Leven in angst is niet waar een mens vrolijk van wordt. Ondanks de branden die overal in het land nog steeds bijna dagelijks oplaaien, gaat het leven van hen die er niet direct door getroffen worden eigenlijk ‘gewoon’ verder. Ik weet nog steeds niet of dat nu een kwestie is van ‘je kop in het zand steken’ of een vorm van zelfbescherming. Als ik bij mezelf te rade ga, gok ik op het laatste, want als ik al die beelden en verschrikkingen tot me door laat dringen, zou ik de komende maanden een goede, zo niet de beste klant zijn van de psychologen hier in Volos, dankzij de depressies die me dat bezorgt. Ik help er niemand mee (oké, behalve die psychologen dan) als ik de psychische molen in ga, dus probeer ik me in plaats daarvan te concentreren op de leuke dingen in mijn bestaan. En die zijn er deze zomer gelukkig ook meer dan genoeg!

Zo ben ik inmiddels een soort van enthousiaste supper geworden, sinds ik een paar maanden geleden zo’n plank heb aangeschaft met het oog op het bezoek van de (volwassen!) kinderen. Onder het mom van ‘ik moet natuurlijk wel uitproberen of het wat voor hen is’ liet ik dat ding ruim voor hun bezoek op ons rustige strandje samen met manlief te water. Of liever gezegd, dat ding liet ons te water, want hoe makkelijk het ook lijkt als je zo’n supper voorbij ziet komen glijden, zo’n eerste keer bestaat toch voornamelijk meer uit water happen dan uit glijden.

Wie mij een beetje kent, weet dat ik absoluut geen waterrat ben. Sterker nog, je ziet mij ’s zomers zelden in zee liggen, hooguit een keertje om te dompelen als de temperaturen heel erg hoog oplopen. Waarschijnlijk vind ik daarom een kayaktochtje met manlief weer wel leuk, want zo’n ding is zo stabiel, dat je zelden of nooit in het water terechtkomt. Dat juist ik dus zo’n supplank wilde uitproberen, was echt heel bijzonder, dat vond ik zelf ook wel. Ooit, heel lang geleden, heb ik weleens op een surfplank gestaan, en wat ik me daarvan herinner, is dat ik – mij al vastklampend aan het touw van het zeil – in no time in het riet werd geblazen, waarna ik na een halfuur vruchteloos proberen terug te surfen uiteindelijk lopend naar de startplek moest, en daar aankwam nadat de proefles was afgelopen. Aan de vervolglessen ben ik nooit meer begonnen. Maar dat was veertig jaar geleden! En zo’n SUP zonder zeil op een Griekse zee is toch heel anders dan een surfboard op de Zuid-Hollandse plassen, dus ik vond dat ik in ieder geval één keer in mijn leven nog een poging moest wagen om mijn relatie met zo’n plank op het water te herstellen. Bovendien was het ding niet echt voor mij, maar voor de kinderen bestemd.

En zo togen manlief en ik die eerste keer met plank naar het strand. Erop blijven zitten viel me alles mee. In no time zat ik al op mijn knieën, peddel in de hand en hop, daar ging ik. Na een meter of tien had ik genoeg zelfvertrouwen verzameld om te proberen overeind te komen. Op YouTube had ik filmpjes bekeken die uitlegden hoe dat gaat: vanuit de kniezit één voet op de plank zetten, dan de andere voet ernaast, een beetje uit elkaar, en vervolgens in één vloeiende beweging rechtop gaan staan. Nu weet ik niet hoe het met jullie is gesteld, maar als ik vanaf de grond overeind moet komen, dan heb ik tegenwoordig toch wel een steuntje nodig. En vloeiend gaat dat ook niet meer. Bovendien beweegt de grond niet, maar dat doet zo’n plank wel zodra je ook maar een teen verzet. Mijn eerste poging bestond dus meer uit een soort ‘kont omhoog, handen op de plank en niet je evenwicht verliezen!’ dan uit iets anders. Niet dat het hielp, want als je eenmaal gaat wiebelen, dan lig je heel snel in het water.

Ik was natuurlijk ook vergeten om de enkelband om te doen, zodat ik na het bovenkomen als de je-weet-wel achter mijn plank aan moest, omdat golven nu eenmaal de neiging hebben zo’n ding weg te laten drijven. Tegen de tijd dat ik hem te pakken had was ik al doodmoe, en dan moet je er vanuit het water ook nog eens op klimmen! Dat was echt lastig, want de zee is hier heel zout, zodat je voeten automatisch omhoog gaan, uiteraard onder de board door aan de verkeerde kant. Het leverde een hoop gespartel op, maar uiteindelijk lukte het me toch om op de plank te krabbelen, waar ik meteen de enkelband heb vastgemaakt. Dat ik in het water viel, oké, maar meters zwemmen achter mijn board aan… dat overkomt me maar één keer!

Gedachtig aan het motto: ‘als je van je paard valt, moet je er meteen weer op klimmen, anders doe je het nooit meer’, heb ik meteen een tweede poging tot gaan staan gewaagd. ‘Niet nadenken, gewoon doen,’ sprak ik mezelf enigszins verbeten toe, en zie, tot mijn stomme verbazing stond ik inderdaad in één soepel beweging rechtop. En jeetje, wat sta je dan met je 1,70 m lengte ineens hoog boven het wateroppervlak! Daar schrok ik zo van dat ik binnen drie seconden begon te wiebelen en met een flinke plons onderwater verdween. Maar… ik had dus wel drie hele seconden rechtop op die plank gestaan, hè?

Afijn, u snapt het al, ik had de smaak te pakken. Inmiddels ben ik al vier keer wezen suppen, en de laatste keer ben ik zonder in het water te vallen en soepeltjes rechtop staande zo’n veertig  meter vanaf het strand over de golfjes heen en terug gepeddeld, wat zoon en schoondochter kunnen beamen. De eerste heeft die dag trouwens ook een aantal pogingen tot suppen gedaan, maar in tegenstelling tot zijn moeder ziet hij de lol van het suppen nog niet zo in. Geeft niet, hij is meer van het wakeboarden, iets wat ik mezelf nog niet zo snel zie doen. Hoewel… dat ik op mijn leeftijd zoiets als suppen leuk zou vinden, had ik ook nooit van mezelf gedacht. Dus wie weet, als ik volgend jaar in de zomer weer eens in Enschede ben… Een mens is nooit te oud om iets nieuws te leren, toch?  😉

♥♥♥