Hebben jullie dat nou ook, dat gevoel dat de wereld om ons heen behoorlijk uit de rails aan het lopen is? Je staat erbij, je kijkt ernaar en denkt verbijsterd: wat gebeurt hier? Als auteur vind ik het best lastig om in een roerige tijd als deze een luchtige column te schrijven over ons geneuzel hier in Pilion, maar ik weet ook dat een website als die van mij niet de plaats is om het eens uitgebreid over de situatie in de wereld te gaan hebben. Bovendien is mijn ‘geneuzel’ over ons leven in Pilion voor mijn lezers misschien juist wel een aangename afwisseling van de dagelijkse vloedgolf aan ellende die aan alle kanten over ons uitgestort wordt, dus neuzel ik ook deze maand gewoon verder.

De ellende hier in Pilion valt namelijk heel erg mee, zeker als je het afzet tegen wat er in de rest van de wereld gebeurt. Ja, we balen hier van de langdurige regenperiodes, van de heftige sneeuwval die het leven dagenlang stil legde, van het feit dat we een voor Griekse begrippen heel koude en natte winter hebben. Daar kan ik uitgebreid over klagen, maar vandaag schijnt het zonnetje, en heel gek, zodra die zon schijnt, verdwijnt mijn neiging om te klagen… inderdaad, als die genoemde sneeuw voor de zon.

Afgezien van dat weer en de ellende in de wereld, heb ik eigenlijk helemaal niets te klagen gehad in deze eerste maand van het nieuwe jaar. Integendeel. Dankzij de AOW en het eindelijk bereikte pensioen(tje) van manlief zijn we voor het eerst in vele jaren deze januari-maand begonnen in de groene cijfers. Een heel fijn gevoel, hoewel we elkaar nog steeds een beetje ongelovig aankijken en mompelen: ‘Ja, ja, voor zolang als het duurt…’ Want AOW en pensioenen zijn nu eenmaal afhankelijk van wat er in NL gebeurt, en daar hebben wij weinig invloed op. Hoelang het duurt, weet je nooit, daar zijn wij ons altijd al van bewust geweest. ‘Geniet van de dag van vandaag’ is ons motto, en het feit dat we dat nu wat makkelijker kunnen doen zonder al te veel fronsrimpeltjes in het voorhoofd is een fijne bijkomstigheid. Wat niet betekent dat ik nu ook al op mijn lauweren ga rusten. Nee, een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, en aangezien míjn AOW dankzij de 67-plus-3-maanden-maatregel boven op de al bestaande 22% met nog eens een extra 4% gekort zal worden (omdat ik tegen die tijd dus twee jaar langer in het buitenland zal wonen) blijft er van mijn toekomstige ouderdomsinkomen niet zo heel veel over.

Nu vind ik het geen straf om dagelijks met woorden bezig te zijn, en nog minder als ze niet meer verantwoordelijk zijn voor ons maandelijks inkomen. Schrijven voor de fun, wie wil dat nou niet? En zo zag eind vorig jaar de eerste aflevering van de Yellow Rose-serie het levenslicht, een ‘fun-project’ waar ik in 2017 tussen het pensionado-genieten door een beetje mee kon stoeien. Maar zie, het lot besliste anders, want toen… toen kreeg ik ‘The Call’, zoals dat in ons vakgebied wordt genoemd: een telefoontje of mailtje waar iedere schrijfster van droomt, maar wat slechts voor weinigen is weggelegd. Hoe en wat houden jullie zeker van mij tegoed, want hoewel ik het natuurlijk het liefst van de daken zou willen schreeuwen, kan ik er op dit moment niets over zeggen – behalve dan dat ik nu al een paar weekjes op wolkjes loop. Regelmatig schud ik verbaasd mijn hoofd en mompel: ‘Te mooi om waar te zijn!’ Maar na The Call zijn er al wat meer berichtjes over en weer gegaan, dus zo langzamerhand begin ik toch te geloven dat wat ik nooit verwacht had zomaar ineens toch is gebeurd.

Het houdt in ieder geval in dat ik de komende maanden weer fulltime ga doen wat ik het allerliefste doe: een heerlijk dikke roman schrijven. Ik mag weer urenlang in een andere wereld vertoeven, waar ik de malste, leukste en spannendste avonturen ga beleven. Ik zal erbij lachen, vloeken, en er ongetwijfeld ook een traantje bij laten, want ook dat hoort nu eenmaal bij het hele proces van schrijven. En dat er wat minder tijd zal zijn voor uitslapen, luie middagjes aan het strand en gezellige etentjes in de taverne… tja, dat moet dan maar. Ik weet zeker dat me dat niet kwalijk genomen zal worden, want de mensen om mij heen weten zo langzamerhand wel hoe het gaat als ik ‘in een boek’ zit. En diegenen die dat nog niet weten, komen er deze zomer vanzelf achter.

Als kers op die heerlijke januari-taart van mij appte zoonlief dat hij vanaf begin februari twee weken bij ons komt doorbrengen, nieuws dat mijn moederhart heel veel deugd doet. Ik ben tussendoor dus alweer bezig om dekbedden te luchten, mijn werkkamer – logeerkamer voor zoonlief – te soppen en al die andere dingen te doen die iedere moeder nu eenmaal doet als haar kind na een lange afwezigheid ‘naar huis’ komt. Maakt niet uit dat dat kind inmiddels al een volwassen man is, het blijft heerlijk om je kind weer in je armen te kunnen sluiten.

Kortom, mij hoor je niet klagen deze maand. Ik neuzel gewoon door 😉

♥♥♥♥♥