Kom van die bank af!

De Griekse vakantieperiode is grotendeels voorbij, wat betekent dat het gewone leven weer op gang komt. Een mooie gelegenheid om de kajak maar weer eens tevoorschijn te halen, vonden manlief en ik afgelopen zondag. De ergste vakantiedrukte is voorbij, waardoor er voor ons wat meer ‘ruimte’ komt om leuke dingen te doen. Begrijp me goed, ik vind het heel begrijpelijk dat mensen het heerlijk vinden om hier hun vakantie door te brengen. We hebben strand, zee, mooie natuur, leuke bergdorpjes en lekker eten. Een perfecte vakantiebestemming dus, vooral als je houdt van tropische temperaturen. Maar ja, wij zijn hier niet op vakantie, we wonen hier, en dat is toch net even anders.

Gelukkig is het jaarlijkse ‘vakantieleed’ bijna geleden, dus vandaar onze kajak-trip. Nu moet u zich daarbij niet al te veel voorstellen, hoor. Het is meer een ‘hoe zachtkens glijdt ons bootje over de Pagasitische Golf’ en dan ook nog eens binnen een radius van hooguit vier kilometer vanaf Kato Gatzea. Sinds de aanschaf twee jaar terug zijn we er wel heel wat handiger op geworden wat betreft het klaarmaken en in het water gooien van ons oranje gevaar. Naar buiten rijden, waterdichte container vastbinden, stoeltjes inhaken, kajak achter de brommer hangen… we draaien ons hand er niet meer voor om. Binnen het kwartier staan we tegenwoordig al ‘vaarwaardig’ aan het strand, en dat allemaal zonder noemenswaardig gekissebis! We leren het nog wel, manlief en ik.

Het was alweer een paar maandjes geleden dat we actief waren geweest, dus we besloten het niet al te heftig te maken. Het haventje tussen Kala Nera en ons eigen dorpje was ver genoeg, en leuk om eens een keer vanaf het water te bekijken in plaats vanaf het vaste land. Er lagen heel wat boten die we al peddelend bekeken hebben alvorens we de havenmond weer uit peddelden, en dat allemaal zonder in aanvaring te komen met de twee vissersboten die ondertussen de haven binnen tuften. Ik zei het al, we leren het echt! Het strand van camping Sikia ligt bij het haventje om de hoek, en dat is een prima stek om een welverdiende frappé te drinken. We moesten wel even om een paar rotsen en een zich daarop bevindende visser – inclusief vislijn –  heen manoeuvreren, maar ook dat leverde geen enkel probleem op. Al snel gleden we tussen de zwemmende en zonnende badgasten zo het Sikia-strand op. Kajak even omkieperen, zwemvesten uit en hup, aan de koffie. Een kind kan de was doen!

Dat de vakantie voorbij is, konden we goed merken. Het was heerlijk rustig op het terras, al staat het campingterrein zelf nog aardig vol met campers en caravans. Of misschien kwam die rust ook wel vanwege het feit dat halfelf nog redelijk vroeg is voor strandgangers. Tegen de tijd dat we onze koffie op hadden, begon het in ieder geval al wel weer wat drukker te worden. Dit keer moesten we behalve de zwemmers ook een aantal ‘suppers’ ontwijken. Dat is hier echt een rage aan het worden. Lijkt mij trouwens ook best leuk, zo’n board om al peddelend op te staan. Het heeft wel iets weg van surfen, en dat heb ik in het verleden ook een paar keer gedaan. Op zich ging dat best goed. Ik heb er namelijk een vreselijke hekel aan om met een plons kopje-onder te gaan, dus in no-time had ik dat blijven staan op zo’n ding onder de knie. Wegvaren ging ook prima, alleen het terugkomen was wel een dingetje. Ik weet nog goed dat ik aan de overkant van het meer het riet in werd geblazen, waardoor ik na heel veel pogingen om eruit te komen geen andere mogelijkheid had dan met de surfplank onder mijn arm lopend langs de oever van de plas terug te keren. Maar ja, zo’n surfplank bestuur je met een zeil en bij zo’n supboard heb je een peddel, dus misschien dat terugkomen dan niet zo lastig is.

Voorlopig echter hou ik het toch nog maar even bij de kajak, want zo soepel als vroeger zit mijn lijf allang niet meer in elkaar. Daar werd ik weer eens flink aan herinnerd toen ik de volgende ochtend uit bed stapte. Rug, schouders, nek… alles deed pijn! Tja, dat komt er dus van als je vanwege de veel te hete zomer gedwongen wordt om niet veel meer te doen dan bankhangen. ‘Rust roest!’ riep ik altijd tegen m’n oudere line dance-cursisten. ‘Je moet in beweging blijven. Stilstaan is achteruit gaan!’ Wekenlang bankhangen dus ook, dat kan ik u na deze hete zomer uit eigen ervaring vertellen. Gelukkig is het einde van het hangen in zicht. De 35+ temperatuur doet nog steeds haar best, maar gaat het in het september ongetwijfeld verliezen van de in aantocht zijnde herfst. Een klein beetje jammer is dat wel, want we hebben net vandaag onze nieuwe bank gekregen. Eentje die perfect is om lekker op te bankhangen en drie weken geleden al geleverd had moeten zijn volgens de verwachte afleverdatum op mijn bestelbevestiging. Maar ja, this is Greece, man! En iedereen in Greece weet toch dat in augustus alles stil ligt?

En ja, dat weet ik wel, maar ik snap nog steeds niet waarom je dan bij een geplaatste order niet meteen de juiste afleverdatum kan vermelden. Zo’n bedrijfsvakantie van het transportbedrijf is echt al wel van tevoren bekend. Kleine moeite om zoiets in de computer aan te passen, toch? Het zal wel een on-Griekse gedachte zijn, en in dat opzicht is manlief beslist meer Grieks dan ik. Die riep meteen al: ‘Tien dagen levertijd? Vergeet het maar, dat wordt niet wat in augustus. Reken maar op begin september!’ Hij heeft gelijk gekregen, ik geef het ruiterlijk toe. Maar ach, het belangrijkste is dat de bank is gearriveerd, hoewel hij op het moment dat ik dit schrijf nog op een pallet voor het tuinhek op de straat staat. Verder dan dat ging de afleverservice niet.

Nu moeten we straks dus alleen nog even puzzelen hoe we het gevaarte via de tuin het huis in krijgen. Maar ach, als we samen net zo goed puzzelen als kajakken komt dat vast wel goed… 😉

♥♥♥♥♥

 

Weer thuis!

Jawel, na ruim drie weken in het buitenland doorgebracht te hebben, ben ik gelukkig gezond en wel weer terug in ons Griekse huisje, met een flinke dosis hernieuwde energie en heel veel mooie herinneringen! De eerste week was puur vakantie, op de mij zo geliefde Britse Kanaaleilanden Guernsey, Herm en Sark, waar vriendin en ik heel wat wandelkilometertjes hebben gemaakt. Daarop volgde een week die voornamelijk in het teken stond van mijn schrijfwerk, met niet alleen een zeer gezellige Pareia-avond in de Vlaardingse bibliotheek, maar ook nog eens twee uitvoerige interviews: eentje voor het AD en eentje voor een radioprogramma dat zeer binnenkort wordt uitgezonden. Superleuk om te doen, en heerlijk om te ervaren dat mijn boeken zo gewaardeerd worden.

Dat ik geen twintig meer ben, begon ik tegen die tijd echter wel te merken, en daarom was het maar goed dat ik in die derde week lekker bij kon komen bij zoonlief en schoondochter in het prachtige Twente. Genoten heb ik van de wandelingen over het mooie Landgoed Twickel, van de gezellige Country Fair op kasteel Warmelo, van het slenteren door het slaperige stadje Delden en het ‘terug in de tijd’-bezoek aan museumboerderij Wendezoele. De rust van het platteland was voor mij het perfecte antidotum voor de hectiek van het ‘gewone’ leven, want geloof me… na drie jaar niet buiten mijn schiereiland te zijn geweest, voelde ik me tijdens deze reis regelmatig een echte ‘alien’!

Wat me van alle nieuwe ervaringen het meest is bijgebleven, was mijn bezoek aan een grote supermarkt in Vlaardingen. Behalve het feit dat het Nederlandse supermarktassortiment zoveel keuzes biedt dat je er duizelig van wordt, is het afrekenen van je boodschappen ook niet meer zo simpel als vroeger. Hier in Pilion zijn we al helemaal blij dat we bij de meeste winkels tegenwoordig eindelijk contactloos kunnen betalen, ook al verloopt dat lang niet altijd probleemloos. Dingen als een zelfscan-kassa zijn voor Pilion dan ook zeker nog een brug te ver, maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik dat natuurlijk wel uitproberen als ik daartoe de kans krijg. Dus stortte ik me met mijn boodschapjes opgewekt in het zelfscan-avontuur. Ik dacht in eerste instantie dat ik de zelfscanner moest gebruiken die op het rek naast het grote scherm hing, maar dat hoefde niet. Die schijn je al aan het begin van je winkeltocht in gebruik te moeten nemen en dan bij die kassa achter te laten. Mijn boodschapjes moesten gewoon een voor een voor het scherm gehouden worden met de barcode naar voren.

Een kind kan de was doen! Er rolde na mijn contactloos betalen zowaar een kassabon uit en helemaal trots op mezelf begaf ik me naar de uitgang… om tot de ontdekking te komen dat die geblokkeerd werd door van die automatische draaihekjes. Daar stond ik dan met mijn boodschapjes en mijn goeie gedrag, want blijkbaar had je daar ook weer een of andere scan-kaart voor nodig. Gelukkig waren er nog meer zelfscannende medemensen en na een korte observatie begreep ik dat het ‘Sesam-Open-U’ in dit geval werkte als je er je kassabon voorhield – die uiteraard ergens verfrommeld onder in mijn tas zat. Maar… na enig gladstrijken lukte het me dan toch om de supermarkt te verlaten. Ik was zo in de ban van al dat contactloos gedoe, dat ik bij terugkeer in de hotellobby automatisch mijn kamersleutelkaart voor het liftconsole hield. Verkeerde manoeuvre. De lift werkte namelijk nog gewoon ouderwets met een simpele druk op de knop. Hoewel… zo verkeerd was het achteraf gezien ook weer niet, want de lift in mijn hotel in Düsseldorf kwam dus wel degelijk alleen in beweging als je er je kamersleutelkaart voorhield. Je moet het allemaal maar weten!

Afijn, al met al is het me toch aardig gelukt om mezelf staande te houden in het zo snel veranderende Nederland. Zo heb ik in het Openbaar Vervoer met mijn bij de automaat zelf opgewaardeerde OV-chipkaart altijd netjes in- en uitgecheckt, heb ik via de op mijn telefoon gedownloade Staxi-app meermaals een keurig op tijd arriverende taxi besteld en wist ik in restaurants uit de voor ‘aliens’ haast onbegrijpelijk geworden menukaart-taal toch meestal de juiste gerechten te kiezen. Overweldigend en vermoeiend, dat was het allemaal wel. Het contrast met ons gezapige leventje in Pilion is groot, misschien wel te groot. Want ook al kan ik soms best flink mopperen op dat altijd haperende, vaak zo moeizaam verlopende ‘Griekse systeem’, na deze drie weken buitenlandervaringen ben ik toch eigenlijk wel heel blij dat ik niet meer dagelijks in een ‘gestroomlijnde’ wereld vertoef.

Ik heb me voorgenomen om zeer binnenkort een YouTube-video te maken, een korte beeldimpressie van alles wat ik op reis heb gezien en gedaan. De link daarvan kunt u tzt. uiteraard terugvinden op mijn website of op mijn Facebook-pagina. Net als de link naar het interview voor het nieuwe radioprogramma van Omroep Vlaardingen over boeken en schrijvers dat zeer binnenkort uitgezonden zal worden. Ik ben heel benieuwd hoe dat is geworden, want ik heb werkelijk geen idee meer wat ik daarin allemaal heb verteld en gezegd. Hopelijk heeft de programmamaakster de ergste bloopers eruitgehaald. Hoewel… vaak zijn dat natuurlijk wel de leukste momenten in zo’n interview.

Hoe dan ook, ik ben echt blij dat ik op reis ben geweest. Het was heerlijk om familie en vrienden terug te zien en nieuwe vriendschappen te sluiten na mooie, lieve en soms ontroerende ontmoetingen. Eigenlijk ben ik ook best een beetje trots op mezelf omdat ik na drie behoorlijk ‘geisoleerde’ jaren toch weer zo’n lange, spannende buitenlandreis heb durven maken. Het heeft me weer bakken vol energie opgeleverd, dus ik ben heel benieuwd wat voor gevolgen dat allemaal gaat hebben. Maar voorlopig… Voorlopig hou ik het nog even bij lekker bijkomen op ons dorpsstrandje!

♥♥♥♥♥

 

‘t Is weer voorbij…

Jawel, ik heb het natuurlijk over die mooie zomer. Nou ja, over de afgelopen zomer, die voor de een ongetwijfeld mooier was dan voor de ander. Mijn zomer was… een beetje ‘mwah’. Ik heb wel betere gekend. Alles waar ‘te’ voor staat, is niet goed, en mijn zomer was echt veel en veel te heet! Los daarvan heb ik het best naar mijn zin gehad, hoor. Mijn vorige boek was gelukkig af voordat de warmte begon toe te slaan, en met de volgende hoefde ik pas in oktober weer te beginnen. Het regent en het waait momenteel, dus prima weer om achter de laptop te zitten en te starten met een nieuw schrijfavontuur. De werktitel is er al. Liefde, olijven en tzatziki. Mag u raden waar het zich afspeelt. Precies, in ons mooie Pilion!

Ik ben er weer heel blij mee, met deze ‘opdracht’. Het gaat opnieuw een mooie HQN Romance worden voor HarperCollins Holland, en mijn redacteuren zijn net zo enthousiast als ik over de opzet die ik heb ingediend. Gelukkig weten ze inmiddels dat het uiteindelijke manuscript waarschijnlijk behoorlijk zal afwijken van wat ik van tevoren had bedacht, maar dankzij de Rozen van Beekbrugge hebben ze genoeg vertrouwen in me om me de komende maanden in alle vrijheid mijn gang te laten gaan. En natuurlijk ga ik mijn best doen om dat vertrouwen – en dat van mijn lezers – niet te beschamen. Aan mijn hoofdpersonen zal het zeker niet liggen, die hebben meer dan genoeg mogelijkheden in zich om mij zo’n honderdduizend woorden lang bezig te houden.

Zo’n flink aantal woorden schrijven kost een hoop energie, en ondanks de ‘mwah’-zomer heb ik daarvan gelukkig meer dan genoeg opgedaan. De grootste energieboost kwam natuurlijk door het bezoek van zoonlief en zijn vriendin, begin september. Wat was het een heerlijk weerzien na twee jaar zonder elkaar. Genieten met een hele grote G, dat hebben we bijna twee weken lang van elkaar gedaan. Even konden we weer een gezinnetje zijn: ’s avonds met zijn allen aan tafel voor de maaltijd, herinneringen aan vroeger ophalen, nieuwe plekjes ontdekken op ons schiereiland of gewoon onderuitgezakt bij een film op de tv… Zo fijn dat we dat na zo’n lange tijd weer konden doen met elkaar. Geen wonder dus dat iedereen daarna ineens uitriep dat ik er zo goed uitzag. Deze moeder loopt inderdaad alweer wekenlang te stralen, nu haar hart eindelijk weer tot aan de rand toe gevuld is met echte omhelzingen en knuffels van haar kind. En ja, het afscheid was natuurlijk even slikken, maar als covid zich een beetje koest houdt, dan hopen we elkaar in het voorjaar terug te zien. Iets om naar uit te kijken!

Maar ook op kortere termijn zijn er gelukkig ook al veel dingen om naar uit te kijken. Zo verwacht ik een dezer dagen onze leuke postmeneer Kostas aan het hek met mijn exemplaren van het Bookazine van Smaak der Liefde, het eerste deel van de Rozen van Beekbrugge, dat deze week is verschenen. Als je dat nog niet hebt gelezen, is dit je kans, want een Bookazine is een tijdschriftuitgave van een compleet boek voor maar €3,65! Te bestellen via HarlequinHolland of gewoon te koop bij je tijdschriftenkiosk. En misschien brengt Kostas me binnenkort ook wel een doos vol auteursexemplaren van Kus in het Maanlicht, dat op 25 november het levenslicht zal zien. Een heerlijke roman is het weer geworden – zeggen mijn proeflezers – die zich afspeelt in het mystieke Cornwall. Het romantische en heerlijk (ont)spannende verhaal over een oude vervallen herberg, drie vriendinnen en een rode kater zal je ongetwijfeld een paar gezellige uurtjes leesplezier bezorgen. Kus in het Maanlicht is nu al te reserveren via de onlineboekhandels, maar natuurlijk ook ‘gewoon’ te bestellen bij je oude vertrouwde boekhandel.

En verder… verder verheug ik mij op nog een paar gezellige tripjes met Suzy, mijn schattige autootje. Ik ben zo blij met haar! We zijn al regelmatig samen naar Volos gereden, en alleen dat is al zo heerlijk. Dat je ‘even’ naar de stad heen en weer kan, zonder uren op de bus te hoeven wachten. Of ‘even’ hout halen voor een nieuw keukenproject. Zelfs een grote marmeren plaat heeft ze al vervoerd, al was dat niet met mij achter het stuur, maar met zoonlief. Een marmeren plaat in een Suzuki Alto hijsen is mannenwerk, daar moet je je als vrouw niet mee bemoeien. De kids naar het strand brengen past beter bij mij, en ook dat hebben we samen gedaan toen zoon hier was. Ik voorzie in de nabije toekomst ook nog wel een ritje naar IKEA in Larissa, en wie weet, misschien rijden we dan wel door naar Trikala voor een romantisch weekendje in een leuk hotel. Of we boeken een midweek bij Lake Kerkini, daar wil ik nog wel een keertje naar terug. Of misschien een paar daagjes naar Skopelos of… Nou ja, genoeg mogelijkheden om er tussen het schrijven door even tussenuit te gaan. Dat kan allemaal als je een autootje hebt, nietwaar? We gaan er in ieder geval van genieten, dat staat vast.

Voor nu wens ik u allen weer een Kaló Ximóna toe, oftewel een goede winter. Dat is wat we hier op dit moment tegen elkaar zeggen. Een wens die nog stamt uit de tijd dat de kustbewoners twee keer per jaar hun hele hebben en houwen oppakten om te verkassen. In het voorjaar trokken ze vanaf de kust naar hun huis in de bergen, en wensten hun dorpsgenoten bij het vertrek ‘Kaló Kalokéri’- een goede zomer! In het najaar gingen ze weer naar beneden en riepen dan naar degenen met wie ze de zomer in de bergen hadden doorgebracht: ‘Kaló Ximóna!’ Die mensen zagen ze immers niet meer tot de volgende zomer. Die grote volksverhuizing is tegenwoordig een beetje voorbij, of in ieder geval niet meer zo extreem als destijds, toen men echt met het hele gezin en het huisraad op een kar naar ‘boven’ vertrok, maar de wens is gebleven. Alleen de geiten doen die grote trek van beneden naar boven en terug nog in groepsverband. Daar moet ik Suzy nog wel even voor waarschuwen, bedenk ik me nu. Zo’n héle lange sliert geiten op de weg is niet abnormaal in deze periode, en dan moet je echt heel wat kilometertjes lang stapvoets rijden. Gelukkig hoor je het geklingel van hun bellen al van verre en haast hebben… Ach, dat hebben we hier in Pilion al jaren geleden afgeleerd 😉

♥♥♥

Never a dull moment

Wat een afschuwelijke tijd heeft Griekenland deze zomer toch achter de rug! Maandenlang gingen we gebukt onder een langdurige extreme hittegolf, biddend en hopend dat er geen brand zou uitbreken. Natuurlijk gebeurde dat wel, en ik denk dat iedereen de beelden van de heftige bosbranden rond Athene, maar vooral op Evia wel heeft gezien. Uitgeputte, wanhopige mensen die met gevaar voor eigen leven hun bezittingen probeerden te beschermen tegen het nietsontziende vuur. Een verloren strijd was het, want al jaren wordt er vanuit de staat flink bezuinigd op materieel en mensen. Aan bosbrandpreventie wordt ondanks de jaarlijkse beloftes niets gedaan, en het resultaat hebben we dit jaar dus allemaal kunnen zien. Dat er op Noord-Evia nog huizen behouden zijn, is vooral te danken aan de lokale bevolking, van wie velen de evacuatie-oproepen negeerden, om met man en macht te proberen die branden dan zelf maar te blussen.

De brand op Evia was vanaf ons dorpje duidelijk te zien. Het eiland ligt aan de overkant van ‘onze’ Pagasitische Golf, en de rookwolken hebben dagenlang boven ons dorp gehangen. Letterlijk heel benauwend, maar ook behoorlijk angstaanjagend. De temperaturen wilden maar niet zakken en de wind stak steeds vaker op, waardoor ook hier op Pilion de dreiging van een bosbrand heel groot was. Gelukkig was daar toen eindelijk die ene, zo lang ontbeerde grote regen- en onweersbui. Niet zo heftig als in het noorden, waar meteen weer overstromingen waren door extreme regen, maar net genoeg om alles even op te frissen en de temperatuur te laten zakken tot rond de dertig. Nog altijd warm, al voelde het na de bijna veertig die we gewend waren heerlijk koel aan.

In die dagen keerde het gewone zomerleven weer enigszins terug. Het was nog steeds ‘bouwvak’ voor veel Grieken, dus de terrasjes en de stranden zaten gezellig vol. Zelfs ik had weer energie om een paar keer naar Volos te gaan, waar ik een hernieuwde poging ondernam om mijn sinds april verlopen rijbewijs niet per december, maar per onmiddellijke ingang te laten verlengen. Het is bijna gelukt. In eerste instantie leek het voorspoedig te gaan, tot ik de twee verplichte medische testen moest gaan afleggen. Vanwege de bouwvak waren alle dokters… met vakantie! Ja echt! Na de vakantie kon ik het opnieuw proberen. Ook dat is inmiddels gebeurd, alle benodigde papieren liggen nu bij de juiste instantie, maar zoals het er nu uitziet, zal het nog minstens drie weken duren voordat de medewerkers aldaar erin slagen om aan de hand van de gegevens op die formulieren een geldig rijbewijs voor mij te fabriceren. Zeer frustrerend, en ‘erger u niet, verbaas u slechts…’ is dan ook wat ik de afgelopen tijd regelmatig heb gepreveld.

Iets heel anders prevelde ik echter vorige week, tijdens een totaal onverwachte regen- en onweersbui die aan het eind van de donderdagmiddag ineens over ons heen trok. In eerste instantie liep ik nog jubelend buiten te filmen, genietend van de verfrissende waterdruppels op mijn gezicht en de verkoelende wind waarmee de bui gepaard ging. Maar binnen een paar minuten wakkerde die wind aan tot storm en ineens bungelde onze metershoge antennemast in tweeën geknikt ergens boven onze satellietschotel in de lucht. De kans dat de mast daarop zou vallen was levensgroot aanwezig, net als het gevaar dat dan ook de telefoonkabel meegesleurd zou worden. Alle hens aan dek dus, er was geen moment te verliezen, want op dat soort ellende zit niemand te wachten, en wij al helemaal niet.

Gezien dat gevaarlijke bungelen moest die antenne zo snel mogelijk ofwel naar beneden gehaald ofwel weer rechtop gezet worden. En dat alles in een heftige storm met regen die met bakken uit de hemel kwam. Vraag me niet hoe, maar het is ons gelukt om na het losdraaien van een aantal bouten de mast heel voorzichtig een paar meter te laten zakken, zodat de knik zich niet meer boven de tuinmuur bevond, maar eronder. Vervolgens wist manlief de touwen waarmee de mast vastzat ondanks de wind te pakken te krijgen en opnieuw vast te maken, waardoor het hele gevaarte zomaar ineens weer fier overeind stond. Ik blijf het ongelooflijk vinden wat die man van mij allemaal kan, want echt, dit was beslist geen kattenpis-klus, als ik het zo mag uitdrukken. Tegen de tijd dat we het allemaal voor elkaar hadden, waren wij doornat, maar de storm was voorbij, het zonnetje scheen weer volop en de buurman hervatte vrolijk zijn door het noodweer heel even gestopte gefluit. Hoe heftig de bui was geweest, zagen we later op de beelden uit onder andere Kala Nera, waar een heuse tornado over het strand was geraasd. Strandbedden en -parasols lagen her en der verspreid en twee boten die vóór de plotselinge storm nog keurig aan hun boei hadden liggen dobberen, konden erna door hun respectievelijke eigenaren op het strand opgehaald worden.

Op dit moment is alles weer aardig terug bij het oude. De bedden en parasols staan weer op hun plek, en met temperaturen nog steeds oplopend naar de negenentwintig, dertig graden, wordt daar dankbaar gebruik van gemaakt door de toeristen die hier nog volop kunnen genieten van een mooie nazomer. Dat hoop ik de komende tijd zelf ook te gaan doen, want onze zoon en zijn vriendin zullen morgen bij ons arriveren voor een heerlijke twaalfdaagse vakantie. Ik heb de zakdoeken voor de gelukstranen al klaarliggen, want dat ik het bij het weerzien niet droog houd, is wel zeker. Twee jaar geleden is het dat we elkaar voor het laatst hebben kunnen omhelzen, dan mag je als moeder wel een paar traantjes storten, nietwaar? Maar daarna gaan we heerlijk kletsen, lachen en vooral genieten van elkaars nabijheid. We maken er een mooie gezinsvakantie van, inclusief leuke tripjes natuurlijk, die ongetwijfeld heel wat avonturen zullen opleveren. Maar dat leest u de volgende keer dan wel weer… 😉

♥♥♥♥♥

 

 

O, die heerlijke Griekse zomer…

Vier weken na mijn vorige column is er hier bar weinig veranderd. We zitten nog steeds in dezelfde hittegolf, al is die volgens hen die het kunnen weten inmiddels omgedoopt in ‘extreme hittegolf’. Oftewel: het is hier bloedverziekend heet! De enige manier om nog een beetje beweging te krijgen, is in alle vroegte opstaan, een rondje dorp lopen en afsluiten met een frisse duik in zee alvorens de rest van de dag gedwongen binnenshuis bij de airco door te brengen. Vroeg opstaan is helaas niet een van mijn favoriete bezigheden, net zomin als het doorbrengen van mijn dagen bij de airco in een tegen de hitte half verduisterde kamer. Het is verdorie zomer! Ik wil op tijden dat het mij schikt buiten zijn, lekker lange boswandelingen maken, naar verderop gelegen strandjes en dorpjes rijden, vrienden bezoeken, op terrasjes zitten, uit eten gaan… Maar bij 38° in de schaduw zijn dat geen bezigheden waar een mens vrolijk van wordt. Zeker niet als je – op de zeldzame momenten dat het nog wel uit te houden is – op je eigen terras geconfronteerd wordt met de nog immer onafgebroken fluitende buurman in de tuin naast je. Moordgevoelens komen dan ook spontaan in mij op in deze hete dagen, en als deze temperaturen nog langer aanhouden, zou het zomaar kunnen dat mijn volgende boek een bloederige thriller wordt in plaats van een gezellige liefdesroman!

Gelukkig zijn er tussen al dat kommer en kwel ook nog wel een paar vrolijke momenten te vinden. Zo hebben we op zo’n vroege ochtend aan het strand met verbazing gekeken naar een echtpaar van middelbare leeftijd. Het zag er heel Grieks uit: zíj was druk in de weer met badhanddoeken over stoeltjes draperen, terwijl híj vanonder de parasol kritisch toekeek. Vervolgens kwam er een grote zonnebrandfles uit de tas tevoorschijn, waarop de man zijn armen uitspreidde en zich door zijn vrouw geduldig van top tot teen liet insmeren. “Kijk nou, hoe schattig,” zei ik nog tegen manlief, bij wie ik met dat soort echtelijke zorgzaamheid beslist niet hoef aan te komen. Mijn vertederde reactie was echter ietwat voorbarig. Zodra het insmeren klaar was, liep de man met grote passen naar zee, zonder ook maar de minste neiging te vertonen om diezelfde zorgzame daad te retourneren. Vrouwlief moest zichzelf maar zien te redden! We hebben er hartelijk om gelachen, want vanwege de lockdown waren we even vergeten dat deze voor ons zeer ouderwetse echtelijke strandscènes hier nog heel normaal zijn. De vrouwenemancipatie in Greece heeft nog een flinke inhaalslag voor de boeg, dat is een feit.

Het verschil in cultuur blijft ons dus verbazen, ook na zestien jaar nog. Zo had ik onlangs een nogal prijzige onlinebestelling geplaatst, en volgens de instructies meteen betaald. Daarna moest ik dan in een aparte e-mail nog een screenshot van de betaling opsturen, zodat het uitvoeren van de order meteen in gang gezet kon worden. Ik kreeg heel snel een automatische orderbevestiging, maar verder hoorde ik helemaal niets meer. Gezien het voor ons doen hoge bedrag werd ik toch wat zenuwachtig, dus na twee dagen ben ik aan het bellen geslagen om te informeren wat de stand van zaken was. Na meerdere pogingen en lange wachttijden kreeg ik uiteindelijk een echt mens aan de telefoon. Een heel aardig meisje dat me beloofde alles uit te zoeken, en me haar persoonlijke mobiele telefoonnummer gaf voor als ik nog vragen had. Twee dagen later kreeg ik inderdaad een mailtje, waarin ze me vertelde dat het door ons bestelde product helaas niet meer leverbaar was en pas in september weer verkrijgbaar zou zijn, maar dan voor het dubbele bedrag. Wilden we dat niet, dan konden we voor het bedrag dat we al betaald hadden een gelijksoortig product bij hen uitzoeken. Ik mailde onmiddellijk terug dat we daar niet mee akkoord gingen en verzocht haar vriendelijk het reeds betaalde bedrag zo snel mogelijk aan ons te retourneren.

Tja, u voelt hem al komen. Weer vier dagen later was er nog steeds niets teruggestort, en het vriendelijke meisje liet ook niets meer van zich horen. Nu begon het bij ons toch wel een beetje angstig om het hart te worden. Je hoort zoveel nare verhalen, en achteraf gezien hadden we misschien… Nou ja, u kent het wel. Dus ging ik maar weer aan het bellen. Eerst naar het vriendelijke meisje, vervolgens naar het algemene telefoonnummer en toen ik nergens gehoor kreeg, probeerde ik het ten einde raad maar via een chat op Facebook. Halverwege de middag kreeg ik daar een berichtje dat de medewerkster die onze bestelling in behandeling had diezelfde dag nog contact zou opnemen en inderdaad, om zes uur ’s avonds belde zowaar het aardige meisje weer op. Ze was heel behulpzaam, verzekerde mij dat onze betaling binnen een paar dagen teruggestort zou worden en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Ik was het inmiddels behoorlijk zat allemaal en informeerde boos waarom ze sinds haar mailtje op donderdag niet meer op mijn mailtjes en telefonische boodschappen had gereageerd. En geloof het of niet, haar zeer verbaasde antwoord was: “Maar mevrouw, mijn broertje is vrijdag ziek geworden, en ik ben pas vandaag weer aan het werk gegaan…” Zoiets kan alleen in Greece, ik zweer het je!

Het is allemaal goed gekomen, gelukkig. Mijn vertrouwen in online shoppen is ook dit keer niet geschonden. Het geld is netjes teruggestort en we hebben onze aankoop alsnog via de fabriek zelf kunnen regelen. Als het meezit, rijdt er dinsdag een vrachtauto voor om onze bestelling af te leveren, hoewel we daar nog maar niet al te vast op rekenen. In een extreme hittegolf kan er van alles gebeuren, nietwaar? Het asfalt op de wegen smelt, bosbranden laaien overal op, chauffeurs lopen zonnesteken op tijdens hun koffiestops – scenario’s zat waardoor er een kink in de kabel kan komen. Bestellingen doen en afspraken maken in Griekenland is en blijft nu eenmaal een onzekere zaak, dat hebben we al vele malen mogen ervaren. Wat eigenlijk wel logisch is. Er kan immers altijd zomaar ineens een broertje ziek worden… 😉

♥♥♥♥♥