In deze heftige tijd van onbegrijpelijk verlies en krankzinnig bloedvergieten valt het me best moeilijk om te schrijven over mijn eigen dagelijkse beslommeringetjes.
Een column hier, een column daar… mijn leven is zo verschrikkelijk onbekommerd bij alles wat ik om me heen zie. Wie ben ik om op Facebook mijn nood te klagen over de aanhoudende hitte die we hier hebben terwijl ik weet dat er zoveel mensen zo abrupt nooit meer kunnen klagen over wat dan ook? En toch… mijn leven gaat op de een of andere manier gewoon door. Mijn hart bloedt, ik huil vanbinnen, ik ben boos, maar er moet nog steeds brood op de plank komen, het werk moet ook in een hittegolf af, en de ergernisjes van alledag, die allemaal onmiddellijk in het niet waren gevallen bij alles wat er gebeurde, komen gewoon weer terug. Het is geen onverschilligheid, geen ongevoeligheid, maar een realiteit waar ik niet omheen kan. Het leven – míjn leven – gaat gewoon door met alles wat daarin speelt.
Het zal de leeftijd wel zijn, maar ik betrap me erop dat ik soms met iets van verlangen, met weemoed ook, terugdenk aan vroeger. Vroeger, toen we zo heerlijk rustig onwetend waren van alles wat er in de wereld om ons heen gebeurde. Ja, we hadden kranten, de radio en later de televisie, maar ‘de grote wereld’ was en bleef ver van ons bed. Ook toen woedden er oorlogen, ook toen gebeurden er heel veel verschrikkelijke dingen, maar het nieuws kwam via allerlei omwegen bij ons binnen. Geen internet, geen Skype, geen Facebook, geen Twitter. Ik herinner me onze eerste communicatieloze periode hier op Pilion. Acht maanden lang kwam er weinig of geen nieuws uit de buitenwereld tot ons. We hadden geen internet, telefoneren kon alleen via de meestal kapotte telefooncel in het dorp, het Griekse nieuws op de televisies in de tavernes verstonden we niet omdat we de taal niet spraken… Het was een zeer rustige periode, waarin ik ooit vertwijfeld uitriep: ‘Het zou zomaar kunnen dat er allemaal héél belangrijke dingen in de wereld gebeuren op dit moment, dat de wereld op het punt staat te vergaan en wij weten het niet eens.’ Het was een vreemd leermoment, een eyeopener ook. Want ons kleine en op dat moment zeer beperkte wereldje draaide namelijk wel gewoon door, wat er om ons heen ook in die andere, grote wereld gebeurde.
Hoe meer je weet, hoe meer je hoort, hoe meer je ziet… Ik raak er soms mezelf door kwijt. Ik zou alles wel willen oplossen, iedereen willen helpen, me overal in willen storten, maar het is zo veel, zo afschuwelijk, zo erg! Wat ik echter wel kan, is dankbaar zijn voor het feit dat ik een leven heb, met alle ups en downs die daarbij horen. Wat ik kan, is ervoor zorgen dat ik dat kostbare leven niet verspil. Wat ik kan, is doorgaan met waarderen wat ik heb, en genieten van de dingen die me zomaar aangeboden worden: de zon die iedere dag opnieuw op- en ondergaat, de warmte en liefde die ik ontvang van de mensen die ik ontmoet, het prachtige schouwspel van de natuur waarin – hoe wrang eigenlijk – leven en dood de normaalste zaak van de wereld is…
Soms denk ik wel eens dat onze hersenen op dit moment gewoon nog niet geschikt zijn voor de grote hoeveelheid aan informatie die dagelijks op ons afkomt. We worden er eigenlijk alleen maar doodmoe en gedeprimeerd van, verdrietig en boos, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn van al die mooie nieuwe speeltjes die we tot onze beschikking hebben? Dat we ten onder gaan aan dat wat we ontworpen hebben om het ons gemakkelijker te maken?
Lang geleden kwam ik tot de ontdekking dat ik vanbinnen een extra paar ‘antennes’ heb, waarmee ik gevoelens en gedachten van anderen kan opvangen. Om mezelf te beschermen, heb ik echter moeten leren dat die antennes niet constant ‘uitgeschoven’ mogen zijn. Doe ik dat wel, dan krijg ik zoveel over me heen, dat mijn eigen ikje eraan ten onder gaat. Soms schuif ik mijn antennes heel bewust uit, zoals ik in de afgelopen weken heb gedaan. Emoties toelaten is goed, dat mag… nee, dat móét! Maar een teveel aan emoties kan ook averechts werken, en daarom ben ik nu stukje bij beetje de antennes weer aan het inschuiven. En sta ik mijn eigen leven weer toe om geleefd te worden… met alle ups en downs die daarbij horen 😉
Wat ik wel interessant zou vinden om te weten, is hoe je die antennes in- en uitschuift. Want steeds zitten te huilen boven de krant is niet zo handig, maar me ervoor afsluiten voelt ook niet goed! Dank voor je openhartige column.
Ik kan alleen vertellen hoe ik ermee omga, Jolanda, maar of dat voor jou ook werkt, weet ik niet, omdat het zo persoonlijk is. Dit is hoe ik het doe: ik houd mezelf steeds weer voor dat ik een keuze heb in de hoeveelheid informatie die ik tot mij laat komen. Ik hóéf die krant niet te lezen, dat journaal niet dagelijks te zien, alle hartverscheurende berichten op FB te lezen of te delen. Ik heb de keuze om dat niet te doen, om de uitknop te gebruiken en te roepen: ‘Nu even niet!’Dat zijn de momenten waarin me doelbewust richt op de positieve dingen in de wereld, want we zouden bijna vergeten dat er echt ook nog heel veel liefdevolle mensen zijn, en dat er nog steeds hele mooie dingen gebeuren. Dan kijk ik naar gekke poezenfilmpjes, lach ik mee met aanstekelijk giechelende baby’s, draai ik keihard de feelgood meezing-muziek van de Wannebiezz. Ik ga er bewust voor zitten om te genieten van de vogels in mijn tuin, van de bloemen, van de natuur om me heen. Kortom, ik laad mijn batterij op, totdat ik genoeg positieve energie heb om de antennes weer voorzichtig uit te schuiven. En dan vermijd ik zoveel mogelijk de schreeuwende drama-media, ik zoek en check informatie bij meerdere, serieuzere bronnen, ook buitenlandse zenders en kranten. Het nieuws dat we horen, is namelijk heel erg gekleurd en afhankelijk van wie je het hoort. Je moet zelf op zoek om je eigen mening te vormen, hoe moeilijk dat ook is! Ik zoek bewust naar organisaties die geen partij kiezen, naar mensen die in vrede met elkaar willen leven, ongeacht religie, huidskleur of overtuiging. Ik kom erachter dat er heel veel mensen zijn die niets liever willen dan dat, maar dat die stemmen, die informatie, wordt bedolven onder de schreeuwende media, waarin alles draait om geld en macht. Ik kan de wereld niet veranderen, maar ik kan wel mijn eigen blik op die wereld veranderen, door naast de gebaande paden te kijken en heel bewust te luisteren naar andere geluiden dan die mij opgedrongen worden door de ‘machthebbers’. Zo, het is een heel verhaal geworden, hè? Tja, dat heb je met die romanschrijfsters, die kunnen nooit iets in twee zinnen zeggen 😉 En misschien helpt het jou een beetje om door de bomen het mooie bos weer te zien… Liefs van mij xxx
Het is inderdaad verschrikkelijk wat er allemaal gebeurt in de wereld. Ze beschieten elkaar alsof het niks is en onschuldige mensen en zelfs kinderen zijn er de dupe van. Ik hoop dat in de toekomst alles beter gaat, maar nu droom ik, want dat wordt echt niet zo. Inderdaad het is net wat Josepine zegt: “We kunnen het leed in de wereld niet veranderen, wel meeleven, maar we hebben vaak genoeg aan onszelf om overeind te blijven.” Daar ben ik het volkomen mee eens. Fijn weekend, Wilma.
Ankie, zolang er nog zoveel mensen zijn die reageren zoals jullie nu reageren op mijn stukje, blijf ik absoluut dromen! Antwoorden en oplossingen heb ik ook niet, maar dat er iets moet veranderen… daar zijn we het denk ik allemaal wel over eens. En verandering begint bij jezelf 😉 Jij ook fijn weekend, meis!
Lieve Wilma,
wat heb je het weer mooi gezegd.
Ik voel het precies zo, soms als ik( inderdaad) naar al die info kijk en luister kan ik zo in tranen uitbarsten en heel boos worden..
Hopelijk gaat het snel wat rustiger in de wereld worden en gaan we weer
lief tegen mekaar doen!
😉
Groetjes Anneke
Ik weet zeker dat er heel veel mensen zijn die het zo voelen, Anneke. En juist daarom is het zo wrang dat we met z’n allen het tij niet op de een of andere manier kunnen keren. In de jaren zestig is het net niet gelukt, misschien lukt het nu wel. Yeah, you may say I’m still a dreamer 🙂
Mooi geschreven, zijn mijn gevoelens exact. Wij mogen genieten van elke dag, zolang ons tijd is gegund, daar hoeven wij ons niet schuldig over te voelen. Ieder mens krijgt zijn deel in het leven, het maakt veel uit waar je bedje staat. Ja, op Rhodos is het ook heel heet, toeristen betalen een hoop geld om een weekje op het strand te liggen, wij mogen en kunnen dat als we willen, elke dag.
Dus ik tel mijn zegeningen, ook al is mijn relatie voorbij en moet ik weer alleen opkrabbelen. We kunnen het leed in de wereld niet veranderen, wel meeleven, maar we hebben vaak genoeg aan onszelf om overeind te blijven. Josephine.
Zo is het inderdaad, Josephine. Maar op kleine schaal, in onze eigen leefomgeving, kunnen we wel degelijk iets veranderen, daar blijf ik in geloven. We hoeven echt niet allemaal een Wieke-in-Zambia (een vrouw die ik grenzeloos bewonder) te zijn en waterputten te regelen voor waterloze dorpjes in Afrika. Al glimlachen we maar eens wat vaker naar elkaar of geven we spontaan een bosje bloemen aan een verdrietige buurvrouw… Als iedereen dat nou doet, als we daar nou eens mee beginnen, dan maken al die kleine stukjes ietsiepietsie verbeterde wereld uiteindelijk toch echt een betere grote wereld 😉