Weer thuis!

Jawel, na ruim drie weken in het buitenland doorgebracht te hebben, ben ik gelukkig gezond en wel weer terug in ons Griekse huisje, met een flinke dosis hernieuwde energie en heel veel mooie herinneringen! De eerste week was puur vakantie, op de mij zo geliefde Britse Kanaaleilanden Guernsey, Herm en Sark, waar vriendin en ik heel wat wandelkilometertjes hebben gemaakt. Daarop volgde een week die voornamelijk in het teken stond van mijn schrijfwerk, met niet alleen een zeer gezellige Pareia-avond in de Vlaardingse bibliotheek, maar ook nog eens twee uitvoerige interviews: eentje voor het AD en eentje voor een radioprogramma dat zeer binnenkort wordt uitgezonden. Superleuk om te doen, en heerlijk om te ervaren dat mijn boeken zo gewaardeerd worden.

Dat ik geen twintig meer ben, begon ik tegen die tijd echter wel te merken, en daarom was het maar goed dat ik in die derde week lekker bij kon komen bij zoonlief en schoondochter in het prachtige Twente. Genoten heb ik van de wandelingen over het mooie Landgoed Twickel, van de gezellige Country Fair op kasteel Warmelo, van het slenteren door het slaperige stadje Delden en het ‘terug in de tijd’-bezoek aan museumboerderij Wendezoele. De rust van het platteland was voor mij het perfecte antidotum voor de hectiek van het ‘gewone’ leven, want geloof me… na drie jaar niet buiten mijn schiereiland te zijn geweest, voelde ik me tijdens deze reis regelmatig een echte ‘alien’!

Wat me van alle nieuwe ervaringen het meest is bijgebleven, was mijn bezoek aan een grote supermarkt in Vlaardingen. Behalve het feit dat het Nederlandse supermarktassortiment zoveel keuzes biedt dat je er duizelig van wordt, is het afrekenen van je boodschappen ook niet meer zo simpel als vroeger. Hier in Pilion zijn we al helemaal blij dat we bij de meeste winkels tegenwoordig eindelijk contactloos kunnen betalen, ook al verloopt dat lang niet altijd probleemloos. Dingen als een zelfscan-kassa zijn voor Pilion dan ook zeker nog een brug te ver, maar nieuwsgierig als ik ben, wil ik dat natuurlijk wel uitproberen als ik daartoe de kans krijg. Dus stortte ik me met mijn boodschapjes opgewekt in het zelfscan-avontuur. Ik dacht in eerste instantie dat ik de zelfscanner moest gebruiken die op het rek naast het grote scherm hing, maar dat hoefde niet. Die schijn je al aan het begin van je winkeltocht in gebruik te moeten nemen en dan bij die kassa achter te laten. Mijn boodschapjes moesten gewoon een voor een voor het scherm gehouden worden met de barcode naar voren.

Een kind kan de was doen! Er rolde na mijn contactloos betalen zowaar een kassabon uit en helemaal trots op mezelf begaf ik me naar de uitgang… om tot de ontdekking te komen dat die geblokkeerd werd door van die automatische draaihekjes. Daar stond ik dan met mijn boodschapjes en mijn goeie gedrag, want blijkbaar had je daar ook weer een of andere scan-kaart voor nodig. Gelukkig waren er nog meer zelfscannende medemensen en na een korte observatie begreep ik dat het ‘Sesam-Open-U’ in dit geval werkte als je er je kassabon voorhield – die uiteraard ergens verfrommeld onder in mijn tas zat. Maar… na enig gladstrijken lukte het me dan toch om de supermarkt te verlaten. Ik was zo in de ban van al dat contactloos gedoe, dat ik bij terugkeer in de hotellobby automatisch mijn kamersleutelkaart voor het liftconsole hield. Verkeerde manoeuvre. De lift werkte namelijk nog gewoon ouderwets met een simpele druk op de knop. Hoewel… zo verkeerd was het achteraf gezien ook weer niet, want de lift in mijn hotel in Düsseldorf kwam dus wel degelijk alleen in beweging als je er je kamersleutelkaart voorhield. Je moet het allemaal maar weten!

Afijn, al met al is het me toch aardig gelukt om mezelf staande te houden in het zo snel veranderende Nederland. Zo heb ik in het Openbaar Vervoer met mijn bij de automaat zelf opgewaardeerde OV-chipkaart altijd netjes in- en uitgecheckt, heb ik via de op mijn telefoon gedownloade Staxi-app meermaals een keurig op tijd arriverende taxi besteld en wist ik in restaurants uit de voor ‘aliens’ haast onbegrijpelijk geworden menukaart-taal toch meestal de juiste gerechten te kiezen. Overweldigend en vermoeiend, dat was het allemaal wel. Het contrast met ons gezapige leventje in Pilion is groot, misschien wel te groot. Want ook al kan ik soms best flink mopperen op dat altijd haperende, vaak zo moeizaam verlopende ‘Griekse systeem’, na deze drie weken buitenlandervaringen ben ik toch eigenlijk wel heel blij dat ik niet meer dagelijks in een ‘gestroomlijnde’ wereld vertoef.

Ik heb me voorgenomen om zeer binnenkort een YouTube-video te maken, een korte beeldimpressie van alles wat ik op reis heb gezien en gedaan. De link daarvan kunt u tzt. uiteraard terugvinden op mijn website of op mijn Facebook-pagina. Net als de link naar het interview voor het nieuwe radioprogramma van Omroep Vlaardingen over boeken en schrijvers dat zeer binnenkort uitgezonden zal worden. Ik ben heel benieuwd hoe dat is geworden, want ik heb werkelijk geen idee meer wat ik daarin allemaal heb verteld en gezegd. Hopelijk heeft de programmamaakster de ergste bloopers eruitgehaald. Hoewel… vaak zijn dat natuurlijk wel de leukste momenten in zo’n interview.

Hoe dan ook, ik ben echt blij dat ik op reis ben geweest. Het was heerlijk om familie en vrienden terug te zien en nieuwe vriendschappen te sluiten na mooie, lieve en soms ontroerende ontmoetingen. Eigenlijk ben ik ook best een beetje trots op mezelf omdat ik na drie behoorlijk ‘geisoleerde’ jaren toch weer zo’n lange, spannende buitenlandreis heb durven maken. Het heeft me weer bakken vol energie opgeleverd, dus ik ben heel benieuwd wat voor gevolgen dat allemaal gaat hebben. Maar voorlopig… Voorlopig hou ik het nog even bij lekker bijkomen op ons dorpsstrandje!

♥♥♥♥♥

 

Pareía

Het gaat opschieten nu, mijn reis naar Nederland en Guernsey. Nog vier weekjes, dan is het zover. Best spannend allemaal, want de afgelopen drie jaar ben ik niet verder dan Volos gekomen. Ik ben dan ook maar ruim op tijd aan de voorbereidingen begonnen, ook al omdat er in mei altijd wel vrienden deze kant op komen voor wie ik graag tijd vrij maak. Het mag immers weer, dat reizen, daar kunnen ze op Schiphol over meepraten. Gezien de lange wachttijden daar ben ik eigenlijk wel heel erg blij dat ik mijn terugreis vanaf Düsseldorf geboekt heb. Dat was de meest logische luchthaven voor mij, omdat er vandaar rechtstreeks op Volos wordt gevlogen. Bovendien ben ik de week ervoor in Twente, en van daaruit ben je net zo snel in Düsseldorf als op Schiphol. Dus mocht u de komende tijd nog een reisje naar Pilion willen boeken, dan is Düsseldorf misschien een goed alternatief om de problemen op de nationale luchthaven te ontlopen.

De inmiddels gearriveerde vrienden hebben overigens niet al te veel last gehad van de wachtrijen. Ze hebben alleen wat meer tijd op Schiphol doorgebracht dan anders, want uit voorzorg waren ze uiteraard extra vroeg aanwezig. Gelukkig was het leed van de lange, lange reis al snel vergeten. Het aanschouwen van een Pilionse zonsondergang vanaf een terras aan de boulevard van Kala Nera met een Mythos onder handbereik maakt heel veel goed. En als je dan de volgende morgen wakker wordt gekieteld door warme zonnestralen op je gezicht en de geur van bloeiende jasmijn je kamer binnen komt zweven, dan weet je meteen weer waar je het allemaal voor gedaan hebt!

Dankzij de vrienden geniet ik ook altijd een beetje mee van het vakantiegevoel. Een gezamenlijk bezoekje aan Volos, een etentje in de taverne, een terrasdrankje aan het eind van de middag en natuurlijk ook zo af en toe een wat langere wandeling als dat zo uitkomt. Vorige week nog liep ik samen met vriendin van Milies naar Kala Nera in een lekker relaxt tempo met als beloning een heerlijk koud biertje op het terras van Nagual. Dat mocht ook wel, want de temperatuur loopt momenteel snel op naar de dertig graden – en meer. Niet handig om dan pas rond het middaguur te starten met je wandeling, maar ja, we waren echt al om elf uur in Milies, vastbesloten om op tijd te beginnen. Alleen hoort daar altijd wel eerst een frappé bij, en als je elkaar dan heel lang niet hebt gezien, dan moet er dus heel veel bijgekletst worden en zijn we ineens zomaar anderhalf uur verder.

Tja, kletsen doe ik volgens manlief vijf kwartier in een uur – nogal overdreven, vind ik zelf, maar oké, een beetje gelijk heeft hij wel. Zo’n gave komt echter prima van pas als je een zaal vol mensen een paar uur lang alles mag vertellen over je boeken, je schrijversleven en het mooie schiereiland Pilion. Met de eerste twee onderwerpen heb ik altijd een beetje moeite, maar over Pilion raak ik nooit uitgepraat. Hoe leuk is het dan als je een uitnodiging krijgt van de bibliotheek in je geboortestad om tijdens je verblijf in Nederland een lezing te geven in Griekse sferen. Nu vind ik ‘lezing’ altijd erg officieel klinken. Ik heb het liever over een ‘pareia’ (=gezelschap)-avond. Dat past beter bij mij en dat wat ik te vertellen heb. Wie het leuk vindt om een paar uur in mijn gezelschap door te brengen, is dan ook van harte welkom op donderdagavond 14 juli van 20.00 tot 22.00 in Bibliotheek de Plataan in Vlaardingen. Het gaat vast heel gezellig worden, want de bieb zorgt voor hapjes en drankjes in Griekse sferen en als het meezit komen er ook nog een paar Griekse muzikanten langs. Tickets kun je nu al reserveren via deze link, en wacht er niet te lang mee, want vol is vol. Ik heb er superveel zin in om mijn lezers, vrienden, bekenden en onbekenden na al die reisloze jaren weer te ontmoeten. Dus ben je in de gelegenheid, en vind je het leuk om te horen wat ik allemaal te vertellen heb, aarzel dan niet en bestel dat kaartje nu!

Mocht Vlaardingen een beetje uit de buurt zijn voor je, dan ben ik ook op 1 juli aanwezig bij het World of Romance-event in Amsterdam, georganiseerd door uitgeverij HarperCollins. Hoe en wat daar gaat gebeuren weet ik nog niet, behalve dat het ’s middags plaats zal vinden, maar via deze link kun je daar binnenkort vast van alles over lezen. Eén ding weet ik al wel: die middag draait alles om het romantische boek, dus ik denk dat je er behalve ondergetekende nog wel een paar andere HarperCollins-schrijvers en -medewerkers zult vinden. Het wordt ongetwijfeld ook daar heel gezellig!

Voor het allemaal zover is, moet er aan deze kant nog heel wat gebeuren. Behalve het ‘kledingprobleem’ – waarover ik uitgebreid schreef in mijn laatste Vlaardingen24-column – ben ik al dagen zoet met het maken van een video over Pilion, die als alles goed gaat te zien zal zijn tijdens de pareia-avond in Vlaardingen. Geen alledaags werkje voor mij, dus voor ik goed begreep hoe zo’n videoprogramma werkt, was ik al uren verder. En dan het uitzoeken van het beeldmateriaal… pff, duizenden foto’s heb ik in mijn archief, en pluk daar dan maar eens de mooiste uit. Ik nader de voltooiing, wat maar goed is ook, want met temperaturen van rond de dertig lig ik liever aan het strand dan dat ik in mijn werkkamer achter de computer zit. Een beetje gezond kleurtje staat nu eenmaal beter bij wat er straks in de koffer meegaat op reis en aangezien ik van nature niet gezegend ben met een snel kleurende huid vergt ook dat een zekere mate van planning.

Natuurlijk weet ik ook wel dat al die tutteldingen waar ik momenteel mee bezig ben, helemaal niet belangrijk zijn. Het is meer dat ik nu de tijd en de mogelijkheden heb om ze te doen, en daar geniet ik met volle teugen van. In voorgaande jaren was er altijd wel een dringende deadline die gehaald moest worden voordat ik op reis ging, en geloof me, dat was altijd één groot geworstel tussen de schrijfplicht en de dingen die absoluut gedaan moesten worden voordat ik in het vliegtuig kon stappen. Dat ik nu zo’n heerlijk relaxte aanloopperiode heb, is echt iets waar ik totaal niet aan gewend ben en volop van geniet. Mezelf kennende zal ik echter in die laatste week voor vertrek nog allerlei dingen te doen hebben waar ik vanwege dat zeer relaxte gedoe natuurlijk helemaal niet aan toe ben gekomen, maar dat zien we dan wel weer. Als ik maar op tijd in dat vliegtuig stap, komt alles goed. Met of zonder goedgevulde koffer, en gebruind of niet… 😉

Tot ziens in Nederland!

♥♥♥♥♥

Toerist in eigen land

vidv_10_2016En hier het vervolg op Treinen in Pilion in de column voor Vlaardingen24 😉 We zijn niet ontspoord, hebben een heerlijke dag gehad en kwamen op het plein in Milies midden in een Griekse bruiloft terecht. Wat wil een mens nog meer?

Klik hier of op de foto om de column te lezen.

♠♠♠

Zomerweer

vidv_09_nieuwIn de maandcolumn voor Vlaardingen24 kijk ik even terug op onze eerste vakantie in Pilion. Twee heerlijke weken waarin we verliefd werden op dit prachtige schiereiland. Waardoor we er nu alweer ruim elf jaar wonen en nog steeds dagelijks genieten van al het moois dat het te bieden heeft!

Klik hier of op de foto om de column te lezen.

♠♠♠

Kijken in zwart-wit

03.2015.VL24whDe afgelopen weken heb ik in gedachten regelmatig in Vlaardingen vertoefd. Om precies te zijn op en rond het schoolplein van wat vroeger de Talmaschool heette.

 

De naam blijkt al een paar decennia geleden veranderd te zijn in de Schakel, maar het gebouw zelf staat er nog. Ik heb daar mijn lagere schooltijd doorgebracht, een periode waar ik met heel veel plezier op terugkijk. En ik niet alleen, want er staat ons binnenkort een reünie te wachten, georganiseerd door een paar enthousiaste oud-leerlingen van ‘Talmaschool 6e klas van 1968’. De reünie is op een dag die in mijn auteursreis valt, dus als alles volgens plan verloopt, ga ik over een paar maandjes mijn vroegere klasgenoten terugzien. Er is zelfs een speciale Facebook-pagina aangemaakt, waarop we de speurtocht naar nog niet achterhaalde leerlingen ‘live’ kunnen volgen. En met de al wel achterhaalde klasgenoten worden onderling al driftig herinneringen en foto’s uitgewisseld.

klas 4 1966Wat is het lastig om jezelf te herkennen op zo’n oude foto! Ik heb al een paar keer aan anderen moeten vragen of ik dat was, dat meisje daar. Gelukkig ben ik niet de enige die moeite heeft om zichzelf uit die grote groep kinderen te halen, anders zou ik me toch echt zorgen gaan maken. Wat namelijk opvalt bij het herinneringen ophalen, is dat het geheugen je soms flink parten kan spelen. Zo was ik er zelf honderd procent zeker van dat ik in de derde klas bij ene juffrouw Smit in de klas heb gezeten. Niet dus! Ik ben er inmiddels achter dat ik juf Smit alleen maar heb meegemaakt tijdens het schoolkamp in Amerongen. Blijkbaar heeft ze daar zoveel indruk op me gemaakt, dat ik mezelf meteen bij haar in de klas heb geprojecteerd.

rapport 1Scherper zijn gelukkig de herinneringen aan ‘onze’ geliefde meester De Vlieger, die zowel in het vijfde als in het zesde leerjaar onze onderwijzer was. We hebben veel met hem meegemaakt, en niet alleen in de klas. We waren met zijn allen aanwezig bij zijn huwelijk en mochten een jaar later ook aan het kraambed van zijn vrouw naar zijn pasgeboren zoon komen kijken. Gebeurtenissen die beslist een hechte band smeden tussen leerlingen en hun onderwijzer! Bij de recente foto van meester De Vlieger bleven reacties eerst even uit, want de meester uit onze herinnering had zwart haar en een ringbaardje. Die bleken inmiddels vervangen te zijn door heel wat minder haar, dat ook geen donkere kleur meer had. ‘Hetzelfde gezicht, alleen een andere omlijsting’, schreef iemand, en zo was het maar net. Want die ogen, die je vroeger zo doordringend maar met altijd een vriendelijke twinkeling erin konden aankijken, die waren bij nog een keer kijken absoluut helemaal van onze eigen meester.

klas 6 1968En dan is er nog ‘meneer’ Edelschaap, destijds het hoofd van de school. Zijn wijze en voor die tijd zeker ook onconventionele lessen hebben een stevig fundament gelegd voor mijn latere leven, iets waar ik hem nog altijd heel dankbaar voor ben. Ik herinner me nog dat wij als extra vak in de bovenbouw Engels kregen, in plaats van het bij andere lagere scholen destijds geijkte Frans. Dat was heel modern, en heel verstandig, want Engels bleek al snel de taal van de toekomst te zijn. Stom woordjes stampen was er ook niet bij; we mochten met elkaar in groepjes toneelstukjes verzinnen – in het Engels – waarin we dan bepaalde woorden verwerkt hadden en scènes uit het dagelijks leven naspeelden. Engels in de praktijk dus.

medailleAls ik naar de verhalen luister en de herinneringen aan vroeger tijden naar boven laat komen, dan is er toch wel heel veel veranderd in vijftig jaar. Wij leerlingen uiteraard ook, dat valt niet te ontkennen. We zijn van een groep zesjarige kindertjes op wazige zwart-wit klassenfoto’s naar iets scherpere kleurenfoto’s van bijna-brugklassers gegaan, en sturen nu als volwassenen met onze iPads en smartphones ingescande foto’s naar de Facebook-pagina om elkaar te helpen herinneren hoe ons lagere schoolleven eruitzag. En weet u wat ik zo mooi vind? Ik herken in de nieuwe foto’s die ik onder ogen krijg na de eerste ‘hè?’ al heel snel de oude klasgenoten van toen. Kijken naar die foto’s is namelijk precies zoals wanneer ik in onze Griekse badkamer onverwacht in de spiegel kijk: in eerste instantie zie ik dan een mij onbekend gezicht met rimpels en afgezakte oogleden en hangkinnen, maar hoe langer ik kijk, hoe jonger dat gezicht wordt, tot ik mezelf al snel weer heel vertrouwd in ‘zwart-wit’ zie.

Tenminste… ik denk wel dat ik dat ben, dat meisje dat daar in de spiegel naar mij terugkijkt. Want echt zeker weten doe ik dat na al die geheugenmiskleunen van de laatste tijd natuurlijk niet 😉

♥♥♥♥♥

De column ‘Kijken in zwart-wit’ is ook geplaatst in de serie Vlaardingers-in-den-Vreemde in de online krant Vlaardingen24