Het wordt een latertje vandaag ben ik bang. Het was er door van alles en nog wat nog niet van gekomen om de maandcolumn te schrijven, maar géén column schrijven op de eerste van de nieuwe maand… nee, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. Tenzij er geen internet is of zo, maar dat zijn omstandigheden die ik niet in de hand heb. Op tijd een column schrijven wel. Nou ja, ook niet altijd, want er gebeuren hier altijd zoveel onverwachte dingen dat mijn planning regelmatig in de war wordt geschopt.

‘Je doet het jezelf aan,’ roept manlief vanuit de keuken en hij heeft helemaal gelijk. Die hondenhokken van de laatste weken waar ik tussendoor zo mee bezig ben, heb ik me vrijwillig op de hals gehaald. Dus als ik vandaag van de timmerman te horen krijg dat ‘het eerste prototype zo goed als klaar is en wanneer kunnen we naar de shelter om hem af te leveren?’ dan moet ik mijn geplande bezigheden maar even aan de kant schuiven om daarvoor ruimte te maken – ook al heb ik die ruimte eigenlijk niet. Dat hoort erbij als je zo’n project opstart. Eigen schuld!

Dat ik die nieuwe uitvoering van mijn reisgids tot het allerlaatst voor me uit heb geschoven, is ook mijn eigen schuld. Ik wist in december al dat ik een andere versie wilde maken, maar op de een of andere manier kwam het er niet van. Tot deze week. En trots dat ik ermee ben! Tenminste… ik hoop dat ik trots mag zijn, want de bestanden die ik zojuist bij de drukker heb ingeleverd zijn nog niet goedgekeurd. Maar ik heb er wel alles aan gedaan om het zo perfect mogelijk weg te sturen. En dat viel niet mee, want na tien jaar ‘een eenvoudig geel gidsje’ geproduceerd te hebben, vond ik het hoog tijd worden om er nu een echt boekwerkje van te maken. De online mogelijkheden zijn zo verbeterd, dat het geen enkel punt is om er een softcover boek van te laten maken zonder dat ik ervoor uit mijn stoel moet komen.

Maar ook al ben ik na alle schrijversactiviteiten aardig ingeburgerd in het aanleveren van boekjes-kopij in pdf-formaat, en heb ik ook al een paar keer eigenhandig een omslag ontworpen voor e-books, ik ben natuurlijk geen echte vormgever die dat allemaal even uit zijn mouw schudt. Dus als de drukker dan voorschrijft dat alle foto’s aangeleverd moeten worden in CMYK-kleuren, wat uieraard weer afwijkt van de kleuren die ‘normale’ foto’s hebben, zodat al die foto’s in het boekje op de een of andere manier naar die CMYK-kleuren moeten worden geconverteerd… precies! Dan krijg ik het toch lichtelijk benauwd. Maar… het is me wel gelukt!

‘Je haalt het jezelf op de hals,’ roept manlief uit de keuken, om eraan toe te voegen: `We eten over twintig minuten.’ Heerlijk toch, zo’n man die kookt. Stel je voor dat ik dat er ook nog bij zou hebben! Nee, wat dat aangaat, hebben wij het prima geregeld. Ik ga ’s ochtend naar mijn kantoor – ‘naar mijn hok’ roep ik altijd, maar dat mag ik niet meer zeggen – en manlief zorgt voor de rest. Nou ja, ook niet altijd, want als hij naar Volos of zo is, en niet om halfdrie thuis is, dan word ik geacht hond Ira eten te geven. En natuurlijk was vandaag, net toen ik het niet kon gebruiken, de rijst die we haar geven op, en moest ik eerst rijst koken, die ook nog moest afkoelen en… Afijn, zo’n dag is het dus vandaag.

Had ik trouwens al verteld dat we hier ook carnaval hebben gehad dit weekend? Niet dat wij persoonlijk carnaval vieren, ik zie daar nog steeds de lol niet van in, maar afgelopen zondag waren er in ons dorp en de wijde omgeving veel vreemd uitgedoste mensen te zien. Op maandag was het Kathera Deftera – Schone Maandag – het begin van de vastenperiode, en ook dat wordt hier door velen heel serieus genomen. Een echte Griekse traditie op Kathera Deftera is het vliegeren, en het is super leuk om al die vliegers in de lucht te zien. Niet dat ik er veel heb gezien, want ik zat achter mijn computer te zwoegen op die CMYK-kleuren. Maar de hond van de buren ging behoorlijk uit zijn dak, dus toen ik enigszins verwilderd mijn kantoor uitstoof om hem tot de orde te roepen, werd ik hartelijk begroet door de buurjongen, die gezellig met zijn vrienden aan het vliegeren was. Wat de reden was dat de hond zo tekeer ging.

Tussen alle bedrijven door kwam de buurvrouw iets vragen over mijn gordijntjes, bracht een vriend iets terug wat hij geleend had en kreeg ik vandaag een telefoontje dat morgen het nieuwe dekbed wordt bezorgd. Gewoon via internet besteld bij IKEA, want sinds ik heb ontdekt dat ze het voor € 5,00 bij ons thuis afleveren, ben ik niet meer te houden. En dit keer hoefde ik die vrachtkosten niet eens te betalen, want ik heb inmiddels al zoveel punten op mijn IKEA-Family-kaart staan, dat ik daarmee de leveringskosten kon afrekenen.

Ik neem tenminste aan dat het de bezorgmevrouw van Ikea was die me belde, want ze sprak uiteraard Grieks en ik zat nog met mijn hoofd in die CMYK-kleuren, dus ik ving iets op over ‘bestelling uit Athene’ en ‘morgen thuis’ en ‘bezorgen vanuit Volos…’ Van wat ze ertussen zei, kreeg ik niet alles mee, maar is niet erg. Ik verbind de punten die ik wel begrijp in mijn hoofd met een lijntje aan elkaar, en dan snap ik wel zo ongeveer waar het omgaat. Hoewel je daar wel mee moet oppassen, hoor, want ik vul die lijntjes natuurlijk regelmatig verkeerd in. De ‘getuige’ waarvan ik destijds dacht dat ze telefonisch een afspraak met me wilde maken om over hondenmishandeling te praten, bleek achteraf een Jehova-getuige te zijn. Een hele lieve, dat wel, dus zo erg was het niet. Maar ik bedoel maar, je kunt toch aardig miskleunen met zomaar losse puntjes naar eigen opvatting met elkaar verbinden.

En zo zal deze column gewoon netjes op de eerste van de maand verschijnen. Tot mijn eigen verbazing is het me ondanks alles dus toch gelukt om vandaag opnieuw een aantal ‘losse eindjes’ aan elkaar te knopen. Precies zoals ik in mijn hoofd had. Het is inderdaad een latertje geworden, zie ik. Maakt niet uit, er is gelukkig nog voldoende van de avond over om straks nog even lekker onderuit te gaan voor de buis. En morgen – ach, morgen is er gewoon weer een nieuwe dag. Om die allerlaatste overgebleven losse eindjes aan elkaar te knopen.

En het dekbed in ontvangst te nemen… 😉

♥♥♥♥♥