Op naar het voorjaar

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

We zijn inmiddels alweer een maandje terug uit Nederland, maar goed tot rust komen is er tot nu toe niet echt bij geweest. Al voordat we weggingen was het ons opgevallen dat onze Krumpie de Kat af en toe behoorlijk zwaar ademhaalde. Dat af en toe bleek inmiddels chronisch te zijn geworden, en dat gecombineerd met een afnemende levendigheid maakte een dierenartsbezoek noodzakelijk. Aan de hand van een röntgenfoto werd al snel duidelijk dat ze heel veel vocht in haar borstkas had, zodat ze onmiddellijk in de kliniek moest blijven.

Dat het ernstig was, bleek wel uit het feit dat ze uiteindelijk tien dagen in de kattencouveuse heeft doorgebracht, waar we haar gelukkig om de dag even mochten bezoeken. Ondanks alle behandelingen en onderzoeken bleef het vocht echter na diverse keren wegzuigen toch terugkomen. Een duidelijke oorzaak was na drie weken nog niet gevonden, al wisten ze inmiddels wel wat het niet was. Uiteindelijk was de conclusie dat alleen een eventuele (dure) CT-scan heel misschien nog iets aan het licht kon brengen, waarna er dan zeer waarschijnlijk een riskante operatie zou moeten plaatsvinden, die misschien wel, maar misschien ook niet succesvol zou zijn.

Hoe moeilijk zo’n beslissing ook is, we hebben ervoor gekozen om onze kleine Krumpie lekker mee naar huis te nemen en zo lang als het voor haar dragelijk blijft de natuur zijn gang te laten gaan. Al die stress zonder reëel uitzicht op herstel is niet wat we voor haar willen. En ondanks haar steeds zwaarder wordende ademhaling heeft ze het helemaal naar haar zin. Gisteren lag ze boven op het dak te zonnebaden, en alsof er niets aan de hand is, overbrugde ze ’s avonds ook soepeltjes de ruim anderhalve meter omhoog van het bed naar de top van de slaapkamerkast. Lekker bij ons liggen slapen is haar favoriete bezigheid, net als bedelen om brokjes – alleen échte Friskies, hoor! – en verse kattenmousse, maar dat laatste dan wel uit het handje gevoerd! En ja, we geven met liefde toe aan al haar eigenaardigheden, nu kan het immers nog!

Al dat dierenartsgedoe en het steeds op en neer naar Volos moeten, nam veel tijd in beslag. Maar ja, het dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Behalve de normale dingen moest er ook een check-up doktersbezoek worden afgelegd, was de tuin dringend toe aan een grote opknapbeurt, moest er een nieuwe voorraad kachelhout besteld en opgestapeld worden en moesten de naweeën van de brand in de werkruimte nog steeds  – letterlijk – worden weggepoetst. Ondertussen lagen er nog twee redactieopdrachten met dringende deadlines op me te wachten, en aangezien we uitgenodigd waren voor de bruiloft van onze buurjongen, moest ik van mezelf tussendoor toch ook nog maar even een klein huwelijksquiltje maken.

Vraag me niet hoe, maar het is allemaal goedgekomen. Het scheelt natuurlijk dat we de echt zware klussen als de tuin en het hout konden uitbesteden, maar ook dan ben je op zo’n dag druk met aanwijzingen geven en koffie schenken. Rustig op de bank aan je redactieopdracht werken is er niet bij als er pal naast je raam met veel herrie bomen en struiken gesnoeid worden. De grootste klus was natuurlijk de werkruimte. Drie weken lang stond de inboedel weer buiten onder het afdakje, net als in november. Zelfs de inhoud van de grote kast zat onder het roet, van mijn oude countrylaaarzen tot aan de spelden op het speldenkussen. Om het over de boeken in mijn mooie nieuwe open boekenkast maar niet te hebben! Er zijn heel wat sopjes doorheen gegaan voor alles weer enigszins schoon was en we aan het ‘grote’ werk konden beginnen: het afsoppen van het houtwerk, de muren en het plafond. Dat laatste nam onze lieve hulp gelukkig van ons over, want dat soort werkzaamheden kunnen mijn nekwervels al een paar jaar niet meer aan.

Na de schoonmaak en het gronden was het verven van de muren nog slechts een kwestie van een paar dagen. We hadden de slag nog aardig in onze vingers van de novembersessie, dus in recordtijd zaten er weer twee lagen witte en blauwe verf op, en kon het inruimen beginnen. Vanmiddag was het eindelijk klaar en wat een opluchting is dat. Met alle meubels, dozen en prullen weer op zijn plek hebben we eindelijk hebben weer ruimte onder het afdakje om de was fatsoenlijk op te hangen. Hoewel… niet iedereen is er zo blij mee als ik: de zwangere poes van de buren kwam net al verontwaardigd heen en weer lopend een kijkje nemen. Ja, die is haar nachtelijke plekje op mijn bureaustoel nu natuurlijk kwijt!

Al met al is het best een pittige maand geweest, zo eentje die je niet te vaak moet hebben. Aan echt genieten van ons Griekse leven zijn we nog niet toegekomen, maar daar komt zeer binnenkort verandering in. We hebben namelijk al twee maanden kaarten in huis voor het André Rieu-concert in Athene! Een primeur, want de beste man was nooit eerder in Griekenland te zien. En als je ergens vrolijk van wordt, dan is het wel van een concert van André Rieu, zeker weten! Natuurlijk plakken we er een paar dagen Athene aan vast, waarin we weinig meer hoeven dan terrasjes pakken en mensen kijken. De bezienswaardigheden hebben we allebei al meerdere keren gezien, dus dat hoeft niet meer zo nodig. Wat nog wel op de agenda staat is een fysiek bezoek aan mijn online quiltstoffenwinkel. Lekker snuffelen tussen al die stapels mooie stofjes, een heerlijk vooruitzicht! Ik heb alweer een paar mooie projecten liggen waar ik  heel graag aan wil beginnen. Iets om naar uit te kijken,want met mijn werkruimte voor de tweede keer weer helemaal spic en span gaat dat ongetwijfeld een heel mooi quiltfeestje worden…

♥♥♥

Holland(er)s reisavontuur

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Het begin van dit nieuwe jaar stond voor ons in het teken van DE REIS: manlief en ik gingen voor het eerst in negentien jaar samen naar Nederland. Manlief was sinds onze emigratie naar Pilion in 2005 nooit meer terug geweest; hij voelt zich nu eenmaal het prettigst hier, maar ditmaal kwam hij er niet meer onderuit. Er moest immers een kleinkind geknuffeld worden, en wel door oma en opa!

Nu verloopt bij ons helaas zelden iets ‘normaal’, dus ook dit keer niet. Vier dagen voor vertrek brak er brand uit in mijn mooie, onlangs opgeknapte werkruimte. We hebben gigageluk gehad dat de deur en de ramen dicht waren! Door het gebrek aan zuurstof is het vuur vanzelf gedoofd, en bleef de schade beperkt tot een plakkerige roetlaag op werkelijk alles wat open en bloot in de ruimte aanwezig was, net als op het houten plafond en de pas geverfde muren. En dan die stank! Maar dat alles valt in het niet bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als het vuur echt om zich heen had gegrepen. Ons huis bevat zowel binnen als buiten veel hout, heel knus, maar niet bepaald brandveilig. Goddank is ons dat allemaal bespaard gebleven!

Ondanks die onverwachte hobbel en wat ongepland schoonmaakwerk zijn we dat weekend eigenlijk toch wel aardig relaxt doorgekomen. De inhoud van mijn klaarstaande koffer moest opnieuw gewassen vanwege de stank, op het boxkleed na. Dat zat gelukkig luchtdicht verpakt in plastic! Het is een beetje jammer van al het opknapwerk dat we in de afgelopen maanden in werkruimte hebben gedaan, maar er is nog genoeg witte en blauwe verf over, dus dat komt in de komende weken allemaal wel weer een keer goed. Het belangrijkste was dat wij er zelf goed vanaf waren gekomen en in goede gezondheid konden vertrekken om ons kleinkind te knuffelen. En zo gaven we Krumpie op de dag van vertrek een laatste knuffel in de wetenschap dat er goed voor haar gezorgd zou worden en trokken we de deur met een gerust hart achter ons dicht. De grote reis kon eindelijk beginnen!

Uren kan ik vertellen over onze belevenissen in Nederland. Hoe mooi en ontroerend het was om de kleine Kai door een stralende zoon overhandigd te krijgen. Hoe heerlijk het was om dat kleine kereltje voor het eerst te voelen, te ruiken en te knuffelen. En hoe leuk het is om je eigen kind nu als kersverse vader mee te maken. Allemaal gedenkwaardige momenten die in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift staan. Zo mooi ook om te zien hoe Kai bij de eerste ontmoeting met zijn opa en oma ons allebei trakteerde op een brede, volle lach. Dat zijn onbetaalbare herinneringen en de vele uren die we bij het jonge gezin door hebben gebracht staan er bol van. Maar ik denk dat u zich dat ook zonder een gedetailleerd verslag wel kunt voorstellen… 🙂

Behalve die heerlijke familiemomenten hebben we namelijk nog veel en veel meer beleefd. We hadden in Twente een auto gehuurd zodat we na onze knuffelbezoekjes ook nog een aantal andere dingen konden doen. Hoog op mijn prioriteitenlijstje stond een bezoek aan mijn vroegere opticien. Ik tob immers nu al twee jaar met ‘brilproblemen’, en kom niet verder dan ‘u moet er maar mee leren leven’. Mijn oude opticien bleek nog steeds werkzaam in dezelfde winkel, en na een gedegen oogmeting vertelde hij me dat mijn problemen zeer waarschijnlijk helemaal opgelost zijn als ik geen bril, maar contactlenzen draag. Zo simpel kan het dus zijn. De contactlenzen worden op maat gemaakt en vervolgens opgestuurd, dus ik moet er nog even op wachten, maar als dat echt de oplossing is, heb ik dat er graag voor over. Wie weet, misschien kan ik dan binnenkort toch eindelijk een nieuw boek schrijven!

Manlief had ook zo zijn wensen, waaronder een wandeling door ons vroegere woondorp. Dat leverde een paar onverwachte, maar supergezellige ontmoetingen met oude vrienden op. Ook wilde hij graag naar de houtdraai-gereedschapswinkel in Arnhem waar hij online al eerder beitels en andere zaken had besteld. Vriend Hanne ging met hem mee, terwijl ik met vriendin Janneke een heerlijke wandeldag beleefde op de besneeuwde Sallandse Heuvelrug. Ontroerend was ook mijn onverwachte bezoek aan de Nijverdalse ouderen-volksdansgroep, waar ik voor onze emigratie een aantal jaren les heb gegeven. Ik had niet verwacht dat ik nog een aantal van die lieverds terug zou zien, want ze zijn inmiddels al ver in de tachtig of zelfs over de negentig. Maar toen ik er die ochtend binnenliep, bleken er in de huidige groep nog steeds maar liefst vijf van mijn vroegere leerlingen mee te dansen! Het werd een supergezellig weerzien, met natuurlijk veel gelach om de verwarring bij de dansen die ik wel, maar zij niet vergeten waren. De tien dagen Twente vlogen door dit alles en nog veel meer heel snel voorbij, en voor we het beseften moesten we alweer afscheid nemen van Kai en zijn nog steeds stralende kersverse ouders. Altijd een moeilijk moment, maar gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen om elkaar toch te zien en te spreken, al is het dan op afstand. En we verheugen ons nu al op de volgende keer!

We sloten onze toch al zeer geslaagde reis af met een toeristisch weekend in Rotterdam, de geboorteplaats van manlief. Als geboren en getogen Vlaardingse was ik nooit echt gecharmeerd van die grote, drukke stad, maar ik ben helemaal om. Echt! Ik heb met open mond gekeken naar al die mooie, nieuwe, moderne gebouwen, genoten van het weerzien met ook voor mij oude bekende plekjes, maar vooral heb ik genoten van mijn echtgenoot, die voor een paar dagen weer een echte Rotterdammer kon zijn. Wat onder andere resulteerde in een bezoek aan zijn vroegere stamcafé in  Kralingen met zijn jongste broer, en heerlijk spontane gesprekken op straat met andere oude Rotterdammers, met de ‘manser’ van het draaiorgel op de Hoogstraat en met de lieve gabber-pianist in de prachtige Laurenskerk die ons meteen trakteerde op een privéconcert. Ook maakten we een supergezellige Spido-rondvaart door de Rotterdamse havens, samen met de andere broer/zwager en schoonzus die we negentien jaar niet hadden gezien. Maar daar was niets van te merken, binnen no-time vlogen de Rotterdamse kwinkslagen weer over en weer! Als toetje reden we met z’n allen nog naar Vlaardingen, waar we neerstreken in alweer een vroeger stamcafé, maar dit keer ook die van mij. De zelfgemaakte gehaktbal smaakte er nog net als toen, en hoe bijzonder was het om daar een vroeger Unilever-collegaatje van mij tegen het lijf te lopen! Na de heerlijke lunch zette broer ons af bij het huis van mijn zus, waar we nog een gezellig uurtje doorbrachten voordat de tram ons in drie kwartier terugbracht naar Rotterdam.

En toen hadden we de knollen wel op, hoor! Wat een belevenissen, wat een mooie reis! Eergisteren zijn we weer op Griekse bodem geland, maar het duurt nog wel even voordat we echt zijn neergedaald. Zoveel herinneringen die verwerkt moeten worden, zoveel foto’s die uitgezocht moeten worden, zoveel indrukken die een plekje moeten krijgen. En mocht u zich nu afvragen wat manlief van Nederland vond na het weerzien van negentien jaar, dan kan ik alleen maar herhalen wat hij tijdens het wachten op onze terugvlucht op de luchthaven zei: ‘Best leuk, hoor, zo’n reisje Nederland. Maarre… mag ik nu weer naar huis?’ 🙂 🙂 🙂

♥♥♥

Het mooiste geschenk

Geplaatst op door — 5 reacties ↓

Hij is er! Op 28 december om 10.01 uur Nederlandse tijd werden wij de trotse grootouders van Kai Frederik Hollander, een prachtig manneke van bijna acht pond en tweeënvijftig centimeter lang. Gezond en wel op de wereld gekomen, met alles erop en eraan. Ook de mama heeft de bevalling goed doorstaan, geholpen door de kersverse papa die volgens haar ‘een topper’ is.

Het waren spannende uren, hier in ons Griekse huisje, wachtend op nieuws, maar wat zijn we blij met de huidige communicatiemiddelen! Dankzij het beeldbellen konden wij een paar uur na de geboorte al als gezin samen genieten van het kleine wondertje, dat rustig bij zijn stralende mama lag te slapen, met een verliefde papa, een yiayia in tranen en een trotse pappous als toeschouwers. Een heel bijzonder moment, en dat ‘gewoon’ op de bank in Kato Gatzea.

Drie dagen verder zijn we alweer, en Kai en zijn ouders doen het fantastisch. Ze zijn inmiddels weer thuis, waar naar oud Twents gebruik een ‘kreantenwegge stoete’ – traditioneel Twents krentenbrood – van ruim een meter lang is afgeleverd zodat het ‘kroamschudd’n’ kan beginnen. En wie niet weet wat dat is, moet maar eens googelen op Herman Finkers, die heeft dat in zijn beroemde kerstverhaal perfect uitgelegd. Wij moeten nog even geduld hebben voor we bij onze kleinzoon op kraambezoek kunnen. De vlucht naar Nederland staat geboekt voor 16 januari, maar dankzij het beeldbellen kunnen we nu al iedere dag meegenieten van Kai’s eerste levensdagen, een ongelooflijk mooie afsluiting van het voor ons niet zo voorspoedig verlopen 2023.

We kijken dan ook uit naar het nieuwe jaar, dat ons dus in ieder geval een nieuwe fase in ons leven gaat brengen, die van het grootouderschap. Wat het verder zal brengen, is koffiedik kijken, maar ik hoop toch wel dat het iets minder rampspoed zal zijn dan in het afgelopen jaar. Gelukkig waren er ondanks de drama’s van hitte, vuur en water ook veel positieve momenten en belevenissen en daar denk ik op deze oudejaarsdag liever aan terug dan aan alle narigheid.

Op dat positieve terugkijklijstje staat met stip bovenaan de warmte, steun en hulp die we kregen van onze vrienden en schoonzus tijdens die afschuwelijke septembermaand. Zij sleepten ons er mentaal en fysiek doorheen met hun aanwezigheid, daadwerkelijk of digitaal, en dat is iets wat mij van alles wat er gebeurde het langst zal bijblijven. Een positieve terugkijkherinnering is ook het moment waarop ik de zee overwon, staande op mijn gloednieuwe SUP-board. Ik ben namelijk sowieso niet sportief aangelegd, en een waterrat ben ik al helemaal niet. Bovendien heb ik in de afgelopen jaren heel wat afgetobd met botten en spieren die niet meer wilden doen wat ik van hen verwachtte. Het vergt doorzettingsvermogen om daar niet aan toe te geven, maar de nieuwe grenzen op te blijven zoeken van wat je nog wel kunt. En als het dan lukt, al is het maar voor vijf seconden, dan is dat een moment om trots op jezelf te mogen zijn.

Ik heb nog meer van die mooie herinneringen, maar dan wordt deze column wel erg lang. Wat ik ermee wil aantonen is dat positieve jaarmomenten weinig of niets te maken hebben met materiële zaken, maar alles met het erbij behorende gevoel. Dat is wat je je herinnert aan het eind van het jaar. Of je er blij of verdrietig van werd. En hoe langer ik terugkijk, hoe meer blije momenten ik me herinner: het weerzien met zoon en schoondochter, de wandeling met onze Twentse vrienden, het vakantieweekje met mijn jeugdvriendin… allemaal herinneringen die een lach op mijn gezicht toveren.

Morgen begint het nieuwe jaar. Wat het gaat brengen weet niemand, al hopen we ongetwijfeld allemaal op een beter jaar in een betere wereld. Dat laatste moet kunnen, het helpt al als we wat liever voor elkaar zijn en alles wat leeft met respect behandelen. Want als er iets is wat de geboorte van een nieuw mensenkind teweegbrengt, dan is het wel verwondering over het grote wonder dat leven heet. Wees er zuinig op!

Mijn wens voor u is ook dit jaar weer simpel: wie u ook bent, waar u ook in gelooft, welke huidskleur u ook hebt, ik wens u allen HOOP, LICHT en VREDE toe. Maar bovenal wens ik u LIEFDE. Héél véél liefde, want één ding weet ik zeker: zonder dat kunnen hoop, licht en vrede niet bestaan… ♥

Vanuit Kato Gatzea wens ik u een gezellige jaarwisseling en een heel gelukkig nieuwjaar!

Καλή Χρονία!

♥♥♥

In de mensen een welbehagen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Bijna Kerstmis is het, en ik ben er nog helemaal niet aan toe! Vroeger als kind duurde het een eeuwigheid voordat de ballen weer in de boom hingen, maar tegenwoordig gaat alles sneller, vooral de tijd. Zo vergaat het ons tenminste, en ik weet zeker dat we niet de enigen zijn die het zo ervaren. Ik probeer dan ook bewust af en toe die tijd stil te zetten door even te stoppen met bezig zijn en een rustmoment in te bouwen. Als kersverse gepensioneerde in Pilion heb ik daar natuurlijk alle gelegenheid en ruimte voor, maar bezig zijn met dingen als mediteren, yoga en mindfulness… dat zit helaas niet echt in de aard van dit beestje.

Of misschien toch wel. Misschien zit dat alles al gewoon bij mij ingebouwd. Als ik namelijk buiten op het terras mijn ontbijtkoffie drink en mijn blik valt op een roodborstje dat in de tuin aan het rondscharrelen is, dan volg ik de bewegingen van zo’n beestje met een grote glimlach. Ik vergeet even alles wat er die dag nog moet gebeuren en zie alleen maar het wonder van dat kleine prulletje dat vrolijk rondhupst in een grote boze tuinwereld waar het gevaar overal op de loer ligt in de vorm van de katten van de buurvrouw. Oké, onze eigen Krumpie wil ook nog weleens aan komen sluipen, maar die is daar niet zo handig in. Die hoor en zie je al van verre aankomen. Tijdens de koffie ben ik dus volgens mij gewoon aan het mindfulnessen, want ik ben me dan heel bewust van alles wat er op dat moment om me heen gebeurt en ik geniet er ook nog eens van.

Aan yoga doe ik ook. Na het werk op de bank. Languit op mijn rug ontspannen, diep in- en uitademen bij zo’n heerlijk melige kerstfilm waarmee je momenteel wordt doodgegooid. De wat actievere poses komen echter ook aan bod, want geheid dat ik mijn bril van het plankje stoot, waardoor ik mezelf in allerlei kronkels moet buigen om het ding onder de bank vandaan te krijgen. Qua lenigheid heb ik niets te klagen sinds ik regelmatig onder handen word genomen door een hele lieve osteopaat, die onder begeleiding van rustgevende relaxmuziek mijn armen, benen, heupen en rug in allerlei houdingen duwt waarvan ik niet had gedacht dat ze daartoe nog in staat waren. Tijdens de massages die hij geeft gaan mijn gedachten losjes alle kanten op, precies zoals dat volgens mij bij mediteren gebeurt, dus dat gaat dan in één moeite door. Hoef ik de rest van de week ook geen tijd meer voor vrij te maken.

Wat heerlijk dat ik al die heilzame dingen voor een mens gewoon al tussendoor doe. Misschien blijft er deze week dan toch nog wel een beetje tijd over om de kerstballen op te hangen. Daar is het door de vertraging in mijn oma-project nog niet van gekomen, maar een kerst zonder kerstballen vind ik ook niet leuk, dus het moet nu echt een keer gebeuren. Gelukkig nadert het box/speelkleed de voltooiing, en dat versieren staat voor komende week bovenaan op de agenda. Het wordt voor ons sowieso een bijzondere kerst, want ons toekomstig kleinkind zou volgens de verwachting zomaar een echt kerstkindje kunnen worden. En dat terwijl we tijdens de vorige kerst eigenlijk nog maar net gewend waren aan het feit dat we een schoondochter hadden!

Zo zie je maar, er kan veel gebeuren in een jaar. Mooie dingen, blije dingen… maar ook verdrietige en nare dingen. We hoeven het nieuws maar aan te zetten om de ellende met bakken over ons heen te krijgen. Oorlogen vol geweld, overal om ons heen, maken het leven er niet vrolijker op. En voor de klimaatveranderingen hoeven we voorlopig ook geen oplossing te verwachten, dat wordt alleen maar erger. De mens maakt er een zooitje van, dat weten we al jaren. Geweld, macht en geld bepalen het gezicht van onze huidige maatschappij, iets waar we als mens niet echt gelukkig van worden. Dat blijkt wel uit het grote aanbod van cursussen in mediteren, yoga en mindfulness die allemaal beloven dat je je er gelukkiger van gaat voelen. En dat terwijl wij in landen wonen waar we relatief gezien weinig reden hebben om ons níét gelukkig te voelen!

Kerstmis is bij uitstek een feest waarop je ook zonder cursus best wat langer stil mag staan bij al het goede wat in je leven is. Als je dat ook nog eens kunt doen in het gezelschap van mensen die van je houden, dan heb je heel veel redenen om dankbaar te zijn. En dankbaarheid, ik schreef het al eerder in mijn websitecolumn, kan ons helpen om stress en angst te verminderen, om ons optimistischer en veerkrachtiger te maken en ook om onze relaties te versterken. En ja, dat heb ik inderdaad van zo’n mindfulness-site geplukt, want ook ik ben weleens op zoek naar wat meer rust in mijn drukke hoofd.

Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen, zo zongen de engelen meer dan tweeduizend jaar geleden. Wat mij betreft mogen ze het dit jaar nog veel harder zingen dan ze ooit deden, want als we iets kunnen gebruiken voor het komend jaar dan is het wel vrede en welbehagen. Woorden die nog meer dan vroeger op ieders lippen zouden moeten liggen. Als we dan ook nog leren om wat liever te zijn voor elkaar, dan denk ik dat we al een heel eind op weg zijn naar een prachtig mooi 2024! Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. U ook?

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά! Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

♥♥♥

 

 

Dankbaar

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

En toen was het alweer december! Wat vliegen de dagen toch voorbij als je met pensioen bent. Ik snap niet dat ik ooit tijd heb gehad om fulltime te werken, en daarnaast ook nog opleidingen volgde, een kind grootbracht en het huishouden op peil hield. Grotendeels alleen, want manlief was zeevarend en alle familie woonde aan de andere kant van het land. Oké, dat huishouden nam manlief volledig over toen we samen naar Griekenland emigreerden, en het kind was inmiddels al volwassen, maar daar stond tegenover dat mijn fulltime werken na de emigratie werd uitgebreid naar ‘meer-dan-fulltime’, want behalve boekvertalen, redigeren en maandelijks een novelle afleveren, schreef ik die eerste jaren hier in mijn ‘vrije uurtjes’ ook mijn eerste boeken. Pff, ik word nog moe als ik eraan terugdenk.

Geen wonder dat ik nu zo geniet van mijn ‘niets-hoeft-alles-mag’-dagen. Ik heb namelijk altijd meer dan genoeg te doen in en rond het huis, ook al houd ik me met dat huishouden nog steeds liever niet bezig. Dat zijn namelijk vaak weer van die ‘het moet nu eenmaal’-dingetjes die vanwege het ouder worden een steeds grotere aanslag doen op je stramme lijf. Of misschien is dat alleen maar een excuus om ze niet te hoeven doen, want bij zo’n grote klus als het opknappen van mijn werkruimte blijkt dat lijf ineens veel minder stram te zijn dan ik ’s ochtends bij het wakker worden denk. Maar muren verven vind ik leuk, stofzuigen en vloeren dweilen niet, al waren mijn dagen in de weken na de overstromingen natuurlijk noodgedwongen gevuld met juist dat soort werkzaamheden.

Gisteren zat ik voor de derde achtereenvolgende dag op mijn stramme knieën voor de kachel om een vuurtje te maken. Een ‘het moet nu eenmaal’-karweitje waar ik niet goed in ben, en waarschijnlijk daarom ook een hekel aan heb. Normaal gesproken zorgt manlief er ’s winters voor dat het behaaglijk warm is in ons huis, maar aangezien de temperatuur buiten nog dusdanig  hoog is dat de hele dag stoken niet nodig is, hoeft die kachel pas aan als het donker begint te worden. Dat is meestal de tijd waarop manlief nog siësta houdt, en ik vanuit mijn (inmiddels prachtig opgeknapte) werkruimte naar de woonkamer verkas om even te relaxen met het languit op de bank kijken naar mijn favoriete Netflix-series. Dan vind ik het wel zo fijn als het in de woonkamer een beetje warm is, maar op dit moment betekent dat dus dat ik daar gewoon zelf voor moet zorgen door het aansteken van de kachel. En als dat drie dagen achter elkaar nodig is, dan word ik daar niet vrolijk van.

Ik zat daar dus op mijn knieën nogal flink in mezelf te mopperen. Op de as die ik eerst weg moest vegen en buiten in de asemmer moest deponeren, op de stomme, onhandige aanmaakhoutjes die omvielen als ik er een aansteek-stapeltje van wilde maken, op de stukken brandhout die eigenlijk veel te groot en te zwaar voor mij zijn om in de kachel te tillen, op het beroete kachelraam dat eerst nog schoongemaakt moest worden, op manlief die lekker lag te pitten en mij het vuile werk liet doen. Ik hoorde mezelf foeteren, en toen… Toen drong het in een flits tot me door hoe bevoorrecht ik eigenlijk ben. Bevoorrecht omdat ik gewoon een kachel heb om aan te steken, bevoorrecht omdat ik dat vuur niet nodig heb om te overleven, maar omdat ik het graag lekker warm heb. Juist nu, met alles wat er in de wereld om ons heen aan de gang is, zijn er zo verschrikkelijk veel mensen die er alles voor over zouden hebben om dagelijks hun kachel weer aan te kunnen steken en ik zat daar als een verwend kind te foeteren omdat ik het zo’n rotkarweitje vind.

Het moge duidelijk zijn dat ik het karweitje met rood beschaamde wangen heb afgemaakt – wat niet betekent dat ik niet meer zal foeteren als ik het vanmiddag weer moet doen. Dat zou wat worden, zeg, als je bij alles wat je niet leuk vindt je schuldig moet gaan voelen omdat anderen het slechter hebben dan jij. Maar je wat vaker dankbaar voelen voor wat je hebt, is natuurlijk wel iets om te onthouden. We beseffen namelijk niet echt hoe goed we het hebben; hoe bevoorrecht we zijn dat we dingen als een dak boven ons hoofd, een kachel om ons warm te houden en een elektriciteitsvoorziening die werkt heel normaal vinden. Dat beseffen we pas als we dat allemaal niet meer hebben. En als er iets is wat ik heb geleerd van ons overstromingsdrama, dan is het dat het ‘normale’ leven van het een op het andere moment niet meer normaal kan zijn. Dat je het ineens zonder al die vanzelfsprekende dingen moet doen, en daar is niet eens een oorlog voor nodig. Het kan je zomaar overkomen en ik denk dat het de wereld een stuk aangenamer zou maken als iedereen zich dat wat meer zou realiseren.

Daadwerkelijk iets veranderen aan de huidige wereldsituatie kan ik helaas niet, maar dankbaar zijn voor wat ik heb… dat kan ik wel. Het is namelijk bewezen dat gevoelens van dankbaarheid bijdragen aan een betere geestelijke gezondheid en welzijn. Dankbaarheid kan ons ook helpen om stress en angst te verminderen, ons meer optimistisch en veerkrachtig te maken en onze relaties te versterken. Allemaal goede redenen dus om wat vaker dankbaar te zijn. Het komt in ieder geval boven aan mijn goede voornemenslijstje voor 2024 te staan. Jazeker, hetzelfde lijstje waar ook ‘ik zal niet meer foeteren als ik karweitjes moet doen die ik niet zo leuk vind’ opstaat.

Het eerste gaat me lukken, dat weet ik zeker! Maar het tweede? Eh… ik denk het niet 😉

♥♥♥