Prettig gestoord

20150131_113106.bHet wordt een spannende tijd hier in ´het Griekse´. Blijft onze nieuwe regering onder leiding van Alexis Tsipras overeind, of dondert de hele boel over een paar weken als een kaartenhuis in elkaar? Heel Europa praat erover, want wat er hier ook gebeurt, het zal een grote impact hebben op de andere landen.

Stiekem denk ik wel eens: ‘Doe toch allemaal niet zo moeilijk. Druk gewoon een paar honderdduizend miljard eurobiljetten extra, deel die lekker uit aan alle zieltogende landen en laten we dan met zijn allen eindelijk eens een keer gaan genieten van al dat geld.’ Wij hebben zelf het systeem ‘geld’ bedacht om het leven een beetje gemakkelijker te maken, dus kunnen we dat systeem ook best zelf aanpassen als het niet oplevert wat we ervan verwachtten. Het geld is er voor ons, niet andersom. Maar dat zal wel te simplistisch gedacht zijn…

StropdasWat ik heel leuk vind aan de nieuwe regering is dat er een flinke verjonging heeft plaatsgevonden. Ineens zie ik vlotte veertigers zonder de verplichte stropdassen, witte overhemden en oubollige donkere kostuums aan de regerings- en onderhandelingstafels schuiven. Heerlijk toch? Onze eigen prins Claus was er jaren geleden al voorstander van om die knellende stropdassen af te schaffen. De sprankelende verschijning van Yanis Varoufakis in zijn ‘nonchalante’ outfit spreekt me veel meer aan dan de zuur kijkende Jeroen Dijsselbloem in zijn keurige maar vreselijk saaie kostuum. Voor het eerst in jaren luister ik vrijwillig naar wat een minister te zeggen heeft. Ik steek zelfs zittend voor het beeldscherm enthousiast mijn beide duimen op voor onze Yanis-met-de-mooie-bruine-ogen, wanneer hij een zeer onbeschofte BBC-jounaliste netjes, maar wel héél duidelijk vertelt dat hij absoluut niet gecharmeerd is van haar interviewtechnieken. Het moet toch niet gekker worden met mij. Ik en politiek, een vreemde combinatie. Blijkbaar wordt er niet voor niets gezegd: ‘Hoe ouder hoe gekker!’

DSC01886.aAch, oud ben ik nog lang niet, en gek… tja, een beetje gek ben ik altijd wel geweest, dus dat is ook niets nieuws onder de Griekse zon. Hoewel ik mezelf liever omschrijf als prettig gestoord. Een prettig gestoord droomstertje. Zo noemt mijn echtgenoot me namelijk altijd als ik weer eens enthousiast aan kom dragen met plannen die – en ja, ik geeft het ruiterlijk toe – niet altijd even reëel zijn. Ik denk niet dat hij het zo bedoelt, maar eigenlijk vind ik het wel een prachtig compliment. Naarmate je ouder wordt, is het niet  moeilijk om het dromen te verleren. Ieder mens moet in zijn of haar leven opboksen tegen teleurstellingen, ieder mens ziet zijn jeugd-idealen verschrompelen tot er nog nauwelijks iets van over is, ieder mens kent periodes van doffe ellende en onverdraaglijke pijn. Des te prijzenswaardiger is het als je ondanks dat, ondanks alles wat je meemaakt en om je heen ziet gebeuren nog steeds durft te dromen. Toch? Waarschijnlijk pas ik daarom wel zo goed in dit land, dat vanuit hun wanhoop de moed had om heel hard te roepen: ‘Genoeg!’ Massaal kiezen voor een partij als Syriza lijkt misschien niet het meest logische om te doen, maar het is wel typisch een actie van mensen die toch nog durven dromen. Ondanks alles. Van ‘gewone’ mensen die dromen van een betere toekomst, van een andere wereld, van idealen. Van mensen die in moeilijke tijden gaan slapen in de hoop dat het leven morgen bij het wakker worden iets vriendelijker voor hen zal zijn…

Omslag_verscheurd verlangen1Deze week is er bij mij onverwachts ook een droom ontstaan. Een beetje ‘egoïstische’, maar wel heel leuke droom die echt helemaal niets te maken heeft met alle problemen die er op wereldniveau spelen. Op mijn Facebook-pagina’s heb ik er al uitgebreid over gesproken, dus dat ga ik hier niet meer doen. Als u dat wilt, kunt u het nalezen op de pagina Wilma-on-Tour, en dan snapt u vast ook beter waarom ik een foto van alweer een prijzenpakket – dank  je wel, firma Ecodor! – en de nieuwste hit van De Wannebiezz bij deze column heb geplaatst. De lieve reacties die ik op mijn droom krijg, bezorgen me een grote glimlach, maar ook vochtige ogen van ontroering, kippenvel en tegelijkertijd een heerlijk warm gevoel.

Het is heus waar: dromen kunnen écht werkelijkheid worden, ik blijf het keer op keer zeggen. Je moet er ‘alleen’ wel zelf in geloven. En dat… dat is nou net het moeilijkste wat er is 😉