In deze heftige tijd van onbegrijpelijk verlies en krankzinnig bloedvergieten valt het me best moeilijk om te schrijven over mijn eigen dagelijkse beslommeringetjes.
Een column hier, een column daar… mijn leven is zo verschrikkelijk onbekommerd bij alles wat ik om me heen zie. Wie ben ik om op Facebook mijn nood te klagen over de aanhoudende hitte die we hier hebben terwijl ik weet dat er zoveel mensen zo abrupt nooit meer kunnen klagen over wat dan ook? En toch… mijn leven gaat op de een of andere manier gewoon door. Mijn hart bloedt, ik huil vanbinnen, ik ben boos, maar er moet nog steeds brood op de plank komen, het werk moet ook in een hittegolf af, en de ergernisjes van alledag, die allemaal onmiddellijk in het niet waren gevallen bij alles wat er gebeurde, komen gewoon weer terug. Het is geen onverschilligheid, geen ongevoeligheid, maar een realiteit waar ik niet omheen kan. Het leven – míjn leven – gaat gewoon door met alles wat daarin speelt.
Het zal de leeftijd wel zijn, maar ik betrap me erop dat ik soms met iets van verlangen, met weemoed ook, terugdenk aan vroeger. Vroeger, toen we zo heerlijk rustig onwetend waren van alles wat er in de wereld om ons heen gebeurde. Ja, we hadden kranten, de radio en later de televisie, maar ‘de grote wereld’ was en bleef ver van ons bed. Ook toen woedden er oorlogen, ook toen gebeurden er heel veel verschrikkelijke dingen, maar het nieuws kwam via allerlei omwegen bij ons binnen. Geen internet, geen Skype, geen Facebook, geen Twitter. Ik herinner me onze eerste communicatieloze periode hier op Pilion. Acht maanden lang kwam er weinig of geen nieuws uit de buitenwereld tot ons. We hadden geen internet, telefoneren kon alleen via de meestal kapotte telefooncel in het dorp, het Griekse nieuws op de televisies in de tavernes verstonden we niet omdat we de taal niet spraken… Het was een zeer rustige periode, waarin ik ooit vertwijfeld uitriep: ‘Het zou zomaar kunnen dat er allemaal héél belangrijke dingen in de wereld gebeuren op dit moment, dat de wereld op het punt staat te vergaan en wij weten het niet eens.’ Het was een vreemd leermoment, een eyeopener ook. Want ons kleine en op dat moment zeer beperkte wereldje draaide namelijk wel gewoon door, wat er om ons heen ook in die andere, grote wereld gebeurde.
Hoe meer je weet, hoe meer je hoort, hoe meer je ziet… Ik raak er soms mezelf door kwijt. Ik zou alles wel willen oplossen, iedereen willen helpen, me overal in willen storten, maar het is zo veel, zo afschuwelijk, zo erg! Wat ik echter wel kan, is dankbaar zijn voor het feit dat ik een leven heb, met alle ups en downs die daarbij horen. Wat ik kan, is ervoor zorgen dat ik dat kostbare leven niet verspil. Wat ik kan, is doorgaan met waarderen wat ik heb, en genieten van de dingen die me zomaar aangeboden worden: de zon die iedere dag opnieuw op- en ondergaat, de warmte en liefde die ik ontvang van de mensen die ik ontmoet, het prachtige schouwspel van de natuur waarin – hoe wrang eigenlijk – leven en dood de normaalste zaak van de wereld is…
Soms denk ik wel eens dat onze hersenen op dit moment gewoon nog niet geschikt zijn voor de grote hoeveelheid aan informatie die dagelijks op ons afkomt. We worden er eigenlijk alleen maar doodmoe en gedeprimeerd van, verdrietig en boos, en dat kan toch nooit de bedoeling zijn van al die mooie nieuwe speeltjes die we tot onze beschikking hebben? Dat we ten onder gaan aan dat wat we ontworpen hebben om het ons gemakkelijker te maken?
Lang geleden kwam ik tot de ontdekking dat ik vanbinnen een extra paar ‘antennes’ heb, waarmee ik gevoelens en gedachten van anderen kan opvangen. Om mezelf te beschermen, heb ik echter moeten leren dat die antennes niet constant ‘uitgeschoven’ mogen zijn. Doe ik dat wel, dan krijg ik zoveel over me heen, dat mijn eigen ikje eraan ten onder gaat. Soms schuif ik mijn antennes heel bewust uit, zoals ik in de afgelopen weken heb gedaan. Emoties toelaten is goed, dat mag… nee, dat móét! Maar een teveel aan emoties kan ook averechts werken, en daarom ben ik nu stukje bij beetje de antennes weer aan het inschuiven. En sta ik mijn eigen leven weer toe om geleefd te worden… met alle ups en downs die daarbij horen 😉