Tag archieven: Pilion

Toerist in Volos

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Half mei arriveerden maar liefst vijf van onze goede vrienden tegelijk uit Nederland. Een gezellig weerzien zowel met ons als met elkaar, want inmiddels zijn ze via ons in voorgaande jaren ook met elkaar bevriend geraakt. En behalve zo af en toe lekker uit eten te gaan of uitgebreid bij te kletsen bij een frappeetje op een terrasje vind ik het ook leuk om dan wat uitstapjes te maken, vergezeld van één of meerdere vrienden/vriendinnen. Nu had ik gelezen dat er in Volos iedere vrijdag een gratis twee uur durende Stadswandeling onder leiding van een gids was (wel even aanmelden van tevoren!). Dat leek vriendin Joke ook wel wat en en zo stonden wij afgelopen vrijdag om halfelf bij het toeristenkantoor, in afwachting van wat er komen ging.

Behalve de gids Georgia en wij bestond de groep uit nog acht andere vrouwen, allemaal woonachtig in Volos, die de stadstour wel een leuk uitstapje vonden voor hun gezamenlijk dagje uit. Gezien het feit dat wij de enige twee buitenlanders waren besloten we in goed overleg dat Georgia de rondleiding in het Grieks zou doen, en waar nodig in het Engels een toelichting zou geven. Dat werkte perfect voor ons, want een Griekse gids heeft nog weleens de neiging om gigantisch uit te wijden over gedetailleerde data, namen, rangen en standen en nog meer van die lokale historische weetjes waarvan je als buitenlandse toerist al snel denkt: ‘gooi dat maar in mijn pet.’ Het Griekse vrouwenclubje echter was daarin zeer geïnteresseerd, waardoor de stops bij de highlights van Volos voor ons toch al snel wat langer duurden dan ons lief was.

Zo stonden we na een uur nog steeds bij de oude stadswal, slechts een paar honderd meter verwijderd van ons startpunt, want Georgia bleef maar vertellen over Jason en het Gulden Vlies en vooral over de Ottomanen, die achter die stadswallen een heel dorp uit de grond stampten. Dat alles niet aan de hand van een wandelingetje naar de hoger gelegen straatjes waar dat ooit had plaatsgevonden, maar beneden bij de ene echt goed zichtbare stadswal, aan de hand van oude foto’s en kaarten op haar tablet. Best interessant allemaal, echt waar, maar na een kwartiertje hadden we wat ons betrof wel verder mogen lopen.

Dit scenario herhaalde zich bij de prachtige Byzantijnse kerk in het oude stadsdeel (vanbinnen absoluut de moeite waard, ik ben er namelijk al eens binnen geweest, maar niet met de tour dus!) en ook bij het achter het station gelegen Stadsmuseum, waar we twintig minuten naar de ingang hebben gestaard terwijl Georgia enthousiast vertelde over de achtergrond van alle foto’s die daar hangen. Na een gelukkig iets kortere stop met uitleg over de architectuur van het nieuwe stadhuis, was het toch al ver over twaalven toen we eindelijk het begin van de boulevard bereikten. Inmiddels was het flink warm geworden en niet echt leuk meer om de lange verhalen over de oude, statige gebouwen aldaar aan te horen. Tegen de tijd dat we – ruim een halfuur later – aan het eind van de boulevard het gebouw van de Universiteit bereikten vonden Joke en ik het wel welletjes. Volgens het programma zouden we nog verder moeten lopen door het park naar de Byzantijnse kerk aan de haven voor de volgende stop en vervolgens nog verder langs het Archeologisch Museum naar het strand van Anavros dat vanaf de Pilion gezien aan het begin van Volos ligt.

We hadden echter net al met elkaar afgesproken dat wij in ieder geval niet verder zouden gaan dan de kerk, toen de Griekse dames aankondigden dat het voor hen zo wel genoeg was geweest. Ze bedankten onze lieve en zeer competente gids hartelijk, namen enthousiast van ons afscheid en vertrokken vervolgens snel naar een van de grote loungecafés aan de boulevard voor een welverdiende koffie. En hoewel Georgia heel lief aanbood om de tour met ons te vervolgen, hebben we dat aanbod netjes afgeslagen onder het mom dat het toch wel een beetje erg warm werd om nog verder te gaan. Wel nam ze ons nog even mee de Universiteit in, want ik was daar nog nooit binnen geweest.

Nu weet ik niet hoe een gemiddelde Griekse Universiteit eruitziet, maar wanneer u zich een groot, kaal, onafgewerkt, betonnen gebouw met een glazen koepel in het hoge plafond voorstelt dat gekraakt en bewoond lijkt te zijn door een kunstenaarscommune die met vieze spandoeken laat weten overal tegen te zijn, dan heeft u een aardig beeld van hoe dat mooie gele Universiteitsgebouw in Volos er vanbinnen uitziet. We zijn nog even de betonnen trappen in de grote entreehal opgelopen om een glimp op te vangen van de kantoren, de lokalen en  de leerlingenkantine, maar dat hadden we al snel bekeken. Wat een trieste, kale boel daarbinnen. Niet bepaald een motiverende omgeving voor de vele jonge studenten die in zo’n gebouw hun lesdagen moeten doorbrengen. We zijn maar snel weer naar buiten gegaan, waar we op een van de terrassen aan zee hebben genoten van een frappé met chocolade croissant. Die hadden we wel verdiend na onze stadswandeling-avonturen.

Na de koffie hebben we er vrijwillig nog een paar kilometer bovenop gedaan, want ik had nog een paar dingen in de stad te doen nu we er toch waren. Negen kilometer stond er aan het eind van de middag op de stappenteller toen we ons in een van de tavernes aan de haven moe maar voldaan neervlijden voor een uitgebreide tsipouro met mezedes, de Griekse verrassingshapjes die je bij je drankje krijgt. Het was weer een heerlijke, mooie, zonnige vriendinnendag geweest, al denk ik niet dat ik de stadswandeling snel nog een keer zal doen. Eén keer was meer dan voldoende, zeker nu we de warme zomermaanden tegemoet gaan, dan moet je zoiets niet ’s ochtends om halfelf doen. In zo’n geval kun je als toerist met culturele interesses beter kiezen voor een bezoek aan het Archeologisch Museum en/of het Stadsmuseum met de mooie oude foto’s. Daar heb je airconditioning en overal staan beschrijvingen bij wat je ziet, ook in het Engels. De stadswandeling met een echte gids bewaar je echt beter voor een bewolkte, iets koelere dag.

Met zoveel vakantievierende vrienden in de buurt zullen er vast en zeker nog wel wat meer gezellige uitstapjes en etentjes volgen. Voor de komende week staat er voor mij in ieder geval al een mooie natuurwandeling met onze Twentse vrienden op het program, dat hebben we vandaag bij een frappé in onze tuin afgesproken.  En ja, ook dan zal het flink warm zijn, voorspellen de weerapps ons, maar met vroeg vertrekken, een heleboel flesjes water in de rugzak en in rustig tempo de berg op wandelen, gaat dat zeker goed komen. Ik verheug me er nu al op…

♥♥♥

Bijna Pasen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Komend weekend is het eindelijk ook Pasen in Griekenland, en overal om ons heen is iedereen druk bezig met de voorbereidingen ervan. De grote barbecue van de overbuurman is al grondig schoongemaakt met hulp van de andere sterke mannen in de familie, de vrouwen zijn in hun keukens al dagen aan het koken en bakken, de kleine meisjes uit het dorp hebben ons afgelopen zaterdag bij het tuinhek zingend Vrolijk Pasen gewenst, en komende zaterdag zijn de jongens aan de beurt om hun lied over Lazarus die door Jezus uit de dood is opgewekt ten gehore te brengen. Kortom, het is een drukke boel overal, want ondertussen begint op 1 mei ook nog officieel het toeristenseizoen. De loungebars, restaurantjes en souvenirswinkeltjes hebben alles weer klaarstaan en wachten met smart op klandizie. Na de abrupte beëindiging van het seizoen 2023 vanwege de overstromingen en de vele daardoor noodzakelijke herstelreparaties zal er dit jaar flink verdiend moeten worden om dat allemaal financieel weer recht te breien.

Maar voor de toeristenstroom echt op gang komt, wordt er uiteraard eerst nog uitgebreid Pasen gevierd, het belangrijkste feest van het jaar. Voor de Grieken dan, hè? Manlief en ik hebben er niet zoveel mee. Natuurlijk, al die mooie en uitgebreide paastradities zijn heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien ik geen kerkganger ben, heb ik niet echt de behoefte om ieder jaar ’s avonds om twaalf uur met een kaarsje op het kerkplein te staan om het Heilige Licht in ontvangst te nemen. Dat Licht wordt daadwerkelijk vanuit Jeruzalem ingevlogen, maar ik heb gelezen dat het nog maar de vraag is of dat dit jaar überhaupt mogelijk is. Vanwege de oorlog is het Israëlische luchtruim immers gesloten voor commerciële vluchten, wat betekent dat de jaarlijkse traditionele Heilige Licht-vlucht door Aegean Air geen doorgang kan vinden. Het laatste wat ik erover las, was dat men overwoog een privévliegtuig met een delegatie hotemetoten in te zetten om het Licht op te halen, maar of dat plan doorgaat is mij niet bekend. Ach, er zal ongetwijfeld wel iets op gevonden worden, want Grieks Pasen zonder het Heilige Licht uit Jeruzalem is simpelweg onvoorstelbaar.

Wijzelf hebben voor het komend paasweekend gelukkig niets in de agenda staan. En als het even kan, houden we dat zo. Ik vind het echt heel gezellig als om ons heen het feestgedruis van de paasbarbecue losbarst, maar aangezien ik geen liefhebber ben van lammetjes, schapen en geiten aan het spit ga ik een uitnodiging om aan te schuiven het liefst uit de weg. Manlief denkt er gelukkig net zo over, dus meestal vieren wij Pasen met een uitgebreid paasontbijt voor twee en daarna lekker doen waar we zin in hebben. Dat is voor ons al feestelijk genoeg. In de afgelopen weken is onze tuin uitgegroeid tot een weelderige groene oase gelardeerd met plukken kleurrijke bloemenpracht, dus ik heb er absoluut geen bezwaar tegen om de paasdagen bij huis door te brengen.

Afgezien van het paasgebeuren heb ik deze maand eigenlijk niet veel te vertellen. Ons leven kabbelt eindelijk weer een beetje gewoon door, wat natuurlijk niet betekent dat mijn dagen niet gevuld zijn. Zo heb ik in de afgelopen weken regelmatig flink in de tuin gewerkt, en ben ik op minder zonnige dagen bezig geweest met mijn nieuwe quiltproject. Dat verloopt helaas niet zo goed als ik had verwacht en dat komt weer omdat IKEA de nieuwe collectie zomerdekbedden een andere binnenvulling heeft gegeven. Ik gebruikte die dekbedvullingen namelijk als tussenvulling voor mijn quilts, en dat werkte altijd perfect. Maar in plaats van een vulling uit één stuk met een stiksel om de twintig centimeter dat je los kunt tornen zonder de vulling te beschadigen, hebben die dekbedden tegenwoordig een vulling met om de twintig centimeter een plastic tussenstukje dat een beetje lijkt op een tie wrap. En toen ik die verwijderde, hield ik tot mijn schrik in plaats van één groot stuk tussenvulling allemaal losse repen van twintig centimeter breed over!

Nu vraagt u zich ongetwijfeld af waarom ik in vredesnaam dekbedden van de IKEA verknip om ze als tussenvulling voor mijn quilts te gebruiken. Het antwoord is simpel: zo’n zomerdekbed van anderhalf bij twee meter kost € 5,99 terwijl je voor een ‘echte’ quilttussenvulling al gauw zo’n € 15,00 euro de meter betaalt. Voor dat prijsverschil wil ik wel een paar draadjes lostornen, toch? Afijn, na mijn positieve ervaringen vorig jaar met deze betaalbare oplossing bestelde ik dit keer meteen vijf nieuwe dekbedden, want die komen wel op met al die quilts die ik nog wil maken. Eh… niet dus, want die lange losse repen van twintig centimeter blijven helaas niet netjes op hun plek liggen als je aan het naaien gaat. Het verschuift als een gek en bovendien is de rand waar de ene reep op de andere aansluit duidelijk door de bovenstof van de quilt heen te zien. Dat was flink balen dus!

En ik had nog meer pech. Blijkbaar zat er ergens ook nog een druppeltje olie in het binnenste van mijn naaimachine, want uitgerekend op de witte baan van het al half doorgestikte bovengedeelte van de quilt zag ik ineens een klein zwart olieplekje verschijnen. Dat is inmiddels veranderd in een grote, gelige vlek, aangezien het zwart zich niet zo goed met afwasmiddel weg liet poetsen… Maar de quilt is nog niet af, misschien krijg ik het nog weg met een wasbeurt in de wasmachine en valt het uiteindelijk toch nog mee. Al koop ik voortaan toch maar zo’n ‘echte’ tussenvulling, want dat mijn betaalbare oplossing niet meer werkt, heb ik in ieder geval wel geleerd.

Zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren, en dat is maar goed ook, want op 21 april ben ik zowaar alweer een jaartje ouder geworden. Gevierd hebben we het met koffie en taart, met echte verjaarsvisite van onze vrienden uit Kala Nera, en met een heuse verjaardagsaubade per video van onze goedlachse kleinzoon Kai. Ik ben bedolven onder de digitale gelukwensen, waarvoor ook vanaf hier mijn hartelijke dank. Dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om me een berichtje, appje of kaartje te sturen vind ik zo lief! Ik ben dan ook met een grote glimlach mijn nieuwe levensjaar ingegaan, en hoop gezond en wel ook het volgende te bereiken. Hoewel dat nog even zal duren, want één ding staat vast: voorlopig ben ik nog niet jarig…

♥♥♥

 

 

Zo goed als ‘normaal’…

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Terwijl het grootste deel van de wereld vandaag de tweede dag van het paasfeest viert, is het voor ons in Pilion een doodgewone maandag. Het Orthodoxe geloof hanteert een andere kerkkalender, waardoor het Griekse Pasen dit jaar pas op 5 mei valt. Wij houden het dus nog even tegoed. De klok is trouwens wel net als bij jullie dit weekend vooruit gegaan, wat mijn lijf nog niet helemaal in de gaten heeft. Voor mijn gevoel begon de dag dan ook veel te vroeg, maar het bleek toch al negen uur te zijn toen ik mijn voeten over de rand van het bed slingerde.

Nou ja, slingeren? Ik heb dit weekend heel veel uren op mijn achterste in de tuin doorgebracht om met de hand teilen vol onkruid te verwijderen. Een klus die ik op zich niet erg vind, want op je gat in het zonnetje niet-gewenste bloemetjes plukken is echt leuk. Je wilt niet weten hoeveel spannende insecten zich onder al dat groen verstoppen. En zo’n verschrikt kronkelende worm die zich als een speer uit de voeten maakt, heeft ook wel iets aandoenlijks. Er zijn heel veel jaren geweest dat ik dit soort werkzaamheden vanwege gewrichts- en rugproblemen niet kon doen, dus het feit dat mijn lichaam zich dusdanig heeft hersteld dat ik net als vroeger die bossen onkruid weer zelf te lijf kan gaan, is wel iets om dankbaar voor te zijn. Alleen vergeet ik dan altijd dat ik sinds die tijd toch ook wel een flink aantal jaren ouder ben geworden, met als gevolg dat ik in mijn enthousiasme natuurlijk veel langer doorga dan verstandig is. Dat slingeren vanmorgen verliep dus niet zo soepel, maar hé, daar heb je dan weer paracetamolletjes voor. En de tuin ligt er toevallig wel supernetjes bij!

Niet alleen die insecten en wormen hielden me gezelschap. Ook onze kleine Krumpie dartelde als vanouds vol enthousiasme om me heen. En dat terwijl ze nog geen drie weken geleden letterlijk op het randje van de dood heeft gelegen. In de dagen voorafgaand aan ons vertrek naar Athene was ze er zo slecht aan toe dat we heel bang waren dat ze tijdens onze afwezigheid zou komen te overlijden. Onze – o zo lieve! – lokale dierenarts Barbara bood aan om haar die vijf dagen dat wij in Athene waren in de praktijk te laten logeren. Op die manier kon zij een oogje op haar houden, en indien nodig ingrijpen. Niet fijn om op die manier weg te gaan, maar ja, we hadden ons al zo lang zo verheugd op het concert van André Rieu, dat we dat niet wilden afzeggen. En dat was maar goed ook, want toen wij na die vijf dagen de praktijk binnenstapten, werden we zeer enthousiast begroet door onze kleine Krummel. Zodra de kooi openging en ze spinnend haar kopje langs onze benen had gewreven, rende ze weg om de behandelkamer aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Ieder hoekje werd besnuffeld en bekeken, terwijl wij met open mond toekeken. Was dit echt dezelfde Krumpie die een paar dagen ervoor nog zwaar ademend als een zielig hoopje in onze armen had gelegen? Niet alleen wij, maar ook Barbara en haar man Yiannis stonden voor een raadsel, want ze hadden haar geen enkele vorm van medicatie gegeven tijdens onze afwezigheid. Lang verhaal kort: Krumpie is weer beter! Ze springt, huppelt, speelt en rent weer net als vroeger en heeft nergens last van. Zonder enige medische behandeling! Een wonderlijk, maar o zo happy end van twee zeer zorgelijke maanden.

We waren dus extra blij dat we die midweek in Athene toch doorgezet hadden, want was het heerlijk om er na alle toestanden van de afgelopen tijd even tussenuit te zijn. Ons heerlijk comfortabele hotel Hermes bevond zich in de Plakka, op een paar minuten lopen van het Syntagma-plein en Monastiraki. Het was de eerste keer dat manlief en ik samen in Athene waren, maar omdat we los van elkaar de meeste bezienswaardigheden al eens hadden bezichtigd, voelden we ons niet geroepen dat samen nog een keer te doen. Als enige ‘sightseeing must’ wilden we naar de Lycabetus-berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over heel Athene. De top is binnen een paar minuten te bereiken met een tandradbaan, iets wat heel goed paste in ons ‘niet al te veel  doen, lekker uitrusten’-uitje.

Het weer werkte helemaal mee. Lekker zonnetje, warm genoeg om de jas overdag thuis te laten en heerlijk te slenteren door de straatjes van de oude binnenstad. Druk met toeristen was het er niet, dat is wel een groot voordeel als je Athene in maart bezoekt. Wel drukbezocht was het concert van André Rieu, in het overdekte basketball-stadion OAKA in Maroussi, een buitenwijk van Athene. Ruim 13.000 mensen, en dat maar liefst twee keer, waren naar het stadion gekomen om het allereerste optreden van André in Griekenland te zien. En twee daarvan waren wij! Het was in alle opzichten een geweldige ervaring. De prachtige show, de muziek, de solisten, de sfeer, maar ook de verkeerschaos voor- en achteraf… Superleuk om dat allemaal een keertje live mee te maken. Op mijn facebookpagina heb ik een aantal momenten van die avond echter al uitgebreid gedeeld, dus dat doe ik hier niet meer. Wie het nog niet gezien heeft en het leuk vindt, is van harte welkom om daar een kijkje te nemen!

Behalve naar de berg en het concert van André hadden we ook nog een bezoek aan mijn quiltstoffenwinkel op de planning staan, een zeer geslaagd uitje. Twee uur lang heb ik me ondergedompeld in het feest van ‘fysiek’ stofjes uitzoeken, iets wat vanwege het gebrek aan Griekse quiltstoffenwinkels voor mij een uniek gebeuren is. Kiki, de enthousiaste eigenaresse van yfasmatakia.gr, kende ik alleen van mijn onlineaankopen, maar toen ik daar zo onaangekondigd ineens binnenstapte, was het alsof we al jaren bevriend waren. Na die twee uur succesvol stofjes uitzoeken besloten manlief en ik de metro te nemen naar Piraeus, waar we in een door manlief ooit eerder bezocht tentje bij de haven wilden lunchen. Dat werd echter zoeken, want er zijn drie havens in Piraeus, en uiteraard gingen wij eerst naar de verkeerde. Na anderhalf uur crossen door de stad arriveerden we dan toch eindelijk bij de juiste, en wat bleek? Het bewuste restaurantje bevond zich op nog geen honderd meter van de plek waar we eerder die middag uit de metro waren gestapt! Echt erg vonden we het niet, want de taxirit heen en terug naar de andere haven had ons wel een sightseeing tour door de hele stad opgeleverd, compleet met een korte stop op het centrale plein van de binnenstad. Een welbestede ‘dwaling’ dus, en de heerlijke lunch in het gezellige restaurant vlak bij de vismarkt was een uitstekende afsluiting van ons uitje.

En nu zijn we alweer twee weekjes thuis. Het eerste quiltproject is inmiddels af, maar moet nog even een verrassing blijven voor de toekomstige ontvanger. Een feestje was het om in mijn mooie, nieuw opgeknapte ‘atelier’ weer een kunstige quilt te kunnen fabriceren. Aan het tweede project ga ik beginnen zodra ik mijn redactieopdracht voor deze maand af heb, die moet voor 9 april op het bureau van de hoofdredacteur liggen. En dat gaat zeker lukken nu onze Krumpie vanaf haar plekje boven op de kast weer helemaal gezond over mijn schouder mee kijkt. Heerlijk, ons leven lijkt langzaam aan eindelijk weer ‘normaal’ te worden. Nu maar hopen dat het voorlopig zo blijft…

♥♥♥

 

 

Op naar het voorjaar

Geplaatst op door — 3 reacties ↓

We zijn inmiddels alweer een maandje terug uit Nederland, maar goed tot rust komen is er tot nu toe niet echt bij geweest. Al voordat we weggingen was het ons opgevallen dat onze Krumpie de Kat af en toe behoorlijk zwaar ademhaalde. Dat af en toe bleek inmiddels chronisch te zijn geworden, en dat gecombineerd met een afnemende levendigheid maakte een dierenartsbezoek noodzakelijk. Aan de hand van een röntgenfoto werd al snel duidelijk dat ze heel veel vocht in haar borstkas had, zodat ze onmiddellijk in de kliniek moest blijven.

Dat het ernstig was, bleek wel uit het feit dat ze uiteindelijk tien dagen in de kattencouveuse heeft doorgebracht, waar we haar gelukkig om de dag even mochten bezoeken. Ondanks alle behandelingen en onderzoeken bleef het vocht echter na diverse keren wegzuigen toch terugkomen. Een duidelijke oorzaak was na drie weken nog niet gevonden, al wisten ze inmiddels wel wat het niet was. Uiteindelijk was de conclusie dat alleen een eventuele (dure) CT-scan heel misschien nog iets aan het licht kon brengen, waarna er dan zeer waarschijnlijk een riskante operatie zou moeten plaatsvinden, die misschien wel, maar misschien ook niet succesvol zou zijn.

Hoe moeilijk zo’n beslissing ook is, we hebben ervoor gekozen om onze kleine Krumpie lekker mee naar huis te nemen en zo lang als het voor haar dragelijk blijft de natuur zijn gang te laten gaan. Al die stress zonder reëel uitzicht op herstel is niet wat we voor haar willen. En ondanks haar steeds zwaarder wordende ademhaling heeft ze het helemaal naar haar zin. Gisteren lag ze boven op het dak te zonnebaden, en alsof er niets aan de hand is, overbrugde ze ’s avonds ook soepeltjes de ruim anderhalve meter omhoog van het bed naar de top van de slaapkamerkast. Lekker bij ons liggen slapen is haar favoriete bezigheid, net als bedelen om brokjes – alleen échte Friskies, hoor! – en verse kattenmousse, maar dat laatste dan wel uit het handje gevoerd! En ja, we geven met liefde toe aan al haar eigenaardigheden, nu kan het immers nog!

Al dat dierenartsgedoe en het steeds op en neer naar Volos moeten, nam veel tijd in beslag. Maar ja, het dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Behalve de normale dingen moest er ook een check-up doktersbezoek worden afgelegd, was de tuin dringend toe aan een grote opknapbeurt, moest er een nieuwe voorraad kachelhout besteld en opgestapeld worden en moesten de naweeën van de brand in de werkruimte nog steeds  – letterlijk – worden weggepoetst. Ondertussen lagen er nog twee redactieopdrachten met dringende deadlines op me te wachten, en aangezien we uitgenodigd waren voor de bruiloft van onze buurjongen, moest ik van mezelf tussendoor toch ook nog maar even een klein huwelijksquiltje maken.

Vraag me niet hoe, maar het is allemaal goedgekomen. Het scheelt natuurlijk dat we de echt zware klussen als de tuin en het hout konden uitbesteden, maar ook dan ben je op zo’n dag druk met aanwijzingen geven en koffie schenken. Rustig op de bank aan je redactieopdracht werken is er niet bij als er pal naast je raam met veel herrie bomen en struiken gesnoeid worden. De grootste klus was natuurlijk de werkruimte. Drie weken lang stond de inboedel weer buiten onder het afdakje, net als in november. Zelfs de inhoud van de grote kast zat onder het roet, van mijn oude countrylaaarzen tot aan de spelden op het speldenkussen. Om het over de boeken in mijn mooie nieuwe open boekenkast maar niet te hebben! Er zijn heel wat sopjes doorheen gegaan voor alles weer enigszins schoon was en we aan het ‘grote’ werk konden beginnen: het afsoppen van het houtwerk, de muren en het plafond. Dat laatste nam onze lieve hulp gelukkig van ons over, want dat soort werkzaamheden kunnen mijn nekwervels al een paar jaar niet meer aan.

Na de schoonmaak en het gronden was het verven van de muren nog slechts een kwestie van een paar dagen. We hadden de slag nog aardig in onze vingers van de novembersessie, dus in recordtijd zaten er weer twee lagen witte en blauwe verf op, en kon het inruimen beginnen. Vanmiddag was het eindelijk klaar en wat een opluchting is dat. Met alle meubels, dozen en prullen weer op zijn plek hebben we eindelijk hebben weer ruimte onder het afdakje om de was fatsoenlijk op te hangen. Hoewel… niet iedereen is er zo blij mee als ik: de zwangere poes van de buren kwam net al verontwaardigd heen en weer lopend een kijkje nemen. Ja, die is haar nachtelijke plekje op mijn bureaustoel nu natuurlijk kwijt!

Al met al is het best een pittige maand geweest, zo eentje die je niet te vaak moet hebben. Aan echt genieten van ons Griekse leven zijn we nog niet toegekomen, maar daar komt zeer binnenkort verandering in. We hebben namelijk al twee maanden kaarten in huis voor het André Rieu-concert in Athene! Een primeur, want de beste man was nooit eerder in Griekenland te zien. En als je ergens vrolijk van wordt, dan is het wel van een concert van André Rieu, zeker weten! Natuurlijk plakken we er een paar dagen Athene aan vast, waarin we weinig meer hoeven dan terrasjes pakken en mensen kijken. De bezienswaardigheden hebben we allebei al meerdere keren gezien, dus dat hoeft niet meer zo nodig. Wat nog wel op de agenda staat is een fysiek bezoek aan mijn online quiltstoffenwinkel. Lekker snuffelen tussen al die stapels mooie stofjes, een heerlijk vooruitzicht! Ik heb alweer een paar mooie projecten liggen waar ik  heel graag aan wil beginnen. Iets om naar uit te kijken,want met mijn werkruimte voor de tweede keer weer helemaal spic en span gaat dat ongetwijfeld een heel mooi quiltfeestje worden…

♥♥♥

Holland(er)s reisavontuur

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Het begin van dit nieuwe jaar stond voor ons in het teken van DE REIS: manlief en ik gingen voor het eerst in negentien jaar samen naar Nederland. Manlief was sinds onze emigratie naar Pilion in 2005 nooit meer terug geweest; hij voelt zich nu eenmaal het prettigst hier, maar ditmaal kwam hij er niet meer onderuit. Er moest immers een kleinkind geknuffeld worden, en wel door oma en opa!

Nu verloopt bij ons helaas zelden iets ‘normaal’, dus ook dit keer niet. Vier dagen voor vertrek brak er brand uit in mijn mooie, onlangs opgeknapte werkruimte. We hebben gigageluk gehad dat de deur en de ramen dicht waren! Door het gebrek aan zuurstof is het vuur vanzelf gedoofd, en bleef de schade beperkt tot een plakkerige roetlaag op werkelijk alles wat open en bloot in de ruimte aanwezig was, net als op het houten plafond en de pas geverfde muren. En dan die stank! Maar dat alles valt in het niet bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als het vuur echt om zich heen had gegrepen. Ons huis bevat zowel binnen als buiten veel hout, heel knus, maar niet bepaald brandveilig. Goddank is ons dat allemaal bespaard gebleven!

Ondanks die onverwachte hobbel en wat ongepland schoonmaakwerk zijn we dat weekend eigenlijk toch wel aardig relaxt doorgekomen. De inhoud van mijn klaarstaande koffer moest opnieuw gewassen vanwege de stank, op het boxkleed na. Dat zat gelukkig luchtdicht verpakt in plastic! Het is een beetje jammer van al het opknapwerk dat we in de afgelopen maanden in werkruimte hebben gedaan, maar er is nog genoeg witte en blauwe verf over, dus dat komt in de komende weken allemaal wel weer een keer goed. Het belangrijkste was dat wij er zelf goed vanaf waren gekomen en in goede gezondheid konden vertrekken om ons kleinkind te knuffelen. En zo gaven we Krumpie op de dag van vertrek een laatste knuffel in de wetenschap dat er goed voor haar gezorgd zou worden en trokken we de deur met een gerust hart achter ons dicht. De grote reis kon eindelijk beginnen!

Uren kan ik vertellen over onze belevenissen in Nederland. Hoe mooi en ontroerend het was om de kleine Kai door een stralende zoon overhandigd te krijgen. Hoe heerlijk het was om dat kleine kereltje voor het eerst te voelen, te ruiken en te knuffelen. En hoe leuk het is om je eigen kind nu als kersverse vader mee te maken. Allemaal gedenkwaardige momenten die in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift staan. Zo mooi ook om te zien hoe Kai bij de eerste ontmoeting met zijn opa en oma ons allebei trakteerde op een brede, volle lach. Dat zijn onbetaalbare herinneringen en de vele uren die we bij het jonge gezin door hebben gebracht staan er bol van. Maar ik denk dat u zich dat ook zonder een gedetailleerd verslag wel kunt voorstellen… 🙂

Behalve die heerlijke familiemomenten hebben we namelijk nog veel en veel meer beleefd. We hadden in Twente een auto gehuurd zodat we na onze knuffelbezoekjes ook nog een aantal andere dingen konden doen. Hoog op mijn prioriteitenlijstje stond een bezoek aan mijn vroegere opticien. Ik tob immers nu al twee jaar met ‘brilproblemen’, en kom niet verder dan ‘u moet er maar mee leren leven’. Mijn oude opticien bleek nog steeds werkzaam in dezelfde winkel, en na een gedegen oogmeting vertelde hij me dat mijn problemen zeer waarschijnlijk helemaal opgelost zijn als ik geen bril, maar contactlenzen draag. Zo simpel kan het dus zijn. De contactlenzen worden op maat gemaakt en vervolgens opgestuurd, dus ik moet er nog even op wachten, maar als dat echt de oplossing is, heb ik dat er graag voor over. Wie weet, misschien kan ik dan binnenkort toch eindelijk een nieuw boek schrijven!

Manlief had ook zo zijn wensen, waaronder een wandeling door ons vroegere woondorp. Dat leverde een paar onverwachte, maar supergezellige ontmoetingen met oude vrienden op. Ook wilde hij graag naar de houtdraai-gereedschapswinkel in Arnhem waar hij online al eerder beitels en andere zaken had besteld. Vriend Hanne ging met hem mee, terwijl ik met vriendin Janneke een heerlijke wandeldag beleefde op de besneeuwde Sallandse Heuvelrug. Ontroerend was ook mijn onverwachte bezoek aan de Nijverdalse ouderen-volksdansgroep, waar ik voor onze emigratie een aantal jaren les heb gegeven. Ik had niet verwacht dat ik nog een aantal van die lieverds terug zou zien, want ze zijn inmiddels al ver in de tachtig of zelfs over de negentig. Maar toen ik er die ochtend binnenliep, bleken er in de huidige groep nog steeds maar liefst vijf van mijn vroegere leerlingen mee te dansen! Het werd een supergezellig weerzien, met natuurlijk veel gelach om de verwarring bij de dansen die ik wel, maar zij niet vergeten waren. De tien dagen Twente vlogen door dit alles en nog veel meer heel snel voorbij, en voor we het beseften moesten we alweer afscheid nemen van Kai en zijn nog steeds stralende kersverse ouders. Altijd een moeilijk moment, maar gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen om elkaar toch te zien en te spreken, al is het dan op afstand. En we verheugen ons nu al op de volgende keer!

We sloten onze toch al zeer geslaagde reis af met een toeristisch weekend in Rotterdam, de geboorteplaats van manlief. Als geboren en getogen Vlaardingse was ik nooit echt gecharmeerd van die grote, drukke stad, maar ik ben helemaal om. Echt! Ik heb met open mond gekeken naar al die mooie, nieuwe, moderne gebouwen, genoten van het weerzien met ook voor mij oude bekende plekjes, maar vooral heb ik genoten van mijn echtgenoot, die voor een paar dagen weer een echte Rotterdammer kon zijn. Wat onder andere resulteerde in een bezoek aan zijn vroegere stamcafé in  Kralingen met zijn jongste broer, en heerlijk spontane gesprekken op straat met andere oude Rotterdammers, met de ‘manser’ van het draaiorgel op de Hoogstraat en met de lieve gabber-pianist in de prachtige Laurenskerk die ons meteen trakteerde op een privéconcert. Ook maakten we een supergezellige Spido-rondvaart door de Rotterdamse havens, samen met de andere broer/zwager en schoonzus die we negentien jaar niet hadden gezien. Maar daar was niets van te merken, binnen no-time vlogen de Rotterdamse kwinkslagen weer over en weer! Als toetje reden we met z’n allen nog naar Vlaardingen, waar we neerstreken in alweer een vroeger stamcafé, maar dit keer ook die van mij. De zelfgemaakte gehaktbal smaakte er nog net als toen, en hoe bijzonder was het om daar een vroeger Unilever-collegaatje van mij tegen het lijf te lopen! Na de heerlijke lunch zette broer ons af bij het huis van mijn zus, waar we nog een gezellig uurtje doorbrachten voordat de tram ons in drie kwartier terugbracht naar Rotterdam.

En toen hadden we de knollen wel op, hoor! Wat een belevenissen, wat een mooie reis! Eergisteren zijn we weer op Griekse bodem geland, maar het duurt nog wel even voordat we echt zijn neergedaald. Zoveel herinneringen die verwerkt moeten worden, zoveel foto’s die uitgezocht moeten worden, zoveel indrukken die een plekje moeten krijgen. En mocht u zich nu afvragen wat manlief van Nederland vond na het weerzien van negentien jaar, dan kan ik alleen maar herhalen wat hij tijdens het wachten op onze terugvlucht op de luchthaven zei: ‘Best leuk, hoor, zo’n reisje Nederland. Maarre… mag ik nu weer naar huis?’ 🙂 🙂 🙂

♥♥♥