‘Jij met je ideeën!’ is een uitspraak die in ons huis regelmatig gebezigd wordt. Door manlief. Met dat ‘jij’ word ik dus bedoeld, want ja, ik borrel inderdaad altijd over van ideeën. Niet dat ze allemaal verwezenlijkt worden, hoor, want daarvoor ontbreekt me meestal de tijd. Heb ik tijd, dan is er geen geld. Hebben we geld, dan moeten eerst de achterstallige nuttige dingen gekocht worden en als dat is gedaan, heb ik geen tijd meer en is het geld ook weer op.

Kortom, het grootste deel van mijn ideeën verdwijnt geruisloos gedurende dit al jaren wederkerende proces. Niet zo heel erg, want het scheelt een hoop tijd en geld! Maar een klein aantal van mijn ideeën overleeft het wél, en wacht geduldig in een stoffig hoekje van mijn brein tot ze aan de beurt zijn. Dat kan maanden duren, of zelfs een paar jaar – zoals bij ‘mijn wandkleed-voor-Ann-project’– maar als het juiste moment is aangebroken, dan komt het uiteindelijk toch nog wel voor elkaar, ook al is het vaak in stukjes en beetjes omdat er bij ons nu eenmaal altijd andere dingen tussendoor komen.

Trouwe lezers herinneren zich misschien mijn novembercolumn Keuzes maken, waarin ik uitgebreid vertelde over de opknapbeurt van de woonkamer, als ook over de slaapkamerkasten en de Klippan-bank die ik op het oog had. We waren heilig van plan om tijdens de wintermaanden een bezoekje aan IKEA-Larissa te brengen om de bank uit te proberen en de kasten te bekijken. Nu ligt Larissa niet naast de deur en wij hebben geen auto. Tot onze afschuw ontdekten we dat we met het openbaar vervoer een volledige dag op pad zouden zijn met slechts anderhalf uur de tijd om in het warenhuis rond te kijken. Dus besloten we dat we gewoon een dagje een auto zouden huren om er zelf naartoe te rijden. Helaas was het tegen die tijd al bijna Kerstmis, kregen we het veel te druk met van alles en nog wat, en werd het uitstapje uitgesteld naar het nieuwe jaar.

In januari was het rotweer, met sneeuw en ijzel, dus metselde manlief eerst een nieuwe douchebak, want de oude was zo klein dat ik bij het douchen alsmaar aan het douchegordijn vastkleefde, iets wat ik heel vervelend vond. Maar na de douchebak-verbouwing – ja, het is heerlijk douchen nu! – ging ik naar NL, wat voor manlief dé gelegenheid was om een andere langdurige wens van hém in vervulling te laten gaan. Hij krikte tijdens mijn afwezigheid de marmeren aanrecht in de keuken vijftien centimeter omhoog, een giga klus waarbij ik inderdaad beter uit de buurt kon zijn. Bij terugkomst zat het blad er weer keurig in, aangevuld met nieuwe steunmuurtjes en mooie laden. Het opnieuw tegelen van de muur erachter moest echter nog even wachten, want om dat te doen als je vrienden uit NL over de vloer hebt, is natuurlijk niet wat. Maar helaas, toen het tegelwerk een aantal weken later klaar was, tja, toen was het ineens hoogzomer en veel te warm om naar IKEA te gaan. Of om de geplande servieskast te timmeren voor aan de andere muur van de keuken. Wij werken nu eenmaal graag in stukjes en beetjes, ik zei het al.

Al met al waren we na het schrijven van die bewuste column dus zo’n tien maanden verder en de meubel-ideeën in mijn hoofd begonnen zich toch een beetje zorgen te maken. Want als we zo doorgingen met dat vage plan om ‘ooit’ een dagje naar IKEA te gaan, kun je er haast wel van uitgaan dat het er nooit van komt. Van uitstel komt afstel, nietwaar? Wat jammer zou zijn, want ik verheug me erop om de woonkamer nu eindelijk eens in de staat te zien die ik destijds bij het verven van de ramen en muren voor ogen had. Daarom hebben we gisteren de knoop doorgehakt en de hele handel met een paar drukken op de knop… gewoon online besteld.

Want of die appeltjesgroene Klippan-bank nu wel of niet lekker zit, hij past perfect in ons budget en in onze woonkamer. En zo duur is hij nou ook weer niet, dus mocht het echt vreselijk tegenvallen, dan kunnen we voor dat bedrag over een jaartje altijd nog op zoek gaan naar een andere bank als we dat zouden willen. Hetzelfde geldt voor de slaapkamerkasten, die ons een hele hoop meer bergruimte zullen verschaffen dan we nu hebben. Ik vond het zelf een super idee, en nog beter, manlief was het dit keer helemaal met me eens. En dat komt niet zo heel vaak voor! Dus als het goed is, worden alle bestelde pakketten nu binnen vijf werkdagen netjes bij ons thuis afgeleverd door de IKEA-vervoerder, en dat voor een transportprijs die zelfs nog lager is dan wat we aan autohuur, benzine en tol kwijt waren geweest!

‘Jij met je ideeën!’ gromde manlief vanmorgen toen ik bij de koffie zat te stralen bij het vooruitzicht van de komst van al die nieuwe spulletjes. ‘Je bent echt niet wijs om zoiets te bestellen als het vijfendertig graden is! Ik kan niet verder aan de keuken omdat het te warm is, en dan bedenk jij dat we dan maar de slaapkamer overhoop moeten gaan halen.’ Want we hadden al uitgevogeld dat die slaapkamerkasten niet op dezelfde plek kunnen staan als de huidige kasten. Het betekent ook dat de oude hangkast verplaatst moet worden naar mijn werkkamer, de grote linnenkast naar de andere hoek, het bed naar de andere muur… En ja, als we dan toch alles van de plek hebben, dan is het natuurlijk wel verstandig om de muren ook maar meteen even te verven, want daar zijn we sinds we hier wonen nog niet aan toe gekomen. Daar hadden we het dus over, vanmorgen bij de koffie.

Uiteraard had ik dat zelf van tevoren ook allemaal al bedacht, ik ben niet helemaal van lotje getikt. Maar… met dit soort hoge buitentemperaturen kun je buiten niks beginnen en moet je verplicht binnen blijven om niet in elkaar te zakken van ellende. En weet u, de slaapkamer is de enige kamer in het huis waar we airconditioning hebben, dus het is er heerlijk koel. Prima temperatuurtje dus om kasten bij in elkaar te zetten en muren te verven! Ja toch?

P.S. Mijn vader noemde mij niet voor niets vroeger al ‘advocaat van kwaaie zaakjes’ 😉

♥♥♥♥♥