Een decembercolumn schrijven als het zonnetje volop schijnt en de temperatuur oploopt naar twintig graden valt niet mee. Sint-perikelen en kerstmijmeringen zijn wel het laatste waar mijn gedachten zich mee bezighouden. Ik ben nog aan het na sudderen van mijn weekje vakantie in Lake Kerkini, aan het uitrusten van mijn boekavonturen en aan het genieten van de kleine geluksmomenten in ons dorpje dat zich in een winterslaap bevindt.

Het was goed om na het grove schrijfwerk even een pauze in te lassen door naar Lake Kerkini te gaan. Wat hebben we daar genoten van de ongelooflijk mooie natuur en de lieve mensen die we ontmoet hebben! Het dagelijks leven kwam abrupt tot stilstand in deze omgeving die zoveel rust en stilte uitstraalde dat we ons bijna op een andere planeet waanden. Het weer hadden we ook mee. De zon scheen volop toen we aankwamen bij het hotel en onze eerste verkenningswandeling naar de dam van Lithotopos maakten. Daar raakten we in gesprek met kapitein Kostas, die ons de volgende dag meenam in zijn boot voor een tocht over het meer. Van heel dichtbij zagen we de vele aalscholvers en pelikanen, prachtige vogels die zich helemaal thuis voelen op deze plek. Niet zo verwonderlijk, want er zitten wel tweeëndertig soorten vis in het meer, vertelde kapitein Kostas.

Hij vertelde nog veel meer, niet alleen tijdens de boottocht, maar ook tijdens de autotour die we twee dagen later met hem maakten. Normaal gesproken ben ik er niet zo happig op om in een auto te stappen bij een man die me op zijn boot al begroette met: `Wat heb jij mooie ogen! Die kleur… prachtig!’ Nou ja, in het Grieks dan, hè? En dat versta ik tegenwoordig aardig, dus ik weet heel zeker dat hij dat zei. Maar in dit geval had ik er geen enkele moeite mee. Integendeel, ik sloot de man meteen in mijn hart. Kapitein Kostas deed me namelijk onmiddellijk denken aan een charmante kerstman, weliswaar met ondeugende pretlichtjes in zijn ogen, maar met een hart van goud, dat wist ik gewoon heel zeker. Hij vond het leuk dat ik Grieks sprak, en trakteerde ons op heel veel verhalen en anekdotes. Zo vertelde hij trots dat hij een paar jaar eerder Wesley Sneijder in zijn boot had gehad voor een rondvaart over het meer. Ik vermoed dat Wes destijds vanuit zijn woonplaats Istanbul een trip naar Lake Kerkini heeft gemaakt, want zo heel erg ver ligt dat niet uit elkaar. En als je als beroemdheid even niet herkend wilt worden, is Lithotopos en omgeving een uitstekende bestemming. Die pelikanen zal het worst zijn wie je bent…

Kortom, toen kapitein Kostas zich spontaan aanbood als onze chauffeur ben ik gewoon afgegaan op mijn intuïtie en hebben we zijn aanbod aangenomen. Daar hebben we geen spijt van gekregen. Het werd een vijf uur durende avontuurlijke ‘safari-tour’ rond het meer. We zagen o.a. flamingo’s, waterbuffels, jonge aalscholvers, witte zwanen en eenden (niet zo bijzonder voor ons, maar wel bijzonder in Greece!), we bezochten in the middle of nowhere een klein reptielenmuseum met een krokodil, slangen en een leguaan, en zagen de restanten van het verdronken dorp uit de Griekse film The Weeping Meadow. We dronken tsipouro-met-hapjes in een klein bergdorp, bewonderden een nabijgelegen klooster, stonden oog in oog met een kudde herten – in een onverwacht hertenkamp op de berg – en sloten de Safari Greek Style af met een blik op de vredig grazende schapen die samen met hun herder langs de oevers van het meer dwaalden.

Ja, Lake Kerkini is zeker een bijzondere bestemming. De grens met Bulgarije is heel dichtbij en wordt bepaald door de hoge bergkam die aan de noordkant van het meer indrukwekkend aanwezig is. Je hoeft de geschiedenisboeken niet gelezen te hebben om aan te voelen dat het in het verleden niet altijd zo vredig is geweest als nu. Iemand met een beetje fantasie – zoals ik – ziet de partizanen over die berg sluipen, hoort het geknetter van geweervuur, ziet de rook als er weer een dorp in vlammen opging… Het is een gebied waar mensen wonen die gewend zijn aan de harde strijd om het bestaan. Een gebied waar de katoenindustrie en de rijstvelden de voornaamste inkomstenbronnen zijn, en de natuur het ritme van het leven bepaalt. Het is echter geen bestemming voor iedereen, want behalve het indrukwekkende natuurschoon vind je er weinig ander vertier, zeker niet in november en al helemaal niet in de kleinere dorpjes. Zo zagen we op onze wandeling door Lithotopos geen enkele winkel en kwamen we – op één mevrouw en vijf zwerfhonden na – niemand tegen. Beschik je niet over een auto, zoals wij, dan ben je erg afhankelijk van de faciliteiten van het hotel waar je logeert. In dat opzicht waren wij helemaal gelukkig met ons verblijf in Hotel Erodios, iets buiten Lithotopos. De ligging is fantastisch, halverwege een heuvel, op loopafstand van het meer. De ruime kamers met groot balkon waren eenvoudig maar comfortabel, het restaurant dat de hele dag open was serveerde niet alleen een fantastisch ontbijt, maar had ook een uitgebreide menukaart voor ‘s avonds, en het hotelpersoneel was betrokken, lief en zo behulpzaam als ik zelden heb meegemaakt. En dat wil wat zeggen, want ik heb in mijn leven toch al heel wat hotels bezocht!

In schril contrast daarmee stond het City Living Hotel in Drama, waar we daarna twee nachten verbleven omdat we de druipsteengrot van Alistrata wilden bezichtigen. Oké, misschien speelde het mee dat ik me niet honderd procent fit voelde vanwege een gemeen Norovirus, maar aangezien dat virus me ook al parten speelde in Lithotopos, geloof ik dat niet echt. Ons verblijf in Drama was met recht een drama, waar ik het verder niet over zal hebben, maar het bezoek aan de Alistrata-grot en de spectaculaire treinreis die ons vanuit Drama weer naar Thessaloniki terugbracht maakten het gelukkig allemaal weer goed. En hoe aardig de mensen in Lithotopos zijn, bleek wel uit het feit dat ‘onze’ lokale taxichauffeur Tassos – die ons vergezelde tijdens een onverwachts doktersbezoek in Irakleia en ons later naar Serres reed voor de busrit naar Drama – aan het eind van onze vakantie nog even op koffiebezoek kwam in ons hotel in Thessaloniki. Hij had iemand uit het dorp weggebracht naar de luchthaven, en vroeg zich af hoe het ons was vergaan in Drama. Is dat lief of niet?

En nu ben ik dus alweer bijna een kleine drie weken thuis. Weken waarin ik niet al te veel heb gedaan, want hoewel ik een heerlijke vakantie heb gehad, voelde ik wel dat ik nog lang niet uitgerust was. Ik heb dus een beetje rondgelummeld en lekker gekeuteld, zoals ik dat noem. Ik ben van lapjes vilt een winterkrans aan het maken, een totaal onnuttig en overbodig iets, maar wel heel leuk om mee bezig te zijn. En heel voorzichtig ben ik deze week ook weer begonnen met de laatste puntjes op de i van mijn manuscript te zetten. De feedback van de redactie is terug, er moeten nog wat scènes herschreven worden, maar het definitieve einde is nu echt in zicht. Ik mag er tot aan de kerstvakantie over doen, dat is een fijn idee. Kerst vieren we lekker thuis, in Kato Gatzea, en stiekem hoop ik op een paar zonnige dagen. Zo’n wit laagje over het land hoeft voor mij niet, geef mij maar een zonnige kerstbarbecue in de tuin. Maar eerst gaan we nog een beetje Sinterklaas vieren, met alle lekkernijen die gisteren bij ons arriveerden in de grote doos die vriendin Petra na haar terugkeer in NL voor ons vulde en opstuurde. Gevulde speculaas, marsepein, een banketletter en nog veel meer lekkers kwam er uit die doos tevoorschijn, dus dat gezellige avondje hier in het Griekse zit wel goed. Wij gaan er in ieder geval lekker van genieten, en ik wens u daar in het koude Nederland alvast een gezellig Sinterklaasfeest toe – met een lieve Sint en Pieten in welke kleur u ook maar bevalt 😉

♥♥♥♥♥

Klik op de foto voor een grotere afbeelding!