Oké, geen AI-geschreven-column meer in de toekomst, ik beloof het! Vreselijk, hè, dat levenloze gewauwel? Gelukkig ben ik inmiddels weer aardig opgeknapt van mijn bijna-longontsteking, al heb ik er wel een flinke klap van gehad. Zowel de pilateslessen als de koorrepetities moest ik noodgedwongen wekenlang afzeggen en hoewel ik met de eerste snel weer hoop te starten, heb ik besloten om voorlopig met het koor te stoppen. In ieder geval tot het voorjaar. Mijn longen zijn nu eenmaal erg vatbaar voor rondzwervende bacillen en als je in de winter met zo’n dertig tot veertig mensen in een afgesloten ruimte uit volle borst aan het zingen bent, is de kans op een nieuwe besmetting best groot. En hoe leuk ik die wekelijkse repetitie ook vind, ik wil toch liever gezond blijven.
Een goede gezondheid is momenteel namelijk extra belangrijk voor me, omdat manlief en ik in februari opnieuw een reis naar Nederland hopen te maken. Uiteraard om onze inmiddels bijna tweejarige kleinzoon Kai uitgebreid te kunnen knuffelen, maar ook om onze toekomstige kleindochter te gaan bewonderen. Ja, u leest het goed. Ons tweede kleinkind is in aantocht! Wie had dat gedacht? Half januari wordt ze verwacht, en niet alleen wij kijken er vol spanning naar uit. Ook grote broer Kai kan niet wachten om zijn zusje te knuffelen. ‘Baby in mama’s buik’ krijgt regelmatig kusjes en aaitjes van hem, en ook de schattige nieuwe kinderkamer heeft hij ons via facetime al uitgebreid laten zien. U begrijpt nu dus nog beter waarom ik de komende maanden liever geen verkoudheidjes of erger op wil lopen, want als het even kan wil ik straks wel als een topfitte, gezonde oma naar Nederland afreizen.
In het kader van ‘vlotte, moderne oma op reis’ leek mij een drastische kapselmetamorfose dan ook een prima idee. Ik zie tegenwoordig zoveel leuke, witgrijze 60-plus kapsels voorbijkomen, en eerlijk is eerlijk, die saaie halflange blonde haardos van mij was echt wel heel erg aan een flinke opknapbeurt toe. Dus begaf ik mij, gewapend met een paar voorbeeldjes van ‘moderne-oudere-dameskapsels’ naar mijn kapper in Volos. Ik kom daar al ruim vijf jaar, en hoewel eerlijkheid me gebiedt te zeggen dat ik er niet altijd even tevreden ben weggegaan, is het wel een van de betere kappers die ik tot nu toe hier heb gevonden. Ik had er dus echt zin in. Net als de kapper, die mij verzekerde dat de metamorfose me fantastisch zou staan.
‘Oeps. Ik, eh… Ik dacht dat de kleur veel witter zou zijn,’ mompelde ik een beetje verbouwereerd toen ik mezelf aan het eind van de behandeling in de spiegel bekeek. In plaats van het prachtige wit dat ik verwachtte, had mijn haar een onbestemde grauwgrijze kleur met zwarte vlekken gekregen! Over de vreemde lange lok die aan één kant over mijn hoofd lag geplakt, wilde ik het nog niet meteen hebben, en ook de korte plukjes aan de andere kant waren voor mijn gevoel een beetje ‘happerig’ geknipt in plaats van vloeiend. Maar oké, dat zou wel modern zijn en kappers stijlen mijn haar nu eenmaal altijd anders dan ik zelf zou doen. Dat kwam vast wel weer in orde als ik thuis was, maar dat vieze grijs… ‘Geen zorgen,’ zei de kapper opgewekt, ‘met twee of drie wasbeurten is dat zwart eruit en heeft het de perfecte kleur grijs. Geloof me maar! Je moet gewoon even wennen, dat is logisch, maar het staat je echt fantastisch!’
Of hij glashard loog of het eenvoudigweg zelf geloofde omdat hij nu eenmaal van een heel andere generatie is dan ik, weet ik niet. Voor mij voelde het in ieder geval niet goed, en dat gevoel werd in de dagen erna ook na het veelvuldig wassen helaas steeds groter. De kleur bleef namelijk een viezig grijs en stond me absoluut niet, en het rare model bleef raar, ook als ik het zelf föhnde. Dus na drie dagen met afschuw in de spiegel te hebben gekeken ben ik op een holletje naar de kapster in ons eigen dorpje gerend in de hoop dat zij er nog iets aan kon doen. Die trok letterlijk wit weg bij het zien van mijn ‘moderne 60-plus’-kapsel, zeker toen de twee aanwezige klanten geschokt uitriepen: ‘O jee, heb jij dat zo gedaan?’ Ja, echt, zo erg was het!
Gelukkig wist zij er toch nog wat leuks van te maken. Naar het gewenste wit kleuren bleek echter onmogelijk te zijn en ik ben dus weer gewoon blond. Uiteraard heb ik nog steeds een kort koppie, zij het in een heel wat beter geknipt model. Al met al best een verandering en het zal ook nog wel even duren voor ik er zelf aan gewend ben, maar aan de – nu gelukkig positieve – reacties te horen staat dit me wél heel leuk. Eind goed al goed dus, en al doende leert men. Want één ding weet ik zeker: hoe mooi ik dat witgrijze haar bij anderen ook vind staan, ik houd het zelf de eerstkomende tien jaar maar gewoon bij blond. En de dorpskapster… ja, die heeft er vanaf nu een nieuwe klant bij!
Afijn, verder verliep de afgelopen novembermaand eigenlijk wel rustig. Nou ja, op de geknapte waterleiding na dan. Dat was wel even schrikken toen we ’s ochtends na het opstaan ontdekten dat de badkamer en de keuken blank stonden. Het water klotste letterlijk om onze enkels, en we hebben echt geluk gehad dat de vloer in ons huis behoorlijk scheef loopt, anders waren de hal en de woonkamer ook ondergelopen. Nu was de wateroverlast nog enigszins beperkt gebleven, en hoewel het meteen visioenen opriep aan de grote overstromingsellende van twee jaar geleden, ontbrak dit keer goddank die vreselijke, stinkende modderlaag van destijds. Koel, helder water was het, en na een paar uur flink scheppen, dweilen en droogblazen was alles weer verholpen. Ook de kapotte leiding, die door manlief vakkundig vervangen werd. Dit keer hoefden we dus niet halsoverkop te evacueren.
Ach ja, een écht rustig leven zal het voor ons wel nooit worden. Maar een afwisselend leven… ja, hoor, absoluut! 🙂
