Droomleven

Afgelopen week zag ik een aankondiging van de Friends of the Kalderimis voorbijkomen waarin stond dat er samen met een bevriende organisatie uit Platania een groepswandeling zou plaatsvinden met startpunt Kato Gatzea. Een niet al te lange rondwandeling van Kato naar Ano Gatzea, met een bezoekje aan het Olijvenmuseum, dat naast het stationnetje van het beroemde Pilion-treintje ligt. Geen onbekende bestemming voor mij, want het pad naar Ano Gatzea gaat via de olijfgaard waar ik op mijn eigen wandelingetjes regelmatig te vinden ben. Maar voor een groepswandeling ‘in mijn achtertuin’ ben ik altijd wel te vinden, al was het alleen al om weer eens uitgebreid bij te kletsen met bekenden uit andere delen van Pilion. Dus meldde ik me meteen aan, en stond ik op zaterdagochtend om elf uur op de parkeerplaats van het Kato Gatzea-strand, in vrolijke afwachting van wie er dit keer zouden komen opdagen.

Een kwartiertje later vertrokken we richting de olijfgaard met een groepje van zo’n twaalf wandelaars, waarvan ik er slechts drie kende. Geen probleem, want gedurende de wandeling was er genoeg gelegenheid om kennis te maken, dat is het leuke van zo’n kleine groep. Punt is alleen dat ik niet goed ben in tegelijkertijd praten en een berg op lopen, dus dat kletsen moest ik na de eerste gezellige kilometer even uitstellen tot een later tijdstip. We waren inmiddels aangekomen bij de kerk van Ano Gatzea, en als ik eerlijk ben, vind ik dat altijd al een aardige prestatie van mezelf, want het laatste stukje van het kalderimi-pad naar de kerk is echt behoorlijk steil. Maar goed, dat is even kort en heftig, en dat red ik nog wel zonder al te vaak amechtig hijgend tegen een muur te hangen. Echte problemen heb ik echter met een ‘vals plat’: zo’n weg die gestadig maar langdurig omhoog gaat. Dat dateert al uit mijn kindertijd en heeft alles te maken met een zeer kleine longinhoud. Met een aangepaste ademhalingstherapie kom ik tegenwoordig aardig ver, maar niet – zoals ik al heel snel merkte – wanneer ik de hele winter grotendeels achter mijn bureau heb gezeten en daardoor maandenlang weinig steile paadjes heb gelopen.

De wandeling vanaf de kerk naar het stationnetje kan op twee manieren: steil en heftig, of lang en gestadig, en onze groep nam fluitend de tweede optie. Ik dus ook, maar dat fluiten zat er niet in. Integendeel. Na een paar honderd meter waren de anderen al uit mijn gezichtsveld verdwenen en zat ik in mijn uppie om de tien meter op een muurtje om mijn hartslag, bloeddruk en ademhaling tot bedaren te laten komen, de enige manier voor mij om uiteindelijk boven te geraken. Nu ben ik het wel gewend om tijdens een steile groepswandeling de eenzame hekkensluiter te zijn. Ik kom heus wel boven, al kan het weleens wat langer duren. Het nadeel van dit pad was echter dat het een paar vertakkingen heeft, en hoewel ik de omgeving aardig ken en dus wel weet waar het stationnetje zo ongeveer ligt, loop ik dit bewuste pad niet zo vaak, juist vanwege mijn ‘probleempje’. Ik had geen idee hoe de anderen waren gelopen, en of ze mijn afwezigheid al hadden bemerkt. Na enig dubben besloot ik maar gewoon mijn eigen pad te lopen in de hoop dat ik de aansluiting met de groep op het stationnetje terug zou vinden.

Op het stationnetje bevonden zich echter alleen een paar spelende kinderen. Dan maar door naar het museum, want misschien waren mijn wandelaars daar al aan het rondkijken. Maar nee, zei de jongen bij de ingang, de groep was nog niet gearriveerd. Terug op het station besloot ik eerst maar eens een koffie te bestellen en daarna te proberen telefonisch contact te maken met degene waar ik me had opgegeven. Ja, sorry, ik ben nog van de generatie zonder altijd een mobiel op zak. Een jonger iemand zou dat ding waarschijnlijk al veel eerder tevoorschijn hebben gehaald, maar dat idee komt bij mij dus pas veel later op. Nu is het bereik in de bergen niet altijd even goed, dus ondanks een paar keer proberen op diverse plekken bleef een aardige juffrouw mij vertellen dat degene aan de andere kant niet te bereiken was. Inmiddels was de koffie klaar, en zie… net op het moment dat ik mij aan een tafeltje wilde neervlijen, zag ik over de rails een aantal mensen naderen, die mij enthousiast en totaal niet verbaasd begroetten. Ze waren er gewoon van uitgegaan dat ik op eigen gelegenheid en in mijn eigen tempo het station wel zou bereiken. Wat dus ook zo was…

Na de koffiepauze die op z’n Grieks heerlijk lang duurde, brachten we met zijn allen een bezoekje aan het Olijvenmuseum. Dat is gevestigd in een traditioneel Pilion-huis, en heeft eigenlijk maar één zaal. Blikvangers zijn zonder meer de twee grote houten olijventonnen, en daarnaast zijn er nog wat andere relikwieën die laten zien hoe het er tijdens de olijvenoogst eeuwenlang aan toe is gegaan. Ik was er al eens eerder geweest, tijdens een Full Moonconcert dat gegeven werd in het kleine open luchttheater grenzend aan de binnenplaats met prachtig uitzicht over Kato Gatzea. Ook een van de beroemde Pilion-boogbruggen is vanaf hier goed te zien, dus een bezoekje aan dit piepkleine museum is zeker aan te raden als je een keer in de buurt bent. Toen iedereen uitgekeken was, liepen we over de steile kalderimi richting kerk behoedzaam naar het plein van Ano Gatzea, om vervolgens in langzaam tempo af te dalen naar de kust over dezelfde kalderimi als die waarover we gekomen waren. En nee, zo’n zelfde pad is hier totaal niet saai, want op de terugweg zie je echt weer allemaal andere dingen die je op de heenweg hebt gemist. Terug in ons dorp streken we neer in de taverne Ev Zin, waarbij er volgens goed Grieks gebruik eerst uitgebreid met tafels en stoelen werd gesleept voordat iedereen tot volle tevredenheid zat. De oorspronkelijke groep bleek op raadselachtige wijze inmiddels uitgegroeid te zijn tot een man of twintig en we hebben met zijn allen genoten van een heerlijke maaltijd, weggespoeld met water, wijn en tsipouro. Er waren op deze wandeling sowieso meer Grieken dan buitenlanders, dus mijn Grieks is er weer met sprongen op vooruitgegaan.

En nu is het maandag en mag ik naar aanleiding van de feedback van de redactie volop aan de bak met het corrigeren en herschrijven van het derde deel van De Rozen van Beekbrugge. De eerste ruwe versie van een manuscript is net een schilderij. Veelal breng je pas later de extra nuances aan: hier nog een likje sfeerbeschrijving, daar een toefje nadruk op een gebeurtenis, verderop een wat minder heftige dialoog… Dat soort dingen. En ja, soms verdwijnt een hele scène uit het manuscript omdat hij toch niet zo blijkt te werken als je had verwacht. De komende weken ben ik dus weer veelal achter de laptop te vinden – met een beetje geluk buiten op mijn terras in het zonnetje. Oftewel: het leven van deze Hollandse schrijfster in Pilion is nog altijd de schrijversdroom die werkelijkheid werd… 😉