Voor degenen onder u die het nog niet weten: Smaak van Liefde, het eerste deel van De Rozen van Beekbrugge, heeft op 18 juni 2018 het levenslicht gezien. Een feestelijke gebeurtenis die ik hier in Pilion samen met manlief heb gevierd met een extra tsipourootje en een heerlijk etentje bij de lokale taverne in Kato Gatzea. Het nadeel van in het buitenland wonen, is dat ik mijn eigen gedrukte boek nog niet zelf in handen heb gehad. De post is niet zo snel, wat betekent dat de doos met mijn auteursexemplaren nog ergens tussen NL en GR onderweg is. Dat hele bijzondere moment dat je als auteur die doos opendoet, dat de ‘nieuwe boekengeur’ je neusgaten in zweeft, en dat je met je vingers voor het eerst teder over die al zo bekende en toch onbekende kaft strijkt… dat bijzondere moment staat me dus nog te wachten, maar dat is niet erg. Niet wanneer je zo’n fantastische achterban hebt, die enthousiast foto’s toestuurt van mijn boek in een tent op Vlieland, mijn boek in de supermarkt, mijn boek wachtend op een ligbedje in de zon, mijn boek op het tafeltje naast de koffie, mijn boek in de boodschappentas…

Maar zoals mijn lezers een diepe zucht slaken als het boek uit is en weer verdergaan met wat ze daarvoor aan het doen waren, zo gaat ook mijn leven natuurlijk gewoon verder. Ik ben inmiddels aan de laatste loodjes van deel twee bezig, dat met een beetje mazzel net voor de kerst te koop zal zijn. Een leuk cadeautje voor onder de kerstboom dus. Het verhaal moet daar natuurlijk wel een beetje bij aansluiten en dat valt niet altijd mee als je het zit te schrijven op een zonnig Grieks terras bij dertig plus graden. Ik hoop dus maar dat ik de kerstsfeer ondanks de zomerse temperaturen toch een beetje goed kan overbrengen, en zal bij het nalezen extra opletten dat er niet al te vaak een zonnetje schijnt als mijn hoofdpersonen hun avonturen beleven.

Voorlopig blijft het hier nog wel even zomer, hoewel daar de afgelopen week weinig van te merken was. Onweer, regen en storm hebben ruim drie dagen lang het land in hun greep gehouden, en het waren beslist geen zielige zomerdruppeltjes die er vielen. Met bakken vol kwam het naar beneden, wat uiteraard de nodige schade heeft aangericht. In onze naaste omgeving viel het gelukkig mee, maar in het noorden van Pilion zijn er weer heel wat meedogenloze waterstromen vanaf de bergen naar de zee gestroomd zodat wegen en stranden het na de toch al heftige regenwinter opnieuw flink te verduren hebben gekregen. Het was heel raar om de verjaardag van manlief voor het eerst in al die jaren binnenshuis te vieren. Naar de bakker gaan voor taart was er niet bij door alle heftige onweers- en regenbuien, maar de zelf gebakken Hollandse boterkoek smaakte net zo lekker. Ik was het bakken gelukkig nog niet verleerd en wist zelfs nog waar de mixer zich bevond! De dag erna hebben we de erwtensoep uit de vriezer gehaald en de kachel aangestoken. Dat laatste niet zozeer omdat het koud was – achttien graden valt nog wel mee – maar meer om het vocht te verjagen, want na drie dagen onafgebroken regen voelt hier werkelijk alles klam en koud aan. Inmiddels is de zon gelukkig weer terug en kan ik mijn laatste hoofdstukken afschrijven op het terras bij temperaturen van zo’n vijfentwintig graden. Niet verkeerd dus, en een verademing vergeleken bij de extreem warme zomer van vorig jaar.

Door de regen viel ook mijn alweer veel te lang uitgestelde kappersbezoek in het water, zodat ik erg blij ben met onze dichtbegroeide heg. Vanaf de straat ben ik niet te zien, wat maar goed is ook. Ik lijk in de verste verte niet op de mooie auteursfoto in mijn boek! Zo’n laag uitgesneden glitterjurk heb ik trouwens niet iedere dag aan, hoor, zeker niet als het koud en regenachtig is. Dikke sokken in mijn sandalen, mijn oude verwassen winterlegging en een uitgelubberd T-shirt met een afgedragen joggingvest erover was de dracht waarin ik afgelopen week heb rondgelopen. Dat gecombineerd met de uitgegroeide haardos… Afijn, een en ander is inmiddels weer verwisseld voor mijn heerlijk wijde zomerjurk – volgens manlief ook niet al te flatteus, maar dat terzijde – en dat haar komt volgende week hopelijk wel goed. Als eerst dat tweede deel nou maar af is, dan heb ik misschien weer een beetje tijd om achterstallig onderhoud aan mezelf te plegen en net als al die vakantiegangers die hier rondlopen een paar weekjes lekker relaxt te genieten van al het moois dat Pilion te bieden heeft.

Voorlopig blijf ik echter nog even een paar weekjes aan mijn computer vastgekleefd zitten en geniet ik tussen het schrijven door van alle mooie foto’s en lieve reacties die jullie mij toesturen. Dat is voor mij de allermooiste reden om gewoon door te gaan met wat ik het liefste doe: een heerlijk zonnige feelgood-roman voor jullie maken 😉

♥♥♥♥♥