Tag archieven: nieuwjaar
Alle kleine beetjes
Zo’n laatste column van het jaar is bij uitstek het moment waarop je als columnist graag nog even door wilt mijmeren over de gebeurtenissen van de twaalf achter ons liggende maanden. Er hoort ook zeker een snufje vooruitblikken naar het nieuwe jaar bij, net als het spuien van een aantal wijsheden waar de hele mensheid zijn voordeel mee kan doen. Mijn vingers hebben daar vandaag alleen niet zo’n zin in. Die gaan lekker hun eigen gang, en vertellen u liever over het winterzonnetje dat heerlijk schijnt, over zoonlief die midden in de nacht van eerste op tweede kerstdag bij ons in Pilion arriveerde, en over het niet helemaal volgens plan verlopende kerstmaal dat ik mijn echtgenoot op eerste kerstdag heb voorgezet. Huis-, tuin- en keukendingetjes, zal ik maar zeggen. Zoals u van mij gewend bent.
Tja, dat kerstmaal. Dat is toch ieder jaar wel een dingetje. Nog meer als je alleen met de feestdagen achter het fornuis staat, want ik heb vast weleens verteld dat manlief hier in huis de kok is. Niet alleen is hij daar erg goed in, het geeft mij ook de kans om voor u mooie en dikke boeken te schrijven. Soms zelfs twee per jaar, als ik heel erg mijn best doe. Dat kan alleen maar als je verder niet al te veel aan je hoofd hebt, en daarom laat ik de dagelijkse beslommeringen van ons huishouden met alle liefde aan manlief over. Als compensatie neem ik dan de feestmaaltijden voor mijn rekening, en dat is best een heel gepuzzel. Omdat ik niet elke dag in de keuken sta, mag het menu namelijk niet al te ingewikkeld zijn, want een geroutineerde keukenprinses ben ik natuurlijk niet. Bovendien doet manlief de inkopen, en ook daar wil het nog weleens misgaan. Zo heeft het tartaartje met gerookte zalm en rucola dat ik dit jaar als voorgerecht had bedacht, het niet gered. De gerookte zalm was uitverkocht, dus had manlief als vervanging een blikje zalmfilet met dille en mosterdsaus meegebracht. En de rucola was op de een of andere manier helemaal niet op het boodschappenlijstje terechtgekomen. Gelukkig kun je met zalm uit blik en zonder rucola ook wel iets doen, dus uiteindelijk werd het een simpele zalmcocktail in een glas in plaats van een mooi rond zalmtartaartje op een plat bord. Alleen niet op tweede kerstdag, zoals de planning was, maar op eerste kerstdag om een uur of acht ’s avonds. En dat kwam weer vanwege het kippenragoutpasteitje dat ik eind van de middag als hartig hapje had bedacht. Ook het pasteitje zag er iets anders uit dan de bedoeling was, want kant-en-klare pasteibakjes zijn hier niet te krijgen, volgens manlief. De zelfgemaakte ragout had ik dus maar in kleine stenen ragoutbakjes gedaan, met daaroverheen een velletje bladerdeeg gedrapeerd, waarna ik het geheel een kwartiertje in de oven heb gezet.
Nu was dit de eerste keer ooit dat ik met een rol vers bladerdeeg werkte, en om een luchtig, paddenstoelachtige dakje op die stenen ragoutbakjes te krijgen, heb je blijkbaar meer dan één velletje nodig, en moet je die velletjes ook van tevoren insmeren met olie. Helaas was mij dat even ontgaan in de hectiek van het koken en bakken. Bovendien lag de iets te veel gebonden kippenragout met het platte maar wel knapperige dakje dusdanig zwaar op de maag, dat we in gezamenlijk overleg besloten hebben om het hoofdgerecht van kip parmignana met witlof en camembert maar in zijn geheel achterwege te laten. In plaats daarvan namen we dus de eerdergenoemde zalmcocktail, waarna we meteen aan het toetje zijn begonnen. De ijskoude koffiesemifreddo met gekarameliseerde walnoten, witte en pure chocola was gelukkig perfect gelukt, al zeg ik het zelf. En zo hebben we eerste kerstdag al met al eigenlijk best lekker gegeten met zijn tweetjes, zonder al te veel opsmuk, gezellig op de bank voor de buis – tot diep in de nacht wachtend op zoonlief uit Nederland, die vanaf de luchthaven in Athene nog zo’n vier uur over donkere wegen naar Pilion moest rijden om bij ons te komen.
Het was een heerlijk weerzien in die donkere, koude winternacht. Je kind na lange tijd weer in je armen mogen sluiten, dat is het mooiste kerstcadeau dat je als moeder kunt krijgen. Kerstmis 2018 kan voor mij dus niet meer stuk, al heb ik het dan zonder gerookte zalm moeten doen. En ik weet nu al dat we dit jaar op zijn oer-Hollands gaan afsluiten met echte oliebollen, gebakken door zoonlief in onze Griekse keuken. Wat wil een mens in den vreemde nog meer? Nou, eigenlijk niet zoveel meer. Het enige wat ik nu nog wil, is een beetje vrede, een beetje liefde, en vooral dat er weer hoop is voor álle mensen. Dat moet toch haalbaar zijn als we er allemaal ons best voor doen? Want met al die kleine beetjes bij elkaar wordt 2019 ongetwijfeld een machtig mooi jaar voor iedereen, dat weet ik heel zeker… 😉
♥ Καλή Χρονιά! ♥
♥ GELUKKIG NIEUWJAAR ♥
♥♥♥
Op weg naar 2018
De laatste dagen van het oude jaar in het zonnetje doorbrengen – ik blijf het een cadeautje vinden. De gouden dagen van de nazomer zijn naadloos overgegaan in een zonnige winter, en al zullen we ongetwijfeld onze portie sneeuw nog krijgen in de komende maanden, deze heerlijke weken kunnen ze ons hier in Pilion niet meer afnemen. Voor het echte kerstgevoel is het wat minder, dat dan weer wel, maar daar kan ik absoluut niet mee zitten. We hebben in ons T-shirt gezellige glitterlampjes opgehangen aan de veranda, de slingers en prullaria uit de kerstkrat op hun vertrouwde plekjes gehangen of neergezet, de takken van de mini-kerstboom in vorm geduwd en dat was dat. Onze kerstdagen hebben we lekker rustig doorgebracht. Een wandelingetje met de hond, een simpel kerstmaal, wat toastjes met kaas bij de Sound of Music, mijn favoriete kerstfilm, en tweede kerstdag een etentje met een paar goede vrienden in de taverne op de berg. En dat alles dus overgoten door een heerlijk zonnetje, dat de temperatuur overdag toch al snel richting de twintig graden deed stijgen. Kortom, een prima aanloop naar het nieuwe jaar..
Echt missen doe ik niet veel uit mijn ‘oude’ leven, ook niet in deze nostalgische decembermaand. Maar, eerlijk is eerlijk, ik had toch wel even een piepklein beetje heimwee toen ik op Facebook mooie kerstfoto’s voorbij zag komen van de prachtig verlichte Vlaardingse haven, van de visbank (foto Cees Groen), de grote kerstboom op de markt. Ik had het Vlaardings kerstlied van Sandy Struijs best wel live willen horen, een glaasje glühwein willen drinken op de kerstmarkt, en me even willen warmen aan dat heerlijke Vlaaringse accent om me heen. Het was zo weer over, hoor, want ik zag ook de regendruppels vallen en voelde de koude windvlagen van de foto’s af waaien, wat in schril contrast stond met de twintig graden Celsius waarbij ik die foto’s bekeek. Dus heb ik het kerstlied gewoon meegebruld op mijn terrasje in het zonnetje, en in plaats van de glühwein een glaasje tsipouro genomen. Dat werkte ook uitstekend om in kerststemming te komen.
En nu is de kerst alweer voorbij. Vandaag is het oudejaarsdag. Wij bereiken het nieuwe jaar één uur eerder dan jullie vanwege het tijdsverschil, wat betekent dat we die magische grens van twaalf uur altijd twee keer vieren. Eerst op Griekse tijd, en dan op Nederlandse tijd. Het is een raar gevoel om al in 2018 te leven, terwijl onze zoon in Enschede zich nog in 2017 bevindt. Alsof je ineens in een tijdmachine bent gestapt en een uur later weer Back to the Future gaat. Maar waar we ons ook bevinden, het is en blijft overal een avond waarop we allemaal wel even terugkijken op de hoogte- en dieptepunten van het jaar dat achter ons ligt. Ikzelf ben altijd wel weer blij als dat nieuwe jaar is aangebroken en al die feestdagen voorbij zijn. Het gewone leven is vaak al ingewikkeld genoeg zonder al dat gegoochel met kerstlampjes en feestmaaltijden. Maar even stilstaan bij wat geweest is en wat zal komen… ach, het hoort erbij, en net als iedereen zal ik mij in die paar minuten voor middernacht even bezinnen op ‘mijn’ persoonlijke jaar. Om vervolgens met frisse moed aan dat onbeschreven blanco nieuwe jaar te beginnen.
Het jaar 2018… een jaar waarin we misschien eindelijk op weg kunnen gaan naar de wereldvrede waarnaar we al zoveel jaren verlangen – al denk ik niet dat wereldvrede hoge ogen gooit op het lijstje wensen van de grote mogendheden. Maar een mens mag dromen, toch? Van een wereld zonder wapens, zonder honger, zonder oorlogen, zonder geweld, zonder ellende. Wat zou dat heerlijk zijn. Een jaar ook waarin ik het persoonlijk heel fijn zou vinden als lange tenen weer een stukje korter zouden worden. Doe wat nuttigs of gezelligs in plaats van al dat oeverloze online beledigen van elkaar. We hebben toch wel iets beters te doen met onze tijd hier op aarde of ben ik de enige die het zo ziet? Een beetje vrede, een beetje liefde voor alle mensen. Zo’n grote wens is dat niet. Dat moeten we toch een keertje met zijn allen voor elkaar kunnen krijgen, en waarom niet in 2018? Verbeter de wereld, begin bij uzelf, dat heb ik altijd wel een mooie slogan gevonden. Weet u wat, ik doe mijn best hier in Griekenland, als u het nou daar in NL doet, dan hebben we samen toch al een mooi beginnetje gemaakt?
Oudejaarsavond… van oudsher een avond waarop je het gezellig maakt met elkaar. Een spelletje, een hapje, een drankje, oliebollen en de oudejaarsconference van Youp, ja, voor ons ook, dankzij het internet. Mocht die niet interessant zijn, dan schakelen wij gewoon over naar Stin Ygeia Mas, een veelzijdig Grieks muziekprogramma waarin bekende Griekse zangers en zangeressen in een informele sfeer live optreden voor hun collega’s. Er worden oude en nieuwe Griekse liederen gezongen waarvan iedereen de woorden meehumt of -zingt, afhankelijk van het lied met betraande ogen dan wel met een vertederde glimlach op het gezicht. Het hoeft ook niet per se zuiver te zijn, weten we inmiddels, als het maar gezongen wordt vanuit het hart met alle emotie die erbij hoort. Een heerlijk programma dat laat zien hoe je het met elkaar gezellig kunt hebben, zonder opsmuk, zonder dure rekwisieten, maar gewoon door samen muziek te maken en elkaars prestatie te respecteren.
Wij gaan het in ieder geval vanavond hier in ons Griekse huisje gezellig maken met elkaar en ik hoop dat oudejaarsavond voor u allen in het koude Nederland ook een leuke avond zal worden. Ik wens u vanuit het zonnige Pilion een heel mooi nieuw jaar toe, met een beetje vrede, een beetje liefde, als het even kan dat alles in goede gezondheid, en rijkelijk overgoten met een sausje van geluk. Geluk dat ieder mens hier op aarde verdient, want wie je ook bent, waar je ook woont, welke kleur huid je hebt of wat je gelooft: zonder een beetje geluk vaart niemand wel 😉
Gelukkig Nieuwjaar oftewel Kalí Xroniá vanuit Kato Gatzea!
♥♥♥
Welkom in 2017!
Zo, en nu is het afgelopen met al dat gemijmer en gemummel over 2016. We gaan op volle kracht het nieuwe jaar in met de wens dat het u en ons maar heel veel mooie momenten mag brengen! Vandaag doe ik het rustig aan, ik heb de afgelopen weken zoveel blogjes geschreven dat ik het nu kort houd. Ik hoop dat u ook het komende jaar zult genieten van mijn schrijfsels en belevenissen. Het is heel inspirerend om te weten – de websitestatistieken vertellen mij van uw bezoekjes – dat u mij zo op de voet volgt!
Heel hartelijk bedankt, lieve lezers! En… laten we er met zijn allen maar gewoon een super mooi nieuw jaar van maken! 😉
♥♥♥
Vrede op aarde
De feestdagenmarathon is bijna ten einde. Over een paar daagjes bereiken we de eerste maandag in het nieuwe jaar, de dag waarop de meesten van ons enigszins beduusd het gewone leven weer zullen oppakken. Nou ja, gewoon… zo gewoon is dat leven natuurlijk nooit. Net als je denkt dat je alles een beetje op de rit hebt, gebeurt er wel weer iets waardoor alles zomaar ineens op zijn kop staat. Rollercoasters, noem ik dat. Achtbanen van het leven zijn het, waarin je weinig anders kunt doen dan hopen dat je onderweg niet uit het wagentje geslingerd wordt en aan het einde van de rit zonder al te veel kleerscheuren opgelopen te hebben weer uit kunt stappen.
Niet alleen ons eigen leven kent rollercoasters, de wereld zelf weet er ook wel raad mee. In 2015 hebben we er helaas heel wat voorbij zien komen. En het einde van die wereldritten is nog lang niet in zicht. Ook in 2016 zal onze aarde regelmatig flink opgeschud worden, zowel letterlijk als figuurlijk, daarvoor hoef je echt geen helderziende te zijn. Het ‘Vrede op aarde’ waarover we tijdens de kerst zo prachtig kunnen zingen met zijn allen, blijkt toch telkens opnieuw ver buiten het bereik van de mensheid te liggen…
Nu ben ik persoonlijk altijd al een groot fan geweest van ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’. Want hoe kun je ooit vrede op aarde bereiken als er geen vrede is in jezelf, geen vrede in je eigen gezin, binnen je eigen familie, in je eigen straat, je eigen wijk? Hoe kun je dan in hemelsnaam verwachten dat hele vólkeren in vrede met elkaar samenleven? En ja, ik weet best dat in vrede leven moeilijk is, want geen enkel mens is perfect. We hebben allemaal wel eens een minder goede bui, er zijn genoeg dagen waarop we minder verdraagzaam zijn dan anders, we hebben ook allemaal onze eigen (on)hebbelijkheden, en er is altijd wel iets te vinden om over te ruziën.
Maar… vrede heeft natuurlijk niet echt te maken met ‘nooit meer ruzie’. Vrede gaat over respect en verdraagzaamheid, en vooral over liefde. Drie knoppen waarop ieder mens kan drukken om alle rollercoasters, ver weg én dichtbij, af te remmen en zelfs te laten stoppen. Zo simpel is het gewoon, en hoe meer mensen dat beseffen, des te mooier onze wereld zal worden. Want we hébben echt een mooie wereld, met prachtige, unieke mensen; een wereld met een schitterende natuur waarin je ongelooflijk interessante dieren, groot en klein, kunt tegenkomen. En als je omhoog kijkt, naar de blauwe hemel, naar de sterren, de zon en de maan, dan zie je zomaar het schitterende oneindige universum waar wij een piepklein onderdeeltje van zijn. Wie wil zoiets moois nou kapotmaken?
Daarom is respect, verdraagzaamheid en liefde wat ik u in giga grote hoeveelheden toewens voor 2016. Om die ellendige rollercoasters voor eens en voor altijd te stoppen en er echt een gelukkig gloednieuw jaar van te maken… voor iedereen, waar ook ter wereld!
Vanuit ons vredige Griekse huisje in Kato Gatzea wens ik u een welgemeend KALI XRONIA!