Tag archieven: nieuwjaar

Het mooiste geschenk

Geplaatst op door — 5 reacties ↓

Hij is er! Op 28 december om 10.01 uur Nederlandse tijd werden wij de trotse grootouders van Kai Frederik Hollander, een prachtig manneke van bijna acht pond en tweeënvijftig centimeter lang. Gezond en wel op de wereld gekomen, met alles erop en eraan. Ook de mama heeft de bevalling goed doorstaan, geholpen door de kersverse papa die volgens haar ‘een topper’ is.

Het waren spannende uren, hier in ons Griekse huisje, wachtend op nieuws, maar wat zijn we blij met de huidige communicatiemiddelen! Dankzij het beeldbellen konden wij een paar uur na de geboorte al als gezin samen genieten van het kleine wondertje, dat rustig bij zijn stralende mama lag te slapen, met een verliefde papa, een yiayia in tranen en een trotse pappous als toeschouwers. Een heel bijzonder moment, en dat ‘gewoon’ op de bank in Kato Gatzea.

Drie dagen verder zijn we alweer, en Kai en zijn ouders doen het fantastisch. Ze zijn inmiddels weer thuis, waar naar oud Twents gebruik een ‘kreantenwegge stoete’ – traditioneel Twents krentenbrood – van ruim een meter lang is afgeleverd zodat het ‘kroamschudd’n’ kan beginnen. En wie niet weet wat dat is, moet maar eens googelen op Herman Finkers, die heeft dat in zijn beroemde kerstverhaal perfect uitgelegd. Wij moeten nog even geduld hebben voor we bij onze kleinzoon op kraambezoek kunnen. De vlucht naar Nederland staat geboekt voor 16 januari, maar dankzij het beeldbellen kunnen we nu al iedere dag meegenieten van Kai’s eerste levensdagen, een ongelooflijk mooie afsluiting van het voor ons niet zo voorspoedig verlopen 2023.

We kijken dan ook uit naar het nieuwe jaar, dat ons dus in ieder geval een nieuwe fase in ons leven gaat brengen, die van het grootouderschap. Wat het verder zal brengen, is koffiedik kijken, maar ik hoop toch wel dat het iets minder rampspoed zal zijn dan in het afgelopen jaar. Gelukkig waren er ondanks de drama’s van hitte, vuur en water ook veel positieve momenten en belevenissen en daar denk ik op deze oudejaarsdag liever aan terug dan aan alle narigheid.

Op dat positieve terugkijklijstje staat met stip bovenaan de warmte, steun en hulp die we kregen van onze vrienden en schoonzus tijdens die afschuwelijke septembermaand. Zij sleepten ons er mentaal en fysiek doorheen met hun aanwezigheid, daadwerkelijk of digitaal, en dat is iets wat mij van alles wat er gebeurde het langst zal bijblijven. Een positieve terugkijkherinnering is ook het moment waarop ik de zee overwon, staande op mijn gloednieuwe SUP-board. Ik ben namelijk sowieso niet sportief aangelegd, en een waterrat ben ik al helemaal niet. Bovendien heb ik in de afgelopen jaren heel wat afgetobd met botten en spieren die niet meer wilden doen wat ik van hen verwachtte. Het vergt doorzettingsvermogen om daar niet aan toe te geven, maar de nieuwe grenzen op te blijven zoeken van wat je nog wel kunt. En als het dan lukt, al is het maar voor vijf seconden, dan is dat een moment om trots op jezelf te mogen zijn.

Ik heb nog meer van die mooie herinneringen, maar dan wordt deze column wel erg lang. Wat ik ermee wil aantonen is dat positieve jaarmomenten weinig of niets te maken hebben met materiële zaken, maar alles met het erbij behorende gevoel. Dat is wat je je herinnert aan het eind van het jaar. Of je er blij of verdrietig van werd. En hoe langer ik terugkijk, hoe meer blije momenten ik me herinner: het weerzien met zoon en schoondochter, de wandeling met onze Twentse vrienden, het vakantieweekje met mijn jeugdvriendin… allemaal herinneringen die een lach op mijn gezicht toveren.

Morgen begint het nieuwe jaar. Wat het gaat brengen weet niemand, al hopen we ongetwijfeld allemaal op een beter jaar in een betere wereld. Dat laatste moet kunnen, het helpt al als we wat liever voor elkaar zijn en alles wat leeft met respect behandelen. Want als er iets is wat de geboorte van een nieuw mensenkind teweegbrengt, dan is het wel verwondering over het grote wonder dat leven heet. Wees er zuinig op!

Mijn wens voor u is ook dit jaar weer simpel: wie u ook bent, waar u ook in gelooft, welke huidskleur u ook hebt, ik wens u allen HOOP, LICHT en VREDE toe. Maar bovenal wens ik u LIEFDE. Héél véél liefde, want één ding weet ik zeker: zonder dat kunnen hoop, licht en vrede niet bestaan… ♥

Vanuit Kato Gatzea wens ik u een gezellige jaarwisseling en een heel gelukkig nieuwjaar!

Καλή Χρονία!

♥♥♥

Alle kleine beetjes

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

Zo’n laatste column van het jaar is bij uitstek het moment waarop je als columnist graag nog even door wilt mijmeren over de gebeurtenissen van de twaalf achter ons liggende maanden. Er hoort ook zeker een snufje vooruitblikken naar het nieuwe jaar bij, net als het spuien van een aantal wijsheden waar de hele mensheid zijn voordeel mee kan doen. Mijn vingers hebben daar vandaag alleen niet zo’n zin in. Die gaan lekker hun eigen gang, en vertellen u liever over het winterzonnetje dat heerlijk schijnt, over zoonlief die midden in de nacht van eerste op tweede kerstdag bij ons in Pilion arriveerde, en over het niet helemaal volgens plan verlopende kerstmaal dat ik mijn echtgenoot op eerste kerstdag heb voorgezet. Huis-, tuin- en keukendingetjes, zal ik maar zeggen. Zoals u van mij gewend bent.

Tja, dat kerstmaal. Dat is toch ieder jaar wel een dingetje. Nog meer als je alleen met de feestdagen achter het fornuis staat, want ik heb vast weleens verteld dat manlief hier in huis de kok is. Niet alleen is hij daar erg goed in, het geeft mij ook de kans om voor u mooie en dikke boeken te schrijven. Soms zelfs twee per jaar, als ik heel erg mijn best doe. Dat kan alleen maar als je verder niet al te veel aan je hoofd hebt, en daarom laat ik de dagelijkse beslommeringen van ons huishouden met alle liefde aan manlief over. Als compensatie neem ik dan de feestmaaltijden voor mijn rekening, en dat is best een heel gepuzzel. Omdat ik niet elke dag in de keuken sta, mag het menu namelijk niet al te ingewikkeld zijn, want een geroutineerde keukenprinses ben ik natuurlijk niet. Bovendien doet manlief de inkopen, en ook daar wil het nog weleens misgaan. Zo heeft het tartaartje met gerookte zalm en rucola dat ik dit jaar als voorgerecht had bedacht, het niet gered. De gerookte zalm was uitverkocht, dus had manlief als vervanging een blikje zalmfilet met dille en mosterdsaus meegebracht. En de rucola was op de een of andere manier helemaal niet op het boodschappenlijstje terechtgekomen. Gelukkig kun je met zalm uit blik en zonder rucola ook wel iets doen, dus uiteindelijk werd het een simpele zalmcocktail in een glas in plaats van een mooi rond zalmtartaartje op een plat bord. Alleen niet op tweede kerstdag, zoals de planning was, maar op eerste kerstdag om een uur of acht ’s avonds. En dat kwam weer vanwege het kippenragoutpasteitje dat ik eind van de middag als hartig hapje had bedacht. Ook het pasteitje zag er iets anders uit dan de bedoeling was, want kant-en-klare pasteibakjes zijn hier niet te krijgen, volgens manlief. De zelfgemaakte ragout had ik dus maar in kleine stenen ragoutbakjes gedaan, met daaroverheen een velletje bladerdeeg gedrapeerd, waarna ik het geheel een kwartiertje in de oven heb gezet.

Nu was dit de eerste keer ooit dat ik met een rol vers bladerdeeg werkte, en om een luchtig, paddenstoelachtige dakje op die stenen ragoutbakjes te krijgen, heb je blijkbaar meer dan één velletje nodig, en moet je die velletjes ook van tevoren insmeren met olie. Helaas was mij dat even ontgaan in de hectiek van het koken en bakken. Bovendien lag de iets te veel gebonden kippenragout met het platte maar wel knapperige dakje dusdanig zwaar op de maag, dat we in gezamenlijk overleg besloten hebben om het hoofdgerecht van kip parmignana met witlof en camembert maar in zijn geheel achterwege te laten. In plaats daarvan namen we dus de eerdergenoemde zalmcocktail, waarna we meteen aan het toetje zijn begonnen. De ijskoude koffiesemifreddo met gekarameliseerde walnoten, witte en pure chocola was gelukkig perfect gelukt, al zeg ik het zelf. En zo hebben we eerste kerstdag al met al eigenlijk best lekker gegeten met zijn tweetjes, zonder al te veel opsmuk, gezellig op de bank voor de buis – tot diep in de nacht wachtend op zoonlief uit Nederland, die vanaf de luchthaven in Athene nog zo’n vier uur over donkere wegen naar Pilion moest rijden om bij ons te komen.

Het was een heerlijk weerzien in die donkere, koude winternacht. Je kind na lange tijd weer in je armen mogen sluiten, dat is het mooiste kerstcadeau dat je als moeder kunt krijgen. Kerstmis 2018 kan voor mij dus niet meer stuk, al heb ik het dan zonder gerookte zalm moeten doen. En ik weet nu al dat we dit jaar op zijn oer-Hollands gaan afsluiten met echte oliebollen, gebakken door zoonlief in onze Griekse keuken. Wat wil een mens in den vreemde nog meer? Nou, eigenlijk niet zoveel meer. Het enige wat ik nu nog wil, is een beetje vrede, een beetje liefde, en vooral dat er weer hoop is voor álle mensen. Dat moet toch haalbaar zijn als we er allemaal ons best voor doen? Want met al die kleine beetjes bij elkaar wordt 2019 ongetwijfeld een machtig mooi jaar voor iedereen, dat weet ik heel zeker… 😉

♥ Καλή Χρονιά! ♥
♥ GELUKKIG NIEUWJAAR ♥

♥♥♥

Op weg naar 2018

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

De laatste dagen van het oude jaar in het zonnetje doorbrengen – ik blijf het een cadeautje vinden. De gouden dagen van de nazomer zijn naadloos overgegaan in een zonnige winter, en al zullen we ongetwijfeld onze portie sneeuw nog krijgen in de komende maanden, deze heerlijke weken kunnen ze ons hier in Pilion niet meer afnemen. Voor het echte kerstgevoel is het wat minder, dat dan weer wel, maar daar kan ik absoluut niet mee zitten. We hebben in ons T-shirt gezellige glitterlampjes opgehangen aan de veranda, de slingers en prullaria uit de kerstkrat op hun vertrouwde plekjes gehangen of neergezet, de takken van de mini-kerstboom in vorm geduwd en dat was dat. Onze kerstdagen hebben we lekker rustig doorgebracht. Een wandelingetje met de hond, een simpel kerstmaal, wat toastjes met kaas bij de Sound of Music, mijn favoriete kerstfilm, en tweede kerstdag een etentje met een paar goede vrienden in de taverne op de berg. En dat alles dus overgoten door een heerlijk zonnetje, dat de temperatuur overdag toch al snel richting de twintig graden deed stijgen. Kortom, een prima aanloop naar het nieuwe jaar..

Echt missen doe ik niet veel uit mijn ‘oude’ leven, ook niet in deze nostalgische decembermaand. Maar, eerlijk is eerlijk, ik had toch wel even een piepklein beetje heimwee toen ik op Facebook mooie kerstfoto’s voorbij zag komen van de prachtig verlichte Vlaardingse haven, van de visbank (foto Cees Groen), de grote kerstboom op de markt. Ik had het Vlaardings kerstlied van Sandy Struijs best wel live willen horen, een glaasje glühwein willen drinken op de kerstmarkt, en me even willen warmen aan dat heerlijke Vlaaringse accent om me heen. Het was zo weer over, hoor, want ik zag ook de regendruppels vallen en voelde de koude windvlagen van de foto’s af waaien, wat in schril contrast stond met de twintig graden Celsius waarbij ik die foto’s bekeek. Dus heb ik het kerstlied gewoon meegebruld op mijn terrasje in het zonnetje, en in plaats van de glühwein een glaasje tsipouro genomen. Dat werkte ook uitstekend om in kerststemming te komen.

En nu is de kerst alweer voorbij. Vandaag is het oudejaarsdag. Wij bereiken het nieuwe jaar één uur eerder dan jullie vanwege het tijdsverschil, wat betekent dat we die magische grens van twaalf uur altijd twee keer vieren. Eerst op Griekse tijd, en dan op Nederlandse tijd. Het is een raar gevoel om al in 2018 te leven, terwijl onze zoon in Enschede zich nog in 2017 bevindt. Alsof je ineens in een tijdmachine bent gestapt en een uur later weer Back to the Future gaat. Maar waar we ons ook bevinden, het is en blijft overal een avond waarop we allemaal wel even terugkijken op de hoogte- en dieptepunten van het jaar dat achter ons ligt. Ikzelf ben altijd wel weer blij als dat nieuwe jaar is aangebroken en al die feestdagen voorbij zijn. Het gewone leven is vaak al ingewikkeld genoeg zonder al dat gegoochel met kerstlampjes en feestmaaltijden. Maar even stilstaan bij wat geweest is en wat zal komen… ach, het hoort erbij, en net als iedereen zal ik mij in die paar minuten voor middernacht even bezinnen op ‘mijn’ persoonlijke jaar. Om vervolgens met frisse moed aan dat onbeschreven blanco nieuwe jaar te beginnen.

Het jaar 2018… een jaar waarin we misschien eindelijk op weg kunnen gaan naar de wereldvrede waarnaar we al zoveel jaren verlangen – al denk ik niet dat wereldvrede hoge ogen gooit op het lijstje wensen van de grote mogendheden. Maar een mens mag dromen, toch? Van een wereld zonder wapens, zonder honger, zonder oorlogen, zonder geweld, zonder ellende. Wat zou dat heerlijk zijn. Een jaar ook waarin ik het persoonlijk heel fijn zou vinden als lange tenen weer een stukje korter zouden worden. Doe wat nuttigs of gezelligs in plaats van al dat oeverloze online beledigen van elkaar. We hebben toch wel iets beters te doen met onze tijd hier op aarde of ben ik de enige die het zo ziet? Een beetje vrede, een beetje liefde voor alle mensen. Zo’n grote wens is dat niet. Dat moeten we toch een keertje met zijn allen voor elkaar kunnen krijgen, en waarom niet in 2018? Verbeter de wereld, begin bij uzelf, dat heb ik altijd wel een mooie slogan gevonden. Weet u wat, ik doe mijn best hier in Griekenland, als u het nou daar in NL doet, dan hebben we samen toch al een mooi beginnetje gemaakt?

Oudejaarsavond… van oudsher een avond waarop je het gezellig maakt met elkaar. Een spelletje, een hapje, een drankje, oliebollen en de oudejaarsconference van Youp, ja, voor ons ook, dankzij het internet. Mocht die niet interessant zijn, dan schakelen wij gewoon over naar Stin Ygeia Mas, een veelzijdig Grieks muziekprogramma waarin bekende Griekse zangers en zangeressen in een informele sfeer live optreden voor hun collega’s. Er worden oude en nieuwe Griekse liederen gezongen waarvan iedereen de woorden meehumt of -zingt, afhankelijk van het lied met betraande ogen dan wel met een vertederde glimlach op het gezicht. Het hoeft ook niet per se zuiver te zijn, weten we inmiddels, als het maar gezongen wordt vanuit het hart met alle emotie die erbij hoort. Een heerlijk programma dat laat zien hoe je het met elkaar gezellig kunt hebben, zonder opsmuk, zonder dure rekwisieten, maar gewoon door samen muziek te maken en elkaars prestatie te respecteren.

Wij gaan het in ieder geval vanavond hier in ons Griekse huisje gezellig maken met elkaar en ik hoop dat oudejaarsavond voor u allen in het koude Nederland ook een leuke avond zal worden. Ik wens u vanuit het zonnige Pilion een heel mooi nieuw jaar toe, met een beetje vrede, een beetje liefde, als het even kan dat alles in goede gezondheid, en rijkelijk overgoten met een sausje van geluk. Geluk dat ieder mens hier op aarde verdient, want wie je ook bent, waar je ook woont, welke kleur huid je hebt of wat je gelooft: zonder een beetje geluk vaart niemand wel 😉


Gelukkig Nieuwjaar oftewel Kalí Xroniá vanuit Kato Gatzea!

♥♥♥

Welkom in 2017!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Zo, en nu is het afgelopen met al dat gemijmer en gemummel over 2016. We gaan op volle kracht het nieuwe jaar in met de wens dat het u en ons maar heel veel mooie momenten mag brengen! Vandaag doe ik het rustig aan, ik heb de afgelopen weken zoveel blogjes geschreven dat ik het nu kort houd. Ik hoop dat u ook het komende jaar zult genieten van mijn schrijfsels en belevenissen. Het is heel inspirerend om te weten – de websitestatistieken vertellen mij van uw bezoekjes –  dat u mij zo op de voet volgt!

Heel hartelijk bedankt, lieve lezers! En… laten we er met zijn allen maar gewoon een super mooi nieuw jaar van maken! 😉

♥♥♥