Wat een shitmaand hebben we hier in Pilion achter de rug! Eerst raasde storm Daniel vier dagen lang over ons heen, ongelooflijke verwoestingen achterlatend. Toen, terwijl iedereen nog druk bezig was met de puinhopen opruimen, besloot storm Elias ons op woensdag 27 september ook nog een bezoek te brengen. Met desastreuze gevolgen voor met name de stad Volos en het nabijgelegen Agria, op twaalf kilometer van ons vandaan.

Op maandagmiddag kregen we al een telefonisch alarmbericht, maar de aangekondigde regen bleef vooralsnog uit. Het leverde ons de nodige spanning op, want schoonzus Thea zou op woensdagochtend naar Thessaloniki per taxi vertrekken voor haar vlucht naar Nederland. De heenreis, drie weken eerder, was ook al een toestand geweest vanwege Daniel, en nu beloofde Elias eveneens voor problemen te gaan zorgen. Wat was wijsheid? Een dag eerder vertrekken of afwachten? Dimitris, de taxichauffeur uit Kala Nera, stelde ons gerust. De rit op woensdag zou geen probleem opleveren, al zou hij haar voor de zekerheid een uurtje eerder op komen halen: om acht uur in plaats van om negen uur. En zie, Elias wachtte netjes tot schoonzus Volos ruim gepasseerd was, en barstte vervolgens precies om negen uur in alle hevigheid los!

Hoe hevig dat was hebben jullie opnieuw in het Nederlandse journaal kunnen zien, al was dat maar een fractie van wat de regio Pilion opnieuw te verduren heeft gehad. Dat de in kracht veel minder zware Elias zoveel schade heeft kunnen aanrichten, is onder meer te wijten aan het feit dat de gevolgen van Daniel nog in de herstelfase waren. De eerdere modderlagen in de rivieren waren in die paar weken opgedroogd tot keiharde klei, die de nieuwe regenval niet doorlieten, zodat de beddingen veel eerder het peil van overstromen bereikten. Tel dat bij de provisorische reparaties aan de wegen en de ravage is compleet. Voor de tweede keer in drie weken stroomde het water door de straten, door de huizen, de winkels, alles meesleurend wat in de weg stond.

Het gevolg is een verbijsterde, murw geslagen bevolking, in een stad die nog steeds grotendeels verstoken is van elektriciteit en drinkwater. Een stad die nauwelijks begaanbaar is, bedekt met dikke modderlagen waarin ontelbare auto’s half verzonken zijn. Straten die geen straten meer zijn, omdat het wegdek veranderd is in diepe gaten. En niet alleen Volos is getroffen. Ook het nabijgelegen Agria kreeg de volle laag, waardoor de toegangsweg naar Volos vanuit de Pilion opnieuw nauwelijks begaanbaar is.

Ons eigen dorpje, twaalf kilometer van Agria verwijderd, heeft geluk gehad. Ja, de regen en het water vanaf de berg veranderde de straten wederom in rivieren, maar ditmaal werd er nauwelijks modder afgezet. Integendeel, toen het weer droog werd, lagen de straten er schoner bij dan voor de storm. Ook wij kwamen er beter vanaf dan tijdens Daniel. Dankzij ons nieuwe dak hadden we geen lekkage, en met de golfplaten van buurvrouw nog steeds plat op de grond, kon het water uit de achter ons liggende olijfgaard netjes langs ons huis via de tuin op straat afwateren. Het waterpeil in de tuin was weliswaar hoger dan normaal bij flinke regen, maar ditmaal bleef het netjes in de tuin en stroomde het niet ons huis in.

Dat we er goed vanaf zijn gekomen besef ik maar al te goed als ik de verhalen hoor en de foto’s zie van vrienden, vanuit Volos, Agria, maar ook vanuit Milina, waar velen voor de tweede maal te maken kregen met water dat hun huizen binnenstroomde. Huizen die net weer een beetje schoon waren geworden door keihard werken en doorgaan, alsmaar doorgaan… De mentale dreun die je krijgt als zoiets voor de tweede keer in korte tijd gebeurt is niet voor te stellen als je er zelf niet mee te maken hebt gehad. Ik weet hoe ik er zelf aan toe ben na de impact van Daniel, ik moet er niet aan denken dat ik nu weer overnieuw zou moeten beginnen.

Hoe het verder moet, weet niemand. De blabla-burgemeester van Volos beweert dat de stad binnen drie weken weer zal functioneren, maar van wat ik in de commentaren lees, gelooft niemand zijn praatjes nog. ‘Een natuurramp kun je niet voorkomen, de gevolgen ervan wel’, schreef iemand, en dat is precies wat er dit jaar in Pilion vreselijk mis is gegaan. Bestuurlijke misstanden, achterstallig onderhoud aan de infrastructuur, verkeerde prioriteiten, te veel gekonkel en corruptie, te veel vriendjespolitiek… Griekenland staat erom bekend, en Pilion is niet de enige regio die erdoor getroffen is. Denk aan de bosbranden in Rhodos, in Evia, de overstromingen in de vlakte bij Larissa… Ik houd mijn hart vast voor de komende winter en ik ben niet de enige!

De toekomst van Pilion is onzeker. Er is zoveel schade aangericht, aan de natuur, aan het wegennet, aan de stranden, de kustdorpjes. Het zal jaren duren voordat ons mooie groene schiereiland hersteld is van Daniel en Elias, wat voor een regio die grotendeels afhankelijk is van het toerisme een flinke klap betekent. Waren de ondernemers hier net een beetje opgekrabbeld na de moeilijke crisisjaren en de Covid-periode, krijgen ze nu dit weer over zich heen. Hoe kom je klap op klap te boven? Ik weet het niet, ik heb geen oplossing, maar mijn hart huilt om de toekomst van alle mensen om mij heen.

Ik hoop dat er eindelijk competente mensen aan de leiding komen. Mensen die snappen hoe machtig de natuur is, die snappen dat het veel verstandiger is om je bouwplannen en infrastructuur aan die natuur aan te passen in plaats van andersom. Mensen die zich niet laten omkopen door mooie praatjes en enveloppen met geld, maar hun beslissingen baseren op wetenschappelijke onderzoeken van onafhankelijke instituten. De verkiezingen zijn nabij, en daarmee de kans op het inslaan van nieuwe bestuurlijke wegen. Maar of dat ook zal gebeuren?

Ik denk het niet, maar hoop doet leven, zeggen ze. En hoop is waar we in Pilion op dit moment behoefte aan hebben. Het leven hier is namelijk na Daniel en Elias voor heel veel mensen verdomd moeilijk geworden…

♥♥♥