Feestweekje

Soms heb je van die weken, waarin het begrip ‘tijd’ een beetje vervaagt. Als je dan ook nog eens een auteur zonder een ‘Work In Progress’ bent, oftewel een lummelende schrijfster, dan kan het weleens voorkomen dat je ietwat laat beseft dat er ook nog een maandelijkse column geschreven moet worden. Het voordeel van lummelen is dat ik weinig of geen plannen heb, en dus kan ik na mijn ontbijtkoffie best even achter mijn computer kruipen om een gezellig verhaaltje voor u te schrijven. Na alle @metoo-commotie, een walgelijke ‘jeugdzonde-onthulling’ op televisie en niet te vergeten heel veel gruwelijk oorlogsnieuws kan dat beslist geen kwaad, lijkt me zo.

En gezellig was het hier in de afgelopen tijd zeer zeker! Ondergetekende was jarig en dat werd uitgebreid gevierd in het gezelschap van mijn jeugdvriendinnetje en haar man, die we na drie jaar afwezigheid eindelijk weer in levenden lijve konden begroeten. Het werd een mooie dag met een prachtige taart, lieve verwencadeautjes, heel veel online-felicitaties en als superverrassing een door onze vrienden meegebrachte gouden ketting van zoonlief en zijn vriendin. Vanwege de taartcalorieën hebben we ook maar meteen onze eerste wandeling gemaakt, lekker relaxed door het bos naar een verscholen baaitje aan de kust met als afsluiting een tsipourootje in het dorp.

Op Goede Vrijdag – het was hier een week later Pasen – reden we naar Argalasti, op zoek naar een barbecue. Onze oude bleek namelijk volledig doorgeroest te zijn, en aangezien we voor Paaszondag net als vele Grieken onze maaltijd in de buitenlucht wilden nuttigen, moest er nog even snel een nieuwe komen. Die was gelukkig gauw gevonden, waardoor we meer dan genoeg tijd hadden om door te rijden naar Agia Kyriaki, een klein dorpje in het uiterste zuiden van ons schiereiland. Er stond een aardig briesje toen we voor een uitgebreide lunch neerstreken op het terras van taverne Manollo, waardoor een in de Golf varende catamaran genoodzaakt was om ‘naar binnen’ te komen, en op luttele meters van ons tafeltje probeerde aan te meren. Omdat er al een ander bootje aan de kade lag, verliep dat niet helemaal vlekkeloos, maar met hulp van Manollo en zijn kornuiten lukte het uiteindelijk toch. Altijd leuk om vanachter je tafeltje dit soort (leed)vermakelijke tafereeltjes te aanschouwen!

Het ‘echte’ Griekse paasfeest hebben we – behalve een verkorte meeloop met de vrijdagavondprocessie – rustig aan ons voorbij laten gaan. Het Ontsteken van het Licht geloven we wel na al die jaren hier, zodat we het gezang en de vuurwerkknallen lekker opgekruld in bed over ons heen hebben laten komen. Echt spectaculair was het allemaal niet. Om kwart over twaalf was alles weer rustig, en kon onze Ira zich eindelijk met een diepe zucht in haar mand neervlijen. Die vindt dat geknal namelijk vreselijk en had al een paar keer geprobeerd om zich in de smalle ruimte tussen mijn nachtkastje en het bed te verstoppen, gezien haar forse formaat een onmogelijke opgave. Gelukkig duurt dat vuurwerk hier maar heel kort, dus het leed was ook dit jaar weer snel geleden.

Paaszondag stond na ons uitgebreide paasontbijt in het teken van De Barbecue. Overal in het dorp werden de vuren al vroeg aangestoken om het paaslam tegen etenstijd een beetje gaar te krijgen, wat goed te ruiken was. Zelf heb ik het niet zo op lamsvlees, dus bij ons werd de nieuwe barbecue wat later aangestoken. De kooltjes waren heel snel op temperatuur, zodat er binnen recordtijd genoten kon worden van de souvlaki’s, de kipfiletjes en de vleugeltjes. Gecombineerd met een lekkere salade, sausjes, geroosterd brood en natuurlijk de nodige drankjes hebben we een heerlijke middag gehad op ons terras onder de Griekse zon. En aan de vrolijke muziek te horen die van overal om ons heen de tuin in zweefde, waren we beslist niet de enigen!

Tijdens het barbecueën hadden de mannen besloten dat het hoog tijd was om de kajak uit de winterstalling te halen, en zo begon de maandag, na een uurtje vaarklaar maken van ons ‘Oranje gevaar’, zeer actief met een peddeltocht naar het terras van Yabanaki in Kala Nera. Nou ja, voor de mannen dan. Wij vrouwen zijn gewoon in de auto gestapt en er op ons gemak naartoe gereden. Natuurlijk hoopten we stiekem een hilarische foto te kunnen nemen bij de binnenkomst van de heren, maar die hadden de aanlegkunst heel wat beter onder de knie dan de catamaran-eigenaar in Agia Kyriaki. Er kwam geen nat pak aan te pas bij het uit- en later weer instappen!

De laatste dag van het bezoek hebben we het maar een beetje rustig gehouden, en de feestweek afgesloten met de beroemde en overheerlijke 4-kazenpizza van Yialoparmeno aan de boulevard van ons kleine dorpje. Het afscheid was de volgende ochtend al vroeg, met een laatste omhelzing voordat de taxi de straat uit reed om onze vrienden naar de luchthaven van Thessaloniki te brengen. Even wennen was het wel om ons gewone leventje samen weer op te pakken, vandaar dat ik er nog niet helemaal aan toe was om me te herinneren dat ik voor vandaag een column moest schrijven. Ik was ook even vergeten dat de 1e mei in Griekenland ‘Bloemetjesplukdag’ was, wat opnieuw gevierd wordt met barbecueën met vrienden en familie. Zodat manlief net thuiskomt met de mededeling dat we zojuist zijn uitgenodigd door onze huurbaas om bij zijn olijfpers- annex benzinario een hapje en een drankje te komen nuttigen. ‘Geit, lam, tsipouro en Griekse jammermuziek…’ aldus een nogal benauwd kijkende manlief, omdat dit niet echt onze favorieten zijn. Maar ja, we hadden de uitnodiging voor de Pasen ook al afgeslagen, dus eigenlijk… eigenlijk kunnen we hier met goed fatsoen niet onderuit. En het excuus dat ik nog een column moet schrijven, gaat ook niet op, want die is inmiddels wel af.

Kortom, ik vrees dat ik mijn makkelijke joggingbroek toch moet gaan verwisselen voor een wat beschaafdere outfit en de middag op een andere manier zal doorbrengen dan ik had verwacht. En dat… Nou ja, dat is dus precies wat het leven in Pilion zo leuk maakt… 😉

♥♥♥♥♥

 

 

6 antwoorden naar “Feestweekje”

  1. Heerlijk stukje weer. Nog gefeliciteerd en nog heel veel leuke columns en fijne boeken in de komende jaren.
    Groetjes uit Vlaardingen

  2. Kalo Mina, Wilma…..
    Ik heb weer genoten van je column.
    Wanneer het “gewone” leven je goed gezind is en het aanvoelt alsof je iedere dag een “feestje” viert is het begrijpelijk dat je sommige verplichte “verplichtingen” voor je uit schuift of deze totaal naar de achtergrond verdwenen lijken te zijn.
    Dit is het ultieme teken van relaxed zijn. Het is weer goed gekomen met het schrijven van de maandelijkse column en het komt ook vast weer goed met het zgnmde “verplichte” bezoekje op 1 Mei, met alle geneugten van het Griekse leven op Pilionin in acht genomen, aan de huisbaas. Enjoy live!
    Lieve groetjes Dity

Laat een antwoord achter aan Riet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.