Categorie archieven: COLUMNS

De paden op…

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Het waren een paar gezellige weken met onze vrienden uit Nederland hier op vakantie. Heel veel gezelligheid, een heerlijke barbecue bij ons in de tuin, mooie gesprekken en niet alleen een superleuke SUP-ochtend met mijn Twentse vriendin Janneke, maar ook een prachtige wandeling van Milina naar Lafkos en terug, met haar en haar man. Ondanks de zeer hoge temperaturen van de afgelopen weken, hadden we gelukkig een dag uitgekozen waarop de zon zich wat vaker achter de wolken verschool. Gecombineerd met een vroege start en meer dan genoeg water in de rugzakken zorgde dat voor een prachtige wandeldag.

Ik had de wandeling al eens gemaakt, in 2012, dus ik wist dat de heenweg vanwege het grote hoogteverschil voor mij een hele uitdaging zou zijn. De kalderimi-route naar Lafkos gaat namelijk onafgebroken omhoog van 0 naar 329 meter, en dat is geen peulenschil, zal ik maar zeggen. Zeker niet bij een temperatuur van rond de dertig graden. Ik had dan ook van tevoren al aangegeven dat ik niet zeker wist of ik dat ging redden, gezien mijn chronische ademhalingsproblemen en de weersomstandigheden, maar ik had me geen zorgen hoeven maken. Blijkbaar ben ik er qua gezondheid en conditie veel beter aan toe dan een paar jaar geleden, en dat ondanks de voortschrijdende leeftijd! Ik zal niet beweren dat ik als een klimgeit naar boven ben gehuppeld, dat nu ook weer niet, maar met de nodige pauzes op de juiste momenten kwam ik voor mijn doen aardig monter in het mooie Lafkos aan. Mijn wandelmaatjes nog veel monterder trouwens, maar ja, dat zijn geoefende wandelaars, dus daar had ik niet anders van verwacht.

De grote vraag vooraf was natuurlijk of de route na de overstromingen van vorig jaar goed te lopen zou zijn. Het antwoord is ja, al is het geen route voor beginnelingen. Kalderimi’s – oude ezelspaden – lopen sowieso al moeilijker dan gewone (zand)paden omdat ze bestaan uit grote en kleine, door mos en andere begroeiing vaak gladde kasseien. Goed schoeisel is dan ook een must, maar ik was ook heel blij met mijn lange broek, want op sommige stukken moesten we ons echt een weg banen door de hoge en vaak doornige begroeiing. Op een paar punten was het pad door de heftige wateroverlast gedeeltelijk of geheel weggeslagen, maar met wat licht klauterwerk over de rotsen konden we de weg even verderop toch redelijk makkelijk vervolgen. Los daarvan was het een prachtige route, want het pad omhoog voerde door het bos, met een zeer afwisselende vegetatie. En niet onbelangrijk: veel schaduw!

Eenmaal in Lafkos hebben we ons de welverdiende frappé op het grote plein goed laten smaken, maar eerst zijn we nog even bij de bakker naar binnen gelopen. Hier wordt namelijk nog gebakken in een echte houtoven en dat kun je ruiken, maar vooral proeven. Zodra je de winkel binnenstapt, loopt het water je automatisch in de mond! De bakker zelf begroette ons met een stralende glimlach en liet ons meteen de grote oven zien met daarin een flink aantal heerlijkheden in wording. En natuurlijk gingen er in de rugzak een paar nog warme bougatsa’s mee, door de enthousiaste bakker persoonlijk voorzien van extra kaneel en poedersuiker.

Na een relaxt rustuurtje op het plein aanvaardden we via een andere kalderimi de terugtocht. Mocht u deze route ook ooit lopen, onthoud dan dat u beter de iets langere route rechtsom kunt nemen, onderlangs de mooie huizen aan de rechterkant van de vallei. U kunt namelijk ook linksom, daar loopt een korter pad naar beneden, maar tenzij u een machete in de rugzak hebt zitten, zou ik u dat niet aanraden. Het pad wordt al snel een soort jungle pad, met manshoge begroeiing waar je je doorheen moet zien te werken. De kans op slangen is ook niet ondenkbaar, maar gelukkig hebben wij daar geen last van gehad. Of misschien kwam dat wel omdat onze enige en zeer dappere man in het gezelschap vrijwillig voorop ging, al zwaaiend met de van mij geleende Nordic Walking-stok…

De weg naar beneden was na dat eerste moeilijke stuk een fluitje van een cent. Nou ja, relatief natuurlijk, want een afdaling van een paar honderd meter is best een dingetje voor de knieën. Maar het pad was een stuk breder en veel makkelijker begaanbaar dan de heenweg. De prachtige uitzichten op de Pagasitische Golf waren onbetaalbaar en het kleine kapelletje, verscholen tussen de begroeiing aan de rechterkant van het pad, niet al te ver boven Milina, was een heerlijke plek om wat langer uit te rusten.

Eenmaal aan de rand van Milina aangekomen was goed te zien hoeveel schade de overstromingen daar hebben aangericht. Herstelwerkzaamheden aan de bestaande wegen waren in volle gang, en ik weet zeker dat het er over een paar weken weer heel anders uitziet. Maar ik herinner me de vroegere situatie uiteraard nog goed en dan is het toch even slikken als je met eigen ogen ziet hoe groot de verwoesting is geweest, en hoe zwaar de mensen in Milina het daarna maandenlang hebben gehad. Na een paar honderd meter arriveerden we op de boulevard, waar we op een van de terrassen aan zee een heerlijk koud drankje hebben genuttigd alvorens de rit naar huis aan te vangen. Al met al was het best een lange dag geworden. We waren om negen uur uit Kato Gatzea vertrokken en uiteindelijk rond vijf uur vermoeid, warm, maar uiterst voldaan teruggekeerd. Echt zo’n dag met een sterretje was het, zo eentje waar je glimlachend op terugkijkt.

Inmiddels hebben we alle vrienden weer uitgezwaaid, en ben ik nu degene die de koffer aan het pakken is, want als u dit leest, heb ik als het goed is alweer een hele dag op Nederlandse bodem doorgebracht. Twee weken lang mag ik weer genieten van onze prachtige kleinzoon en zijn ouders, en dat is natuurlijk een heerlijk (o)ma-feestje! Opa blijft thuis dit keer, die past op het huis en op Krumpie. Hopelijk wordt het de komende weken iets minder warm hier, want na wekenlang temperaturen van boven de vijfendertig graden is iedereen daar wel aan toe. Ik ben dan ook heel blij met de Nederlandse temperaturen van rond de twintig die voorspeld worden, al zal de overgang best even wennen zijn. En wat de regen betreft, ach, daar hebben we een paraplu voor en die zit al in de koffer. Ik weet zeker dat opa die hier de komende weken niet zal missen…

♥♥♥♥♥

Toerist in Volos

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Half mei arriveerden maar liefst vijf van onze goede vrienden tegelijk uit Nederland. Een gezellig weerzien zowel met ons als met elkaar, want inmiddels zijn ze via ons in voorgaande jaren ook met elkaar bevriend geraakt. En behalve zo af en toe lekker uit eten te gaan of uitgebreid bij te kletsen bij een frappeetje op een terrasje vind ik het ook leuk om dan wat uitstapjes te maken, vergezeld van één of meerdere vrienden/vriendinnen. Nu had ik gelezen dat er in Volos iedere vrijdag een gratis twee uur durende Stadswandeling onder leiding van een gids was (wel even aanmelden van tevoren!). Dat leek vriendin Joke ook wel wat en en zo stonden wij afgelopen vrijdag om halfelf bij het toeristenkantoor, in afwachting van wat er komen ging.

Behalve de gids Georgia en wij bestond de groep uit nog acht andere vrouwen, allemaal woonachtig in Volos, die de stadstour wel een leuk uitstapje vonden voor hun gezamenlijk dagje uit. Gezien het feit dat wij de enige twee buitenlanders waren besloten we in goed overleg dat Georgia de rondleiding in het Grieks zou doen, en waar nodig in het Engels een toelichting zou geven. Dat werkte perfect voor ons, want een Griekse gids heeft nog weleens de neiging om gigantisch uit te wijden over gedetailleerde data, namen, rangen en standen en nog meer van die lokale historische weetjes waarvan je als buitenlandse toerist al snel denkt: ‘gooi dat maar in mijn pet.’ Het Griekse vrouwenclubje echter was daarin zeer geïnteresseerd, waardoor de stops bij de highlights van Volos voor ons toch al snel wat langer duurden dan ons lief was.

Zo stonden we na een uur nog steeds bij de oude stadswal, slechts een paar honderd meter verwijderd van ons startpunt, want Georgia bleef maar vertellen over Jason en het Gulden Vlies en vooral over de Ottomanen, die achter die stadswallen een heel dorp uit de grond stampten. Dat alles niet aan de hand van een wandelingetje naar de hoger gelegen straatjes waar dat ooit had plaatsgevonden, maar beneden bij de ene echt goed zichtbare stadswal, aan de hand van oude foto’s en kaarten op haar tablet. Best interessant allemaal, echt waar, maar na een kwartiertje hadden we wat ons betrof wel verder mogen lopen.

Dit scenario herhaalde zich bij de prachtige Byzantijnse kerk in het oude stadsdeel (vanbinnen absoluut de moeite waard, ik ben er namelijk al eens binnen geweest, maar niet met de tour dus!) en ook bij het achter het station gelegen Stadsmuseum, waar we twintig minuten naar de ingang hebben gestaard terwijl Georgia enthousiast vertelde over de achtergrond van alle foto’s die daar hangen. Na een gelukkig iets kortere stop met uitleg over de architectuur van het nieuwe stadhuis, was het toch al ver over twaalven toen we eindelijk het begin van de boulevard bereikten. Inmiddels was het flink warm geworden en niet echt leuk meer om de lange verhalen over de oude, statige gebouwen aldaar aan te horen. Tegen de tijd dat we – ruim een halfuur later – aan het eind van de boulevard het gebouw van de Universiteit bereikten vonden Joke en ik het wel welletjes. Volgens het programma zouden we nog verder moeten lopen door het park naar de Byzantijnse kerk aan de haven voor de volgende stop en vervolgens nog verder langs het Archeologisch Museum naar het strand van Anavros dat vanaf de Pilion gezien aan het begin van Volos ligt.

We hadden echter net al met elkaar afgesproken dat wij in ieder geval niet verder zouden gaan dan de kerk, toen de Griekse dames aankondigden dat het voor hen zo wel genoeg was geweest. Ze bedankten onze lieve en zeer competente gids hartelijk, namen enthousiast van ons afscheid en vertrokken vervolgens snel naar een van de grote loungecafés aan de boulevard voor een welverdiende koffie. En hoewel Georgia heel lief aanbood om de tour met ons te vervolgen, hebben we dat aanbod netjes afgeslagen onder het mom dat het toch wel een beetje erg warm werd om nog verder te gaan. Wel nam ze ons nog even mee de Universiteit in, want ik was daar nog nooit binnen geweest.

Nu weet ik niet hoe een gemiddelde Griekse Universiteit eruitziet, maar wanneer u zich een groot, kaal, onafgewerkt, betonnen gebouw met een glazen koepel in het hoge plafond voorstelt dat gekraakt en bewoond lijkt te zijn door een kunstenaarscommune die met vieze spandoeken laat weten overal tegen te zijn, dan heeft u een aardig beeld van hoe dat mooie gele Universiteitsgebouw in Volos er vanbinnen uitziet. We zijn nog even de betonnen trappen in de grote entreehal opgelopen om een glimp op te vangen van de kantoren, de lokalen en  de leerlingenkantine, maar dat hadden we al snel bekeken. Wat een trieste, kale boel daarbinnen. Niet bepaald een motiverende omgeving voor de vele jonge studenten die in zo’n gebouw hun lesdagen moeten doorbrengen. We zijn maar snel weer naar buiten gegaan, waar we op een van de terrassen aan zee hebben genoten van een frappé met chocolade croissant. Die hadden we wel verdiend na onze stadswandeling-avonturen.

Na de koffie hebben we er vrijwillig nog een paar kilometer bovenop gedaan, want ik had nog een paar dingen in de stad te doen nu we er toch waren. Negen kilometer stond er aan het eind van de middag op de stappenteller toen we ons in een van de tavernes aan de haven moe maar voldaan neervlijden voor een uitgebreide tsipouro met mezedes, de Griekse verrassingshapjes die je bij je drankje krijgt. Het was weer een heerlijke, mooie, zonnige vriendinnendag geweest, al denk ik niet dat ik de stadswandeling snel nog een keer zal doen. Eén keer was meer dan voldoende, zeker nu we de warme zomermaanden tegemoet gaan, dan moet je zoiets niet ’s ochtends om halfelf doen. In zo’n geval kun je als toerist met culturele interesses beter kiezen voor een bezoek aan het Archeologisch Museum en/of het Stadsmuseum met de mooie oude foto’s. Daar heb je airconditioning en overal staan beschrijvingen bij wat je ziet, ook in het Engels. De stadswandeling met een echte gids bewaar je echt beter voor een bewolkte, iets koelere dag.

Met zoveel vakantievierende vrienden in de buurt zullen er vast en zeker nog wel wat meer gezellige uitstapjes en etentjes volgen. Voor de komende week staat er voor mij in ieder geval al een mooie natuurwandeling met onze Twentse vrienden op het program, dat hebben we vandaag bij een frappé in onze tuin afgesproken.  En ja, ook dan zal het flink warm zijn, voorspellen de weerapps ons, maar met vroeg vertrekken, een heleboel flesjes water in de rugzak en in rustig tempo de berg op wandelen, gaat dat zeker goed komen. Ik verheug me er nu al op…

♥♥♥

Bijna Pasen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Komend weekend is het eindelijk ook Pasen in Griekenland, en overal om ons heen is iedereen druk bezig met de voorbereidingen ervan. De grote barbecue van de overbuurman is al grondig schoongemaakt met hulp van de andere sterke mannen in de familie, de vrouwen zijn in hun keukens al dagen aan het koken en bakken, de kleine meisjes uit het dorp hebben ons afgelopen zaterdag bij het tuinhek zingend Vrolijk Pasen gewenst, en komende zaterdag zijn de jongens aan de beurt om hun lied over Lazarus die door Jezus uit de dood is opgewekt ten gehore te brengen. Kortom, het is een drukke boel overal, want ondertussen begint op 1 mei ook nog officieel het toeristenseizoen. De loungebars, restaurantjes en souvenirswinkeltjes hebben alles weer klaarstaan en wachten met smart op klandizie. Na de abrupte beëindiging van het seizoen 2023 vanwege de overstromingen en de vele daardoor noodzakelijke herstelreparaties zal er dit jaar flink verdiend moeten worden om dat allemaal financieel weer recht te breien.

Maar voor de toeristenstroom echt op gang komt, wordt er uiteraard eerst nog uitgebreid Pasen gevierd, het belangrijkste feest van het jaar. Voor de Grieken dan, hè? Manlief en ik hebben er niet zoveel mee. Natuurlijk, al die mooie en uitgebreide paastradities zijn heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien ik geen kerkganger ben, heb ik niet echt de behoefte om ieder jaar ’s avonds om twaalf uur met een kaarsje op het kerkplein te staan om het Heilige Licht in ontvangst te nemen. Dat Licht wordt daadwerkelijk vanuit Jeruzalem ingevlogen, maar ik heb gelezen dat het nog maar de vraag is of dat dit jaar überhaupt mogelijk is. Vanwege de oorlog is het Israëlische luchtruim immers gesloten voor commerciële vluchten, wat betekent dat de jaarlijkse traditionele Heilige Licht-vlucht door Aegean Air geen doorgang kan vinden. Het laatste wat ik erover las, was dat men overwoog een privévliegtuig met een delegatie hotemetoten in te zetten om het Licht op te halen, maar of dat plan doorgaat is mij niet bekend. Ach, er zal ongetwijfeld wel iets op gevonden worden, want Grieks Pasen zonder het Heilige Licht uit Jeruzalem is simpelweg onvoorstelbaar.

Wijzelf hebben voor het komend paasweekend gelukkig niets in de agenda staan. En als het even kan, houden we dat zo. Ik vind het echt heel gezellig als om ons heen het feestgedruis van de paasbarbecue losbarst, maar aangezien ik geen liefhebber ben van lammetjes, schapen en geiten aan het spit ga ik een uitnodiging om aan te schuiven het liefst uit de weg. Manlief denkt er gelukkig net zo over, dus meestal vieren wij Pasen met een uitgebreid paasontbijt voor twee en daarna lekker doen waar we zin in hebben. Dat is voor ons al feestelijk genoeg. In de afgelopen weken is onze tuin uitgegroeid tot een weelderige groene oase gelardeerd met plukken kleurrijke bloemenpracht, dus ik heb er absoluut geen bezwaar tegen om de paasdagen bij huis door te brengen.

Afgezien van het paasgebeuren heb ik deze maand eigenlijk niet veel te vertellen. Ons leven kabbelt eindelijk weer een beetje gewoon door, wat natuurlijk niet betekent dat mijn dagen niet gevuld zijn. Zo heb ik in de afgelopen weken regelmatig flink in de tuin gewerkt, en ben ik op minder zonnige dagen bezig geweest met mijn nieuwe quiltproject. Dat verloopt helaas niet zo goed als ik had verwacht en dat komt weer omdat IKEA de nieuwe collectie zomerdekbedden een andere binnenvulling heeft gegeven. Ik gebruikte die dekbedvullingen namelijk als tussenvulling voor mijn quilts, en dat werkte altijd perfect. Maar in plaats van een vulling uit één stuk met een stiksel om de twintig centimeter dat je los kunt tornen zonder de vulling te beschadigen, hebben die dekbedden tegenwoordig een vulling met om de twintig centimeter een plastic tussenstukje dat een beetje lijkt op een tie wrap. En toen ik die verwijderde, hield ik tot mijn schrik in plaats van één groot stuk tussenvulling allemaal losse repen van twintig centimeter breed over!

Nu vraagt u zich ongetwijfeld af waarom ik in vredesnaam dekbedden van de IKEA verknip om ze als tussenvulling voor mijn quilts te gebruiken. Het antwoord is simpel: zo’n zomerdekbed van anderhalf bij twee meter kost € 5,99 terwijl je voor een ‘echte’ quilttussenvulling al gauw zo’n € 15,00 euro de meter betaalt. Voor dat prijsverschil wil ik wel een paar draadjes lostornen, toch? Afijn, na mijn positieve ervaringen vorig jaar met deze betaalbare oplossing bestelde ik dit keer meteen vijf nieuwe dekbedden, want die komen wel op met al die quilts die ik nog wil maken. Eh… niet dus, want die lange losse repen van twintig centimeter blijven helaas niet netjes op hun plek liggen als je aan het naaien gaat. Het verschuift als een gek en bovendien is de rand waar de ene reep op de andere aansluit duidelijk door de bovenstof van de quilt heen te zien. Dat was flink balen dus!

En ik had nog meer pech. Blijkbaar zat er ergens ook nog een druppeltje olie in het binnenste van mijn naaimachine, want uitgerekend op de witte baan van het al half doorgestikte bovengedeelte van de quilt zag ik ineens een klein zwart olieplekje verschijnen. Dat is inmiddels veranderd in een grote, gelige vlek, aangezien het zwart zich niet zo goed met afwasmiddel weg liet poetsen… Maar de quilt is nog niet af, misschien krijg ik het nog weg met een wasbeurt in de wasmachine en valt het uiteindelijk toch nog mee. Al koop ik voortaan toch maar zo’n ‘echte’ tussenvulling, want dat mijn betaalbare oplossing niet meer werkt, heb ik in ieder geval wel geleerd.

Zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren, en dat is maar goed ook, want op 21 april ben ik zowaar alweer een jaartje ouder geworden. Gevierd hebben we het met koffie en taart, met echte verjaarsvisite van onze vrienden uit Kala Nera, en met een heuse verjaardagsaubade per video van onze goedlachse kleinzoon Kai. Ik ben bedolven onder de digitale gelukwensen, waarvoor ook vanaf hier mijn hartelijke dank. Dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om me een berichtje, appje of kaartje te sturen vind ik zo lief! Ik ben dan ook met een grote glimlach mijn nieuwe levensjaar ingegaan, en hoop gezond en wel ook het volgende te bereiken. Hoewel dat nog even zal duren, want één ding staat vast: voorlopig ben ik nog niet jarig…

♥♥♥

 

 

Zo goed als ‘normaal’…

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Terwijl het grootste deel van de wereld vandaag de tweede dag van het paasfeest viert, is het voor ons in Pilion een doodgewone maandag. Het Orthodoxe geloof hanteert een andere kerkkalender, waardoor het Griekse Pasen dit jaar pas op 5 mei valt. Wij houden het dus nog even tegoed. De klok is trouwens wel net als bij jullie dit weekend vooruit gegaan, wat mijn lijf nog niet helemaal in de gaten heeft. Voor mijn gevoel begon de dag dan ook veel te vroeg, maar het bleek toch al negen uur te zijn toen ik mijn voeten over de rand van het bed slingerde.

Nou ja, slingeren? Ik heb dit weekend heel veel uren op mijn achterste in de tuin doorgebracht om met de hand teilen vol onkruid te verwijderen. Een klus die ik op zich niet erg vind, want op je gat in het zonnetje niet-gewenste bloemetjes plukken is echt leuk. Je wilt niet weten hoeveel spannende insecten zich onder al dat groen verstoppen. En zo’n verschrikt kronkelende worm die zich als een speer uit de voeten maakt, heeft ook wel iets aandoenlijks. Er zijn heel veel jaren geweest dat ik dit soort werkzaamheden vanwege gewrichts- en rugproblemen niet kon doen, dus het feit dat mijn lichaam zich dusdanig heeft hersteld dat ik net als vroeger die bossen onkruid weer zelf te lijf kan gaan, is wel iets om dankbaar voor te zijn. Alleen vergeet ik dan altijd dat ik sinds die tijd toch ook wel een flink aantal jaren ouder ben geworden, met als gevolg dat ik in mijn enthousiasme natuurlijk veel langer doorga dan verstandig is. Dat slingeren vanmorgen verliep dus niet zo soepel, maar hé, daar heb je dan weer paracetamolletjes voor. En de tuin ligt er toevallig wel supernetjes bij!

Niet alleen die insecten en wormen hielden me gezelschap. Ook onze kleine Krumpie dartelde als vanouds vol enthousiasme om me heen. En dat terwijl ze nog geen drie weken geleden letterlijk op het randje van de dood heeft gelegen. In de dagen voorafgaand aan ons vertrek naar Athene was ze er zo slecht aan toe dat we heel bang waren dat ze tijdens onze afwezigheid zou komen te overlijden. Onze – o zo lieve! – lokale dierenarts Barbara bood aan om haar die vijf dagen dat wij in Athene waren in de praktijk te laten logeren. Op die manier kon zij een oogje op haar houden, en indien nodig ingrijpen. Niet fijn om op die manier weg te gaan, maar ja, we hadden ons al zo lang zo verheugd op het concert van André Rieu, dat we dat niet wilden afzeggen. En dat was maar goed ook, want toen wij na die vijf dagen de praktijk binnenstapten, werden we zeer enthousiast begroet door onze kleine Krummel. Zodra de kooi openging en ze spinnend haar kopje langs onze benen had gewreven, rende ze weg om de behandelkamer aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Ieder hoekje werd besnuffeld en bekeken, terwijl wij met open mond toekeken. Was dit echt dezelfde Krumpie die een paar dagen ervoor nog zwaar ademend als een zielig hoopje in onze armen had gelegen? Niet alleen wij, maar ook Barbara en haar man Yiannis stonden voor een raadsel, want ze hadden haar geen enkele vorm van medicatie gegeven tijdens onze afwezigheid. Lang verhaal kort: Krumpie is weer beter! Ze springt, huppelt, speelt en rent weer net als vroeger en heeft nergens last van. Zonder enige medische behandeling! Een wonderlijk, maar o zo happy end van twee zeer zorgelijke maanden.

We waren dus extra blij dat we die midweek in Athene toch doorgezet hadden, want was het heerlijk om er na alle toestanden van de afgelopen tijd even tussenuit te zijn. Ons heerlijk comfortabele hotel Hermes bevond zich in de Plakka, op een paar minuten lopen van het Syntagma-plein en Monastiraki. Het was de eerste keer dat manlief en ik samen in Athene waren, maar omdat we los van elkaar de meeste bezienswaardigheden al eens hadden bezichtigd, voelden we ons niet geroepen dat samen nog een keer te doen. Als enige ‘sightseeing must’ wilden we naar de Lycabetus-berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over heel Athene. De top is binnen een paar minuten te bereiken met een tandradbaan, iets wat heel goed paste in ons ‘niet al te veel  doen, lekker uitrusten’-uitje.

Het weer werkte helemaal mee. Lekker zonnetje, warm genoeg om de jas overdag thuis te laten en heerlijk te slenteren door de straatjes van de oude binnenstad. Druk met toeristen was het er niet, dat is wel een groot voordeel als je Athene in maart bezoekt. Wel drukbezocht was het concert van André Rieu, in het overdekte basketball-stadion OAKA in Maroussi, een buitenwijk van Athene. Ruim 13.000 mensen, en dat maar liefst twee keer, waren naar het stadion gekomen om het allereerste optreden van André in Griekenland te zien. En twee daarvan waren wij! Het was in alle opzichten een geweldige ervaring. De prachtige show, de muziek, de solisten, de sfeer, maar ook de verkeerschaos voor- en achteraf… Superleuk om dat allemaal een keertje live mee te maken. Op mijn facebookpagina heb ik een aantal momenten van die avond echter al uitgebreid gedeeld, dus dat doe ik hier niet meer. Wie het nog niet gezien heeft en het leuk vindt, is van harte welkom om daar een kijkje te nemen!

Behalve naar de berg en het concert van André hadden we ook nog een bezoek aan mijn quiltstoffenwinkel op de planning staan, een zeer geslaagd uitje. Twee uur lang heb ik me ondergedompeld in het feest van ‘fysiek’ stofjes uitzoeken, iets wat vanwege het gebrek aan Griekse quiltstoffenwinkels voor mij een uniek gebeuren is. Kiki, de enthousiaste eigenaresse van yfasmatakia.gr, kende ik alleen van mijn onlineaankopen, maar toen ik daar zo onaangekondigd ineens binnenstapte, was het alsof we al jaren bevriend waren. Na die twee uur succesvol stofjes uitzoeken besloten manlief en ik de metro te nemen naar Piraeus, waar we in een door manlief ooit eerder bezocht tentje bij de haven wilden lunchen. Dat werd echter zoeken, want er zijn drie havens in Piraeus, en uiteraard gingen wij eerst naar de verkeerde. Na anderhalf uur crossen door de stad arriveerden we dan toch eindelijk bij de juiste, en wat bleek? Het bewuste restaurantje bevond zich op nog geen honderd meter van de plek waar we eerder die middag uit de metro waren gestapt! Echt erg vonden we het niet, want de taxirit heen en terug naar de andere haven had ons wel een sightseeing tour door de hele stad opgeleverd, compleet met een korte stop op het centrale plein van de binnenstad. Een welbestede ‘dwaling’ dus, en de heerlijke lunch in het gezellige restaurant vlak bij de vismarkt was een uitstekende afsluiting van ons uitje.

En nu zijn we alweer twee weekjes thuis. Het eerste quiltproject is inmiddels af, maar moet nog even een verrassing blijven voor de toekomstige ontvanger. Een feestje was het om in mijn mooie, nieuw opgeknapte ‘atelier’ weer een kunstige quilt te kunnen fabriceren. Aan het tweede project ga ik beginnen zodra ik mijn redactieopdracht voor deze maand af heb, die moet voor 9 april op het bureau van de hoofdredacteur liggen. En dat gaat zeker lukken nu onze Krumpie vanaf haar plekje boven op de kast weer helemaal gezond over mijn schouder mee kijkt. Heerlijk, ons leven lijkt langzaam aan eindelijk weer ‘normaal’ te worden. Nu maar hopen dat het voorlopig zo blijft…

♥♥♥

 

 

Op naar het voorjaar

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

We zijn inmiddels alweer een maandje terug uit Nederland, maar goed tot rust komen is er tot nu toe niet echt bij geweest. Al voordat we weggingen was het ons opgevallen dat onze Krumpie de Kat af en toe behoorlijk zwaar ademhaalde. Dat af en toe bleek inmiddels chronisch te zijn geworden, en dat gecombineerd met een afnemende levendigheid maakte een dierenartsbezoek noodzakelijk. Aan de hand van een röntgenfoto werd al snel duidelijk dat ze heel veel vocht in haar borstkas had, zodat ze onmiddellijk in de kliniek moest blijven.

Dat het ernstig was, bleek wel uit het feit dat ze uiteindelijk tien dagen in de kattencouveuse heeft doorgebracht, waar we haar gelukkig om de dag even mochten bezoeken. Ondanks alle behandelingen en onderzoeken bleef het vocht echter na diverse keren wegzuigen toch terugkomen. Een duidelijke oorzaak was na drie weken nog niet gevonden, al wisten ze inmiddels wel wat het niet was. Uiteindelijk was de conclusie dat alleen een eventuele (dure) CT-scan heel misschien nog iets aan het licht kon brengen, waarna er dan zeer waarschijnlijk een riskante operatie zou moeten plaatsvinden, die misschien wel, maar misschien ook niet succesvol zou zijn.

Hoe moeilijk zo’n beslissing ook is, we hebben ervoor gekozen om onze kleine Krumpie lekker mee naar huis te nemen en zo lang als het voor haar dragelijk blijft de natuur zijn gang te laten gaan. Al die stress zonder reëel uitzicht op herstel is niet wat we voor haar willen. En ondanks haar steeds zwaarder wordende ademhaling heeft ze het helemaal naar haar zin. Gisteren lag ze boven op het dak te zonnebaden, en alsof er niets aan de hand is, overbrugde ze ’s avonds ook soepeltjes de ruim anderhalve meter omhoog van het bed naar de top van de slaapkamerkast. Lekker bij ons liggen slapen is haar favoriete bezigheid, net als bedelen om brokjes – alleen échte Friskies, hoor! – en verse kattenmousse, maar dat laatste dan wel uit het handje gevoerd! En ja, we geven met liefde toe aan al haar eigenaardigheden, nu kan het immers nog!

Al dat dierenartsgedoe en het steeds op en neer naar Volos moeten, nam veel tijd in beslag. Maar ja, het dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Behalve de normale dingen moest er ook een check-up doktersbezoek worden afgelegd, was de tuin dringend toe aan een grote opknapbeurt, moest er een nieuwe voorraad kachelhout besteld en opgestapeld worden en moesten de naweeën van de brand in de werkruimte nog steeds  – letterlijk – worden weggepoetst. Ondertussen lagen er nog twee redactieopdrachten met dringende deadlines op me te wachten, en aangezien we uitgenodigd waren voor de bruiloft van onze buurjongen, moest ik van mezelf tussendoor toch ook nog maar even een klein huwelijksquiltje maken.

Vraag me niet hoe, maar het is allemaal goedgekomen. Het scheelt natuurlijk dat we de echt zware klussen als de tuin en het hout konden uitbesteden, maar ook dan ben je op zo’n dag druk met aanwijzingen geven en koffie schenken. Rustig op de bank aan je redactieopdracht werken is er niet bij als er pal naast je raam met veel herrie bomen en struiken gesnoeid worden. De grootste klus was natuurlijk de werkruimte. Drie weken lang stond de inboedel weer buiten onder het afdakje, net als in november. Zelfs de inhoud van de grote kast zat onder het roet, van mijn oude countrylaaarzen tot aan de spelden op het speldenkussen. Om het over de boeken in mijn mooie nieuwe open boekenkast maar niet te hebben! Er zijn heel wat sopjes doorheen gegaan voor alles weer enigszins schoon was en we aan het ‘grote’ werk konden beginnen: het afsoppen van het houtwerk, de muren en het plafond. Dat laatste nam onze lieve hulp gelukkig van ons over, want dat soort werkzaamheden kunnen mijn nekwervels al een paar jaar niet meer aan.

Na de schoonmaak en het gronden was het verven van de muren nog slechts een kwestie van een paar dagen. We hadden de slag nog aardig in onze vingers van de novembersessie, dus in recordtijd zaten er weer twee lagen witte en blauwe verf op, en kon het inruimen beginnen. Vanmiddag was het eindelijk klaar en wat een opluchting is dat. Met alle meubels, dozen en prullen weer op zijn plek hebben we eindelijk hebben weer ruimte onder het afdakje om de was fatsoenlijk op te hangen. Hoewel… niet iedereen is er zo blij mee als ik: de zwangere poes van de buren kwam net al verontwaardigd heen en weer lopend een kijkje nemen. Ja, die is haar nachtelijke plekje op mijn bureaustoel nu natuurlijk kwijt!

Al met al is het best een pittige maand geweest, zo eentje die je niet te vaak moet hebben. Aan echt genieten van ons Griekse leven zijn we nog niet toegekomen, maar daar komt zeer binnenkort verandering in. We hebben namelijk al twee maanden kaarten in huis voor het André Rieu-concert in Athene! Een primeur, want de beste man was nooit eerder in Griekenland te zien. En als je ergens vrolijk van wordt, dan is het wel van een concert van André Rieu, zeker weten! Natuurlijk plakken we er een paar dagen Athene aan vast, waarin we weinig meer hoeven dan terrasjes pakken en mensen kijken. De bezienswaardigheden hebben we allebei al meerdere keren gezien, dus dat hoeft niet meer zo nodig. Wat nog wel op de agenda staat is een fysiek bezoek aan mijn online quiltstoffenwinkel. Lekker snuffelen tussen al die stapels mooie stofjes, een heerlijk vooruitzicht! Ik heb alweer een paar mooie projecten liggen waar ik  heel graag aan wil beginnen. Iets om naar uit te kijken,want met mijn werkruimte voor de tweede keer weer helemaal spic en span gaat dat ongetwijfeld een heel mooi quiltfeestje worden…

♥♥♥