Tag archieven: Grieks Pasen

Over humor en schaterlachen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

In het Griekse restaurant Palladion in mijn geboortestad Vlaardingen, waar ik een aantal jaren geleden een zeer gezellige schrijvers-ontmoetingsavond met mijn lezers organiseerde – inclusief muziek, hapjes, drankjes én voorlezen uit eigen werk – wordt vanaf 1 april alleen nog maar Grieks gesproken. ‘Omdat wij voor dé ultieme Griekenland-ervaring gaan…’ schrijft Dimitri op hun Facebook-pagina. De Nederlandse bediening heeft een stoomcursus Grieks gedaan en voor de gasten liggen er taalgidsen Nederlands-Grieks en andersom klaar. Een aanvullende taalcursus bij Dimitri behoort ook nog tot de mogelijkheden voor wie er serieus werk van wil maken. Ik vind het een supergoed idee. Het is een goede voorbereiding op het uit eten gaan tijdens je vakantie in Griekenland, toch? Met zinnetjes als: Zoiets lekkers heb ik nog nooit geproefd – Den écho dokimásei poté káti tóso nóstimo… of Meer wijn alsjeblieft – Parissótero krasí parakoló … en Groetjes aan de chef – Chairetísmata ston sef verover je ongetwijfeld de harten van het taverne-personeel en ben je vrienden voor het leven!

Het is natuurlijk een (wat mij betreft goed geslaagde) 1-april-grap, en heel wat beter dan wat de Gemeente Vlaardingen bedacht had: een officieel schrijven aan het plaatselijk zeer bekende Café Mes om de naam te wijzigen aangezien de gemeente een zero-wapenbeleid voert en de huidige naam op de gevel vooral bij jongeren agressie zou kunnen opwekken. Was deze ‘grap’ op 31 maart naar buiten gebracht, dan was het misschien nog goed gegaan, maar dit gebeurde ruim een week eerder. Slechte timing, en een slechte, ongepaste ‘grap’, want nog geen paar weken ervoor hadden er maar liefst twee dodelijke mes-incidenten in de stad plaatsgevonden. Dat gecombineerd met een officiële gemeentewoordvoerder die glashard volhield dat het bloedserieus was, maakte dat niet alleen de lokale pers maar ook de lándelijke media er bovenop sprongen. Een typisch voorbeeld van mislukte humor dus.

Goeie humor maakt het leven wel leuker, dat is een feit. Het helpt ook om je huwelijk gezond te houden. Kunnen lachen om jezelf en met elkaar is absoluut een vereiste in iedere relatie, dat durf ik na vijfenveertig jaar huwelijk wel te stellen. Dat, en samen kunnen huilen. Ook heel belangrijk. Maar mooier is natuurlijk het ‘huilen van het lachen’. Dat deed ik vroeger vaker dan tegenwoordig, maar zo heel af en toe heb ik gelukkig nog weleens zo’n gierende en niet te stoppen lachbui, en hoe heerlijk bevrijdend is dat! Dan kun je er weer dagen tegenaan. De aanleiding is meestal iets heel meligs, zoiets waarbij de ander denkt van ‘huh? Wat is hier nu grappig aan?’ Een reactie die de lachbui alleen maar aanwakkert, en aangezien lachen zeer aanstekelijk is, is de kans groot dat je uiteindelijk toch sámen gezellig op de bank zit te schuddebuiken.

Ik ben blij dat ik het af en toe nog kan, dat huilen van het lachen. Zo heel veel valt er immers niet meer te lachen in het grimmige leven van de volwassen mens. Juist daarom is het zo belangrijk om je gevoel voor humor niet te verliezen en toch ook de absurde dingen in datzelfde leven te blijven zien. In dat opzicht kunnen we veel leren van baby’s en peuters, die hun vrolijke kijk op de wereld nog niet hebben verloren en kunnen schateren om een doodgewone niesbui van een volwassene, om een dwaas spelletje als kiekeboe of om een onverwachts omvallende blokkentoren… Om maar even wat te noemen. Van schaterende kinderen wordt een mens vrolijk, en een beetje vrolijkheid na de afgelopen lastige maanden kan ik persoonlijk heel goed gebruiken. Naar de komst van onze kleinzoon – en niet te vergeten onze lieve zoon en schoondochter – kijk ik dan ook al weken reikhalzend uit. Het wordt het eerste bezoek hier van onze hummel en behalve superleuk vinden we het ook best wel een beetje spannend. Misschien schrikt Kai zich wel helemaal te pletter als hij die malle gezichten uit de telefoon voor het eerst levensgroot in het echt ziet! En dan willen ze hem natuurlijk ook nog eens helemaal platknuffelen! Pff, je zou van minder de kluts kwijtraken…

Onze Griekse buurvrouw Machi kan trouwens ook niet wachten tot het zover is. In haar guesthouse aan de overkant van de straat brengen we meestal onze familie en goede vrienden onder, waardoor we haar in de afgelopen vijftien jaar eigenlijk wel een beetje als ‘familie’ zijn gaan beschouwen. Ze behoort al lang niet meer tot de jongsten en ik vind het dan ook best bijzonder dat zij niet alleen de bezoeken van mijn moeder nog van dichtbij heeft meegemaakt, maar ook onze zoon heeft zien opgroeien van lange vrijgezelle slungel tot ‘aanstaande vader met baard’. Ze was bijna net zo blij als wij toen we haar vertelden dat Kai gezond en wel was geboren. En natuurlijk laten we haar regelmatig foto’s en filmpjes van hem zien, die ze altijd onder het slaken van die heerlijke Griekse oma-kreetjes bekijkt. Ik weet dan ook wel zeker dat onze Kai niet alleen van ons maar ook van haar een innige knuffelpartij te wachten staat.

Maar april staat natuurlijk niet alleen in het teken van het (klein)zoon-bezoek. Voor de Grieken is de aanloop naar Pasen al in volle gang. Het is vergelijkbaar met ‘onze’ drukke decembermaand, want in Griekenland is niet Kerst maar Pasen het belangrijkste religieuze feest. Een feest dat in familiekring en het liefst in het geboortedorp wordt gevierd, ingeleid door indrukwekkende en traditionele kerkrituelen. Met op eerste paasdag lam aan het spit of uit de oven, gevolgd door vele uren van muziek en dans. In de week voor en na de Pasen ligt het halve land stil, want de meeste mensen plakken er ook nog eens hun vakantie aan vast. Om voor te bereiden of uit te rusten van al dat paasgedoe…

Al met al wordt het dus een drukke maand hier in ons Griekse huisje, en des te fijner is het dat het met mijn rug momenteel redelijk tot goed gaat. Ik zit op zo’n 85 tot 90% van mijn herstel, niet slecht als je bedenkt dat ik in het begin van dit jaar nauwelijks een stap kon zetten. We blijven voorzichtig, dat wel, en met mijn huidige wandeltempo ga ik de Nijmeegse vierdaagse zeer zeker niet in vier dagen redden, maar dat hoeft ook niet. Als ik volgende week schaterlachend met mijn kleinzoon over het strand kan lopen is het paaswonder wat mij betreft dit jaar al vroegtijdig geschied…

♥♥♥

 

Bijna Pasen

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

Komend weekend is het eindelijk ook Pasen in Griekenland, en overal om ons heen is iedereen druk bezig met de voorbereidingen ervan. De grote barbecue van de overbuurman is al grondig schoongemaakt met hulp van de andere sterke mannen in de familie, de vrouwen zijn in hun keukens al dagen aan het koken en bakken, de kleine meisjes uit het dorp hebben ons afgelopen zaterdag bij het tuinhek zingend Vrolijk Pasen gewenst, en komende zaterdag zijn de jongens aan de beurt om hun lied over Lazarus die door Jezus uit de dood is opgewekt ten gehore te brengen. Kortom, het is een drukke boel overal, want ondertussen begint op 1 mei ook nog officieel het toeristenseizoen. De loungebars, restaurantjes en souvenirswinkeltjes hebben alles weer klaarstaan en wachten met smart op klandizie. Na de abrupte beëindiging van het seizoen 2023 vanwege de overstromingen en de vele daardoor noodzakelijke herstelreparaties zal er dit jaar flink verdiend moeten worden om dat allemaal financieel weer recht te breien.

Maar voor de toeristenstroom echt op gang komt, wordt er uiteraard eerst nog uitgebreid Pasen gevierd, het belangrijkste feest van het jaar. Voor de Grieken dan, hè? Manlief en ik hebben er niet zoveel mee. Natuurlijk, al die mooie en uitgebreide paastradities zijn heel leuk om een keer mee te maken, maar aangezien ik geen kerkganger ben, heb ik niet echt de behoefte om ieder jaar ’s avonds om twaalf uur met een kaarsje op het kerkplein te staan om het Heilige Licht in ontvangst te nemen. Dat Licht wordt daadwerkelijk vanuit Jeruzalem ingevlogen, maar ik heb gelezen dat het nog maar de vraag is of dat dit jaar überhaupt mogelijk is. Vanwege de oorlog is het Israëlische luchtruim immers gesloten voor commerciële vluchten, wat betekent dat de jaarlijkse traditionele Heilige Licht-vlucht door Aegean Air geen doorgang kan vinden. Het laatste wat ik erover las, was dat men overwoog een privévliegtuig met een delegatie hotemetoten in te zetten om het Licht op te halen, maar of dat plan doorgaat is mij niet bekend. Ach, er zal ongetwijfeld wel iets op gevonden worden, want Grieks Pasen zonder het Heilige Licht uit Jeruzalem is simpelweg onvoorstelbaar.

Wijzelf hebben voor het komend paasweekend gelukkig niets in de agenda staan. En als het even kan, houden we dat zo. Ik vind het echt heel gezellig als om ons heen het feestgedruis van de paasbarbecue losbarst, maar aangezien ik geen liefhebber ben van lammetjes, schapen en geiten aan het spit ga ik een uitnodiging om aan te schuiven het liefst uit de weg. Manlief denkt er gelukkig net zo over, dus meestal vieren wij Pasen met een uitgebreid paasontbijt voor twee en daarna lekker doen waar we zin in hebben. Dat is voor ons al feestelijk genoeg. In de afgelopen weken is onze tuin uitgegroeid tot een weelderige groene oase gelardeerd met plukken kleurrijke bloemenpracht, dus ik heb er absoluut geen bezwaar tegen om de paasdagen bij huis door te brengen.

Afgezien van het paasgebeuren heb ik deze maand eigenlijk niet veel te vertellen. Ons leven kabbelt eindelijk weer een beetje gewoon door, wat natuurlijk niet betekent dat mijn dagen niet gevuld zijn. Zo heb ik in de afgelopen weken regelmatig flink in de tuin gewerkt, en ben ik op minder zonnige dagen bezig geweest met mijn nieuwe quiltproject. Dat verloopt helaas niet zo goed als ik had verwacht en dat komt weer omdat IKEA de nieuwe collectie zomerdekbedden een andere binnenvulling heeft gegeven. Ik gebruikte die dekbedvullingen namelijk als tussenvulling voor mijn quilts, en dat werkte altijd perfect. Maar in plaats van een vulling uit één stuk met een stiksel om de twintig centimeter dat je los kunt tornen zonder de vulling te beschadigen, hebben die dekbedden tegenwoordig een vulling met om de twintig centimeter een plastic tussenstukje dat een beetje lijkt op een tie wrap. En toen ik die verwijderde, hield ik tot mijn schrik in plaats van één groot stuk tussenvulling allemaal losse repen van twintig centimeter breed over!

Nu vraagt u zich ongetwijfeld af waarom ik in vredesnaam dekbedden van de IKEA verknip om ze als tussenvulling voor mijn quilts te gebruiken. Het antwoord is simpel: zo’n zomerdekbed van anderhalf bij twee meter kost € 5,99 terwijl je voor een ‘echte’ quilttussenvulling al gauw zo’n € 15,00 euro de meter betaalt. Voor dat prijsverschil wil ik wel een paar draadjes lostornen, toch? Afijn, na mijn positieve ervaringen vorig jaar met deze betaalbare oplossing bestelde ik dit keer meteen vijf nieuwe dekbedden, want die komen wel op met al die quilts die ik nog wil maken. Eh… niet dus, want die lange losse repen van twintig centimeter blijven helaas niet netjes op hun plek liggen als je aan het naaien gaat. Het verschuift als een gek en bovendien is de rand waar de ene reep op de andere aansluit duidelijk door de bovenstof van de quilt heen te zien. Dat was flink balen dus!

En ik had nog meer pech. Blijkbaar zat er ergens ook nog een druppeltje olie in het binnenste van mijn naaimachine, want uitgerekend op de witte baan van het al half doorgestikte bovengedeelte van de quilt zag ik ineens een klein zwart olieplekje verschijnen. Dat is inmiddels veranderd in een grote, gelige vlek, aangezien het zwart zich niet zo goed met afwasmiddel weg liet poetsen… Maar de quilt is nog niet af, misschien krijg ik het nog weg met een wasbeurt in de wasmachine en valt het uiteindelijk toch nog mee. Al koop ik voortaan toch maar zo’n ‘echte’ tussenvulling, want dat mijn betaalbare oplossing niet meer werkt, heb ik in ieder geval wel geleerd.

Zo zie je maar, een mens is nooit te oud om te leren, en dat is maar goed ook, want op 21 april ben ik zowaar alweer een jaartje ouder geworden. Gevierd hebben we het met koffie en taart, met echte verjaarsvisite van onze vrienden uit Kala Nera, en met een heuse verjaardagsaubade per video van onze goedlachse kleinzoon Kai. Ik ben bedolven onder de digitale gelukwensen, waarvoor ook vanaf hier mijn hartelijke dank. Dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om me een berichtje, appje of kaartje te sturen vind ik zo lief! Ik ben dan ook met een grote glimlach mijn nieuwe levensjaar ingegaan, en hoop gezond en wel ook het volgende te bereiken. Hoewel dat nog even zal duren, want één ding staat vast: voorlopig ben ik nog niet jarig…

♥♥♥

 

 

Zo goed als ‘normaal’…

Geplaatst op door — 2 reacties ↓

Terwijl het grootste deel van de wereld vandaag de tweede dag van het paasfeest viert, is het voor ons in Pilion een doodgewone maandag. Het Orthodoxe geloof hanteert een andere kerkkalender, waardoor het Griekse Pasen dit jaar pas op 5 mei valt. Wij houden het dus nog even tegoed. De klok is trouwens wel net als bij jullie dit weekend vooruit gegaan, wat mijn lijf nog niet helemaal in de gaten heeft. Voor mijn gevoel begon de dag dan ook veel te vroeg, maar het bleek toch al negen uur te zijn toen ik mijn voeten over de rand van het bed slingerde.

Nou ja, slingeren? Ik heb dit weekend heel veel uren op mijn achterste in de tuin doorgebracht om met de hand teilen vol onkruid te verwijderen. Een klus die ik op zich niet erg vind, want op je gat in het zonnetje niet-gewenste bloemetjes plukken is echt leuk. Je wilt niet weten hoeveel spannende insecten zich onder al dat groen verstoppen. En zo’n verschrikt kronkelende worm die zich als een speer uit de voeten maakt, heeft ook wel iets aandoenlijks. Er zijn heel veel jaren geweest dat ik dit soort werkzaamheden vanwege gewrichts- en rugproblemen niet kon doen, dus het feit dat mijn lichaam zich dusdanig heeft hersteld dat ik net als vroeger die bossen onkruid weer zelf te lijf kan gaan, is wel iets om dankbaar voor te zijn. Alleen vergeet ik dan altijd dat ik sinds die tijd toch ook wel een flink aantal jaren ouder ben geworden, met als gevolg dat ik in mijn enthousiasme natuurlijk veel langer doorga dan verstandig is. Dat slingeren vanmorgen verliep dus niet zo soepel, maar hé, daar heb je dan weer paracetamolletjes voor. En de tuin ligt er toevallig wel supernetjes bij!

Niet alleen die insecten en wormen hielden me gezelschap. Ook onze kleine Krumpie dartelde als vanouds vol enthousiasme om me heen. En dat terwijl ze nog geen drie weken geleden letterlijk op het randje van de dood heeft gelegen. In de dagen voorafgaand aan ons vertrek naar Athene was ze er zo slecht aan toe dat we heel bang waren dat ze tijdens onze afwezigheid zou komen te overlijden. Onze – o zo lieve! – lokale dierenarts Barbara bood aan om haar die vijf dagen dat wij in Athene waren in de praktijk te laten logeren. Op die manier kon zij een oogje op haar houden, en indien nodig ingrijpen. Niet fijn om op die manier weg te gaan, maar ja, we hadden ons al zo lang zo verheugd op het concert van André Rieu, dat we dat niet wilden afzeggen. En dat was maar goed ook, want toen wij na die vijf dagen de praktijk binnenstapten, werden we zeer enthousiast begroet door onze kleine Krummel. Zodra de kooi openging en ze spinnend haar kopje langs onze benen had gewreven, rende ze weg om de behandelkamer aan een uitgebreid onderzoek te onderwerpen. Ieder hoekje werd besnuffeld en bekeken, terwijl wij met open mond toekeken. Was dit echt dezelfde Krumpie die een paar dagen ervoor nog zwaar ademend als een zielig hoopje in onze armen had gelegen? Niet alleen wij, maar ook Barbara en haar man Yiannis stonden voor een raadsel, want ze hadden haar geen enkele vorm van medicatie gegeven tijdens onze afwezigheid. Lang verhaal kort: Krumpie is weer beter! Ze springt, huppelt, speelt en rent weer net als vroeger en heeft nergens last van. Zonder enige medische behandeling! Een wonderlijk, maar o zo happy end van twee zeer zorgelijke maanden.

We waren dus extra blij dat we die midweek in Athene toch doorgezet hadden, want was het heerlijk om er na alle toestanden van de afgelopen tijd even tussenuit te zijn. Ons heerlijk comfortabele hotel Hermes bevond zich in de Plakka, op een paar minuten lopen van het Syntagma-plein en Monastiraki. Het was de eerste keer dat manlief en ik samen in Athene waren, maar omdat we los van elkaar de meeste bezienswaardigheden al eens hadden bezichtigd, voelden we ons niet geroepen dat samen nog een keer te doen. Als enige ‘sightseeing must’ wilden we naar de Lycabetus-berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over heel Athene. De top is binnen een paar minuten te bereiken met een tandradbaan, iets wat heel goed paste in ons ‘niet al te veel  doen, lekker uitrusten’-uitje.

Het weer werkte helemaal mee. Lekker zonnetje, warm genoeg om de jas overdag thuis te laten en heerlijk te slenteren door de straatjes van de oude binnenstad. Druk met toeristen was het er niet, dat is wel een groot voordeel als je Athene in maart bezoekt. Wel drukbezocht was het concert van André Rieu, in het overdekte basketball-stadion OAKA in Maroussi, een buitenwijk van Athene. Ruim 13.000 mensen, en dat maar liefst twee keer, waren naar het stadion gekomen om het allereerste optreden van André in Griekenland te zien. En twee daarvan waren wij! Het was in alle opzichten een geweldige ervaring. De prachtige show, de muziek, de solisten, de sfeer, maar ook de verkeerschaos voor- en achteraf… Superleuk om dat allemaal een keertje live mee te maken. Op mijn facebookpagina heb ik een aantal momenten van die avond echter al uitgebreid gedeeld, dus dat doe ik hier niet meer. Wie het nog niet gezien heeft en het leuk vindt, is van harte welkom om daar een kijkje te nemen!

Behalve naar de berg en het concert van André hadden we ook nog een bezoek aan mijn quiltstoffenwinkel op de planning staan, een zeer geslaagd uitje. Twee uur lang heb ik me ondergedompeld in het feest van ‘fysiek’ stofjes uitzoeken, iets wat vanwege het gebrek aan Griekse quiltstoffenwinkels voor mij een uniek gebeuren is. Kiki, de enthousiaste eigenaresse van yfasmatakia.gr, kende ik alleen van mijn onlineaankopen, maar toen ik daar zo onaangekondigd ineens binnenstapte, was het alsof we al jaren bevriend waren. Na die twee uur succesvol stofjes uitzoeken besloten manlief en ik de metro te nemen naar Piraeus, waar we in een door manlief ooit eerder bezocht tentje bij de haven wilden lunchen. Dat werd echter zoeken, want er zijn drie havens in Piraeus, en uiteraard gingen wij eerst naar de verkeerde. Na anderhalf uur crossen door de stad arriveerden we dan toch eindelijk bij de juiste, en wat bleek? Het bewuste restaurantje bevond zich op nog geen honderd meter van de plek waar we eerder die middag uit de metro waren gestapt! Echt erg vonden we het niet, want de taxirit heen en terug naar de andere haven had ons wel een sightseeing tour door de hele stad opgeleverd, compleet met een korte stop op het centrale plein van de binnenstad. Een welbestede ‘dwaling’ dus, en de heerlijke lunch in het gezellige restaurant vlak bij de vismarkt was een uitstekende afsluiting van ons uitje.

En nu zijn we alweer twee weekjes thuis. Het eerste quiltproject is inmiddels af, maar moet nog even een verrassing blijven voor de toekomstige ontvanger. Een feestje was het om in mijn mooie, nieuw opgeknapte ‘atelier’ weer een kunstige quilt te kunnen fabriceren. Aan het tweede project ga ik beginnen zodra ik mijn redactieopdracht voor deze maand af heb, die moet voor 9 april op het bureau van de hoofdredacteur liggen. En dat gaat zeker lukken nu onze Krumpie vanaf haar plekje boven op de kast weer helemaal gezond over mijn schouder mee kijkt. Heerlijk, ons leven lijkt langzaam aan eindelijk weer ‘normaal’ te worden. Nu maar hopen dat het voorlopig zo blijft…

♥♥♥

 

 

Feestweekje

Geplaatst op door — 6 reacties ↓

Soms heb je van die weken, waarin het begrip ‘tijd’ een beetje vervaagt. Als je dan ook nog eens een auteur zonder een ‘Work In Progress’ bent, oftewel een lummelende schrijfster, dan kan het weleens voorkomen dat je ietwat laat beseft dat er ook nog een maandelijkse column geschreven moet worden. Het voordeel van lummelen is dat ik weinig of geen plannen heb, en dus kan ik na mijn ontbijtkoffie best even achter mijn computer kruipen om een gezellig verhaaltje voor u te schrijven. Na alle @metoo-commotie, een walgelijke ‘jeugdzonde-onthulling’ op televisie en niet te vergeten heel veel gruwelijk oorlogsnieuws kan dat beslist geen kwaad, lijkt me zo.

En gezellig was het hier in de afgelopen tijd zeer zeker! Ondergetekende was jarig en dat werd uitgebreid gevierd in het gezelschap van mijn jeugdvriendinnetje en haar man, die we na drie jaar afwezigheid eindelijk weer in levenden lijve konden begroeten. Het werd een mooie dag met een prachtige taart, lieve verwencadeautjes, heel veel online-felicitaties en als superverrassing een door onze vrienden meegebrachte gouden ketting van zoonlief en zijn vriendin. Vanwege de taartcalorieën hebben we ook maar meteen onze eerste wandeling gemaakt, lekker relaxed door het bos naar een verscholen baaitje aan de kust met als afsluiting een tsipourootje in het dorp.

Op Goede Vrijdag – het was hier een week later Pasen – reden we naar Argalasti, op zoek naar een barbecue. Onze oude bleek namelijk volledig doorgeroest te zijn, en aangezien we voor Paaszondag net als vele Grieken onze maaltijd in de buitenlucht wilden nuttigen, moest er nog even snel een nieuwe komen. Die was gelukkig gauw gevonden, waardoor we meer dan genoeg tijd hadden om door te rijden naar Agia Kyriaki, een klein dorpje in het uiterste zuiden van ons schiereiland. Er stond een aardig briesje toen we voor een uitgebreide lunch neerstreken op het terras van taverne Manollo, waardoor een in de Golf varende catamaran genoodzaakt was om ‘naar binnen’ te komen, en op luttele meters van ons tafeltje probeerde aan te meren. Omdat er al een ander bootje aan de kade lag, verliep dat niet helemaal vlekkeloos, maar met hulp van Manollo en zijn kornuiten lukte het uiteindelijk toch. Altijd leuk om vanachter je tafeltje dit soort (leed)vermakelijke tafereeltjes te aanschouwen!

Het ‘echte’ Griekse paasfeest hebben we – behalve een verkorte meeloop met de vrijdagavondprocessie – rustig aan ons voorbij laten gaan. Het Ontsteken van het Licht geloven we wel na al die jaren hier, zodat we het gezang en de vuurwerkknallen lekker opgekruld in bed over ons heen hebben laten komen. Echt spectaculair was het allemaal niet. Om kwart over twaalf was alles weer rustig, en kon onze Ira zich eindelijk met een diepe zucht in haar mand neervlijen. Die vindt dat geknal namelijk vreselijk en had al een paar keer geprobeerd om zich in de smalle ruimte tussen mijn nachtkastje en het bed te verstoppen, gezien haar forse formaat een onmogelijke opgave. Gelukkig duurt dat vuurwerk hier maar heel kort, dus het leed was ook dit jaar weer snel geleden.

Paaszondag stond na ons uitgebreide paasontbijt in het teken van De Barbecue. Overal in het dorp werden de vuren al vroeg aangestoken om het paaslam tegen etenstijd een beetje gaar te krijgen, wat goed te ruiken was. Zelf heb ik het niet zo op lamsvlees, dus bij ons werd de nieuwe barbecue wat later aangestoken. De kooltjes waren heel snel op temperatuur, zodat er binnen recordtijd genoten kon worden van de souvlaki’s, de kipfiletjes en de vleugeltjes. Gecombineerd met een lekkere salade, sausjes, geroosterd brood en natuurlijk de nodige drankjes hebben we een heerlijke middag gehad op ons terras onder de Griekse zon. En aan de vrolijke muziek te horen die van overal om ons heen de tuin in zweefde, waren we beslist niet de enigen!

Tijdens het barbecueën hadden de mannen besloten dat het hoog tijd was om de kajak uit de winterstalling te halen, en zo begon de maandag, na een uurtje vaarklaar maken van ons ‘Oranje gevaar’, zeer actief met een peddeltocht naar het terras van Yabanaki in Kala Nera. Nou ja, voor de mannen dan. Wij vrouwen zijn gewoon in de auto gestapt en er op ons gemak naartoe gereden. Natuurlijk hoopten we stiekem een hilarische foto te kunnen nemen bij de binnenkomst van de heren, maar die hadden de aanlegkunst heel wat beter onder de knie dan de catamaran-eigenaar in Agia Kyriaki. Er kwam geen nat pak aan te pas bij het uit- en later weer instappen!

De laatste dag van het bezoek hebben we het maar een beetje rustig gehouden, en de feestweek afgesloten met de beroemde en overheerlijke 4-kazenpizza van Yialoparmeno aan de boulevard van ons kleine dorpje. Het afscheid was de volgende ochtend al vroeg, met een laatste omhelzing voordat de taxi de straat uit reed om onze vrienden naar de luchthaven van Thessaloniki te brengen. Even wennen was het wel om ons gewone leventje samen weer op te pakken, vandaar dat ik er nog niet helemaal aan toe was om me te herinneren dat ik voor vandaag een column moest schrijven. Ik was ook even vergeten dat de 1e mei in Griekenland ‘Bloemetjesplukdag’ was, wat opnieuw gevierd wordt met barbecueën met vrienden en familie. Zodat manlief net thuiskomt met de mededeling dat we zojuist zijn uitgenodigd door onze huurbaas om bij zijn olijfpers- annex benzinario een hapje en een drankje te komen nuttigen. ‘Geit, lam, tsipouro en Griekse jammermuziek…’ aldus een nogal benauwd kijkende manlief, omdat dit niet echt onze favorieten zijn. Maar ja, we hadden de uitnodiging voor de Pasen ook al afgeslagen, dus eigenlijk… eigenlijk kunnen we hier met goed fatsoen niet onderuit. En het excuus dat ik nog een column moet schrijven, gaat ook niet op, want die is inmiddels wel af.

Kortom, ik vrees dat ik mijn makkelijke joggingbroek toch moet gaan verwisselen voor een wat beschaafdere outfit en de middag op een andere manier zal doorbrengen dan ik had verwacht. En dat… Nou ja, dat is dus precies wat het leven in Pilion zo leuk maakt… 😉

♥♥♥♥♥

 

 

Vrolijk Pasen!

Geplaatst op door — Geen reacties ↓

VROLIJK PASEN

Op de eerste mei van 2021 valt er hier een hoop te vieren. Allereerst natuurlijk dat het de eerste dag van een nieuwe maand is, dus dan wensen we iedereen een ‘goede maand’ – καλό μήνα! – toe. Verder is het vandaag Paaszaterdag wat als wens ‘goede opstanding’ – καλή ανάσταση – oplevert, morgen gevolgd door ‘Fijne Pasen’ – καλό Πάσχα! En om het geheel af te ronden roepen we morgen ook nog vrolijk Χρόνια Πολλά! Een wens die vrij vertaald ‘gefeliciteerd’ betekent. Kortom, we zijn er maar druk mee dit jaar. Op één mei vieren we ook ‘Bloemetjesplukdag – καλή πρωτομαγιά! – én de Dag van de Arbeid, een dag waarop traditiegetrouw de arbeiders staken en de meeste winkels dicht zijn. Maar omdat de eerste mei dit jaar in het paasweekend valt, wordt Bloemetjesplukdag/Dag van de Arbeid verplaatst naar komende dinsdag, waardoor het Paasweekend officieel tot en met dinsdag duurt.

Pasen is voor de Grieken het belangrijkste feest van het jaar, en dat wordt uitbundig gevierd met de hele familie. Vorig jaar kwam er van vieren niets terecht, en hoewel we nog altijd in lockdown zitten met alsmaar wisselende restricties, heeft de regering voor deze Pasen het een en ander toch maar versoepeld. Het hoogtepunt van Orthodox Pasen is het ontsteken van het Heilige Licht, wat normaal gesproken op zaterdagavond om middernacht plaatsvindt in de kerk. Een hele ceremonie, met eerst het doven van alle lichten in de kerk en vervolgens de priester die met de aangestoken kaars tevoorschijn komt vanachter het altaar en met die kaars het licht doorgeeft aan de voorste gelovigen. Alle aanwezigen brengen hun eigen kaars mee en de bedoeling is dat je dat licht doorgeeft aan degenen die naast en om je heen staan. Dat beperkt zich niet alleen tot binnen in de kerk. Ook de kerkpleinen staan om middernacht vol met mensen die het Licht willen ontvangen. Met het brandende kaarsje in de hand loop je dan voorzichtig naar huis, waar met de vlam een zwart kruisje wordt aangebracht boven de deur. Een ritueel dat het huis geluk moet brengen tot de volgende Pasen. Al deze handelingen worden zeer serieus genomen. Zozeer zelfs dat je niet vreemd moet opkijken als je in de paasnacht auto na auto voorbij ziet rijden met mensen erin die een brandend kaarsje op schoot hebben. Ja, wat moet je anders als je wat verder weg woont van het kerkplein of slecht ter been bent?

Dit jaar echter zal het Heilige licht al om negen uur ’s avonds ‘uitgedeeld’ worden, en mag het hele dorp zich ‘gewoon’ weer op het kerkplein verzamelen. Wel met dubbele mondmaskers op, maar het Licht hoeft daardoor gelukkig niet nog een jaar te ontbreken. En omdat we nog steeds een avondklok hebben tot negen uur, wordt die ter gelegenheid van de Pasen een uurtje opgeschoven, zodat iedereen voor spertijd weer thuis kan zijn om de traditionele longgsoep te eten. De familieviering op zondag met de traditionele barbecue kan ook plaatsvinden, buiten in de tuin, zij het met hooguit twaalf mensen, die uit twee verschillende gezinnen mogen komen. Dat wordt dus een dolle boel morgen, want ook het niet overschrijden van de gemeentegrens is versoepeld. Een gezin uit Volos mag dus Pasen vieren in Afissos of zelfs in Trikeri, en dat zal ongetwijfeld veel verkeer opleveren op onze ‘grote’ kustweg naar het zuiden. Zeker als het zonnetje net zo vrolijk blijft schijnen als het vandaag doet. Ook na de Pasen behouden we die vrijheid, al moeten we nog wel netjes ons formulier invullen of een sms’je verzenden als we de straat op gaan voor de categorieën die geoorloofd zijn.

Het vergt bijna een complete studie om al die steeds veranderende maatregelen te volgen, laat staan je eraan te houden. Gelukkig komt er op 15 mei een einde aan de meeste restricties, wat alles te maken heeft met het feit dat vanaf die datum de grenzen weer opengaan voor het toerisme. De regering kon het natuurlijk niet maken om de buitenlanders wel vrij te laten reizen door het hele land, terwijl een Griek uit Thessaloniki niet naar bijvoorbeeld Pilion mocht komen. Dus gaan we de zomer tegemoet met aanmerkelijk meer vrijheid dan we vanaf november(!) gewend zijn. Heel fijn, hoewel die versoepelingen wel plaatsvinden in een periode dat de besmettingen nog dagelijks rond de 2500 en het dodental rond de 70 liggen. En met de paasviering nog voor de boeg zouden die aantallen binnen twee weken best nog eens hogeer kunnen worden. Er wordt ons echter verteld dat een en ander rap naar beneden zal gaan omdat steeds meer mensen gevaccineerd zijn en dat het daarom geheel verantwoord is om de lockdown grotendeels af te schaffen. Het is wel te hopen dat ze daarin gelijk hebben, want de schokkende beelden die ons momenteel vanuit India bereiken laten maar al te goed zien wat er gebeurt als het virus nog op volle kracht rondwaart als de lockdown versoepeld wordt…

Het uitgebreid vieren van het paasfeest is aan ons niet besteed, vroeger al niet, en onder de huidige omstandigheden al helemaal niet. Je zult ons dit jaar dus wederom niet op het kerkplein zien, en ook de barbecue met lam of geit aan het spit laten we graag aan anderen over. Wat we wel zullen doen is op paasochtend genieten van een uitgebreide paasbrunch met roerei, bacon, tomaten en lekker broodbeleg. En, bedenk ik me zojuist, misschien bak ik vanmiddag nog maar snel een tulband, want Pasen zonder tulband is toch een beetje als champagne zonder bubbels. En verder doen we gewoon wat we altijd doen: genieten van het leven en de dag van vandaag… 😉

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

♥♥♥♥♥