‘Zullen we in mei samen een weekje Guernsey doen?’ vroeg mijn oudere zus mij in januari. In het kader van mijn studiereizen voor de Oad had ik zo’n twintig jaar geleden dit eiland ook al eens bezocht, een kennismaking die me destijds prima was bevallen, dus lang hoefde ik niet over haar voorstel na te denken. Half mei vloog ik dan ook geheel volgens plan naar Nederland, om twee dagen later samen met zus door te reizen naar onze bestemming. Het werd een heerlijke vakantieweek, die al prima begon met de rit naar Eelde, oftewel Groningen Airport. Keurig op tijd werden we bij zus thuis opgehaald met een zeer comfortabele airporttaxi, waarvan de portieren tot onze verrassing – en hilariteit – naar boven toe openzoefden. Zo’n auto die je in een James Bond-film ziet, zal ik maar zeggen. Om ons ‘vip-gevoel’ nog wat aan te wakkeren hebben we bij het uitstappen de chauffeur gevraagd even te wachten tot er flink wat mensen voor de vertrekhal stonden voordat hij op het ‘portieren open-knopje’ drukte, iets waar hij met plezier aan voldeed. En zo arriveerden wij in grootse stijl op de luchthaven voor onze vlucht met Blue Islands Airlines naar St. Peter’s Port op Guernsey.

Het vliegtuig was wel wat pietepeuterig. Een beetje zoals de DC9 van vroeger, maar dan nog kleiner. In de DC9 pasten destijds 109 passagiers, hier gingen er ‘maar’ 90 in. Bemanning en passagiers hadden er zin in, en na amper twee uurtjes vliegen landden we al op het eveneens pietepeuterige vliegveld van St. Peter Port, de hoofdstad van dit op een na grootste Kanaaleiland. Klein, gemoedelijk en ja, pietepeuterig… dat zijn de woorden waarmee ik Guernsey het best kan omschrijven. De lokale bus – ook al kleiner dan ‘onze’ bussen vanwege de zeer smalle weggetjes in het binnenland – rijdt in nog geen drie kwartier vanuit de hoofdstad over de kustweg het hele eiland rond. Overstappen op andere bussen is geen enkel probleem, al is het soms wat lastig om de juiste bushalte te vinden. Maar na wat gehannes daarmee begrepen we al snel dat het op de weg geschreven ‘BUS’ geen busbaan aanduidde, zoals wij dachten, maar gewoon de halte was. Alleen… of dat voor de North, South, West of Eastbound-bus was, stond er niet altijd bij. Ach, het deerde niet. De busritten voerden ons rondom of dwars over het eiland, zodat we een prima indruk kregen van wat het te bieden had, en tegen een ritprijs van 1 Guernsey Pound – gelijk aan de Britse pond – hadden we er echt geen enkel bezwaar tegen om na een uitstapje via een omweg ons lekker rustig gelegen hotel te bereiken. Mijn dagelijkse Bacardi coke met ijs in de zonnige hoteltuin smaakte na afloop van onze busavonturen des te beter.

Ruige kusten, brede zandstranden, subtropische vegetatie en holle wegen tussen bloeiende voorjaarsweiden… We hebben de schoonheid van de Kanaaleilanden volop kunnen ervaren tijdens onze vakantieweek. En dan heb ik het nog niet eens over de deftige Manors en de prachtige botanische tuinen die we bezocht hebben. Iedere dag was een nieuw avontuur, met behalve de busritjes ook excursies inclusief een ferryovertocht naar de schattige eilandjes Herm en Sark. Beiden autoloos, wat hen tot een waar wandelparadijs maakt. Op Herm deden we een Garden Tour onder leiding van de tuinman van het eiland, op Sark maakten we een twee uur durende rondrit in een victoriaanse privékoets met gids, getrokken door Alfie het Paard. Even iets anders dan de Bond-auto waarmee we begonnen, maar wel met hetzelfde vip-gevoel. We hebben onderweg dan ook koninklijk gezwaaid naar onze medereizigers die de prachtige natuur liever op hun wandelschoenen verkenden. Het weer was ons uitermate gunstig gezind. Na een lange periode van regen, wind en lage temperaturen brak al snel na onze aankomst op Guernsey de zon door. Tot ver boven de twintig graden steeg het kwik, en dat hield aan tot we weggingen. Op onze vertrekdag regende het, wat de lieve receptioniste van ons hotel de opmerking ontlokte: ‘Guernsey huilt omdat jullie vertrekken. Kom maar snel weer terug…’

En ja, misschien komt het daar in de toekomst nog weleens van. Vrienden van ons, die twaalf jaar op Pilion hebben gewoond, keren binnenkort ‘voorgoed’ terug naar Guernsey, waar ze beiden opgegroeid zijn. Het zou leuk zijn om hen een keertje op te zoeken en te horen hoe het hun daar bevalt na zo lang ‘op zijn Grieks’ geleefd te hebben. Het leven hier in Pilion verloopt toch enigszins anders dan elders in Europa, dat heb ik ook nu weer zelf kunnen ervaren. Ik kan helemaal in verrukking staren naar bussen die om het kwartier en precies op tijd rijden, lyrisch worden over supersonische douches met een harde, warme straal in een badkamer voorzien van spatscherm of douchegordijn, en me verbazen over uitgebreide menukaarten waarop gerechten staan die zowaar ook daadwerkelijk te krijgen zijn. Zulke ‘gewone’ dingen zijn hier nu eenmaal niet altijd vanzelfsprekend, dus als ik van huis ben, geniet ik daar dubbel van.

En misschien is dat wel het leuke van op vakantie gaan. Even ergens anders kijken, genieten van alles wat anders gaat – en vervolgens een diepe zucht van tevredenheid slaken als je na zo’n mooie vakantie weer in je eigen vertrouwde huisje terugkeert. Ja, een zucht van tevredenheid – zelfs als je afwezigheid daar een mooie gelegenheid was om een rigoreuze verandering in de toiletsituatie uit te voeren. Zoals het graven van een nieuwe ‘beerput’ onder de werkplaats van manlief. De drie meter diepe kuil bleek weliswaar binnen twee dagen gegraven en met beton afgedekt te zijn, maar dat was – hey man, this is Greece – wel dagen later gebeurd dan oorspronkelijk de planning was. Met als gevolg dat het plaatsen van een nieuwe toiletpot en de daarbijhorende nieuwe rioolaansluitingen ook enige vertraging hadden opgelopen. Afgelopen week was het dus een beetje onhandig schutteren tijdens toiletbezoekjes, maar inmiddels staat de pot in ieder geval op zijn nieuwe plek. Doorspoelen moet nog even met een emmer water, maar het spoelt wel allemaal keurig door naar de nieuwe beerput. En dat is al heel wat na de soms best wel vervelende rioolproblemen van de afgelopen jaren.

Kortom, niets loopt hier zoals gepland, maar dat maakt allemaal niets uit. Ik heb een prachtige vakantie gehad. Na het Guernsey-weekje met zus heb ik nog een paar heerlijke dagen bij zoonlief in Enschede doorgebracht. Ik heb volop genoten van alles wat ik heb meegemaakt, en dat alles levert weer heel wat mooie herinneringspareltjes op om aan mijn toch al zo kleurrijke levensketting te rijgen. En nu begin ik zo langzaamaan het gewone leven weer op te pakken. De foto’s van de vakantie staan op mijn laptop, er liggen al een aantal correctie-opdrachten op me te wachten en op uitnodiging van uitgeverij Cupido begin ik heel voorzichtig na te denken over een nieuwe Grieks getinte feelgoodroman. Ik heb me voorgenomen om deze zomer niet al te veel hooi op mijn vork te nemen. Volop genieten in ons kleine kustdorpje is er de afgelopen twee jaar toch een beetje bij ingeschoten door het intensieve schrijfwerk, en dat hoop ik de komende maanden toch wel in te halen. Aan het weer zal het niet liggen, de thermometer naast me geeft negenentwintig graden in de schaduw aan. Prima uit te houden met de ventilator op het terras die voor een verkwikkend briesje zorgt. En natuurlijk hou ik jullie ook de komende maanden weer op de hoogte van alles wat er in mijn schrijvers- en persoonlijke leventje gebeurt, in principe op de eerste van de maand. Dat probeer ik in ieder geval. Maar ja, hier in Pilion weet je het maar nooit… 😉

♥♥♥♥♥