Tag archieven: schrijfster

Bijna Pasen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Komend weekend is het eindelijk ook Pasen in Griekenland, en overal om ons heen is iedereen druk bezig met de voorbereidingen ervan. De grote barbecue van de overbuurman is al grondig schoongemaakt met hulp van de andere sterke mannen in de familie, de vrouwen zijn in hun keukens al dagen aan het koken en bakken, de kleine meisjes uit het dorp hebben ons afgelopen zaterdag bij het tuinhek zingend Vrolijk Pasen gewenst, en komende zaterdag zijn de jongens aan de beurt om hun lied over Lazarus die door Jezus uit de dood is opgewekt ten gehore te brengen. Kortom, het is een drukke boel overal, want ondertussen begint op 1 mei ook nog officieel het toeristenseizoen. De loungebars, restaurantjes en souvenirswinkeltjes hebben alles weer klaarstaan en wachten met smart op klandizie. Na de abrupte beëindiging van het seizoen 2023 vanwege de overstromingen en de vele daardoor noodzakelijke herstelreparaties zal er dit jaar flink verdiend moeten worden om dat allemaal financieel weer recht te breien.

Maar voor de toeristenstroom echt op gang komt, wordt er uiteraard eerst nog uitgebreid Pasen gevierd, het belangrijkste feest van het jaar. Voor de Grieken dan, hè? Manlief en ik hebben er niet zoveel mee. Natuurlijk, al die mooie en uitgebreide paastradities zijn heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien ik geen kerkganger ben, heb ik niet echt de behoefte om ieder jaar ’s avonds om twaalf uur met een kaarsje op het kerkplein te staan om het Heilige Licht in ontvangst te nemen. Dat Licht wordt daadwerkelijk vanuit Jeruzalem ingevlogen, maar ik heb gelezen dat het nog maar de vraag is of dat dit jaar überhaupt mogelijk is. Vanwege de oorlog is het Israëlische luchtruim immers gesloten voor commerciële vluchten, wat betekent dat de jaarlijkse traditionele Heilige Licht-vlucht door Aegean Air geen doorgang kan vinden. Het laatste wat ik erover las, was dat men overwoog een privévliegtuig met een delegatie hotemetoten in te zetten om het Licht op te halen, maar of dat plan doorgaat is mij niet bekend. Ach, er zal ongetwijfeld wel iets op gevonden worden, want Grieks Pasen zonder het Heilige Licht uit Jeruzalem is simpelweg onvoorstelbaar.

Wijzelf hebben voor het komend paasweekend gelukkig niets in de agenda staan. En als het even kan, houden we dat zo. Ik vind het echt heel gezellig als om ons heen het feestgedruis van de paasbarbecue losbarst, maar aangezien ik geen liefhebber ben van lammetjes, schapen en geiten aan het spit ga ik een uitnodiging om aan te schuiven het liefst uit de weg. Manlief denkt er gelukkig net zo over, dus meestal vieren wij Pasen met een uitgebreid paasontbijt voor twee en daarna lekker doen waar we zin in hebben. Dat is voor ons al feestelijk genoeg. In de afgelopen weken is onze tuin uitgegroeid tot een weelderige groene oase gelardeerd met plukken kleurrijke bloemenpracht, dus ik heb er absoluut geen bezwaar tegen om de paasdagen bij huis door te brengen.

Afgezien van het paasgebeuren heb ik deze maand eigenlijk niet veel te vertellen. Ons leven kabbelt eindelijk weer een beetje gewoon door, wat natuurlijk niet betekent dat mijn dagen niet gevuld zijn. Zo heb ik in de afgelopen weken regelmatig flink in de tuin gewerkt, en ben ik op minder zonnige dagen bezig geweest met mijn nieuwe quiltproject. Dat verloopt helaas niet zo goed als ik had verwacht en dat komt weer omdat IKEA de nieuwe collectie zomerdekbedden een andere binnenvulling heeft gegeven. Ik gebruikte die dekbedvullingen namelijk als tussenvulling voor mijn quilts, en dat werkte altijd perfect. Maar in plaats van een vulling uit één stuk met een stiksel om de twintig centimeter dat je los kunt tornen zonder de vulling te beschadigen, hebben die dekbedden tegenwoordig een vulling met om de twintig centimeter een plastic tussenstukje dat een beetje lijkt op een tie wrap. En toen ik die verwijderde, hield ik tot mijn schrik in plaats van één groot stuk tussenvulling allemaal losse repen van twintig centimeter breed over!

Nu vraagt u zich ongetwijfeld af waarom ik in vredesnaam dekbedden van de IKEA verknip om ze als tussenvulling voor mijn quilts te gebruiken. Het antwoord is simpel: zo’n zomerdekbed van anderhalf bij twee meter kost € 5,99 terwijl je voor een ‘echte’ quilttussenvulling al gauw zo’n € 15,00 euro de meter betaalt. Voor dat prijsverschil wil ik wel een paar draadjes lostornen, toch? Afijn, na mijn positieve ervaringen vorig jaar met deze betaalbare oplossing bestelde ik dit keer meteen vijf nieuwe dekbedden, want die komen wel op met al die quilts die ik nog wil maken. Eh… niet dus, want die lange losse repen van twintig centimeter blijven helaas niet netjes op hun plek liggen als je aan het naaien gaat. Het verschuift als een gek en bovendien is de rand waar de ene reep op de andere aansluit duidelijk door de bovenstof van de quilt heen te zien. Dat was flink balen dus!

En ik had nog meer pech. Blijkbaar zat er ergens ook nog een druppeltje olie in het binnenste van mijn naaimachine, want uitgerekend op de witte baan van het al half doorgestikte bovengedeelte van de quilt zag ik ineens een klein zwart olieplekje verschijnen. Dat is inmiddels veranderd in een grote, gelige vlek, aangezien het zwart zich niet zo goed met afwasmiddel weg liet poetsen… Maar de quilt is nog niet af, misschien krijg ik het nog weg met een wasbeurt in de wasmachine en valt het uiteindelijk toch nog mee. Al koop ik voortaan toch maar zo’n ‘echte’ tussenvulling, want dat mijn betaalbare oplossing niet meer werkt, heb ik in ieder geval wel geleerd.

Zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren, en dat is maar goed ook, want op 21 april ben ik zowaar alweer een jaartje ouder geworden. Gevierd hebben we het met koffie en taart, met echte verjaarsvisite van onze vrienden uit Kala Nera, en met een heuse verjaardagsaubade per video van onze goedlachse kleinzoon Kai. Ik ben bedolven onder de digitale gelukwensen, waarvoor ook vanaf hier mijn hartelijke dank. Dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om me een berichtje, appje of kaartje te sturen vind ik zo lief! Ik ben dan ook met een grote glimlach mijn nieuwe levensjaar ingegaan, en hoop gezond en wel ook het volgende te bereiken. Hoewel dat nog even zal duren, want één ding staat vast: voorlopig ben ik nog niet jarig…

♥♥♥

 

 

Zo goed als ‘normaal’…

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Terwijl het grootste deel van de wereld vandaag de tweede dag van het paasfeest viert, is het voor ons in Pilion een doodgewone maandag. Het Orthodoxe geloof hanteert een andere kerkkalender, waardoor het Griekse Pasen dit jaar pas op 5 mei valt. Wij houden het dus nog even tegoed. De klok is trouwens wel net als bij jullie dit weekend vooruit gegaan, wat mijn lijf nog niet helemaal in de gaten heeft. Voor mijn gevoel begon de dag dan ook veel te vroeg, maar het bleek toch al negen uur te zijn toen ik mijn voeten over de rand van het bed slingerde.

Nou ja, slingeren? Ik heb dit weekend heel veel uren op mijn achterste in de tuin doorgebracht om met de hand teilen vol onkruid te verwijderen. Een klus die ik op zich niet erg vind, want op je gat in het zonnetje niet-gewenste bloemetjes plukken is echt leuk. Je wilt niet weten hoeveel spannende insecten zich onder al dat groen verstoppen. En zo’n verschrikt kronkelende worm die zich als een speer uit de voeten maakt, heeft ook wel iets aandoenlijks. Er zijn heel veel jaren geweest dat ik dit soort werkzaamheden vanwege gewrichts- en rugproblemen niet kon doen, dus het feit dat mijn lichaam zich dusdanig heeft hersteld dat ik net als vroeger die bossen onkruid weer zelf te lijf kan gaan, is wel iets om dankbaar voor te zijn. Alleen vergeet ik dan altijd dat ik sinds die tijd toch ook wel een flink aantal jaren ouder ben geworden, met als gevolg dat ik in mijn enthousiasme natuurlijk veel langer doorga dan verstandig is. Dat slingeren vanmorgen verliep dus niet zo soepel, maar hé, daar heb je dan weer paracetamolletjes voor. En de tuin ligt er toevallig wel supernetjes bij!

Niet alleen die insecten en wormen hielden me gezelschap. Ook onze kleine Krumpie dartelde als vanouds vol enthousiasme om me heen. En dat terwijl ze nog geen drie weken geleden letterlijk op het randje van de dood heeft gelegen. In de dagen voorafgaand aan ons vertrek naar Athene was ze er zo slecht aan toe dat we heel bang waren dat ze tijdens onze afwezigheid zou komen te overlijden. Onze – o zo lieve! – lokale dierenarts Barbara bood aan om haar die vijf dagen dat wij in Athene waren in de praktijk te laten logeren. Op die manier kon zij een oogje op haar houden, en indien nodig ingrijpen. Niet fijn om op die manier weg te gaan, maar ja, we hadden ons al zo lang zo verheugd op het concert van André Rieu, dat we dat niet wilden afzeggen. En dat was maar goed ook, want toen wij na die vijf dagen de praktijk binnenstapten, werden we zeer enthousiast begroet door onze kleine Krummel. Zodra de kooi openging en ze spinnend haar kopje langs onze benen had gewreven, rende ze weg om de behandelkamer aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Ieder hoekje werd besnuffeld en bekeken, terwijl wij met open mond toekeken. Was dit echt dezelfde Krumpie die een paar dagen ervoor nog zwaar ademend als een zielig hoopje in onze armen had gelegen? Niet alleen wij, maar ook Barbara en haar man Yiannis stonden voor een raadsel, want ze hadden haar geen enkele vorm van medicatie gegeven tijdens onze afwezigheid. Lang verhaal kort: Krumpie is weer beter! Ze springt, huppelt, speelt en rent weer net als vroeger en heeft nergens last van. Zonder enige medische behandeling! Een wonderlijk, maar o zo happy end van twee zeer zorgelijke maanden.

We waren dus extra blij dat we die midweek in Athene toch doorgezet hadden, want was het heerlijk om er na alle toestanden van de afgelopen tijd even tussenuit te zijn. Ons heerlijk comfortabele hotel Hermes bevond zich in de Plakka, op een paar minuten lopen van het Syntagma-plein en Monastiraki. Het was de eerste keer dat manlief en ik samen in Athene waren, maar omdat we los van elkaar de meeste bezienswaardigheden al eens hadden bezichtigd, voelden we ons niet geroepen dat samen nog een keer te doen. Als enige ‘sightseeing must’ wilden we naar de Lycabetus-berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over heel Athene. De top is binnen een paar minuten te bereiken met een tandradbaan, iets wat heel goed paste in ons ‘niet al te veel  doen, lekker uitrusten’-uitje.

Het weer werkte helemaal mee. Lekker zonnetje, warm genoeg om de jas overdag thuis te laten en heerlijk te slenteren door de straatjes van de oude binnenstad. Druk met toeristen was het er niet, dat is wel een groot voordeel als je Athene in maart bezoekt. Wel drukbezocht was het concert van André Rieu, in het overdekte basketball-stadion OAKA in Maroussi, een buitenwijk van Athene. Ruim 13.000 mensen, en dat maar liefst twee keer, waren naar het stadion gekomen om het allereerste optreden van André in Griekenland te zien. En twee daarvan waren wij! Het was in alle opzichten een geweldige ervaring. De prachtige show, de muziek, de solisten, de sfeer, maar ook de verkeerschaos voor- en achteraf… Superleuk om dat allemaal een keertje live mee te maken. Op mijn facebookpagina heb ik een aantal momenten van die avond echter al uitgebreid gedeeld, dus dat doe ik hier niet meer. Wie het nog niet gezien heeft en het leuk vindt, is van harte welkom om daar een kijkje te nemen!

Behalve naar de berg en het concert van André hadden we ook nog een bezoek aan mijn quiltstoffenwinkel op de planning staan, een zeer geslaagd uitje. Twee uur lang heb ik me ondergedompeld in het feest van ‘fysiek’ stofjes uitzoeken, iets wat vanwege het gebrek aan Griekse quiltstoffenwinkels voor mij een uniek gebeuren is. Kiki, de enthousiaste eigenaresse van yfasmatakia.gr, kende ik alleen van mijn onlineaankopen, maar toen ik daar zo onaangekondigd ineens binnenstapte, was het alsof we al jaren bevriend waren. Na die twee uur succesvol stofjes uitzoeken besloten manlief en ik de metro te nemen naar Piraeus, waar we in een door manlief ooit eerder bezocht tentje bij de haven wilden lunchen. Dat werd echter zoeken, want er zijn drie havens in Piraeus, en uiteraard gingen wij eerst naar de verkeerde. Na anderhalf uur crossen door de stad arriveerden we dan toch eindelijk bij de juiste, en wat bleek? Het bewuste restaurantje bevond zich op nog geen honderd meter van de plek waar we eerder die middag uit de metro waren gestapt! Echt erg vonden we het niet, want de taxirit heen en terug naar de andere haven had ons wel een sightseeing tour door de hele stad opgeleverd, compleet met een korte stop op het centrale plein van de binnenstad. Een welbestede ‘dwaling’ dus, en de heerlijke lunch in het gezellige restaurant vlak bij de vismarkt was een uitstekende afsluiting van ons uitje.

En nu zijn we alweer twee weekjes thuis. Het eerste quiltproject is inmiddels af, maar moet nog even een verrassing blijven voor de toekomstige ontvanger. Een feestje was het om in mijn mooie, nieuw opgeknapte ‘atelier’ weer een kunstige quilt te kunnen fabriceren. Aan het tweede project ga ik beginnen zodra ik mijn redactieopdracht voor deze maand af heb, die moet voor 9 april op het bureau van de hoofdredacteur liggen. En dat gaat zeker lukken nu onze Krumpie vanaf haar plekje boven op de kast weer helemaal gezond over mijn schouder mee kijkt. Heerlijk, ons leven lijkt langzaam aan eindelijk weer ‘normaal’ te worden. Nu maar hopen dat het voorlopig zo blijft…

♥♥♥

 

 

Holland(er)s reisavontuur

Geplaatst op door — 4 reacties ↓

Het begin van dit nieuwe jaar stond voor ons in het teken van DE REIS: manlief en ik gingen voor het eerst in negentien jaar samen naar Nederland. Manlief was sinds onze emigratie naar Pilion in 2005 nooit meer terug geweest; hij voelt zich nu eenmaal het prettigst hier, maar ditmaal kwam hij er niet meer onderuit. Er moest immers een kleinkind geknuffeld worden, en wel door oma en opa!

Nu verloopt bij ons helaas zelden iets ‘normaal’, dus ook dit keer niet. Vier dagen voor vertrek brak er brand uit in mijn mooie, onlangs opgeknapte werkruimte. We hebben gigageluk gehad dat de deur en de ramen dicht waren! Door het gebrek aan zuurstof is het vuur vanzelf gedoofd, en bleef de schade beperkt tot een plakkerige roetlaag op werkelijk alles wat open en bloot in de ruimte aanwezig was, net als op het houten plafond en de pas geverfde muren. En dan die stank! Maar dat alles valt in het niet bij de gedachte aan wat er had kunnen gebeuren als het vuur echt om zich heen had gegrepen. Ons huis bevat zowel binnen als buiten veel hout, heel knus, maar niet bepaald brandveilig. Goddank is ons dat allemaal bespaard gebleven!

Ondanks die onverwachte hobbel en wat ongepland schoonmaakwerk zijn we dat weekend eigenlijk toch wel aardig relaxt doorgekomen. De inhoud van mijn klaarstaande koffer moest opnieuw gewassen vanwege de stank, op het boxkleed na. Dat zat gelukkig luchtdicht verpakt in plastic! Het is een beetje jammer van al het opknapwerk dat we in de afgelopen maanden in werkruimte hebben gedaan, maar er is nog genoeg witte en blauwe verf over, dus dat komt in de komende weken allemaal wel weer een keer goed. Het belangrijkste was dat wij er zelf goed vanaf waren gekomen en in goede gezondheid konden vertrekken om ons kleinkind te knuffelen. En zo gaven we Krumpie op de dag van vertrek een laatste knuffel in de wetenschap dat er goed voor haar gezorgd zou worden en trokken we de deur met een gerust hart achter ons dicht. De grote reis kon eindelijk beginnen!

Uren kan ik vertellen over onze belevenissen in Nederland. Hoe mooi en ontroerend het was om de kleine Kai door een stralende zoon overhandigd te krijgen. Hoe heerlijk het was om dat kleine kereltje voor het eerst te voelen, te ruiken en te knuffelen. En hoe leuk het is om je eigen kind nu als kersverse vader mee te maken. Allemaal gedenkwaardige momenten die in mijn geheugen en op mijn netvlies gegrift staan. Zo mooi ook om te zien hoe Kai bij de eerste ontmoeting met zijn opa en oma ons allebei trakteerde op een brede, volle lach. Dat zijn onbetaalbare herinneringen en de vele uren die we bij het jonge gezin door hebben gebracht staan er bol van. Maar ik denk dat u zich dat ook zonder een gedetailleerd verslag wel kunt voorstellen… 🙂

Behalve die heerlijke familiemomenten hebben we namelijk nog veel en veel meer beleefd. We hadden in Twente een auto gehuurd zodat we na onze knuffelbezoekjes ook nog een aantal andere dingen konden doen. Hoog op mijn prioriteitenlijstje stond een bezoek aan mijn vroegere opticien. Ik tob immers nu al twee jaar met ‘brilproblemen’, en kom niet verder dan ‘u moet er maar mee leren leven’. Mijn oude opticien bleek nog steeds werkzaam in dezelfde winkel, en na een gedegen oogmeting vertelde hij me dat mijn problemen zeer waarschijnlijk helemaal opgelost zijn als ik geen bril, maar contactlenzen draag. Zo simpel kan het dus zijn. De contactlenzen worden op maat gemaakt en vervolgens opgestuurd, dus ik moet er nog even op wachten, maar als dat echt de oplossing is, heb ik dat er graag voor over. Wie weet, misschien kan ik dan binnenkort toch eindelijk een nieuw boek schrijven!

Manlief had ook zo zijn wensen, waaronder een wandeling door ons vroegere woondorp. Dat leverde een paar onverwachte, maar supergezellige ontmoetingen met oude vrienden op. Ook wilde hij graag naar de houtdraai-gereedschapswinkel in Arnhem waar hij online al eerder beitels en andere zaken had besteld. Vriend Hanne ging met hem mee, terwijl ik met vriendin Janneke een heerlijke wandeldag beleefde op de besneeuwde Sallandse Heuvelrug. Ontroerend was ook mijn onverwachte bezoek aan de Nijverdalse ouderen-volksdansgroep, waar ik voor onze emigratie een aantal jaren les heb gegeven. Ik had niet verwacht dat ik nog een aantal van die lieverds terug zou zien, want ze zijn inmiddels al ver in de tachtig of zelfs over de negentig. Maar toen ik er die ochtend binnenliep, bleken er in de huidige groep nog steeds maar liefst vijf van mijn vroegere leerlingen mee te dansen! Het werd een supergezellig weerzien, met natuurlijk veel gelach om de verwarring bij de dansen die ik wel, maar zij niet vergeten waren. De tien dagen Twente vlogen door dit alles en nog veel meer heel snel voorbij, en voor we het beseften moesten we alweer afscheid nemen van Kai en zijn nog steeds stralende kersverse ouders. Altijd een moeilijk moment, maar gelukkig hebben we tegenwoordig zoveel communicatiemiddelen om elkaar toch te zien en te spreken, al is het dan op afstand. En we verheugen ons nu al op de volgende keer!

We sloten onze toch al zeer geslaagde reis af met een toeristisch weekend in Rotterdam, de geboorteplaats van manlief. Als geboren en getogen Vlaardingse was ik nooit echt gecharmeerd van die grote, drukke stad, maar ik ben helemaal om. Echt! Ik heb met open mond gekeken naar al die mooie, nieuwe, moderne gebouwen, genoten van het weerzien met ook voor mij oude bekende plekjes, maar vooral heb ik genoten van mijn echtgenoot, die voor een paar dagen weer een echte Rotterdammer kon zijn. Wat onder andere resulteerde in een bezoek aan zijn vroegere stamcafé in  Kralingen met zijn jongste broer, en heerlijk spontane gesprekken op straat met andere oude Rotterdammers, met de ‘manser’ van het draaiorgel op de Hoogstraat en met de lieve gabber-pianist in de prachtige Laurenskerk die ons meteen trakteerde op een privéconcert. Ook maakten we een supergezellige Spido-rondvaart door de Rotterdamse havens, samen met de andere broer/zwager en schoonzus die we negentien jaar niet hadden gezien. Maar daar was niets van te merken, binnen no-time vlogen de Rotterdamse kwinkslagen weer over en weer! Als toetje reden we met z’n allen nog naar Vlaardingen, waar we neerstreken in alweer een vroeger stamcafé, maar dit keer ook die van mij. De zelfgemaakte gehaktbal smaakte er nog net als toen, en hoe bijzonder was het om daar een vroeger Unilever-collegaatje van mij tegen het lijf te lopen! Na de heerlijke lunch zette broer ons af bij het huis van mijn zus, waar we nog een gezellig uurtje doorbrachten voordat de tram ons in drie kwartier terugbracht naar Rotterdam.

En toen hadden we de knollen wel op, hoor! Wat een belevenissen, wat een mooie reis! Eergisteren zijn we weer op Griekse bodem geland, maar het duurt nog wel even voordat we echt zijn neergedaald. Zoveel herinneringen die verwerkt moeten worden, zoveel foto’s die uitgezocht moeten worden, zoveel indrukken die een plekje moeten krijgen. En mocht u zich nu afvragen wat manlief van Nederland vond na het weerzien van negentien jaar, dan kan ik alleen maar herhalen wat hij tijdens het wachten op onze terugvlucht op de luchthaven zei: ‘Best leuk, hoor, zo’n reisje Nederland. Maarre… mag ik nu weer naar huis?’ 🙂 🙂 🙂

♥♥♥

In de mensen een welbehagen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Bijna Kerstmis is het, en ik ben er nog helemaal niet aan toe! Vroeger als kind duurde het een eeuwigheid voordat de ballen weer in de boom hingen, maar tegenwoordig gaat alles sneller, vooral de tijd. Zo vergaat het ons tenminste, en ik weet zeker dat we niet de enigen zijn die het zo ervaren. Ik probeer dan ook bewust af en toe die tijd stil te zetten door even te stoppen met bezig zijn en een rustmoment in te bouwen. Als kersverse gepensioneerde in Pilion heb ik daar natuurlijk alle gelegenheid en ruimte voor, maar bezig zijn met dingen als mediteren, yoga en mindfulness… dat zit helaas niet echt in de aard van dit beestje.

Of misschien toch wel. Misschien zit dat alles al gewoon bij mij ingebouwd. Als ik namelijk buiten op het terras mijn ontbijtkoffie drink en mijn blik valt op een roodborstje dat in de tuin aan het rondscharrelen is, dan volg ik de bewegingen van zo’n beestje met een grote glimlach. Ik vergeet even alles wat er die dag nog moet gebeuren en zie alleen maar het wonder van dat kleine prulletje dat vrolijk rondhupst in een grote boze tuinwereld waar het gevaar overal op de loer ligt in de vorm van de katten van de buurvrouw. Oké, onze eigen Krumpie wil ook nog weleens aan komen sluipen, maar die is daar niet zo handig in. Die hoor en zie je al van verre aankomen. Tijdens de koffie ben ik dus volgens mij gewoon aan het mindfulnessen, want ik ben me dan heel bewust van alles wat er op dat moment om me heen gebeurt en ik geniet er ook nog eens van.

Aan yoga doe ik ook. Na het werk op de bank. Languit op mijn rug ontspannen, diep in- en uitademen bij zo’n heerlijk melige kerstfilm waarmee je momenteel wordt doodgegooid. De wat actievere poses komen echter ook aan bod, want geheid dat ik mijn bril van het plankje stoot, waardoor ik mezelf in allerlei kronkels moet buigen om het ding onder de bank vandaan te krijgen. Qua lenigheid heb ik niets te klagen sinds ik regelmatig onder handen word genomen door een hele lieve osteopaat, die onder begeleiding van rustgevende relaxmuziek mijn armen, benen, heupen en rug in allerlei houdingen duwt waarvan ik niet had gedacht dat ze daartoe nog in staat waren. Tijdens de massages die hij geeft gaan mijn gedachten losjes alle kanten op, precies zoals dat volgens mij bij mediteren gebeurt, dus dat gaat dan in één moeite door. Hoef ik de rest van de week ook geen tijd meer voor vrij te maken.

Wat heerlijk dat ik al die heilzame dingen voor een mens gewoon al tussendoor doe. Misschien blijft er deze week dan toch nog wel een beetje tijd over om de kerstballen op te hangen. Daar is het door de vertraging in mijn oma-project nog niet van gekomen, maar een kerst zonder kerstballen vind ik ook niet leuk, dus het moet nu echt een keer gebeuren. Gelukkig nadert het box/speelkleed de voltooiing, en dat versieren staat voor komende week bovenaan op de agenda. Het wordt voor ons sowieso een bijzondere kerst, want ons toekomstig kleinkind zou volgens de verwachting zomaar een echt kerstkindje kunnen worden. En dat terwijl we tijdens de vorige kerst eigenlijk nog maar net gewend waren aan het feit dat we een schoondochter hadden!

Zo zie je maar, er kan veel gebeuren in een jaar. Mooie dingen, blije dingen… maar ook verdrietige en nare dingen. We hoeven het nieuws maar aan te zetten om de ellende met bakken over ons heen te krijgen. Oorlogen vol geweld, overal om ons heen, maken het leven er niet vrolijker op. En voor de klimaatveranderingen hoeven we voorlopig ook geen oplossing te verwachten, dat wordt alleen maar erger. De mens maakt er een zooitje van, dat weten we al jaren. Geweld, macht en geld bepalen het gezicht van onze huidige maatschappij, iets waar we als mens niet echt gelukkig van worden. Dat blijkt wel uit het grote aanbod van cursussen in mediteren, yoga en mindfulness die allemaal beloven dat je je er gelukkiger van gaat voelen. En dat terwijl wij in landen wonen waar we relatief gezien weinig reden hebben om ons níét gelukkig te voelen!

Kerstmis is bij uitstek een feest waarop je ook zonder cursus best wat langer stil mag staan bij al het goede wat in je leven is. Als je dat ook nog eens kunt doen in het gezelschap van mensen die van je houden, dan heb je heel veel redenen om dankbaar te zijn. En dankbaarheid, ik schreef het al eerder in mijn websitecolumn, kan ons helpen om stress en angst te verminderen, om ons optimistischer en veerkrachtiger te maken en ook om onze relaties te versterken. En ja, dat heb ik inderdaad van zo’n mindfulness-site geplukt, want ook ik ben weleens op zoek naar wat meer rust in mijn drukke hoofd.

Vrede op aarde en in de mensen een welbehagen, zo zongen de engelen meer dan tweeduizend jaar geleden. Wat mij betreft mogen ze het dit jaar nog veel harder zingen dan ze ooit deden, want als we iets kunnen gebruiken voor het komend jaar dan is het wel vrede en welbehagen. Woorden die nog meer dan vroeger op ieders lippen zouden moeten liggen. Als we dan ook nog leren om wat liever te zijn voor elkaar, dan denk ik dat we al een heel eind op weg zijn naar een prachtig mooi 2024! Ik ga er in ieder geval mijn best voor doen. U ook?

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά! Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

♥♥♥

 

 

Dankbaar

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

En toen was het alweer december! Wat vliegen de dagen toch voorbij als je met pensioen bent. Ik snap niet dat ik ooit tijd heb gehad om fulltime te werken, en daarnaast ook nog opleidingen volgde, een kind grootbracht en het huishouden op peil hield. Grotendeels alleen, want manlief was zeevarend en alle familie woonde aan de andere kant van het land. Oké, dat huishouden nam manlief volledig over toen we samen naar Griekenland emigreerden, en het kind was inmiddels al volwassen, maar daar stond tegenover dat mijn fulltime werken na de emigratie werd uitgebreid naar ‘meer-dan-fulltime’, want behalve boekvertalen, redigeren en maandelijks een novelle afleveren, schreef ik die eerste jaren hier in mijn ‘vrije uurtjes’ ook mijn eerste boeken. Pff, ik word nog moe als ik eraan terugdenk.

Geen wonder dat ik nu zo geniet van mijn ‘niets-hoeft-alles-mag’-dagen. Ik heb namelijk altijd meer dan genoeg te doen in en rond het huis, ook al houd ik me met dat huishouden nog steeds liever niet bezig. Dat zijn namelijk vaak weer van die ‘het moet nu eenmaal’-dingetjes die vanwege het ouder worden een steeds grotere aanslag doen op je stramme lijf. Of misschien is dat alleen maar een excuus om ze niet te hoeven doen, want bij zo’n grote klus als het opknappen van mijn werkruimte blijkt dat lijf ineens veel minder stram te zijn dan ik ’s ochtends bij het wakker worden denk. Maar muren verven vind ik leuk, stofzuigen en vloeren dweilen niet, al waren mijn dagen in de weken na de overstromingen natuurlijk noodgedwongen gevuld met juist dat soort werkzaamheden.

Gisteren zat ik voor de derde achtereenvolgende dag op mijn stramme knieën voor de kachel om een vuurtje te maken. Een ‘het moet nu eenmaal’-karweitje waar ik niet goed in ben, en waarschijnlijk daarom ook een hekel aan heb. Normaal gesproken zorgt manlief er ’s winters voor dat het behaaglijk warm is in ons huis, maar aangezien de temperatuur buiten nog dusdanig  hoog is dat de hele dag stoken niet nodig is, hoeft die kachel pas aan als het donker begint te worden. Dat is meestal de tijd waarop manlief nog siësta houdt, en ik vanuit mijn (inmiddels prachtig opgeknapte) werkruimte naar de woonkamer verkas om even te relaxen met het languit op de bank kijken naar mijn favoriete Netflix-series. Dan vind ik het wel zo fijn als het in de woonkamer een beetje warm is, maar op dit moment betekent dat dus dat ik daar gewoon zelf voor moet zorgen door het aansteken van de kachel. En als dat drie dagen achter elkaar nodig is, dan word ik daar niet vrolijk van.

Ik zat daar dus op mijn knieën nogal flink in mezelf te mopperen. Op de as die ik eerst weg moest vegen en buiten in de asemmer moest deponeren, op de stomme, onhandige aanmaakhoutjes die omvielen als ik er een aansteek-stapeltje van wilde maken, op de stukken brandhout die eigenlijk veel te groot en te zwaar voor mij zijn om in de kachel te tillen, op het beroete kachelraam dat eerst nog schoongemaakt moest worden, op manlief die lekker lag te pitten en mij het vuile werk liet doen. Ik hoorde mezelf foeteren, en toen… Toen drong het in een flits tot me door hoe bevoorrecht ik eigenlijk ben. Bevoorrecht omdat ik gewoon een kachel heb om aan te steken, bevoorrecht omdat ik dat vuur niet nodig heb om te overleven, maar omdat ik het graag lekker warm heb. Juist nu, met alles wat er in de wereld om ons heen aan de gang is, zijn er zo verschrikkelijk veel mensen die er alles voor over zouden hebben om dagelijks hun kachel weer aan te kunnen steken en ik zat daar als een verwend kind te foeteren omdat ik het zo’n rotkarweitje vind.

Het moge duidelijk zijn dat ik het karweitje met rood beschaamde wangen heb afgemaakt – wat niet betekent dat ik niet meer zal foeteren als ik het vanmiddag weer moet doen. Dat zou wat worden, zeg, als je bij alles wat je niet leuk vindt je schuldig moet gaan voelen omdat anderen het slechter hebben dan jij. Maar je wat vaker dankbaar voelen voor wat je hebt, is natuurlijk wel iets om te onthouden. We beseffen namelijk niet echt hoe goed we het hebben; hoe bevoorrecht we zijn dat we dingen als een dak boven ons hoofd, een kachel om ons warm te houden en een elektriciteitsvoorziening die werkt heel normaal vinden. Dat beseffen we pas als we dat allemaal niet meer hebben. En als er iets is wat ik heb geleerd van ons overstromingsdrama, dan is het dat het ‘normale’ leven van het een op het andere moment niet meer normaal kan zijn. Dat je het ineens zonder al die vanzelfsprekende dingen moet doen, en daar is niet eens een oorlog voor nodig. Het kan je zomaar overkomen en ik denk dat het de wereld een stuk aangenamer zou maken als iedereen zich dat wat meer zou realiseren.

Daadwerkelijk iets veranderen aan de huidige wereldsituatie kan ik helaas niet, maar dankbaar zijn voor wat ik heb… dat kan ik wel. Het is namelijk bewezen dat gevoelens van dankbaarheid bijdragen aan een betere geestelijke gezondheid en welzijn. Dankbaarheid kan ons ook helpen om stress en angst te verminderen, ons meer optimistisch en veerkrachtig te maken en onze relaties te versterken. Allemaal goede redenen dus om wat vaker dankbaar te zijn. Het komt in ieder geval boven aan mijn goede voornemenslijstje voor 2024 te staan. Jazeker, hetzelfde lijstje waar ook ‘ik zal niet meer foeteren als ik karweitjes moet doen die ik niet zo leuk vind’ opstaat.

Het eerste gaat me lukken, dat weet ik zeker! Maar het tweede? Eh… ik denk het niet 😉

♥♥♥