Kent u dat, zo’n maand waarin niets loopt zoals je verwacht en al het onverwachte tegelijk komt? Ik zou er zo langzamerhand aan gewend moeten zijn, want het overkomt me regelmatig, maar op de een of andere manier… went het nooit.

Als u mijn gastcolumns en facebook-berichtjes een beetje volgt, hebt u in grote lijnen al meegekregen dat april een aardig hectisch maandje voor me was. Een flitsweekje Nederland, met aansluitend Pasen in Kato Gatzea, mijn eigen verjaardag en een weekje vriendenbezoek. Dat waren de dingen die gepland stonden en ook eigenlijk allemaal uitstekend verliepen, zoals u in mijn column voor Vlaardingen 24 hebt kunnen lezen. Nou ja, behalve dan de ongeplande autopech die zoonlief en ik kregen toen we naar Holwerd reden om daar aan een 24-uurs uitstapje naar Ameland te beginnen. Dankzij de fantastische service van meneer Jacco, de eigenaar van JS Automotive in Westerbork, haalden wij toch nog op het nippertje de laatste veerboot van die dag. Een en ander mede mogelijk gemaakt door een lieve, ons onbekende dame, die haar controleafspraak bij garage Automotive een dagje opschoof, zodat wij de voor haar gereserveerde leenauto mee konden krijgen. Dank, lieve mevrouw, en vooral dank, lieve Jacco, voor je super gewaardeerde hulp en meedenken!

Ongepland was mijn spontane adoptie-campagne voor de twee inmiddels aardig beroemde Engelse Setters A&A, oftewel Ares en Aphrodite. Hoe het begon kunt u teruglezen in het schrijversblog van uitgeverij Ellessy, waar binnen twee weken mijn nieuwe roman Opnieuw Verbonden zal verschijnen. Hoe het afliep, hebt u misschien via facebook al meegekregen, maar voor de facebooklozen onder u: ze zijn op 27 april in Nederland aangekomen en hebben een gouden mandje gekregen in Lisse en Haaren. Er zijn een heleboel mensen geweest die achter de schermen hebben meegeholpen om A&A een kans te geven op een nieuw leven, maar zonder de onvermoeibare inzet van bemiddelaarster Desiree Beulen en de sponsoring van collegaschrijfster Anita Verkerk zou ik dit niet voor elkaar hebben kunnen krijgen. Aan iedereen die heeft meegeholpen, meegedacht en meegeleefd: namens A&A hartstikke bedankt voor jullie hulp! En een extra dikke knuffel van mij voor Desiree en Anita!

De perikelen rond A&A hebben ertoe geleid dat ik inmiddels gebombardeerd ben tot ‘spindokter’ en de komende maanden mijn best ga doen om een verbinding tot stand te brengen tussen Nederland en de reeds bestaande dierenhulporganisaties in Pilion, zodat we hier ter plekke voor een betere opvang van de dieren kunnen zorgen. Ik verwacht niet dat zoiets op korte termijn te verwezenlijken valt – daarvoor woon ik al te lang in Griekenland – maar ik hoop wel dat we uiteindelijk een internationale Pilion-hulplijn kunnen vormen om de katten en honden in onze woonomgeving een iets beter bestaan te geven. Een eerste stap heb ik – onverwachts en ongepland – al gezet: ik heb ja gezegd op de vraag of ik mezelf verkiesbaar wilde stellen als gemeenteraadslid voor de partij van Mr. Fortunas, de huidige burgemeester van Zuid-Pilion (waar wij ook onder vallen)… op voorwaarde dat Mr. Fortunas in zijn verkiezingsprogramma ook aandacht zal schenken aan het zwerfdierenprobleem. Of dat ook gebeurt, betwijfel ik, en een plaats in de gemeenteraad lijkt me helemaal niets, dus ik hoop eigenlijk dat ik niet al te veel stemmen zal krijgen, maar ik kan in ieder geval speldenprikjes uitdelen. Alle beetjes helpen, toch?

Ook ongepland ben ik nu ineens redacteur van de facebookpagina Gatzea News, waarop u – ongeacht of u lid bent van facebook of niet – alle wetenswaardigheden over ons romantische dorpje en omgeving kunt terugvinden. Grotendeels in het Engels, want naar een Griekstalige redacteur is men nog op zoek. En mijn Grieks… Nou ja, daar hebben we het maar even niet over!

Aldus vloog de maand voorbij, want ondertussen moest er natuurlijk ook nog flink gewerkt worden. Dat is helaas niet helemaal volgens de planning gelukt. Te veel deadlines naderen op dit moment met veel te rasse schreden. Eigenlijk zou ik stiekem best wel even rustig een weekje achter de geraniums willen zitten. Een weekje, niet langer, want ik weet zeker dat ik achter die geraniums heel snel zal verwelken. Bovendien kom je daar ook niet zoveel lieve mensen tegen als ik in de afgelopen maand heb leren kennen en dan zou ik u ook niet zoveel te vertellen hebben. Dus bij nader inzien… Nee, laat die geraniums maar lekker staan waar ze staan, ik zet er gewoon nog een extra tandje bij. En dan hoort u volgende keer wel weer of dat ook inderdaad gelukt is 😉

♥♥♥♥♥