De zomer in Pilion is op het hoogtepunt. Veel Grieken hebben nu ook vakantie en dat is te merken. De kustweg van Volos naar Trikeri telt op een gewone dag meer auto’s dan ik in de hele winter voorbij zie komen. Nu ben ik volgens manlief niet zo’n opmerkzaam type, maar die extra drukte, die merk ik dus weer wel op.

Ik hou niet van drukte. Vroeger al niet. Een zomerse dag in het openluchtzwembad doorbrengen vond ik als kind een verschrikking. Dat gekrijs, geren, geduw, geplons! Waar een ieder zich kostelijk vermaakte, lag ik op mijn buik met mijn armen over mijn hoofd op mijn badlaken lijdzaam te wachten tot het tijd was om naar huis te gaan. Ook de zomerse stranddagjes naar Hoek van Holland waren niet aan mij besteed. Ik zag er echt de lol niet van in om tussen al die handdoeken, windschermen, halfblote lijven en koelboxen door te moeten laveren om me bij de krijsende massa in de golven te voegen. Nee, dank u wel!

Die aversie van massale zomeractiviteiten is gebleven. Zelfs hier, waar de mussen van de hitte van het dak vallen, blijf ik veel liever thuis dan dat ik midden in de zomer op het dorpsstrand een teen in de zee steek. Laat mij maar sudderen achter mijn computer met de ventilator op volle kracht en de tuinslang onder handbereik om mijn verhitte lijf af te koelen. Ik wacht wel met mijn strandbezoekjes tot de vakantiegangers weer naar huis zijn!

De extreme hitte van deze zomer werkt ook al niet mee om veel activiteiten te ontplooien. Een tripje naar de koelere bergen, een scooteruitstapje naar het rustiger zuiden… bij alleen de gedachte eraan breekt het zweet me al uit. Nu zweet ik nogal snel, maar toch, u begrijpt wel wat ik bedoel. Natuurlijk begrijp ik diep in mijn hart heus wel dat het niet alleen maar aan die hitte of de drukte ligt en ik vermoed dat mijn steeds respectabeler wordende leeftijd er ook niets mee te maken heeft. Nee, diep vanbinnen snap ik best dat ieder mens zo af en toe pas op de plaats moet maken om de gebeurtenissen van het leven te verwerken en zich dan beter een paar weekjes achter de geraniums kan terugtrekken. Ja, zelfs als je woont op een plek waar andere mensen op vakantie komen en ja, zelfs als je iemand bent die het bootje het liefst altijd maar varende wil houden en de rustige baai aan de lijzijde van de levenszee zo veel mogelijk vermijdt.

En kijk, wat is het dan heerlijk om omringd te zijn door een aantal vrienden die zoiets veel eerder en veel beter snappen dan ik. Vrienden die zien dat ik even niet zo lekker in mijn vel zit en me de ruimte geven om al pratende mijn gedachten op een rijtje te krijgen waardoor ook ik steeds beter begrijp waarom mijn vel de laatste tijd zo vreemd knelt. Nou ja, figuurlijk dan, hè, want de kipfiletjes en de kalkoenkwabben trekken zich natuurlijk niets aan van dat knellende vel. Die flapperen gewoon vrolijk door. Dankzij die lieve vrienden kom ik gelukkig weer steeds vaker achter de geraniums vandaan. Een verwenweekendje niets hoeven in Milina, mooie gesprekken op een terrasje in Platania, een uitnodiging voor een girls’ night inclusief aromatherapie… wie zou daar nu niet de tuin voor uit komen? Bijkomend voordeel is natuurlijk dat je juist door in beweging te komen weer nieuwe energie opdoet – waardoor je dus ook weer steeds meer gaat bewegen. Het loont absoluut om af en toe die hitte en het zweet en de drukte en de vermoeidheid voor lief te nemen en toch maar een dagje uit je comfortzone te stappen, zeker weten!

Mocht u na al dat geklaag en gemopper nu denken dat ik de hele dag in een giga dip zit… niets is minder waar. Het voordeel van schrijfster zijn is dat je tegelijkertijd in twee werelden kunt vertoeven. Als de echte me niet bevalt, verdwijn ik gewoon naar mijn fictieve wereld. Het nieuwe boek vordert dan ook gestadig. Opvallend is wel dat het in mijn verhaal momenteel veel regent en voor de tijd van het jaar erg koud is. En in plaats van gezellige uitstapjes naar het strand te maken, belanden mijn hoofdpersonen in sombere vochtige onderaardse gewelven. Tja, ik verzin natuurlijk gewoon van alles om koel te blijven, al is het maar in mijn hoofd. Ik denk dat naarmate de temperatuur hier gaat dalen, mijn hoofdpersonen vaker het zonnetje zullen zien schijnen. Dat is tenminste de bedoeling, want ook al speelt het verhaal zich dit keer in Nederland af, u als lezer moet er natuurlijk wel een feelgood-gevoel van krijgen. Miezerregen en druipgrotten helpen daar niet echt aan mee, dat snap ik best, maar het komt ongetwijfeld goed. Dat komt het bij mij altijd, al moeten er ook in mijn verhalen wel eens een paar flinke hobbels genomen worden, net als in het echte leven.

Kortom, ik hobbel vrolijk verder in mijn twee werelden, en koester de mooie momenten van het leven. Zoals het cadeautje van de heftige zomerstorm, compleet met onweer en regen, die we een paar dagen geleden over ons heen kregen. De temperatuur ging binnen een mum van tijd van tweeëndertig naar negentien graden en wat was dat heerlijk! Weg was de warmte, de benauwdheid, de histamine-allergie. Voor het eerst sinds weken konden we alle ramen tegen elkaar openzetten omdat het buiten eindelijk weer koeler was dan binnen. Slapen zonder airco… wat een luxe! Behalve die letterlijke opluchting van weer kunnen ademen, leverden de uren na de storm ook prachtige foto’s op. Een dubbele regenboog, oranje wolkenpartijen… de natuur vierde uitbundig feest en wij mochten dat feestje gratis en voor niks meevieren. ‘Bijzondere energieën die vrijkomen,’ zei een vriendin over het kleurrijke schouwspel in de lucht. En hoe vreemd het ook klinkt, ik voel me sinds de storm inderdaad krachtiger, energieker en ook positiever in het leven staan, iets waar ik heel blij mee ben. Dus ja, er is ongetwijfeld meer tussen hemel en aarde. Zelf zie ik dat niet altijd, maar mensen die er oog voor hebben, zoals mijn vriendin, zien het echt overal om zich heen.

Hm, misschien heeft manlief wel gelijk. Ik denk dat ik voortaan toch ook maar iets opmerkzamer ga worden 😉

♥♥♥♥♥