Heerlijke Dromen

Aan het lange wachten op mijn nieuwe boek komt voor jullie, mijn trouwe fans en lezers, zeer binnenkort een eind. Op 23 september zal Heerlijke Dromen, het derde en laatste deel van de Rozen van Beekbrugge-serie eindelijk het levenslicht zien. Op die datum vertrekken de vrachtauto’s vanuit het depot om mijn boek naar de algemene verkooppunten te vervoeren, en is de postkamer van de uitgeverij druk bezig om alle vooraf gereserveerde exemplaren op de deurmatten van mijn lezers te laten bezorgen.

Ik krijg gewoon een beetje kippenvel als ik eraan denk. Stel je toch eens voor. In heel Nederland staat Emma’s verhaal straks in de schappen van de tijdschriftenkiosken, in het bladenrek bij de grotere supermarkten… Als je over drie weken argeloos je dagelijkse boodschapjes loopt te doen, en even draalt bij de bladen om je favoriete weekblad te kopen, is er een grote kans dat je daar zomaar ineens mijn naam ziet staan, tussen bekende romantische Harlequin-schrijfsters als Nora Roberts, Susan Mallery, Maisey Yates. Helaas, naast de nog veel beroemdere Michelle Obama zal ik dit keer niet terechtkomen, want die heeft het volgens mij maar bij één boek gelaten, terwijl ik natuurlijk wel gewoon dóór ben gegaan met schrijven. En het resultaat daarvan ligt dus binnenkort in de winkels.

Drie romans van bijna vierhonderd bladzijden per deel heb ik in twee jaar tijd geschreven. En nu… Nu is de serie compleet! Ik kan het zelf nauwelijks geloven. Twee jaar lang vertoefde ik vrijwel dagelijks in het fictieve Beekbrugge, waar Suzan, Lotte en Emma mij kennis lieten maken met hun familie, vrienden en vijanden. Ik probeerde Suzans beroemde peer-roquefortquiches uit, beleefde samen met Lotte opnieuw mijn eigen driedaags bezoek aan Ameland van een paar jaar geleden, en reisde met Emma mee naar het mooie Toscane, waar ik in het verleden een aantal keer zelf ook ben geweest. Het was een lange, lange rollercoaster, een grillige rit waar ik niet zomaar uit kon stappen op de momenten dat ik het even helemaal had gehad. Het contract was getekend, er waren deadlines die gehaald moesten worden, producties die in gang waren gezet…

Gelukkig hoefde ik die rollercoaster-rit niet helemaal in mijn uppie te doen. Vanaf het allereerste begin kreeg ik heel veel steun van mijn fantastische Harlequin-redacteuren Iris en Hans. Zij waren degenen die dit avontuur met mij durfden aan te gaan en samen met mij in het diepe sprongen om iets te creëren wat voor ons alle drie nieuw was. Een puur Nederlandse HQN-roman, iets wat nooit eerder was gedaan. En of dit schrijfavontuur over een poosje een vervolg krijgt, ligt eigenlijk aan jullie, lieve lezers. Toekomstige boekcontracten zijn nu eenmaal geheel en al afhankelijk van eerdere verkoopcijfers, zo simpel is het gewoon. Daar kun je je wenkbrauwen over optrekken, maar dat helpt niet. Dat boek aanschaffen wel. Je vriendinnen aansporen het te kopen ook. Je social media platforms laten weten dat jij dit zo’n heerlijke serie vond – nou ja, dat hoop ik natuurlijk – en mooie reviews schrijven op de grote online boekenverkoopsites en boeken(blog)sites helpt ook heel erg mee om deze gloednieuwe serie te promoten. Kortom, wij hebben ons allerbeste best gedaan om mijn lieve, stoere en eigenzinnige meiden een goede start te geven, maar nu is de beurt aan jullie om hen te helpen groter te groeien!

Mijn rollercoaster kwam begin mei langzaam tot stilstand, toen ik het definitieve manuscript van Heerlijke Dromen voor de laatste keer naar Amsterdam stuurde. Ik heb de lange, mooie en zeer zonnige Griekse zomer dan ook benut om afstand te nemen van die twee heerlijke, maar heel intensieve schrijfjaren. En dat is prima gelukt. Ik kijk er zelfs alweer naar uit om met een nieuw boek te beginnen. Een nieuw verhaal, met nieuwe hoofdpersonen, die met Beekbrugge niets, maar dan ook niets te maken hebben. Ik vertrek – nou ja, alleen in gedachten, hoor, gezeten achter mijn bureau – heel binnenkort opnieuw naar Herm, het kleine Engelse Kanaaleiland waar ik in mei samen met mijn zus ben geweest. Toen ik daar was, daar stond, en uitkeek over de drooggevallen zee, wist ik meteen dat ik ‘hier’ een boek wilde laten plaatsvinden. Net zo zeker als ik dat lang geleden wist toen ik in het Ierse Leenane stond en naar de oude ‘famine-roads’ staarde terwijl een mij totaal onbekende Ierse man mij vertelde waarom die daar waren en waarom ze nergens naartoe gingen. Op dat moment werd in mij het zaadje gelegd voor Dans der Liefde, het verhaal van Lucy, dat ik zelf nog steeds een van mijn mooiste romans vind.

Zo’n zelfde moment beleefde ik dus in Herm, starend naar het graf van een monnik die daar ooit had geleefd. De naam Katie zweefde mijn gedachten binnen, beelden van een zonnige zomer lang geleden en heel vaag iets over een mysterie dat nou eindelijk eens een keertje opgelost moest worden. Afijn, ik kwam er gewoon niet onderuit: het nieuwe boek moest zich op Herm gaan afspelen, ook al had ik mezelf al helemaal voorbereid op de Griekse feelgood-roman die ik voor uitgeverij Cupido zou gaan schrijven. Gelukkig kennen ze me daar al heel wat jaartjes, dus toen ik vroeg of het in plaats van een Griekse ook een ‘Hermse’-feelgoodroman mocht worden, gaven ze me meteen het groene licht daarvoor. En daarom ga ik dus komende week aan mijn bureau in alle rust luisteren naar wat Katie mij te vertellen heeft. Precies zoals ik twee jaar geleden begon met luisteren naar Suzan, Lotte en Emma…

Om alvast een puntje van de sluier van Heerlijke Dromen op te lichten heb ik nog een klein toetje voor jullie. Zoals trouwe lezers inmiddels van mij gewend zijn, staat er de laatste jaren voor in mijn boeken een citaat, meestal een tekst uit een song, die alles te maken heeft met het thema van het boek. Een song die mij tijdens het schrijven ervan door het hoofd speelde, betekenis gaf aan de woorden die ik op mijn laptop intiktee. Als voorproefje op de feestelijke dag van 23 september, geef ik jullie, mijn trouwe fans en lezers, alvast deze prachtige, rauwe en ontroerende ‘Emma’-song, getiteld ‘ANYMORE’ en live gezongen door Travis Tritt. Ik wens jullie veel luister- en voor over drie weekjes – alvast veel leesplezier!

♥♥♥♥♥

Droomleven

Afgelopen week zag ik een aankondiging van de Friends of the Kalderimis voorbijkomen waarin stond dat er samen met een bevriende organisatie uit Platania een groepswandeling zou plaatsvinden met startpunt Kato Gatzea. Een niet al te lange rondwandeling van Kato naar Ano Gatzea, met een bezoekje aan het Olijvenmuseum, dat naast het stationnetje van het beroemde Pilion-treintje ligt. Geen onbekende bestemming voor mij, want het pad naar Ano Gatzea gaat via de olijfgaard waar ik op mijn eigen wandelingetjes regelmatig te vinden ben. Maar voor een groepswandeling ‘in mijn achtertuin’ ben ik altijd wel te vinden, al was het alleen al om weer eens uitgebreid bij te kletsen met bekenden uit andere delen van Pilion. Dus meldde ik me meteen aan, en stond ik op zaterdagochtend om elf uur op de parkeerplaats van het Kato Gatzea-strand, in vrolijke afwachting van wie er dit keer zouden komen opdagen.

Een kwartiertje later vertrokken we richting de olijfgaard met een groepje van zo’n twaalf wandelaars, waarvan ik er slechts drie kende. Geen probleem, want gedurende de wandeling was er genoeg gelegenheid om kennis te maken, dat is het leuke van zo’n kleine groep. Punt is alleen dat ik niet goed ben in tegelijkertijd praten en een berg op lopen, dus dat kletsen moest ik na de eerste gezellige kilometer even uitstellen tot een later tijdstip. We waren inmiddels aangekomen bij de kerk van Ano Gatzea, en als ik eerlijk ben, vind ik dat altijd al een aardige prestatie van mezelf, want het laatste stukje van het kalderimi-pad naar de kerk is echt behoorlijk steil. Maar goed, dat is even kort en heftig, en dat red ik nog wel zonder al te vaak amechtig hijgend tegen een muur te hangen. Echte problemen heb ik echter met een ‘vals plat’: zo’n weg die gestadig maar langdurig omhoog gaat. Dat dateert al uit mijn kindertijd en heeft alles te maken met een zeer kleine longinhoud. Met een aangepaste ademhalingstherapie kom ik tegenwoordig aardig ver, maar niet – zoals ik al heel snel merkte – wanneer ik de hele winter grotendeels achter mijn bureau heb gezeten en daardoor maandenlang weinig steile paadjes heb gelopen.

De wandeling vanaf de kerk naar het stationnetje kan op twee manieren: steil en heftig, of lang en gestadig, en onze groep nam fluitend de tweede optie. Ik dus ook, maar dat fluiten zat er niet in. Integendeel. Na een paar honderd meter waren de anderen al uit mijn gezichtsveld verdwenen en zat ik in mijn uppie om de tien meter op een muurtje om mijn hartslag, bloeddruk en ademhaling tot bedaren te laten komen, de enige manier voor mij om uiteindelijk boven te geraken. Nu ben ik het wel gewend om tijdens een steile groepswandeling de eenzame hekkensluiter te zijn. Ik kom heus wel boven, al kan het weleens wat langer duren. Het nadeel van dit pad was echter dat het een paar vertakkingen heeft, en hoewel ik de omgeving aardig ken en dus wel weet waar het stationnetje zo ongeveer ligt, loop ik dit bewuste pad niet zo vaak, juist vanwege mijn ‘probleempje’. Ik had geen idee hoe de anderen waren gelopen, en of ze mijn afwezigheid al hadden bemerkt. Na enig dubben besloot ik maar gewoon mijn eigen pad te lopen in de hoop dat ik de aansluiting met de groep op het stationnetje terug zou vinden.

Op het stationnetje bevonden zich echter alleen een paar spelende kinderen. Dan maar door naar het museum, want misschien waren mijn wandelaars daar al aan het rondkijken. Maar nee, zei de jongen bij de ingang, de groep was nog niet gearriveerd. Terug op het station besloot ik eerst maar eens een koffie te bestellen en daarna te proberen telefonisch contact te maken met degene waar ik me had opgegeven. Ja, sorry, ik ben nog van de generatie zonder altijd een mobiel op zak. Een jonger iemand zou dat ding waarschijnlijk al veel eerder tevoorschijn hebben gehaald, maar dat idee komt bij mij dus pas veel later op. Nu is het bereik in de bergen niet altijd even goed, dus ondanks een paar keer proberen op diverse plekken bleef een aardige juffrouw mij vertellen dat degene aan de andere kant niet te bereiken was. Inmiddels was de koffie klaar, en zie… net op het moment dat ik mij aan een tafeltje wilde neervlijen, zag ik over de rails een aantal mensen naderen, die mij enthousiast en totaal niet verbaasd begroetten. Ze waren er gewoon van uitgegaan dat ik op eigen gelegenheid en in mijn eigen tempo het station wel zou bereiken. Wat dus ook zo was…

Na de koffiepauze die op z’n Grieks heerlijk lang duurde, brachten we met zijn allen een bezoekje aan het Olijvenmuseum. Dat is gevestigd in een traditioneel Pilion-huis, en heeft eigenlijk maar één zaal. Blikvangers zijn zonder meer de twee grote houten olijventonnen, en daarnaast zijn er nog wat andere relikwieën die laten zien hoe het er tijdens de olijvenoogst eeuwenlang aan toe is gegaan. Ik was er al eens eerder geweest, tijdens een Full Moonconcert dat gegeven werd in het kleine open luchttheater grenzend aan de binnenplaats met prachtig uitzicht over Kato Gatzea. Ook een van de beroemde Pilion-boogbruggen is vanaf hier goed te zien, dus een bezoekje aan dit piepkleine museum is zeker aan te raden als je een keer in de buurt bent. Toen iedereen uitgekeken was, liepen we over de steile kalderimi richting kerk behoedzaam naar het plein van Ano Gatzea, om vervolgens in langzaam tempo af te dalen naar de kust over dezelfde kalderimi als die waarover we gekomen waren. En nee, zo’n zelfde pad is hier totaal niet saai, want op de terugweg zie je echt weer allemaal andere dingen die je op de heenweg hebt gemist. Terug in ons dorp streken we neer in de taverne Ev Zin, waarbij er volgens goed Grieks gebruik eerst uitgebreid met tafels en stoelen werd gesleept voordat iedereen tot volle tevredenheid zat. De oorspronkelijke groep bleek op raadselachtige wijze inmiddels uitgegroeid te zijn tot een man of twintig en we hebben met zijn allen genoten van een heerlijke maaltijd, weggespoeld met water, wijn en tsipouro. Er waren op deze wandeling sowieso meer Grieken dan buitenlanders, dus mijn Grieks is er weer met sprongen op vooruitgegaan.

En nu is het maandag en mag ik naar aanleiding van de feedback van de redactie volop aan de bak met het corrigeren en herschrijven van het derde deel van De Rozen van Beekbrugge. De eerste ruwe versie van een manuscript is net een schilderij. Veelal breng je pas later de extra nuances aan: hier nog een likje sfeerbeschrijving, daar een toefje nadruk op een gebeurtenis, verderop een wat minder heftige dialoog… Dat soort dingen. En ja, soms verdwijnt een hele scène uit het manuscript omdat hij toch niet zo blijkt te werken als je had verwacht. De komende weken ben ik dus weer veelal achter de laptop te vinden – met een beetje geluk buiten op mijn terras in het zonnetje. Oftewel: het leven van deze Hollandse schrijfster in Pilion is nog altijd de schrijversdroom die werkelijkheid werd… 😉

Dubbelleven

Het wordt vandaag een korte column ben ik bang. Over twee weken moet ik namelijk mijn manuscript voor het derde deel van de Rozen van Beekbrugge inleveren. En zoals dat bij mij altijd gaat, moeten er nog wel een flink aantal woorden geschreven worden voordat ik de computer met een tevreden zucht kan dichtdoen. Eigenlijk heb ik dus helemaal geen tijd om tussendoor ‘even’ een gezellige maandcolumn in elkaar te draaien. Maar géén column is ook zo raar, dus vandaar dat ik toch maar even een paar woordjes op de website zet.

Veel te vertellen valt er trouwens niet. Het is winter, dus dan gebeurt er hier weinig. Het behoorlijk grillige weer bepaalt onze dagen, wat betekent dat we de ene dag in het zonnetje in de tuin zitten, en de andere dag rillend bij de kachel kruipen omdat het hoost van de regen of zelfs sneeuwt. Het voordeel van onze leeftijd is dat we niet op tijd op ons werk hoeven te zijn, en dat we zelf onze dagindeling kunnen bepalen. Wat een luxe is dat toch, ik kan echt nog steeds zo genieten van die vrijheid! Nou ja, relatieve vrijheid, want dat boek moet wel geschreven worden, natuurlijk. Het fijne van de winter is dat er weinig gebeurt om me af te leiden en dat ik me helemaal kan terugtrekken in mijn fictieve wereld. Niet zo leuk voor manlief, maar die is er inmiddels wel aan gewend.

Gelukkig maar, want het zorgt soms voor wat rare situaties. Zoals afgelopen week, toen ik tegen de avond, aan het eind van mijn werkdag, verwikkeld was in een nogal vervelende scène tussen Emma, mijn hoofdpersoon, en Giovanna, de niet zo heel aardige moeder van de mannelijke hoofdpersoon. Emma voelde zich behoorlijk gekwetst door de kleinerende sneren van Giovanna en hield er een behoorlijk katterig gevoel aan over. Precies op dat moment piepte manlief mij via de telefoon naar het ‘grote huis’, het teken dat ik moet komen eten. Ik schoof dus regelrecht vanuit mijn werk aan tafel, en laten we nou net die avond spruitjes eten. Niet mijn favoriete maaltijd, zal ik maar zeggen. Maar oké, een gegeven paard kijk je niet in de bek, dus ik laadde keurig een paar – zeker wel een stuk of acht – van die groene ballen op mijn bord, tezamen met een half gekookt aardappeltje en de kleinste karbonade, al was die voor mij eigenlijk nog te groot.

In mijn hoofd was ik nog helemaal bezig met Emma en hoe dat nou verder moest nu ze zich zo rottig voelde. Ze zat ook nog eens in Toscane, in het huis van die moeder, wat het allemaal wel ingewikkeld maakte. Door al dat gepieker was ik niet zo spraakzaam als anders, waarop manlief zich na een paar minuten geroepen voelde om het woord te nemen: ‘Ik snap niet waarom ik nog moeite doe om voor jou te koken. Als ik zie hoe weinig jij eet…’ Dat was niet zo’n goeie gespreksopening van hem. Opmerkingen over mijn eetgewoonten zijn namelijk nogal een beetje een heet hangijzer tussen ons. Ik eet inderdaad niet veel, dat is gewoon zo. Ik voel me daar ook best schuldig over, en doe werkelijk altijd mijn best om iets meer te eten dan ik het liefst zou doen. Alleen moet je me dan geen spruiten voorzetten. Witlof trouwens ook niet, of nassi of havermout of… Afijn, ik ben inderdaad een lastige eter, laten we het daar maar op houden.

Normaal gesproken buig ik deemoedig mijn hoofd bij zo’n opmerking: ‘Ja, schat, je hebt helemaal gelijk. Ik ben zo blij dat je me ondanks dat elke avond een heerlijke maaltijd voorzet…’ Maar die avond dus niet. Ik was al aan tafel geschoven met Emma’s katterige gevoel nog in mijn lijf, en van manliefs opmerking werd ik ook niet vrolijk. Daar kwam nog bij dat de snerende opmerkingen van Giovanna aan Emma’s adres ook over eetgewoontes gingen. En aangezien ik nog helemaal in mijn boek zat, moest ik op dat moment dus een dubbele portie negatieve opmerkingen over eetgewoontes verwerken: die van Giovanna en die van manlief. Dat was helaas net even te veel voor me, waardoor manlief onmiddellijk de volle lading van me kreeg. Gelukkig hadden we allebei al snel in de gaten dat Emma nog levensgroot bij ons aan tafel aanwezig was, en dus ben ik na het eten maar even een luchtje gaan scheppen om haar kwijt te raken. Dat is gelukt, en zo werd het die avond toch nog gezellig bij ons thuis.

En hier moeten jullie het vandaag mee doen, want op dit moment staat Emma alweer in mijn nek te hijgen, dus ik ga snel verder met haar verhaal. Met een beetje geluk kunnen jullie dan in september lezen hoe dat nou zat met die eetgewoontes van haar, en of ze het ondanks die vervelende moeder toch nog leuk heeft gehad in Toscane… 😉

♥♥♥♥♥

Hallo zon!

Hoera, de zon is terug! Mijn dag begon vandaag dus in het stralende zonnetje met ontbijtkoffie op het terras. Iets wat ik ‘s ochtends altijd wel doe, weer of geen weer, maar voor het eerst in lange tijd kon het winterjack aan de kapstok blijven hangen en had ik meer dan voldoende aan mijn dikke vest. Sterker nog, na een uurtje had ik zelfs genoeg aan mijn T-shirt. Met korte mouwtjes! Nee, ik overdrijf niet, al vind ik het stiekem natuurlijk wel heel erg leuk om dit even uitgebreid aan jullie te vertellen. Ik weet uiteraard dat er in Nederland op dit moment een aardig laagje sneeuw ligt en dat het behoorlijk koud is. Dus ja, dan zit ik me daar best een beetje om te verkneukelen hier op mijn terras, in mijn T-shirtje met korte mouwtjes.

De wereld ziet er nu eenmaal altijd meteen een stuk vrolijker uit als je met je giechel in de zon kunt zitten, zo simpel is het. En dat hebben we dus heel hard nodig, want we weten allemaal dat het met diezelfde wereld helemaal niet zo best gaat. Wat een zooitje hebben we er met zijn allen toch van gemaakt! En dus moeten we nu ook met zijn allen de schouders eronder zetten om het weer een beetje leefbaar te maken. Ik ben voor, absoluut! Te beginnen met al dat plastic. Ik erger me al jaren aan de hoeveelheid die er in verpakkingen gestopt wordt. Niet alleen vanwege de schade aan het milieu, maar ook omdat ik met de meeste verpakkingen onmiddellijk in een strijd verwikkel raak. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die het zelden lukt om zo’n vacuüm verpakt broodbeleg aan dat kleine puntje in de hoek open te trekken. Bij mij moet er negen van de tien keer een schaar aan te pas komen, en dan nóg! Knip ik er net te weinig af, krijg ik dat plastic velletje er nog steeds niet vanaf. Of ik knip te ver, en dan onthoofd ik meteen alle mooi geschikte plakjes worst! Vreselijk. En dat is nog maar één irritant voorbeeld van de lange lijst.

Ik koop mijn worst dan ook veel liever bij Jorgio van de supermarkt hier in het dorp. Die heeft nog zo’n snijmachine staan, waarmee hij de door mij gewenste tien of twaalf of vijftien plakjes worst netjes afsnijdt waar ik bij sta. Vervolgens wikkelt hij ze in een vetvrij papiertje, doet er een elastiekje omheen en klaar is kees. Ik heb wel erg moeten wennen aan het feit dat hij altijd wil weten hoeveel plakjes ik van iets wil. Ik bestelde gewoon in onsjes. Weet ik veel hoeveel plakjes er in een ons gaan! Dat ligt er toch helemaal aan hoe dik ze gesneden worden? Natuurlijk ben ik er na al die jaren wel aan gewend geraakt, en tegenwoordig denk ik gezellig in plakjes als ik worst wil hebben. Maar ik moet wel altijd aan die eerste tijd terug denken als ik in de zomer een verdwaalde toerist bij de vleeswarentoonbank zie staan, gewikkeld in een heerlijke spraakverwarring met onze Jorgio over onsjes en plakjes. En ja, ook dan heb ik soms dat stiekeme verkneukel-gevoel van vanmorgen…

Trouwens, over ‘verkneukelen’ gesproken… Onlangs las ik in een berichtje van een collega dat ouderwetse woorden – zoals ‘verkneukelen’ – door haar redactrice stelselmatig uit haar manuscript waren verwijderd. Nu kon ik me dat van die redactrice in dit geval wel een beetje begrijpen, omdat het hier om een Young Adult-boek ging, en ikzelf een zestienjarige ook niet zo snel zou laten zeggen dat hij of zij zich stiekem had lopen te verkneukelen. Net zomin als ik een zestigjarige ‘vet cool!’ laat roepen in mijn boeken. Hoewel… dat ligt ook weer aan de bewuste zestigjarige natuurlijk. Ik ken er genoeg die het helemaal niet vreemd zouden vinden om zich op die manier uit te drukken. Maar als mijn redactrice álle ouderwetse woorden uit mijn manuscript zou schrappen omdat ‘de jonge lezers de betekenis van die woorden toch niet meer kennen’…Hm, dat zou mij persoonlijk toch in het verkeerde keelgat schieten.

Een van de voordelen van lezen is namelijk dat het je woordenschat vergroot, of je nu tien, twintig, veertig of zestig jaar oud bent. Zou een van mijn jongere lezers nog nooit van dat woord ‘verkneukelen’ hebben gehoord, dan hoop ik dat hij of zij door het verhaal eromheen de betekenis ervan zal begrijpen. En anders is er toch altijd een woordenboek… of Google. Ik hoor het mijn vader nog zeggen: ‘Het is helemaal niet erg als je iets niet weet, als je maar weet waar je het kunt vinden.’ Nou, dat laatste is nog nooit zo gemakkelijk geweest als tegenwoordig. Even googelen en binnen een paar seconden weet je precies wat je wilt weten. Of… Nee, niet altijd. Als je aan Mr. Google vraagt hoeveel plakjes Mortadella er in een ons zitten, dan geeft hij daar niet echt een duidelijk antwoord op. Dus dat vraag ik dan maar aan Jorgio, die weet namelijk wel wat één plakje weegt. Hij legt dat ene plakje gewoon op de weegschaal en dan zie ik zelf wel hoeveel er nog bij moeten om er een ons van te maken. Zo simpel is het.

Ach ja, iedere schrijfster heeft zo haar eigen taalgebruik en stijl van vertellen, en dat is maar goed ook, want zo is er voor iedereen iets te vinden op de planken van de boekwinkels. Ook in mijn genre. Op negen februari wordt de jaarlijkse Valentijnprijs uitgereikt aan de schrijfster van het door de vakjury uitgeroepen beste romantische boek van 2018. Mijn roman Smaak van Liefde heeft de shortlist daarvoor helaas niet gehaald, maar komt nog wel in aanmerking voor de Valentijn Publieksprijs, die door de lezers bepaald wordt. Iedereen mag online één stem uitbrengen op hun favoriete roman, en jullie voelen hem al aankomen natuurlijk. Mocht je nog niet gestemd hebben op jouw favoriete roman, en geniet je van mijn boeken, dan zou je mij een groot plezier doen als je via deze link een stem zou willen uitbrengen op mijn Smaak van Liefde. Stemmen gaat heel eenvoudig door het invullen van je naam en e-mailadres en het aankruisen van je favoriete boek naar keuze. Let op: de titels staan op alfabetische volgorde, dus je moet wel even doorscrollen naar de S van Smaak van Liefde. Superbedankt alvast voor je moeite, en dat geldt natuurlijk ook voor degenen die al op mij hebben gestemd! Zodra de uitslag bekend is, laat ik het jullie weten.

Al met al is het wel weer een beetje kneuterige column geworden, als ik het zo terug lees. Zo eentje die nergens over gaat en van de hak op de tak springt, maar dat komt natuurlijk door dat vrolijke zonnetje. Daar word ik altijd een beetje springerig van. Vanwege dat gespring en het schrijven van deze column heb ik Emma – de Beekbrugse roos uit deel 3 – vandaag ook noodgedwongen even in de wacht moeten zetten. Niet leuk voor haar, want ze zit net in een spannende scène. Iets met een uitslaande brand en een knappe Italiaan die zo stom is om zich daarmee te bemoeien. De inwoners van Beekbrugge worden ongetwijfeld helemaal gek van de gillende brandweersirenes die nu al 24 uur achter elkaar aan het loeien zijn omdat ik zo nodig eerst deze column voor jullie moest schrijven. Wat betekent dat ik morgen, ondanks het weekend, heel snel terug moet naar Emma en mijn geliefde dorpje om die sirenes tot bedaren te brengen. Geen weekend dus voor mij, maar hé, ik ben de laatste die daarover zal klagen. Ik wil natuurlijk wel zo snel mogelijk weten hoe het verdergaat met Emma. Net als jullie… 😉

♥♥♥♥♥

Zoete Wonderen

Voor het eerst sinds ik in Griekenland woon, heb ik mijn nieuwste roman eerder in handen dan mijn lezers. Dat ligt niet aan mijn uitgevers, maar aan de grillige post- en pakketbezorging hier. Zo zit ik al ruim twee maanden te wachten op een bestelling uit Engeland. Of beter gezegd, op het tweede pakketje dat verstuurd werd nadat het eerste pakketje niet was gearriveerd. Via de track&trace weet ik dat het ‘sorry-we-sturen-u-een-nieuw-pakketje’ al tweeënhalve week geleden in Thessaloniki is aangekomen. Dus toen ik gisterochtend een telefoontje kreeg van een koerierservice-meneer, was ik in de vaste veronderstelling dat mijn Engelse pakketje eindelijk bezorgd zou gaan worden. De grote doos die de koerier mij glimlachend overhandigde, bevatte echter geen twee potjes glucosamine, maar de auteursexemplaren van Zoete Wonderen, het tweede deel van De rozen van Beekbrugge-trilogie. Een heerlijke verrassing dus, want het moment dat je je eigen boek in handen houdt, blijft nu eenmaal altijd een heel bijzonder moment in het leven van een schrijfster, hoeveel romans je ook op je naam hebt staan.

De dag had nog een ander bijzonder moment voor me in petto. Hoewel dat meer een ‘onbegrijpelijk hoofdschudden’-moment was. Dat doen we hier eigenlijk best wel vaak, realiseer ik me nu, want in het dagelijkse Griekse leven rol je nu eenmaal van de ene verbazing in de andere. In dit geval betrof het mijn nieuwe telefoon. Speciaal uitgezocht op het feit dat er twee simkaarten in kunnen, omdat ik zowel een Grieks als een Nederlands telefoonnummer heb. Niks bijzonders, bij een nieuwe telefoon zet je gewoon de simkaarten over zodat je al je opgeslagen contacten niet kwijt bent, en klaar is Kees. Maar niet in Greece… De oude simkaarten pasten niet in de nieuwe telefoon, ze waren te groot. Even googelen leerde me echter dat zoiets geen enkel probleem is. Je kunt zo’n kaart gewoon kleiner maken, daar bestaan apparaatjes voor, een soort kniptangen. Wel stond erbij dat je dat beter niet zelf kunt doen, omdat je dan het risico loopt de kaart te beschadigen. Manlief ging dus met mijn nieuwe telefoon en de oude simkaarten naar de Griekse Vodafone-winkel, om het daar even te laten aanpassen.

De Vodafone-meneer schudde echter zijn hoofd. Nee, nee, we hadden het helemaal verkeerd. Er moest een andere, passende simkaart in de nieuwe telefoon, waarna ik contact op moest nemen met de telefonische servicedesk, die het ‘oude’ nummer inclusief gegevens digitaal op mijn nieuwe simkaart over zou zetten. Maar voordat hij die benodigde nieuwe simkaart kon afgeven, moest manlief eerst zijn paspoort laten zien, anders kon hij geen nieuwe simkaart afgeven. Toen manlief zei dat het niet om zijn telefoon, maar om de mijne ging, dat hij mijn paspoort niet bij zich had, en dat ook niet ‘even’ ging halen gezien het feit dat we twintig kilometer verderop wonen, dreigde het hele verhaal al meteen vast te lopen. Gelukkig is manlief zeer assertief. De chef werd erbij gehaald, en zie, de nieuwe simkaart kon ineens toch aangeschaft en geregistreerd worden. Nou ja, de Griekse dan, hè? Die Nederlandse, dat was een ander verhaal. Daarvoor moest ik naar Nederland. Huh? Ja, u leest het goed. Ik moest in Nederland een nieuwe simkaart gaan kopen opdat die daar geregistreerd en overgezet kon worden op mijn bestaande Vodafone NL-nummer.

Alvorens een retourtje NL te boeken, heb ik eerst maar eens gebeld met de Nederlandse Vodafone-servicedesk. De vraag de ik had, bleek helaas niet voor te komen in het voorkeuze-menu, waar ook de knop ‘voor overige vragen, toets…’ niet aanwezig vast. Wel kreeg ik steeds: ‘voor het hoofdmenu, toets…’ waarna de hele riedel weer opnieuw begon. Na een paar keer opnieuw bellen en steeds een andere keuze uitproberen, kreeg ik op een bepaald moment toch zowaar een echt mens aan de lijn. Die ook nog eens snapte wat ik wilde weten. Alleen wist zij daar niet het antwoord op, dat ging ze bij een collega navragen. En ja hoor, de collega wist gelukkig de oplossing: ik hoefde helemaal niet naar NL, want ik had toch al een NL-simkaart die geactiveerd was? Die hoefde alleen maar bijgeknipt te worden van Standaardformaat naar Nanoformaat, dan kon hij zo de nieuwe telefoon in. Daar bestonden tangetjes voor en in iedere telefoonwinkel kon dat zo gedaan worden. Geen enkel probleem. Nou ja, behalve dus als je in Griekenland woont. Daar heeft het personeel van de telefoonwinkel blijkbaar nog nooit van zo’n tang gehoord…

Vandaag giet het van de regen, niet bepaald weer om op de brommer naar Volos te gaan, dus teruggaan naar de Vodafone-winkel moet even wachten tot het depressiefront is weggetrokken. Manlief heeft inmiddels wel een screenshot gemaakt van zo’n simkaart-kniptang, die overal op internet voor nog geen tien euro aangeboden wordt. Die gaat hij de bovengenoemde medewerker zeker laten zien, waarbij hij hem ongetwijfeld in niet mis te verstane bewoordingen zal vertellen dat hij ons totaal onnodig een nieuwe simkaart door de strot heeft geduwd. Gelukkig zijn er meerdere telefoonwinkels in Volos. We hoeven dus niet meteen zelf zo’n tang te bestellen, al zou dat misschien nog weleens de beste en snelste optie kunnen zijn. Nadeel van op internet kopen is echter dat het thuisbezorgd moet worden, hetzij door de post of door een koeriersdienst, en gezien de problemen die dat weer oplevert… Nou ja, u begrijpt het wel. Ons leven in Griekenland gaat niet altijd over rozen… 🙂

P.S. Mijn nieuwe roman, Zoete Wonderen, ligt vanaf 4 december in de winkels. U kunt hem nu al reserveren als boek of e-boek via deze link. Ik wens u een fijne Sinterklaasavond en alvast Prettige Kerstdagen!

♥♥♥♥♥