te hebben gedaan in COPD (Chronische Obstructieve Longziekte) en was dus zeer geïnteresseerd in mijn hijgende longetjes. Na anderhalf uur kwam ik de spreekkamer pas weer uit. Als ik u dan ook nog vertel dat dit consult op een zondag plaatsvond, dan heeft de Griekse gezondheidszorg ondanks alle crisisellende toch ook nog wel positieve kanten.

Het was inmiddels te laat geworden om de hele wandeling te lopen. Die houden we nog tegoed voor over een halfjaar, als ik op herhaling moet voor de longtest. Deze keer hebben we hooguit drie kilometer gelopen voor we op een open plek zijn neergestreken om onze broodjes in het nazomerzonnetje op te peuzelen. Tegen de tijd dat we die ophadden, was het te laat om nog verder te gaan. We hebben de middag dan ook maar als vanouds afgesloten met een tsipourootje op het terras van taverna Trata in Platania voor we weer naar huis zijn gereden.

We hebben die middag geboft met het weer. De weken daarna heeft het regelmatig geregend, en ook al klaarde het in de loop van de dag soms wel weer op, het bleef wisselvallig. De grote vochtigheid maakte het al snel klam in huis, dus hebben we halverwege de maand voor het eerst de houtkachel weer aangestoken om die kilheid te verdrijven. Het heeft wel weer wat om het vuur te ontsteken na al die maanden van buitenleven – hoewel het bij mij altijd een poosje duurt voordat ik het fikkie stoken opnieuw onder de knie heb. Een paar dagen geleden was ik midden in de nacht klaarwakker en omdat ik door die bronchitistoestanden achterloop met mijn werkzaamheden, ben ik er maar opgestaan om een paar uur te werken. Het was een beetje killetjes, ook al gloeide het hout in de kachel nog steeds na. Gelukkig laaide het vuur al vlug weer op, maar helaas… het doofde ook net zo snel. Ik ben zeker een halfuur bezig geweest om het aan de praat te houden, en uiteindelijk heb ik het maar opgegeven, want anders kwam er van werken helemaal niets meer terecht. Een paar uur later echter werd manlief wakker, en natuurlijk informeerde hij verbaasd waarom ik de kachel niet aan had. Ik vertelde van mijn getob, waarop hij mij even hoofdschuddend aankeek, een handvol kleine takjes in de kachel wierp, hier en daar wat pookte – en vervolgens het vuur binnen een paar minuten aan het branden had. Tja, het zal wel een mannending zijn, dat vuurtje stoken.

Uit alle berichten begrijp ik dat het weer in Nederland uitzonderlijk warm is. Aangezien het al november is, kan dat niet zo heel erg lang meer duren, dus ook bij jullie zal binnenkort de kachel weer lekker snorren. Voor wie dan gezellig een paar uurtjes met een boek bij de open haard wil doorbrengen, heb ik nog een mooie herfstaanbieding: de e-bookuitgaves van VLINDERS OP DE VENSTERBANK en OPNIEUW VERBONDEN – respectievelijk deel 3 en 4 van de serie Onder de Griekse zon – kosten rechtstreeks bij mij besteld nu € 2,50 per stuk (ipv € 4,99). Stuur me een kort berichtje via het contactformulier of mijn facebookaccount als je een bestelling wilt plaatsen, en ik stuur je zo snel mogelijk de betaalgegevens door.

Fijne winter allemaal 😉

Tag archieven: herfst

Herfstgedachten

♥♥♥

Herfst

♥♥♥♥♥