Tag archieven: Griekse jaarwisseling
Vaarwel 2021, hallo 2022!
Oudejaarsdag vind ik echt zo’n dag van gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij dat het jaar er weer op zit, aan de andere kant voel ik heel sterk de grote onzekerheid over het jaar dat komt. Ik kijk terug op wat geweest is, vraag me af of het nieuwe jaar beter, slechter of net zo goed zal zijn, en omdat niemand daar ook maar iets zinnigs over kan zeggen, neem ik met een lach en een traan gewoon nog maar een hap van mijn oliebol of een slok van mijn wijntje. Nou ja, zo vergaat het mij altijd, voor u kan dat natuurlijk totaal anders zijn. We hebben allemaal onze eigen manier om om te gaan met dit soort dagen en dat is maar goed ook. De wereld zou behoorlijk saai zijn als we allemaal hetzelfde waren, toch?
Hoe anders en uniek we ook zijn, het zal ook dit jaar voor iedereen opnieuw een wat vreemde jaarwisseling worden. Corona, en dan met name de omikronvariant, heeft op het laatste moment weer voor een flinke tegenvaller gezorgd met een heleboel maatregelen waar we niet op zaten te wachten. Ook hier in Griekenland is alles weer behoorlijk grimmig aan het worden. Een echte lockdown is het net niet, maar het scheelt niet veel. Dubbele of speciale maskers in de supermarkt, geen muziek in de bars en restaurants en op oudejaarsavond alles om 02.00 dicht. Evenementen afgeblazen, openbare en privéfeestjes verboden, en overal waar je komt de QR-code of een testbewijs laten zien. Het is wat het is, we moeten er mee dealen of we willen of niet. En ook dat doet een ieder op zijn eigen manier. De een lapt alle regels aan zijn laars, de ander verschuilt zich binnenshuis achter de geraniums en het gros leeft zo goed en zo kwaad als het gaat verder.
Manlief en ik behoren tot die laatste categorie. We weten niet wat 2022 ons zal brengen, maar één ding weet ik zeker: de kleine dingen die het écht doen zullen er altijd zijn. Een onverwachte glimlach van een vreemde, een helpende hand bij het uitstappen, een telefoontje van een verre vriend, zomaar een bosje bloemen krijgen… het hoeft allemaal echt niet zo moeilijk en groots en perfect te zijn. En nee, ik steek mijn hoofd niet in het zand. Ik snap heel goed dat het niet meevalt om te leven met restricties, om alles wat je hebt opgebouwd naar de knoppen te zien gaan omdat je zaak dicht moet blijven, om iedere keer weer je vakantie in duigen te zien vallen. Maar het leven zoals we dat kenden, bestaat niet meer en het zal ook nooit meer terugkomen. Heel vervelend allemaal, maar de mensheid heeft in het verleden wel voor hetere vuren gestaan. Ook hier komen we wel doorheen, daar geloof ik heilig in. En tot dat moment zoek ik gewoon de lichtpuntjes op, kijk ik naar dat wat nog wel mogelijk is en koester ik ‘de kleine dingen die het doen…’.
Hier in Kato Gatzea schijnt op deze laatste dag van het jaar een heerlijk zonnetje, en dat is toch wel een aardig opstekertje voor een zonnekind als ik. Als de zon schijnt, ziet alles er immers veel minder erg uit. Daarom wens ik u vanuit ons kleine dorpje aan de Griekse kust heel veel zonnestralen toe in het nieuwe jaar dat ons te wachten staat. Dat, en een goede gezondheid, want als we één ding geleerd hebben in de afgelopen twee jaar, dan is het wel dat we zonder dat niet zo heel ver komen in dit leven. Maak van dat nieuwe jaar dat voor ons ligt dus gewoon maar wat moois, ook als het opnieuw anders verloopt dan je had gehoopt, en blijf genieten van de kleine dingen die het doen, dan wordt 2022 vast een prachtig jaar – voor iedereen!
Καλή Χρονιά!
GELUKKIG NIEUWJAAR!
♥♥♥
Gelukkig Nieuwjaar
Als het even kan, kijken wij op Oudejaarsavond via de BBC naar de traditionele Schotse Hogmanay (Nieuwjaarsfeest) in Edinburgh. Dat deden we al in Nederland, en sinds we hier digitale tv hebben, ook in Griekenland. “Wat zouden we het graag een keer ‘live’ willen meemaken, dit prachtige spektakel,” verzuchten we ieder jaar weer. Het is er nooit van gekomen, en of dat ooit zal gebeuren, betwijfel ik, want eigenlijk zijn we die wens een paar dagen later alweer vergeten. Tot de volgende Hogmanay 😉
Dit jaar gaat de Hogmanay 2020 niet door, de opgelegde wereldwijde restricties geven geen ruimte om het oude jaar massaal uit te zwaaien. Gelukkig hoeven we het niet helemaal zonder ons Schotse Eindejaarsgevoel te doen, want de onderstaande video’s brengen het afscheid van het oude jaar heel mooi in beeld. En hoewel ik lang niet alles versta van de woorden die de beelden begeleiden, voel ik ze wel, rechtstreeks in mijn hart. Het gaat over afscheid nemen van een jaar dat nog heel lang na zal dreunen, wereldwijd en dicht bij huis. Een jaar vol verdriet, frustraties, boosheid en onbegrip… Maar ook een jaar waarin buren elkaar leerden kennen via hun balkons, een jaar waarin ‘negatief’ voor het eerst een positief woord bleek te zijn, een jaar waarin we dankbaar leerden te zijn voor dat wat we wel konden.
Mijn wens voor 2021 is dat we die dankbaarheid voor dat wat er werkelijk toe doet, niet zullen vergeten. Ik hoop oprecht dat we ondanks alle ellende toch iets hebben geleerd van al dat verdriet, van het ongemak, van het besef dat we het leven niet ‘onder controle hebben’. En natuurlijk wens ik met heel mijn hart dat we een beter jaar tegemoet zullen gaan, zodat we elkaar heel binnenkort weer ‘legaal’ mogen omhelzen en vasthouden en knuffelen.
Vanavond om middernacht zal ik proosten op het nieuwe jaar, met een opgeluchte lach dat ik dit jaar gezond mag afsluiten, maar ook met een traan voor alle mensen die veel te vroeg afscheid hebben moeten nemen van dit leven door een virus dat zoveel verwoest heeft. Vanavond om twaalf uur zing ik het Auld Lang Syne uit volle borst, niet hand in hand in een grote kring van familie en vrienden, maar in de warme omhelzing van mijn echtgenoot. En samen verwelkomen we het nieuwe jaar, met licht en hoop in ons hart…
GELUKKIG NIEUWJAAR
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
HAPPY NEW YEAR
BLIADHNA MHATH UR
♥♥♥
Eindejaarscolumn
De zonnewende van 2019 heeft op 21 december plaatsgevonden, wat betekent dat we de langste nacht er alweer op hebben zitten. De dagen gaan dus lengen, een paar minuutjes per dag slechts, maar net als die vele druppeltjes die een emmer vol maken, zet dat echt wel zoden aan de dijk. Over een paar weken begint de natuur te ontwaken, hoeven we steeds later het licht aan te doen en hebben we alle decemberfeesten weer achter de rug.
Op dit moment zitter we er echter nog middenin. Of je er nu wel of niet van houdt, er veel of weinig aan doet, het blijft altijd een enerverende tijd, die laatste weken van het jaar. Hoewel… als ik heel eerlijk ben, merken we er hier in Kato Gatzea verdraaid weinig van. We hadden heerlijk zonnige dagen, mooi weer, en aangezien zoonlief de kerstdagen dit jaar elders doorbrengt, hoefde ik ook niet echt veel vooruit te werken om een paar weken ‘vrij’ te hebben. We kachelen dus gewoon in een rustig tempo voort en zien wel wat de komende tijd op ons pad komt. Dat ‘kachelen’ ging zelfs zo rustig, dat ik me dit weekend pas over het kerstmenu heb gebogen, en daarna een beetje kerstversiering heb aangebracht. We houden het simpel dit jaar. Met een jong, energiek katje in huis kun je geen overdadige versiering hebben, in ieder geval niet in een woonkamer van vier bij vijf die al vol staat met meubels en andere aanverwante artikelen. Of misschien gebruik ik dat wel als goed excuus om niet alles uit de kerstkast te trekken, dat kan natuurlijk ook. Hoe het ook zij, de echte kerststemming zit er bij mij blijkbaar nog niet helemaal in, maar wat niet is, kan nog komen. En zo niet, dan vind ik dat ook prima. Een ieder moet gewoon doen waar hij of zij zich prettig bij voelt, en voor ons is dat dit jaar dus lekker vanaf de zijlijn kijken naar de gekte die er tegenwoordig rond de feestdagen heerst.
Ik denk dat ik niet de enige ben die zich in deze periode regelmatig afvraagt wat er is gebeurd met die simpele, eenvoudige kerstdagen van weleer. Dagen waarin het kerstmaal – zoals bij ons thuis – bestond uit een helder kippensoepje, kip als hoofdgerecht, en ijs met warme kersensaus toe. Jaar in jaar uit, daar hoefde niemand over na te denken. Een huzarenslaatje, wat doppertjes en peentjes en een schaal appelmoes op de met het papieren kersttafelkleed gedekte tafel als bijgerecht en dat was dat. Na het kerstdiner was het tijd om bij de kerstboom-zonder-cadeautjes-eronder te relaxen met een boek, een bordspel of – mijn moeder – de kerstpuzzel uit de krant. Voor de kerstmuziek zorgden we zelf, bij het orgel van pa, want radio en televisie gingen op die dagen alleen aan voor de kerstrede van de koningin. Het waren dagen voor het gezin, de rest van de familie zagen we pas op nieuwjaarsochtend, als we allemaal bij oma en opa koffie gingen drinken. Wij kinderen kregen natuurlijk geen koffie, maar één glaasje limonade, een piepklein glaasje ook nog eens, zoiets als waaruit ik nu mijn tsipourootje drink. Het opa en oma-huisje barstte dan bijna uit zijn voegen, want mijn pa had zes broers en één zus, maar met een beetje opschuiven paste het wel. En voor ons kinderen was het iets om naar uit te kijken, want het kerstrapport mocht mee, en met een beetje geluk kon je van iedere oom wel een dubbeltje of iets meer scoren omdat je zo goed je best had gedaan.
Ach ja, die tijd ligt al heel lang achter ons, en zo simpel hoeft het natuurlijk ook niet meer vandaag de dag. Dat kan ook niet meer, de tijden zijn veranderd en wij mensen zijn mee veranderd. Maar toch, al die overdaad in de winkels, al dat ‘moeten’, het een nog mooier en specialer dan het andere, dat opgeklopte kerstgevoel… ik kan er maar niet aan wennen. Gelukkig hoef ik dat ook niet, want ons leven in Pilion is normaal gesproken al een leven buiten de hedendaagse hectiek en dat geldt dus zeker ook voor de decemberperiode. Op welke wijze je deze kerst ook viert, rustig of uitbundig, alleen of met een groot gezelschap, ik hoop dat je ervan zult genieten. En vooral dat je toch ook even stil zult staan bij al die mensen die niet het geluk hebben om de kerstdagen door te brengen zoals ze dat zo graag zouden willen. Voor mij zijn dat de vluchtelingen op Lesbos, voor een ander misschien de dakloze op de hoek van je straat. Een beetje liefde en hoop geven aan andere mensen… het is zo’n kleine moeite, en als we dat nou allemaal gewoon doen, dan ziet de wereld er al heel snel een stuk beter uit. Dat is namelijk wat ik iedereen voor 2020 uit de grond van mijn hart toewens: een betere wereld – zonder al dat oervervelende gehakketak, dat ongelooflijk negatieve venijn en vooral die niet te bevatten afschuwelijke misdaden. Ik wil zo heel graag een wereld waarin we respect hebben voor elkaar, ongeacht huidskleur, geloof, sekse, eetgewoonten, uiterlijk of handicap. En verdorie, zo moeilijk is dat toch niet? Als we er allemaal ons best voor doen, dan moet het een keer lukken, want een betere wereld begint echt nog steeds bij jezelf!
Behalve die betere wereld wens ik jullie vanuit het rustige Kato Gatzea natuurlijk hele fijne kerstdagen en een mooi, liefdevol, avontuurlijk en vooral gezond 2020! Maak er iets moois van, geniet van iedere dag en wees een beetje lief voor elkaar, dan wordt het vast een fantastisch jaar!
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
♥♥♥♥♥
Alle kleine beetjes
Zo’n laatste column van het jaar is bij uitstek het moment waarop je als columnist graag nog even door wilt mijmeren over de gebeurtenissen van de twaalf achter ons liggende maanden. Er hoort ook zeker een snufje vooruitblikken naar het nieuwe jaar bij, net als het spuien van een aantal wijsheden waar de hele mensheid zijn voordeel mee kan doen. Mijn vingers hebben daar vandaag alleen niet zo’n zin in. Die gaan lekker hun eigen gang, en vertellen u liever over het winterzonnetje dat heerlijk schijnt, over zoonlief die midden in de nacht van eerste op tweede kerstdag bij ons in Pilion arriveerde, en over het niet helemaal volgens plan verlopende kerstmaal dat ik mijn echtgenoot op eerste kerstdag heb voorgezet. Huis-, tuin- en keukendingetjes, zal ik maar zeggen. Zoals u van mij gewend bent.
Tja, dat kerstmaal. Dat is toch ieder jaar wel een dingetje. Nog meer als je alleen met de feestdagen achter het fornuis staat, want ik heb vast weleens verteld dat manlief hier in huis de kok is. Niet alleen is hij daar erg goed in, het geeft mij ook de kans om voor u mooie en dikke boeken te schrijven. Soms zelfs twee per jaar, als ik heel erg mijn best doe. Dat kan alleen maar als je verder niet al te veel aan je hoofd hebt, en daarom laat ik de dagelijkse beslommeringen van ons huishouden met alle liefde aan manlief over. Als compensatie neem ik dan de feestmaaltijden voor mijn rekening, en dat is best een heel gepuzzel. Omdat ik niet elke dag in de keuken sta, mag het menu namelijk niet al te ingewikkeld zijn, want een geroutineerde keukenprinses ben ik natuurlijk niet. Bovendien doet manlief de inkopen, en ook daar wil het nog weleens misgaan. Zo heeft het tartaartje met gerookte zalm en rucola dat ik dit jaar als voorgerecht had bedacht, het niet gered. De gerookte zalm was uitverkocht, dus had manlief als vervanging een blikje zalmfilet met dille en mosterdsaus meegebracht. En de rucola was op de een of andere manier helemaal niet op het boodschappenlijstje terechtgekomen. Gelukkig kun je met zalm uit blik en zonder rucola ook wel iets doen, dus uiteindelijk werd het een simpele zalmcocktail in een glas in plaats van een mooi rond zalmtartaartje op een plat bord. Alleen niet op tweede kerstdag, zoals de planning was, maar op eerste kerstdag om een uur of acht ’s avonds. En dat kwam weer vanwege het kippenragoutpasteitje dat ik eind van de middag als hartig hapje had bedacht. Ook het pasteitje zag er iets anders uit dan de bedoeling was, want kant-en-klare pasteibakjes zijn hier niet te krijgen, volgens manlief. De zelfgemaakte ragout had ik dus maar in kleine stenen ragoutbakjes gedaan, met daaroverheen een velletje bladerdeeg gedrapeerd, waarna ik het geheel een kwartiertje in de oven heb gezet.
Nu was dit de eerste keer ooit dat ik met een rol vers bladerdeeg werkte, en om een luchtig, paddenstoelachtige dakje op die stenen ragoutbakjes te krijgen, heb je blijkbaar meer dan één velletje nodig, en moet je die velletjes ook van tevoren insmeren met olie. Helaas was mij dat even ontgaan in de hectiek van het koken en bakken. Bovendien lag de iets te veel gebonden kippenragout met het platte maar wel knapperige dakje dusdanig zwaar op de maag, dat we in gezamenlijk overleg besloten hebben om het hoofdgerecht van kip parmignana met witlof en camembert maar in zijn geheel achterwege te laten. In plaats daarvan namen we dus de eerdergenoemde zalmcocktail, waarna we meteen aan het toetje zijn begonnen. De ijskoude koffiesemifreddo met gekarameliseerde walnoten, witte en pure chocola was gelukkig perfect gelukt, al zeg ik het zelf. En zo hebben we eerste kerstdag al met al eigenlijk best lekker gegeten met zijn tweetjes, zonder al te veel opsmuk, gezellig op de bank voor de buis – tot diep in de nacht wachtend op zoonlief uit Nederland, die vanaf de luchthaven in Athene nog zo’n vier uur over donkere wegen naar Pilion moest rijden om bij ons te komen.
Het was een heerlijk weerzien in die donkere, koude winternacht. Je kind na lange tijd weer in je armen mogen sluiten, dat is het mooiste kerstcadeau dat je als moeder kunt krijgen. Kerstmis 2018 kan voor mij dus niet meer stuk, al heb ik het dan zonder gerookte zalm moeten doen. En ik weet nu al dat we dit jaar op zijn oer-Hollands gaan afsluiten met echte oliebollen, gebakken door zoonlief in onze Griekse keuken. Wat wil een mens in den vreemde nog meer? Nou, eigenlijk niet zoveel meer. Het enige wat ik nu nog wil, is een beetje vrede, een beetje liefde, en vooral dat er weer hoop is voor álle mensen. Dat moet toch haalbaar zijn als we er allemaal ons best voor doen? Want met al die kleine beetjes bij elkaar wordt 2019 ongetwijfeld een machtig mooi jaar voor iedereen, dat weet ik heel zeker… 😉