Tag archieven: Griekse jaarwisseling

Vaarwel 2024, hallo 2025!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Naarmate je ouder wordt, gaat de tijd sneller. Hoe dat kan weet ik niet, maar het is echt waar. Voor je het in de gaten hebt, is er alweer een jaar voorbij. Voor ons was het gelukkig een redelijk ‘rustig’ jaar, zonder de rampen die we het jaar ervoor het hoofd moesten bieden.

Hoewel… zo heel erg rustig was het allemaal niet nu ik er zo over nadenk. Ik herinner me nog heel goed de brand in mijn net opgeknapte kantoor, vier dagen voor ons vertrek in januari naar Nederland. Gelukkig werd dat gecompenseerd door twee weken heerlijk knuffelen met onze net geboren kleinzoon en gezellige uitstapjes met familie en vrienden. Dat alles helaas wel  gevolgd door grote zorgen om een doodzieke Krumpie de Kat bij thuiskomst. Pas twee maanden later kreeg ze op wonderbaarlijke wijze ineens weer zin in het leven, na onze terugkomst uit Athene, waar we een fantastisch concert van André Rieu hadden bijgewoond. In juli ging ik alwéér twee heerlijke weken naar Nederland, hoewel het niet zo leuk begon met een achttien uur durende heenreis en een horror-overnachting in de bagagehal op Düsseldorf. Eenmaal weer terug kregen we een bloedhete zomer, goddank zonder branden, maar echt zo’n zomer waarin je nauwelijks je huis uit komt vanwege de immense hitte. De nazomer was gelukkig heerlijk, en in oktober reisden manlief en ik opnieuw een weekje naar Athene, ditmaal om mijn paspoort te vernieuwen en te vieren dat we dit jaar maar liefst vijfenveertig jaar getrouwd zijn.

Helaas vond mijn rug het allemaal een beetje te veel van het goede. Sinds dat laatste reisje is de al maanden sudderende ischias geëxplodeerd en na diverse behandelingen die de pijn alleen maar erger maakten is uiteindelijk vastgesteld dat de rechterkant van mijn bekken op de een of andere manier verschoven is en daardoor scheef staat ten opzichte van de linkerkant. Ik kan u vertellen dat zoiets heel pijnlijk is. Vooral als je je beweegt. De meest simpele dingen zoals gaan zitten of opstaan, iets van de grond oprapen of de kat eten geven blijken ineens een bijna onmogelijke opgave te zijn. Ik strompel dus al kreunend dit oude jaar uit, maar ik heb goede hoop dat het in de komende maanden weer goed zal komen. Dat moet, want aan achter de geraniums zitten ben ik nog lang niet toe!

Knap vermoeiend is het wel, zo’n extreem pijnlijke periode die nu al zoveel maanden aanhoudt. Gelukkig hadden we voor de decembermaand geen plannen op het gebied van familiebezoek, feestjes of reisjes. Het geplande tripje naar het Elvenpark in Trikala moest ik helaas afzeggen, ik kom momenteel niet verder dan het einde van de straat en de supermarkt achter ons huis. Onze kerst was dan ook zeer rustig, een samen thuis genieten van lekker eten, een mooie film en zelfs van een detectivespel, een kerstcadeautje voor onszelf waarnaar met name ik heel erg had uitgekeken. Het spel was echter niet aan ons besteed. Na ons twee uur lang serieus verdiept te hebben in de politiedossiers,  hebben we de boel maar opgeruimd. Veel te vermoeiend, zo’n moord oplossen vanuit je huiskamer!

En nu is het oudejaarsdag. Een heerlijk zonnige dag na een periode van veel regen. Er is geen vuurwerkknal te horen, alleen het zachtjes kabbelen van de golven verderop. Vuurwerkoverlast is hier absoluut geen issue. Om twaalf uur vanavond wordt er hooguit tien minuten wat siervuurwerk afgestoken in het dorp, daarna verdwijnt iedereen naar binnen om gezellig samen te zijn met vrienden en familie. In Volos is er als ik het goed begrepen heb wel een groot centraal vuurwerk te zien dat jaarlijks door de gemeente wordt verzorgd, maar aangezien wij de jaarwisseling altijd thuis doorbrengen, hebben we dat nooit meegemaakt. Hoeft ook niet, in onze Nederlandse jaren hebben we meer dan genoeg vuurwerk gezien, gehoord en verafschuwd. Zo blij dat we hier gewoon zonder angst over straat kunnen in december. Alleen dat is al een goede reden om hierheen te emigreren…

Zo’n oudejaarsdag is natuurlijk ook het geijkte moment om vooruit te blikken. Een nieuw jaar ligt voor ons en niemand die weet wat het zal brengen. Echt hoopvol ziet het er allemaal niet uit, maar doemdenken zit niet in mijn karakter. Eens zal de mensheid toch gaan inzien dat we met liefde, begrip en respect voor elkaar veel verder komen dan met oorlog, haat en nijd. Dat we beter voor onze aarde moeten zorgen, ook al betekent dat een stapje terugdoen in de luxe en overvloed waaraan we in de afgelopen decennia gewend zijn geraakt. Vroeger was zeker niet alles beter, maar dat betekent niet dat er niets goed was. Het is jammer dat we die goede dingen aan het afstoten zijn, dat het eigen ikje het meest belangrijke is geworden in de huidige maatschappij en het ‘ieder voor zich’ de boventoon voert.

Hier in ons rustige Griekse dorpje op het platteland merken we niet zo heel veel van wat er zich in de grote boze buitenwereld afspeelt, tenzij we er zelf naar op zoek gaan. Ons leven kabbelt gewoon verder zoals het de afgelopen twintig jaren al hier voortkabbelt. Met ups en downs, met lief en leed, net als bij iedereen. Met af en toe een flinke bosbrand, een overstroming of een aardbeving. Heftige gebeurtenissen, zo dicht bij huis. Geen fijne dingen om mee te maken, maar het leert je wel dat het leven ook na zo’n ramp weer doorgaat, al wordt het nooit meer als ervoor. Zoiets heftigs meemaken leert je vooral dat niets zeker is, dat niets voor eeuwig is en dat je leven van het een op het andere moment totaal veranderd kan zijn…

Als ik vooruitblik naar het nieuwe jaar dan hoop ik dat ons eigen leven hier in Pilion ook in 2025 gewoon voort blijft kabbelen. En voor iedereen wens ik dat zij die de macht hebben die macht zullen gebruiken om de wereld mooier te maken zodat de mensen die in die wereld wonen gelukkiger zullen zijn. U en ik, wij hebben daar weinig invloed op, maar we kunnen wel onze eigen omgeving mooier maken en onze medemens met liefde, begrip en respect tegemoet treden. Zo moeilijk is dat toch niet? Dan wordt die grote boze buitenwereld vanzelf een beetje minder boos, dat weet ik zeker.

Ik wens iedereen een gezellige jaarwisseling en een sprankelend, gezond, liefdevol en vooral vredig 2025 toe! Καλή Χρόνια!

♥♥♥

 

Vaarwel 2021, hallo 2022!

Geplaatst op door — 8 reacties ↓

Oudejaarsdag vind ik echt zo’n dag van gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik blij dat het jaar er weer op zit, aan de andere kant voel ik heel sterk de grote onzekerheid over het jaar dat komt. Ik kijk terug op wat geweest is, vraag me af of het nieuwe jaar beter, slechter of net zo goed zal zijn, en omdat niemand daar ook maar iets zinnigs over kan zeggen, neem ik met een lach en een traan gewoon nog maar een hap van mijn oliebol of een slok van mijn wijntje. Nou ja, zo vergaat het mij altijd, voor u kan dat natuurlijk totaal anders zijn. We hebben allemaal onze eigen manier om om te gaan met dit soort dagen en dat is maar goed ook. De wereld zou behoorlijk saai zijn als we allemaal hetzelfde waren, toch?

Hoe anders en uniek we ook zijn, het zal ook dit jaar voor iedereen opnieuw een wat vreemde jaarwisseling worden. Corona, en dan met name de omikronvariant, heeft op het laatste moment weer voor een flinke tegenvaller gezorgd met een heleboel maatregelen waar we niet op zaten te wachten. Ook hier in Griekenland is alles weer behoorlijk grimmig aan het worden. Een echte lockdown is het net niet, maar het scheelt niet veel. Dubbele of speciale maskers in de supermarkt, geen muziek in de bars en restaurants en op oudejaarsavond alles om 02.00 dicht. Evenementen afgeblazen, openbare en privéfeestjes verboden, en overal waar je komt de QR-code of een testbewijs laten zien. Het is wat het is, we moeten er mee dealen of we willen of niet. En ook dat doet een ieder op zijn eigen manier. De een lapt alle regels aan zijn laars, de ander verschuilt zich binnenshuis achter de geraniums en het gros leeft zo goed en zo kwaad als het gaat verder.

Manlief en ik behoren tot die laatste categorie. We weten niet wat 2022 ons zal brengen, maar één ding weet ik zeker: de kleine dingen die het écht doen zullen er altijd zijn. Een onverwachte glimlach van een vreemde, een helpende hand bij het uitstappen, een telefoontje van een verre vriend, zomaar een bosje bloemen krijgen… het hoeft allemaal echt niet zo moeilijk en groots en perfect te zijn. En nee, ik steek mijn hoofd niet in het zand. Ik snap heel goed dat het niet meevalt om te leven met restricties, om alles wat je hebt opgebouwd naar de knoppen te zien gaan omdat je zaak dicht moet blijven, om iedere keer weer je vakantie in duigen te zien vallen. Maar het leven zoals we dat kenden, bestaat niet meer en het zal ook nooit meer terugkomen. Heel vervelend allemaal, maar de mensheid heeft in het verleden wel voor hetere vuren gestaan. Ook hier komen we wel doorheen, daar geloof ik heilig in. En tot dat moment zoek ik gewoon de lichtpuntjes op, kijk ik naar dat wat nog wel mogelijk is en koester ik ‘de kleine dingen die het doen…’.

Hier in Kato Gatzea schijnt op deze laatste dag van het jaar een heerlijk zonnetje, en dat is toch wel een aardig opstekertje voor een zonnekind als ik. Als de zon schijnt, ziet alles er immers veel minder erg uit. Daarom wens ik u vanuit ons kleine dorpje aan de Griekse kust heel veel zonnestralen toe in het nieuwe jaar dat ons te wachten staat. Dat, en een goede gezondheid, want als we één ding geleerd hebben in de afgelopen twee jaar, dan is het wel dat we zonder dat niet zo heel ver komen in dit leven. Maak van dat nieuwe jaar dat voor ons ligt dus gewoon maar wat moois, ook als het opnieuw anders verloopt dan je had gehoopt, en blijf genieten van de kleine dingen die het doen, dan wordt 2022 vast een prachtig jaar –  voor iedereen!

Καλή Χρονιά!

GELUKKIG NIEUWJAAR!

♥♥♥

Gelukkig Nieuwjaar

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Als het even kan, kijken wij op Oudejaarsavond via de BBC naar de traditionele Schotse Hogmanay (Nieuwjaarsfeest) in Edinburgh. Dat deden we al in Nederland, en sinds we hier digitale tv hebben, ook in Griekenland. “Wat zouden we het graag een keer ‘live’ willen meemaken, dit prachtige spektakel,” verzuchten we ieder jaar weer. Het is er nooit van gekomen, en of dat ooit zal gebeuren, betwijfel ik, want eigenlijk zijn we die wens een paar dagen later alweer vergeten. Tot de volgende Hogmanay 😉

Dit jaar gaat de Hogmanay 2020 niet door, de opgelegde wereldwijde restricties geven geen ruimte om het oude jaar massaal uit te zwaaien. Gelukkig hoeven we het niet helemaal zonder ons Schotse Eindejaarsgevoel te doen, want de onderstaande video’s brengen het afscheid van het oude jaar heel mooi in beeld. En hoewel ik lang niet alles versta van de woorden die de beelden begeleiden, voel ik ze wel, rechtstreeks in mijn hart. Het gaat over afscheid nemen van een jaar dat nog heel lang na zal dreunen, wereldwijd en dicht bij huis. Een jaar vol verdriet, frustraties, boosheid en onbegrip… Maar ook een jaar waarin buren elkaar leerden kennen via hun balkons, een jaar waarin ‘negatief’ voor het eerst een positief woord bleek te zijn, een jaar waarin we dankbaar leerden te zijn voor dat wat we wel konden.

Mijn wens voor 2021 is dat we die dankbaarheid voor dat wat er werkelijk toe doet, niet zullen vergeten. Ik hoop oprecht dat we ondanks alle ellende toch iets hebben geleerd van al dat verdriet, van het ongemak, van het besef dat we het leven niet ‘onder controle hebben’. En natuurlijk wens ik met heel mijn hart dat we een beter jaar tegemoet zullen gaan, zodat we elkaar heel binnenkort weer ‘legaal’ mogen omhelzen en vasthouden en knuffelen.

Vanavond om middernacht zal ik proosten op het nieuwe jaar, met een opgeluchte lach dat ik dit jaar gezond mag afsluiten, maar ook met een traan voor alle mensen die veel te vroeg afscheid hebben moeten nemen van dit leven door een virus dat zoveel verwoest heeft. Vanavond om twaalf uur zing ik het Auld Lang Syne uit volle borst, niet hand in hand in een grote kring van familie en vrienden, maar in de warme omhelzing van mijn echtgenoot. En samen verwelkomen we het nieuwe jaar, met licht en hoop in ons hart…

GELUKKIG NIEUWJAAR 

   ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 

HAPPY NEW YEAR

BLIADHNA MHATH UR

♥♥♥

 

Eindejaarscolumn

Geplaatst op door — 6 reacties ↓

De zonnewende van 2019 heeft op 21 december plaatsgevonden, wat betekent dat we de langste nacht er alweer op hebben zitten. De dagen gaan dus lengen, een paar minuutjes per dag slechts, maar net als die vele druppeltjes die een emmer vol maken, zet dat echt wel zoden aan de dijk. Over een paar weken begint de natuur te ontwaken, hoeven we steeds later het licht aan te doen en hebben we alle decemberfeesten weer achter de rug.

Op dit moment zitter we er echter nog middenin. Of je er nu wel of niet van houdt, er veel of weinig aan doet, het blijft altijd een enerverende tijd, die laatste weken van het jaar. Hoewel… als ik heel eerlijk ben, merken we er hier in Kato Gatzea verdraaid weinig van. We hadden heerlijk zonnige dagen, mooi weer, en aangezien zoonlief de kerstdagen dit jaar elders doorbrengt, hoefde ik ook niet echt veel vooruit te werken om een paar weken ‘vrij’ te hebben. We kachelen dus gewoon in een rustig tempo voort en zien wel wat de komende tijd op ons pad komt. Dat ‘kachelen’ ging zelfs zo rustig, dat ik me dit weekend pas over het kerstmenu heb gebogen, en daarna een beetje kerstversiering heb aangebracht. We houden het simpel dit jaar. Met een jong, energiek katje in huis kun je geen overdadige versiering hebben, in ieder geval niet in een woonkamer van vier bij vijf die al vol staat met meubels en andere aanverwante artikelen. Of misschien gebruik ik dat wel als goed excuus om niet alles uit de kerstkast te trekken, dat kan natuurlijk ook. Hoe het ook zij, de echte kerststemming zit er bij mij blijkbaar nog niet helemaal in, maar wat niet is, kan nog komen. En zo niet, dan vind ik dat ook prima. Een ieder moet gewoon doen waar hij of zij zich prettig bij voelt, en voor ons is dat dit jaar dus lekker vanaf de zijlijn kijken naar de gekte die er tegenwoordig rond de feestdagen heerst.

Ik denk dat ik niet de enige ben die zich in deze periode regelmatig afvraagt wat er is gebeurd met die simpele, eenvoudige kerstdagen van weleer. Dagen waarin het kerstmaal – zoals bij ons thuis – bestond uit een helder kippensoepje, kip als hoofdgerecht, en ijs met warme kersensaus toe. Jaar in jaar uit, daar hoefde niemand over na te denken. Een huzarenslaatje, wat doppertjes en peentjes en een schaal appelmoes op de met het papieren kersttafelkleed gedekte tafel als bijgerecht en dat was dat. Na het kerstdiner was het tijd om bij de kerstboom-zonder-cadeautjes-eronder te relaxen met een boek, een bordspel of – mijn moeder – de kerstpuzzel uit de krant. Voor de kerstmuziek zorgden we zelf, bij het orgel van pa, want radio en televisie gingen op die dagen alleen aan voor de kerstrede van de koningin. Het waren dagen voor het gezin, de rest van de familie zagen we pas op nieuwjaarsochtend, als we allemaal bij oma en opa koffie gingen drinken. Wij kinderen kregen natuurlijk geen koffie, maar één glaasje limonade, een piepklein glaasje ook nog eens, zoiets als waaruit ik nu mijn tsipourootje drink. Het opa en oma-huisje barstte dan bijna uit zijn voegen, want mijn pa had zes broers en één zus, maar met een beetje opschuiven paste het wel. En voor ons kinderen was het iets om naar uit te kijken, want het kerstrapport mocht mee, en met een beetje geluk kon je van iedere oom wel een dubbeltje of iets meer scoren omdat je zo goed je best had gedaan.

Ach ja, die tijd ligt al heel lang achter ons, en zo simpel hoeft het natuurlijk ook niet meer vandaag de dag. Dat kan ook niet meer, de tijden zijn veranderd en wij mensen zijn mee veranderd. Maar toch, al die overdaad in de winkels, al dat ‘moeten’, het een nog mooier en specialer dan het andere, dat opgeklopte kerstgevoel… ik kan er maar niet aan wennen. Gelukkig hoef ik dat ook niet, want ons leven in Pilion is normaal gesproken al een leven buiten de hedendaagse hectiek en dat geldt dus zeker ook voor de decemberperiode. Op welke wijze je deze kerst ook viert, rustig of uitbundig, alleen of met een groot gezelschap, ik hoop dat je ervan zult genieten. En vooral dat je toch ook even stil zult staan bij al die mensen die niet het geluk hebben om de kerstdagen door te brengen zoals ze dat zo graag zouden willen. Voor mij zijn dat de vluchtelingen op Lesbos, voor een ander misschien de dakloze op de hoek van je straat. Een beetje liefde en hoop geven aan andere mensen… het is zo’n kleine moeite, en als we dat nou allemaal gewoon doen, dan ziet de wereld er al heel snel een stuk beter uit. Dat is namelijk wat ik iedereen voor 2020 uit de grond van mijn hart toewens: een betere wereld – zonder al dat oervervelende gehakketak, dat ongelooflijk negatieve venijn en vooral die niet te bevatten afschuwelijke misdaden. Ik wil zo heel graag een wereld waarin we respect hebben voor elkaar, ongeacht huidskleur, geloof, sekse, eetgewoonten, uiterlijk of handicap. En verdorie, zo moeilijk is dat toch niet? Als we er allemaal ons best voor doen, dan moet het een keer lukken, want een betere wereld begint echt nog steeds bij jezelf!

Behalve die betere wereld wens ik jullie vanuit het rustige Kato Gatzea natuurlijk hele fijne kerstdagen en een mooi, liefdevol, avontuurlijk en vooral gezond 2020! Maak er iets moois van, geniet van iedere dag en wees een beetje lief voor elkaar, dan wordt het vast een fantastisch jaar!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

♥♥♥♥♥